Morgunblaðið - 16.10.1982, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. OKTÓBER 1982
Minning:
Jón Olafsson
Efri-Brúnavöllum
Fæddur 24. febrúar 1920
Dáinn 6. október 1982
„Hann Jón á Brúnavöllum er
dáinn." Þau óvæntu og sorglegu
tíðindi bárust mér að morgni hins
6. okt. sl. Óskiljanleg. Hugur og
hjarta sögðu: nei, það getur ekki
verið — og segja enn. Slík eru
mannleg viðbrögð svo oft, þegar
svipleg og óvænt tíðindi berast.
Við fyllumst söknuði og sársauka
vegna þess að nú getum við ekki
lengur notið samvista og vináttu
þess sem horfinn er og stundum
samviskubiti vegna þess að okkur
er svo harla vel ljóst að við hefð-
um átt að rækja það betur meðan
tóm var til. Svo fór mér við þessi
tíðindi, að Nonni væri látinn, þótt
auðvitað viti ég vel að kallið getur
hljómað hvenær sem er og enginn
nema Guð einn veit, hver fær að
heyra það næst.
Jón Ólafsson var var elstur 6
barna hjónanna Sigríðar Jóns-
dóttur og Ólafs Gestssonar. Hann
var fæddur hinn 24. febrúar 1920
að Efri-Brúnavöllum, Skeiðum.
Þar bjuggu foreldrar hans lengst-
- an hluta síns búskapar og við
þann stað var hann ætíð kenndur.
Þar hóf hann síðan búskap við hlið
foreldra sinna og síðar bræðra.
Á Brúnavöllum lágu leiðir
okkar saman, er ég sem barn og
síðar sem unglingur dvaldi mörg
ár sumarlangt hjá Sigríði og Ólafi
og naut þess að verða tekinn og
um mig annast sem væri ég eitt af
þeirra eigin börnum. Þar fékk ég
sjáifur að reyna þann kærleika,
ögun og leiðsögn, sem einkenndi
líf þeirra og störf og mótaði allt
heimilislíf. Ég fékk að reyna það
uppeldi og þann aðbúnað sem ég
hygg að Jón hafi einnig notið i
æsku og ég fullyrði að hafi verið
okkur báðum ómetanlegt vega-
nesti á lífsleiðinni.
Þegar ég nú sit og festi þessar
þakklætislínur á blað, koma marg-
ar myndir upp i hugann. Margar
eru þær tengdar heimilinu á
Brúnavöllum sem heild en aðrar
Jóni og fjölskyldu hans. Mig lang-
ar að minnast á örfáar þeirra hér,
eins og leifturmyndir valdar af
nokkru handahófi en þó allar hluti
af ævi þess vinar og frænda sem
nú er kvaddur.
Æskuheimili hans stendur mér
fyrir hugskotssjónum sem eitt
indælasta heimili sem ég komst í
kynni við á æskudögum mínum.
Þar var ósvikin reisn, reglusemi,
iðjusemi, glaðværð og kærleiki,
sem engan lét ósnortinn sem því
fékk að kynnast. Það vakti mér
hugljúfar kenndir er ég síðar varð
var við svo margt af þessu, sem ég
þekkti frá fyrri tíð, í fari Jóns.
Ég minnist margra atvika er
snertu umgengni okkar við dýrin.
Þær myndir sem hafa þó hvað
ljósast fest mér í huga eru tengdar
hestamennsku, en hún var miklu
snarari þáttur í lífi heimilisfólks-
ins á Brúnavöllum en þá var títt.
Oft átti Jón þá aðdáun mína
óskipta sökum lagni sinnar og
einn var sá hestur sem varla
nokkrum manni var fær til reiðar
nema honum, sökum vilja. Eftir
að Jón og Guðfinna hófu búskap
höfum við hjónin oft dáðst að
viðhorfi þeirra til dýranna.
