Morgunblaðið - 22.04.1982, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. APRÍL 1982
27
Minning:
Árni Vigfússon
bifreiöastjóri
Fæddur 10. júlí 1914
Dáinn 16. apríl 1982
Það hefur orðið skammt stórra
högga á milli í vinahópnum mín-
um. Fyrir nokkrum dögum fylgd-
um við Árni til grafar háöldruðum
vini okkar, Sveini Jónssyni, síst
grunaði mig þá að hann yrði sá
næsti. Til síðasta dags starfaði
hann með okkur á BSR og bland-
aði við okkur geði. Fyrir 20 árum
fékk hann hjartaáfall og gekk ekki
eftir það heill til skógar, þó var
heilsan betri og lífdagarnir lengri
en hann mun hafa reiknað með.
Ég heyrði hann stundum segja að
hann væri undir það búinn að
kveðja þetta jarðneska líf, en um
trú hans á æðra tilverustig efast
ég ekki.
Árni var fæddur hér í Reykjavík
10. júlí 1914. Hann var sonur hjón-
anna Vigfúsar Árnasonar, starfs-
manns í Reykjavíkurapóteki, og
konu hans Vilborgar Elínar Magn-
úsdóttur. Hann var elstur af ellefu
systkinum, en þrjú létust ung.
Geta má nærri að mikið hefur
þurft til að sjá svo stórri fjöl-
skyldu farborða og systkinin hafa
snemma þurft að leggja hönd á
plóginn. Á þeim árum lá meira við
að afla brauðs en læra í skólum.
Hann var góður sonur og reyndist
systkinum sínum vel. Ungur vann
hann öll algeng störf hér í Reykja-
vík eftir því hvernig til féllu.
Hann var alllengi í millilandasigl-
ingum á flutningaskipum, kom þá
víða við og hafði frá þeim ferðum
margt að segja. Helminginn af
ævinni, eða sem næst 34 ár, var
hann starfandi bifreiðastjóri á
BSR. Hann var traustur í því
starfi, vinsæll og vinamargur og
átti marga fasta viðskiptavini.
Árið 1940 giftist hann eftirlif-
andi konu sinni, Huldu Halldórs-
dóttur. Þau eignuðust fjögur börn
sem öll eru á lífi; Gunnar Magga,
prentsmiðjustjóra, kvæntur Stef-
aníu Flosadóttur, þau búa hér í
borginni; Vigfús Þór, sóknarprest
á Siglufirði, kvæntur Elínu Páls-
dóttur; Höllu Vilborgu, gifta Gísla
Jónssyni, viðskiptafræðingi, bú-
sett hér í borg; Rúnar Jón, banka-
fulltrúa á Neskaupstað, kvæntur
Kristínu Eiríksdóttur. Þess skal
getið að barnabörnin eru orðin tíu
að tölu.
Árið 1960 veiktist Hulda alvar-
lega í baki og hefur ekki gengið
heil til skógar síðan, en síðustu
árin hefur hún verið mikill sjúkl-
ingur og Árni annast hana með
svo mikilli umhyggju að engin orð
fá lýst. Hann var frábær heimil-
isfaðir og fyrir konu og börn var
ekkert of vel gert, það var hans
fórn bæði í lífi og starfi.
Á bakvið vináttu okkar Árna
eru bráðum fjörutíu ára kynni.
Síðustu 34 árin höfum við starfað
samfleytt saman á BSR, en fyrst
unnum við saman nokkrum sinn-
um í Sænska frystihúsinu seinni
part vetrar við venjuleg verka-
mannastörf. Hann var bráðdug-
legur, verklaginn og samvinnu-
þýður. Sagði vel frá, glaðlyndur og
glettinn. Eg gleymi því ekki ef við
vorum tveir einir saman hvað
honum varð tíðrætt um heimilið
sitt, ég fann að það átti hann all-
an. Með ástúð, virðingu og örlitlu
stolti ræddi hann um konu sína,
og umhyggjan fyrir þeim börnum
sem þá voru fædd leyndi sér ekki.
