Morgunblaðið - 26.08.1981, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. ÁGÚST 1981
mmfmn
Húsnæðisvandræðin í höfuðborginni:
Ék fa> ekki séð að þú jjetir
Kert neitt skynsamlejfra en að
hrjótast út!
Með
morgunkaffinu
HÖGNI HREKKVÍSI
„Til að ruslaralýðurinn
geti sóðað út og eyðilagt“
Til Velvakanda.
Að undanförnu hefur Morgun-
blaðið fjallað mikið um húsnæð-
isskortinn hér í borginni og
vandamál þessa fólks sem er að
leita sér að þaki yfir höfuðið. Ég
hef lesið þessi skrif en furðu lítið
hefur verið fjallað um þetta í
öðrum blöðum þó þetta virðist
nokkuð mikið vandamál hjá all-
stórum hópi fólks. I skrifum
Morgunblaðsins er víða komið inn
á vandamál leigjenda, að þeir fái
hvergi leigt eða leiga þess hús-
næðis er stendur til boða er svo há
að þeir hafa ekki efni á að borga
fyrirframgreiðsluna, hvað þá
meira. Fólk sem þannig er ástatt
um lætur oft á sér skiljast að
leigusalar séu hinir verstu okrarar
og maurapúkar.
En er þá nokkur of sæll af því
að vera leigusaii, okrari og maura-
púki. Þar sem ég leigði íbúð hér í
bænum um nokkurt skeið, veit ég
að um tvö vandamál er að ræða en
ekki eitt, og held ég að vandamál
leigusala sé síður en svo auðveld-
ara viðfangs en þeirra sem leigja.
Þessu getur hver húseigandi kom-
ist að með því að leigja íbúð sína
nokkrum leigjendum og sjá hvern-
ig gengur. Hætt er við að hver sem
leggur út í þetta verði fyrir erfiðri
reynslu — sú er nefnilega raunin
að nokkur hópur óreglufólks er
sífellt að leita fyrir sér á leigu-
markaðinum. Þetta fólk heldur
ekki neinu húsnæði til lengdar og
þarf þess vegna sífellt að vera að
leita sér nýrra fórnarlamba meðal
leigusala.
Fórnarlamba segi ég, og mörg-
um finnst það sjálfsagt fast að
orði kveðið. En fólk ætti bara að
sjá íbúðir sem fólk af þessu tagi
hefur búið í um tíma, eftir að
loksins er búið að koma því út.
Stundum hafa birst myndir af
slíku í blöðum en venjan er hins
vegar sú að ekkert er gert úr
slíkum málum. Fólk af þessu tagi
á að jafnað aldrei neina peninga
og borgar þvi aldrei fyrir það sem
það eyðileggur. Ég þekki sjálfur
mýmörg svona dæmi og hef einu
sinni lent í því að leigja svona
fólki sjálfur.
Þeir sem þetta lesa hugsa
kannski með sér að það ætti að
vera hægt að sjá það á fólki sem
maður ætlar að fara að leigja
hvort það er almennilegt eða ekki.
En þetta er miklu erfiðara viður-
eignar en maður gæti ætlað. Slíkt
fólk virðist alveg vita hvernig það
á að leika fyrirmyndarmanneskj-
ur þegar það þarf á því að halda
og gerir það hiklaust þegar það
sækir um húsnæði. Það kemur
ekki í ljós fyrr en seinna hvern
mann það hefur að geyma.
Flestir leigjendur eru gott og
vandað fólk. Það sem manni sárn-
ar er að það verður fyrir barðinu á
óreglufólkinu ekki síður en leigu-
salar og kannski frekar. Húseig-
endur reyna nefnilega í lengstu
lög að komast hjá því að leigja og
ef þeir gera það þora þeir ekki
annað en að setja upp háa fyrir-
framgreiðslu til að hafa þó ein-
hverja peninga í höndunum ef illa
fer. Það er ljótt til þess að hugsa
að gott og heiðarlegt fólk skuli
þurfa að hlýta svo erfiðum kjörum
til að ruslaralýðurinn geti sóðað
út og eyðilagt.
Ekki veit ég hvað hægt væri að
gera í þessu máli. Manni dettur
helzt í hug að húseigendur ættu að
geta tryggt sig gegn svona fólki
hjá tryggingafélögum. Sumum
finnst kannski sú hugmynd hlægi-
leg en þessi mál eru það síður en
svo ef grannt er skoðað. Ég er
sannfærður um að hér út um alla
borg eru íbúðir sem standa tómar,
eða eru mjög lítið notaðar, og eru
ekki leigðar út vegna þess að
eigendurnir leggja ekki í það. Á
sama tíma er stór hópur fólks
húsnæðislaus eða býr í mjög
þröngu og ófullnægjandi húsnæði.
Ég vek athygli á þessu hér
vegna þess að mér finnst að þetta
fái aldrei að koma fram. Sjálfur
ætla ég aldrei að fara út í að leigja
aftur og þarf enginn að gera neitt
í málinu mín vegna.
Fyrrverandi leigusali.
„Okkar sívinsæla
einokimarútvarp“
Okkar sívinsæla einokunarút-
varp hefur sjaldan fengið hrós frá
hlustendum, enda vart von á slíku
meðan efnið sem framborið er, er
yfirleitt álíka fýsilegt og súr
njjólk.
En engum er alls varnað og
Ríkisútvarpið átti virkilega góðan
sprett þegar tekin var til flutnings
afskaplega merkileg saga, nefni-
lega Praxis, eftir Fay Weldon. Nú,
auðvitað var ekki að sökum að
spyrja; „Konur úr Vesturbænum"
og fleira gott fólk sem aldrei má
heyra neitt nema sveitarómantík
og þvíumlíkt bull, geystist fram á
ritvöllinn með skömmum og ólát-
um í garð útvarpsins. Einhver
varð trítilóður útaf því að börnin
fengu þetta yfir sig á ferðalagi í
bílnum. (Var ekki hægt að slökkva
á útvarpinu?) Annar aðili hellti
sér yfir Hjört Pálsson og spurði
hvort all klámið og viðbjóðurinn
væri „vekjandi", eins og hann
hafði orðað það, og hvort það væri
„vekjandi" að Praxis tók upp á því
að stytta kornabarni aldur. Við
skulum bara líta á söguna í heild:
Það að Praxis kæfði barnið var
alls ekki út í hött, miðað við allt
sem yfir hana hafði gengið á
ævinni. (Barnið var mongólíti.) í
framhaldi af því langar mig að
minnast á setningu í bókinni:
„Children who have been hurt,
grow up to hurt.“ (Ég treysti mér
hreinlega ekki til að hafa þetta
eftir á íslensku.)
Pennar sem demba niður orðum
og senda bréf til þátta eins og
Velvakanda, þyrftu stundum að
athuga betur sinn gang áður en
þeir pósta ritverk sín, til dæmis að
hugleiða aðeins það sem þeir
skrifa um. (Ef einhver þeirra sem
skammast hefur útaf sögunni hef-
ur hug á að kynna sér hana nánar,
þá má fá hana víða í enskri
útgáfu.)
Það er mikið til í orðum Hjartar
Pálssonar, að sagan er vekjandi,
frábærlega vel skrifuð og vel þýdd.
Hafi útvarpið þakkir fyrir og
vonandi fer það ekki að hlaupa
eftir ruglukollum sem ekkert vilja
heyra nema rugl um Óla og Ásu
sem fara uppí sveit til afa og
ömmu, læra að mjólka beljur,
kveða rímur og allt það.
Kristján G. Arngrímsson.