Handlaginn var hann og það
ekki aðeins til þeirra verka sem
féllu að búskap. Múrverk t.d. lét
vel í hendi hans og var hann fyrr-
um víða til kallaður til þess að
sinna þeim hlutum. Ekki er mér
grunlaust að í einni slíkri ferð hafi
vegir hans og Guðfinnu Hall-
dórsdóttur frá Króki, er síðar varð
kona hans, legið saman. Það var
eftirvænting í ungum huga, þegar
það barst mér til eyrna að Jón
væri á leið heim með kærustuna
sína. Þó varð víst feimnin forvitn-
inni yfirsterkari í fyrstu. Eitt er
víst að ekki var ég fremstur í
flokki þeirra, er tóku á móti þeim
með hamingjuóskum er heim var
komið. Þar hafði Jón eignast frá-
bæran lífsförunaut, og var hjóna-
band þeirra traust og farsælt. Það
var tvímælalaust hans ómetan-
lega gæfa og hamingja.
Ég minnist þess er þau hófu
búskap — reistu sér heimili. Það
var gaman að fylgjast með því
gegnum árin, hvernig býlið þeirra
á Efri-Brúnavöllum óx og dafnaði.
Allt var þar unnið af elju, dugnaði
og samheldni. Ekki var það alltaf
ganga á sléttum grundum, en Guð
gaf þeim gæfu til að takast á við
verk sín og vinna sigra. Heimili
þeirra var staður þar sem gott var
að koma. Þar var ómæld vinátta,
hjartarúm og hlýja.
Eigi varð þeim Jóni og Guðfinnu
barna auðið, en ég minnist þeirrar
stundar og eftirvæntingar er kjör-
dóttir þeirra, Ólína María, kom á
heimilið. Þar fékk kærleikur
29
þeirra beggja og dálæti á börnum
útrás, sem þeim báðum var eigin-
legur. Ólína er nú gift Guðjóni Eg-
ilssyni og eiga þau heimili á Sel-
fossi.
Áfram gæti ég haldið að draga
upp myndir úr lífi Jóns og síðar
Jóns, Guðfinnu, Olínu og Guðjóns,
dýrmætar minningar tengdar vini
og frænda, sem nú er horfinn, og
fjölskyldu hans. Þó skal staðar
numið.
Sérhvert lífshlaup á sitt upphaf
og endi. Oft má þó sjá endurtekn-
ingu þess liðna í lífi afkomend-
anna. Þannig tengdist heimili-mitt
á nýjan leik heimili þeirra Jóns og
Guðfinnu er sonur okkar hjóna
dvaldi nokkur sumur á heimili
þeirra svo sem ég hafði dvalið hjá
foreldrum hans. Þar komu fram
sömu eðlisþættirnir gagnvart hon-
um og ég hafði fyrrum reynt.
Fyrir það allt vil ég og fjölskylda
mín þakka af heilum hug, nú þeg-
ar Jón er horfinn á braut, þótt
seint verði fullþakkað.
Erfitt er að sjá á bak góðum
vini, ekki síSt þegar hann er
kvaddur burt fyrirVaralaust mitt í
önn dagsins. Þó mun Guð sem öllu
ræður vissulega megna að gefa
þeim sem eftir lifa huggun og von.
Guðfinnu, Ólínu og fjölskyldu
hennar vil ég á þessum degi fela á
hendur Honum með þá bæn í
hjarta að Hann styrki þau og
blessi um alla framtíð.
Minningin um traustan og góð-
an dreng mun lifa. Blessuð sé
minning hans.
Jói
Sólveig Sigtryggs-
dóttir - Minning
Fædd 3. ágúst 1950
Dáin 8. október 1982.
Það er öllu þyngra að setjast
niður við skriftir nú í dag en
okkur þótti fyrir rúmlega 11 ár-
um.
Þá reyndum við að hnoða saman
vísum bekkjarfélaganna í
Kennaraskólanum, sem við höfð-
um átt svo ótal margar ánægju-
stundir með.
Við vorum að ljúka námi eftir
4ra ára skólavist, sem einkenndist
af áhyggjuleysi og lífsgleði þeirra
sem þykjast eiga allt lífið fram-
undan. Full bjartsýni kvöddum við
hvert annað, ákveðin í að hittast
sem oftast og bera saman bækur
okkar varðandi starfið.