Ég var þá bæði ógiftur og barn-
laus og hafði tæpast nokkurn
mann heyrt tala eins um heimilið
sitt eins og þennan samstarfs-
mann minn. Þess vegna er þessi
minning svo fastmótuð í huga
mínum.
Þegar byrjað var að byggja
Hlíðahverfið hér í borg fékk Árni
lóð fyrir sambýlishús ásamt
tveimur bræðrum sínum. Það var
ekki algengt í þá daga að óbreyttir
borgarar ættu þak yfir höfuðið, ef
svo mætti að orði komast. En hér
nýttist vel samheldni bræðranna,
dugnaður og viljastyrkur. Hér var
ekki um veraldarauð að ræða en
baráttan veitti þeim brautargengi.
Ég gleymi því ekki þegar hann
sýndi mér íbúðina sína og heimilið
í Mávahlíðinni. Leiddi mig um
velbúnar stofur og glæsilegt eld-
hús og annað eftir því. Hér fylgdi
hugur máli, hann ljómaði allur
hress í tali og léttur í hreyfingum,
en það sem mestu máli skipti voru
börnin og húsfreyjan sjálf, glæsi-
legur og traustur lífsförunautur.
Hann var glaðlyndur að eðlis-
fari og átti gott með að blanda
geði við fólk. Það ég þekkti til
neytti hann ekki víns og notaði
ekki tóbak en góðum bjór á góðri
stundu neitaði hann ekki. Hann
tók lítinn þátt í samkvæmislífi og
veisluhöldum, utan þess ramma
sem ættingjar og vinir höfðu upp
á að bjóða, þó naut hann sín vel í
fjölmenni, hafði fágaða framkomu
og höfðinglegt viðmót. Hann naut
þess að fara í leikhús, hlýða á
tónleika, óperur og kórsöngva, list
var honum lifandi hugðarefni.
Ungur festi ég í minni þetta
gamla máltæki: „Sá er vinur sem
til vamms segir“. Árni verður mér,
sem mörgum öðrum, ógleymanleg-
ur samferðamaður. Sterkustu eig-
inleikar hans sem sneru að manni
frá degi til dags voru hreinlyndi
og drengskapur. Hjálpfús var
hann og bóngóður og vildi hvers
manns vanda leysa sem til hans
leitaði. Hann veitti þeim skjól sem
minna máttu sín og tók nærri sér
erfiðleika annarra. Hann var ein
af þeim hetjum sem voru stærstar
þegar mest á reyndi. Hann var ör
í lund og bjó yfir stóru geði og tók
ekki nærri sér að segja manni til
syndanna, ef hann taldi ástæðu
til. Þá gat yfirborðið orðið gárað,
en á eftir storminum kom logn og
heiðríkja hugans tók völdin að
nýju. Árni var svo hreinlyndur
drengskaparmaður að hann varð
að tjá það sem innra fyrir bjó. Þó
hann væri orðhvatur í málflutn-
ingi skildi meining hans hvorki
eftir sviða eða sár, heldur áminn-
ingu sem skyldi tekin til greina.
Það var fjarri því að við værum
alltaf skoðanabræður og fékk ég
oft að kenna á því, en ég tel mér
það fremur til ávinnings en lasts
að hafa hlotið gagnrýni hans.
Hins vegar átti ég vináttu hans
trausta og ósvikna og hún brást
mér aldrei og veit ég með vissu að
hann var oft málsvari minn þegar
ég var ekki nærri. Hann var
traustur hlekkur í þeirri
keðju sem myndað hefur samtök
okkar á stöðinni. Baráttumaður
sem lét ekki deigan síga, þegar
mest þurfti með. Nú er vandfyllt
skarð fyrir skildi, því hann var
gleðigjafi og ljósberi hvert sem
hann fór og hvar sem hann kom.
Honum var ekkert óviðkomandi
sem var BSR eða starfsbræðrum
hans til góðs. Við kveðjum hann
með söknuði, en með þakklæti
fyrir traust og góð kynni.
Fyrir fjórum árum naut ég þess
að eiga kvöldstund með flestum
þeim starfsbræðrum mínum á
stöðinni sem ég þá hafði starfað
með samfleytt í 30 ár. Að sjálf-
sögðu voru eiginkonur þeirra líka
sem gátu komið því við. Vegna
veikinda gat Hulda ekki mætt, en
kveðjan sem Árni flutti mér frá
henni og brosandi blómin töluðu
máli sem ekki verður skilið nema
á einn hátt, stundum segir góður
hugur meira en töluð orð. Árni er
fyrstur af þeim sem kveður hóp-
inn er glöddu mig á þessu kvöldi.
Við hjónin þökkum einlæga vin-
áttu á vegferð langri. Ég bið þann
sem öllu ræður og öllu stjórnar að
veita styrk og þrek heilsulítilli
eiginkonu og sorgmæddum fjöl-
skyldum. Megi sól og ljómandi
gæfa signa vegi afkomenda hans.
Ég kveð hinn látna svo með orð-
um frelsarans: „Ég er upprisan og
lífið, hver sem trúir á mig mun
lifa þótt hann deyi.“
Jakob Þorsteinsson
Þegar dauðinn ber að dyrum,
gerir vart við sig, og nemur á brott
þann, sem virtist enn eiga og búa
yfir svo miklum lífskrafti, setur
okkur hljóð og spurningar leita á
hugann.
Þrátt fyrir allt, er því einu sinni
þannig varið, að við erum aldrei
að fullu reiðubúin að samþykkja
þann þátt veruleikans, sem dauð-
inn er. Jafnvel þó að við vitum að
sá þáttur sé óumflýjanlegur, ein
sú staðreynd í lífinu, sem allir
standa andspænis einhvern tíma.
Einkum og sér í lagi er erfitt að
samþykkja þennan þátt lífsins,
þegar sá, sem á brott er numinn,
er tengdur þeim sem eftir lifa sér-
staklega sterkum tryggðar- og
vináttuböndum. Slíkar hugsanir
komu upp í hugann þá er tengda-
faðir okkar, Árni Ingvar Vigfús-
son, lést hinn sextánda þessa
mánaðar.
Hann hafði verið sístarfandi
fram á síðasta dag. Aldrei eða
sjaldan féll dagur úr hjá honum í
vinnu, þrátt fyrir sjúkdóm, er
hann átti í stríði við síðustu tutt-
ugu árin.
Snemma kynntist Árni því,
hvað það var að hafa vinnu, en
hann var elstur í stórum systkina-
hópi og þurfti því fljótt að rétta
fram hönd til hjálpar fjölskyldu
sinni. Hann var sonur hjónanna
Vigfúsar Lúðvíks Árnasonar og
Vilborgar Elínar Magnúsdóttur.
Þau hjón bjuggu að Bergstaða-
stræti 31a, en þar var hinn stóri
systkinahópur alinn upp. Með
þeim systkinum mynduðust fljótt
sterk ættar- og fjölskyldubönd,
sem héldust allt til þessa dags.
Það var skemmtilegt fyrir okkur,
sem inn í fjölskylduna tengdumst,
að upplifa og tengjast þeim fast-
mótuðu fjölskylduböndum. Aldrei
rann upp sá afmælisdagur í fjöl-
skyldunni, að hún kæmi ekki öll
saman til fagnaðar og á þeim
mannfundum var oft glatt á
hjalla.
Þegar líf og starf Árna er skoð-
að, kemur fljótt upp í huga okkar
góðvild hans og hjálpsemi gagn-
vart náunganum. Hann virtist
ávallt vera reiðubúinn að rétta
fram hjálparhönd og meira en
það. Við það könnumst við,
tengdabörnin, og við vitum að
margir vinir hans þekktu til þessa
eiginleika hans. Ekki skemmdi
heídur jafnlyndi hans og glað-
lyndi. Einhvern veginn varð því
þannig háttað í lífi hans, að það
var ávallt bjart í kringum hann.