í dag söknum við þess að hafa
ekki staðið betur við þessar
ákvarðanir, því hópurinn er ekki
lengur sá sami, vinkona okkar
Solla er dáin. Við minnumst
margra góðra stunda heima hjá
Sollu og vinkonu hennar Hoffý.
Þar var oft glatt á hjalla, mikið
hlegið og margt rætt. Solla var á
margan hátt fullorðnari og þrosk-
aðri en við hinar og gat gripið
þægilega í taumana þegar glensið
keyrði úr hófi fram. Én þrátt fyrir
rólegt og yfirvegað fas var alltaf
stutt í kímnina. Það komst enginn
í hálfkvisti við hana hvað vand-
virkni og vinnubrögð snerti, hvort
sem það varðaði skólanámið eða
að sauma heilu flíkurnar.
Þó að endurfundirnir yrðu ekki
margir eftir að náminu lauk, bár-
ust fréttirnar alltaf á milli Húsa-
víkur og okkar.
Solla giftist Hjalta og eignaðist
Heiði og Gígju. Hún vandaði sig
við kennslustörfin og fannst hún
sjaldnast gera nógu vel. Sjálfsagt
átti það við um heimilið líka. Hún
snaraði röggsamlega upp veislu-
borði með stuttum fyrirvara er
önnur okkar kom óvænt norður á
Húsavík með þrjá útlendinga. Það
var lítið mál fyrir Sollu að taka á
móti okkur og hýsa yfir nótt.
Þegar svo fréttin um veikindi
hennar barst fyrir ári síðan, var
það reiðarslag. Gat þetta verið
satt? Við fylgdumst með Sollu í
hennar stríði, fögnuðum hverjum
vonarneista og reyndum að glæða
hann lífi með henni. En þrátt fyrir
ákveðnina sína og seigluna varð
hún að beygja sig fyrir máttugri
öflum.
\ m
Við skiljum ekki tilganginn með
þessu og finnst við ósköp vanmátt-
ugar.
I>að er vonin blíða og bjarta
bezt er friðar órótt hjarta,
himinNæla í harma-^eimi,
helga.st lífsins andartak,
heimsins Ijúfust leiðar-stjarna
Ijós á vejjum foldar-barna
boli mæddan hressir huga
og harmi snýr í gleði kvak
(Kristján Jónsson)
Við þökkum Sollu samveru-
stundirnar og biðjum Guð að
styrkja Hjalta og dæturnar í
þeirra miklu sorg.
Helga og Fríða
í dag er til moldar borin frá
Húsavíkurkirkju æskuvinkona
mín Sólveig Sigtryggsdóttir sem
lést aðeins 32 ára að aldri. Hún
barðist við illkynja sjúkdóm sem
uppgötvaðist í október fyrir ári og
þessari ójöfnu glímu lauk með
sigri dauðans 8. október sl. Erfitt
er að skilja tilgang tilverunnar
þegar ung kona er tekin burt í
blóma lífsins, eða eins og Solla
sagði sjálf við mig eitt sinn um
örlög sín: „Hvernig stendur á því
að ég, sem á tvö lítil börn sem ekki
geta misst mömmu sína, þarf að
fá þennan sjúkdóm, þegar sjúkra-
húsin eru full af örvasa fólki sem
ekki fær að deyja?“ Ég vildi gjarn-
an að ég hefði getað veitt henni
skynsamlegt svar við þessari
spurningu.
Solla fæddist 3. ágúst 1950 á
Húsavik. Hún var dóttir hjónanna
Heiðar Sigurðardóttur frá Arnar-
vatni í Mývatnssveit og Sigtryggs
Jónassonar frá Húsavík. Hún var
yngst fjögurra systkina. Solla ólst
upp á Húsavík, gekk þar í barna-
og gagnfræðaskóla og að loknu
landsprófi fór hún einn vetur í
Menntaskólann á Akureyri en síð-
an í Kennaraskóla íslands og lauk
þaðan kennaraprófi vorið 1971. Þá
um haustið hóf hún kennslu við
Barnaskóla Húsavíkur og starfaði
þar þangað til hún varð að fara
frá vegna veikinda. Árið 1972 gift-
ist Solla eftirlifandi manni sínum,
Hjalta Guðmundssyni frá Klauf í
Eyjafirði, og eignuðust þau tvær
dætur, Heiði 8 ára og Gígju 5 ára.