Áræðni hans og vilji til fram-
kvæmda fylgdu honum í öllu hans
lífi. Ekki þurfti að þekkja Árna
lengi til að komast að því að allt
hans líf snerist um konu hans,
börn og heimili.
Fyrir fjörutíu og tveimur árum,
eða 10. maí 1940, á eftirminni-
legum degi fyrir land og þjóð,
hernámsdeginum svonefnda,
kvæntist hann eftirlifandi konu
sinni, Huldu Halldórsdóttur. Hún
er dóttir hjónanna Halldórs
Sveinssonar og Guðrúnar Guð-
mundsdóttur, en þau eru bæði lát-
in.
Þau Hulda og Árni eiga að baki
sérstaklega gott og traust hjóna-
band. Þau sameinuðust í því að
undirbúa börn sín undir lífið. Þau
sköpuðu þeim aðstæður til náms,
sem þau sjálf nutu ekki. Allt sner-
ist um börnin og heimilið. Þegar
barnabörnin bættust í hópinn,
voru þau einnig þau blóm, sem
Hulda og Árni hlúðu að, þannig að
ekki mun gleymast þó árin líði.
Árni átti marga góða vini. í
starfi sínu kynntist hann fjöl-
mörgum einstaklingum, sem
bundust honum ævilöngum
tryggðarböndum. Hann átti m.a.
marga viðskiptavini, sem vildu
helst ekki leggja leið sína um veg-
ina, innanbæjar sem utan, nema
Árni, eða Addi, eins og hann var
oft nefndur af vinum og vanda-
mönnum, sæti undir stýri. Starfs-
félagar hans á BSR nutu einnig
starfsgleði hans og bjartsýni. „Það
dimmdi í hugum okkar,“ sagði
einn af starfsfélögum hans, þá er
Guðbjörg var fædd hinn 22. júní
1910 á Ólafsfirði, dóttir hjónanna
Halldóru Jónsdóttur og Guð-
brands Randvers Bergssonar, sjó-
manns.
Á Ólafsfirði ólst hún upp til tíu
ára aldurs, ásamt sjö systkinum,
en þá lá leið hennar til Siglufjarð-
ar þar sem hún réðist í vist á
heimili Matthíasar Hallgrímsson-
ar, kaupmanns.
Átján ára gömul kemur hún
suður til Reykjavíkur þar sem hún
dvaldi lengst af.
Um miðjan fjórða áratuginn
ræðst hún sem ráðskona til Sand-
gerðis og þar kynnist hún Sigurði
ðlafssyni seinna múrarameistara
í Reykjavík, sem varð lífsföru-
nautur hennar, unz dauðinn skildi
þau að, en hann lést í Reykjavík 9.
október 1967.
Þau gerðust ein af fyrstu hús-
byKKÍendum í Kleppsholtinu og
byggðu sér hús að Langholtsvegi
24 og þar var heimili þeirra alla
tíð.
Þar sem er hjartarúm þar er
húsrúm, segir hið fornkveðna og
sannaðist það á þeim Sigurði og
Guðbjörgu því þrátt fyrir stóran
barnahóp og miklar annir hús-
móðurinnar, var alltaf hægt að
skjóta skjólhúsi yfir þá, sem á
þurftu að halda.
Af sjö börnum, komust sex á
legg, en þau eru Hulda Guðfinna,
Þórdís, Halldóra, Ólafur Jens,
Ingibjörg og Sigurður Randver.
Eina dóttur, Ingibjörgu, misstu
þau aðeins fárra mánaða.
Starfsvettvangur Guðbjargar
var fyrst og fremst heimilið og
vinnudagurinn oft langur. Þegar
aðrir gengu til náða, settist Guð-
björg niður við sauma fram eftir
nóttu, en var jafnframt fyrst að
rísa úr rekkju að morgni, því búa
þurfti bóndann til vinnu og börnin
í skólann. Enga konu hefi ég þekkt
sem hefur haft jafn mikla ábyrgð-
andlátsfrétt hans barst þeim til
eyrna.
I vinahópi hafði Árni gaman af
að skiptast á skoðunum. Gat hann
þá á stundum verið fastur fyrir,
hafði fastmótaðar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hafði
hann ávallt yndi af allri þjóðmála-
umræðu og umræður um trúmál
og kirkju voru honum svo og
hugstæðar.
Erfitt er að sætta sig við að
Árni sé ekki lengur hér á meðal
okkar. Erfitt er að gera sér grein
fyrir því að við, og aðrir ættingjar
og vinir, fáum ekki lengur notið
umhyggju hans og fórnfýsi; fáum
ekki notið glaðlyndis hans og jafn-
aðargeðs. Missirinn er þó mestur
fyrir Huldu, tengdamóður okkar.-
Árni var henni og hún honum allt
í öllu, í lífi og starfi. Þau voru
mjög samrýnd og samhent. Glödd-
ust saman á góðum stundum í líf-
inu um leið og þau öxluðu saman
þær byrðar, er á þau voru lagðar.
Hjá þeim báðum brast heilsan, en
undravert var að fylgjast með á
hvaða hátt þau komust ávallt heil
heim í höfn með alla áhöfn inn-
anborðs.
Við getum sagt að með Árna sé
genginn „drengur góður“. Víst er
um það, að minning hans lifir hjá
þeim er hann tengdist á lífsgöng-
unni.
..Margs er aÁ minnast
margt er hér að þakka."
Efst í huga okkar nú, þá er við
kveðjum elskulegan tengdaföður
okkar, eru þakkir. Þakkir fyrir allt
það er hann gaf okkur í öllu lífi,
þakkir fyrir þá gleði er hann veitti
okkur og börnum okkar. Einnig er
efst í huga okkar, að góður guð,
sem þerrar tregatárin og veitir
okkur frið í lífi og dauða, styrki þá
sem syrgja. Sérstaklega biðjum
við um huggun til handa eftirlif-
andi tengdamóður okkar, sem
okkur öllum er svo kær. „Guði sé
lof fyrir liðna tíð.“ Honum einum
felum við Árna á hendur. Honum
felum við hina ókomnu tíð.
Tengdabörn
artilfinningu og verið fórnfúsari
og óeigingjarnari gagnvart börn-
um sínum, heimili og barnabörn-
um, en Guðbjörgu, tengdamóður
mína. Hún spurði aldrei hvort hún
gæti liðsinnt, heldur rétti fram
hjálparhönd ótilkvödd, lét verkin
tala og ætlaðist ekki til þakklætis.
Heimili þeirra Sigurðar og Guð-
bjargar var rikara af andlegum
auði en veraldlegum, það var
menningarheimili. Þar voru góðar
bókmenntir og þjóðlegur fróðleik-
ur í hávegum hafður.
Nú síðari ár fóru kraftar og
heilsa Guðbjargar þverrandi.
Henni fannst erfiðast, tel ég, að
geta ekki gengið að öllum störfum
sem áður. En hún stóð á meðan
stætt var, þessi eljusama heiðurs-
kona.
Hún andaðist á heimili sínu
hinn 15. þ.m. Útför hennar fer
fram á morgun, föstudag.
Ég þakka henni hlýju og vin-
semd.
+ Faðir okkar, tengdafaðir og afi.
GfSLI GUÐMUNDSSON,
málarameiatari.
Meöalholti 8.
verður jarösunginn frá Fossvogskirkju, föstudaginn 23. april kl.
10.30 f.h.
Halla Gísladóttir,
Bryndís Gísladóttir, Reynir Schmidt,
Björgvin Gíslason, Guöbjörg Ragnarsdóttir
og barnabörn.
Guðbjörg Guðbrands-
dóttir — Minning
Kristjón Kolbeins