Leiðir okkar Sollu lágu snemma
saman. Hún var rúmlega mánuði
eldri en ég og við ólumst báðar
upp við Ásgarðsveginn á Húsavík.
Ég hugsa að á æskuárunum hafi
þeir dagar heyrt til undantekn-
inga sem við Solla hittumst ekki
svo margs er að minnast. Á heim-
ili Heiðar og Sigtryggs voru ætíð
rólegheit og yfirvegun í fyrirrúmi
og þar sem Solla var þeirra yngsta
barn, þá æxlaðist það einhvern-
veginn svo að ég, sem kom frá
mannmörgu heimili, sótti meira
þangað heim en Solla heim til mín
og vil ég nota tækifærið og þakka
Heiði og Sigtryggi fyrir velvilja í
minn garð á uppvaxtarárunum.
Solla var vel gefin og átti létt
með að læra, hún var samvisku-
söm og skynsöm. Solla var hreint
ekki allra en traustur og einlægur
vinur vina sinna. Það er sárt að
sjá á bak góðum vini, en þó er
sorgin mest hjá nánustu aðstand-
endum og votta ég og fjölskylda
mín þeim okkar dýpstu samúð.
Huggun er þó harmi gegn að
minning Sollu lifir fölskvalaus og
björt og engum fær dulist að til
mikils hefur hún lifað þótt ekki
væri nema þennan skamma tíma.
Kristjana Helgadóttir
+
Hjartans þakkir til allra sem sýndu vini okkar,
HELGA J. THEODÓRSSYNI,
Álfaskeiöi 42, Hafnarfirði,
viröingu sina, viö útför hans.
Ragna Benediktsdóttir,
Hulda Karlsdóttir,
Guöríöur Valgeirsdóttír
og börn.
Valgeir Guömundsson,
Benedikt Valgeirsson,
Gunnar Gunnarsson,
f
Eiginkona min og móöir okkar,
ANNA JÓNSDÓTTIR BJARNASON,
Merkjateig 2 Mosfellssveit,
andaöist í Landakotsspítala aö morgni föstudagsins 15. október.
Gunnar Bjarnason,
Anna Bjarnason,
Jón Páll Bjarnason.
+
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vinarhug vegna andláts og
útfarar
MARÍU BÁRU FRÍMANNSDÓTTUR,
Holtsgötu 19, Ytri-Njarövík.
Alfreö Georg Alfreösson.
Hervör Lúövíksdóttir, Óskar Guöjónsson,
Erna Lína Alfreösdóttir, Bjarni Kristjánsson,
Kristín Bára Alfreósdóttir, Þóröur Ólafsson,
Alfreö G. Alfreösson jr.,
og barnabörn.
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför móöursystur okkar,
SIGRÍÐAR FRIÐRIKSDÓTTUR,
er lést 30. september sl. í Hrafnistu, Reykjavík..
Sigurlaug Þ. Ottesen
og systur.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda vináttu og hluttekningu viö andlát
og útför elginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
ODDGERÐAR ODDGEIRSDÓTTUR,
Stórholti 24, Reykjavík.
Guö blessi ykkur öll.
Ólafur Vilhjálmsson,
t börn, tengdadóttir og barnabörn.
+
GUDMUNDUR JÓHANNES GUDMUNDSSON,
Bólstaö, Garöabæ,
veröur jarösunginn frá Garöakirkju, mánudaginn 18. október kl.
14.00.
Helga Guómundsdóttir, Ólafur Vilhjálmsson,
Bragi Guðmundsson, Katrín H. Karlsdóttir,
Arnheiöur Guömundsdóttir, Ágúst Hafberg,
barnabörn og barnabarnabörn.