Morgunblaðið - 07.11.1982, Qupperneq 4

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. NÓVEMBER 1982
lega dottið upp fyrir eða lent milli
þils og veggjar? Það er ómögulegt.
Uún Bidda var ekki svoleiðis
manneskja. Hún hefur nú kannski
ekki hugsað mikið um hann Guð
og aldrei séð Heilagan anda. En
hún var góð í sér“.
„Hvað er langt síðan þú komst
hingað?" spyrja doðrantaflettar-
arnir.
„Ja, ég er nú dálítið óklár á því,
en ég gæti trúað, að það væru
svona 100 ár. Hún Bidda ætti því
að vera komin hingað".
Enn þá taka þeir að fletta doð-
röntunum. „Þórbergur Þórðarson,
jú hann er hér, kom fyrir 16 ár-
um“.
„Hvert í hóandi! Það er þá
svona. Mér hefur líka fundizt ég
vera eitthvað meinakindalegur í
höfðinu, síðan ég kom hingað á
þetta tímalausa eilífðarland ykk-
ar. Bidda systir er þá spillifandi
hjá fólkinu á jörðinni enn þá“.
„Við könnumst nú eitthvað við
þessa Biddu systur. Það skal þó
ekki vera sama fraukan, sem festi
friðardúfuna á hurðina hjá henni
Lillu Heggu forðum daga, þegar
hún var í fýlukastinu?"
„Jú, sama er fraukan".
„Það er langt, þangað til hún
kemur hingað. Og hún dettur
hvorki upp fyrir né lendir milli
þils og veggjar. Hún fer beint á
Bláu eyjuna. Þangað fara þeir,
sem hafa unnið eitthvað fyrir frið-
inn í jarðheimi".
„Guði sé lof!“
„Ég fæ þá máski að sjá hana hér
eftir svona 70 ár?“
„Segjum það ekki“.
Ég óttast ekki svo mjög að fara
héðan á eilífðarlandið svo kallaða.
En þar með er ekki öll sú saga
sögð. Þegar ég hef „leikið" mér þar
svo og svo lengi, þá verð ég að
hverfa aftur til jarðarinnar, verð
að endurholdgast. Og hvar verð ég
þá settur niður? Aftur í Suður-
sveit? í Thule í Grænlandi? í Ala-
bama í Bandaríkjunum, þá svert-
ingi, og verð sakaður um glæp,
sem ég hef aldrei framið og settur
í rafmagnsstólinn? í Indlandi og
verð drepinn af eiturslöngu? Fín
frauka ög hóteleigandi á Malorku?
Rithöfundur í Reykjavík og lendi
þá ef til vill aftur í blokk í Mela-
hverfinu með Lillu Heggu og
Biddu systur, sem þá heitir
kannski Járngerður? Já, það er
fleira, sem fyrir mann kann að
koma í framtíðinni, en okkur
grunar.
Það er misjafnlega langt á milli
endurholdgananna, stundum
máski fáein ár og allt upp í nokkur
hundruð ára. Það fer eftir ýmsum
ástæðum.
Martínus heitir mikill dulspek-
ingur danskur. Hann flutti hér
fyrirlestra. Brynjólfur Bjarnason
heimsótti hann í Kaupmannahöfn
í utanför sinni í vetur. Hann leit-
aði hjá honum frétta um fiamtíð-
ina, þar á meðal, hvort enn þá
yrðu stórstyrjaldir. „Já, nokkrar",
svaraði Martínus. Hann sagði
Brynjólfi ennfremur, að skólaæsk-
an, sem hefur verið að gera upp-
reisn í frönskum skólum og víðar
undanfarin ár, sé fólk, sem hefði
fallið í síðari heimsstyrjöldinni.
Þegar það kom yfir um, hefði loks-
ins runnið upp fyrir því, að það
hefði verið haft að glópum með
þessu slagtiríi og nú sé það komið
aftur niður á jörðina til þess að
jafna nietin.
Svona er nú lífið, Bidda mín, þó
að'sumum kunni að virðast skrýt-
ið. Þetta er sama hringrásin, sem
alls staðar fer fram í náttúrunni.
Sannindin um endurholdgunina
urðu mér auðsæ veturinn 1918 til
1919, þegar frosthörkurnar keyrðu
svo úr hófi, að fraus á koppnum
mínum á næturnar, þar sem hann
stóð undir rúminu. Það er nú svo
langt síðan, að sá hryllingur þjáði
mann, að þá hefur hann Guð ekki
verið byrjaður að sirkla út, hvar
hann ætti aö skjóta ykkur Lillu
Heggu niður í næsta jarðlífi.
Eina lærdómsríka endurholdg-
unarhistoríu get ég sagt þér sem
dæmi þess, hvernig náttúrulög-
málin geta spilað með okkur.
Ég þekki aldraða konu, gáfaða,
vel innrætta og nokkuð dulspaka.
Hún á vinkonu, sem er enn þá
dulspakari. Sú rakti fyrir henni
nokkrar hennar fyrri jarðvistir.
Til að mynda hefði hún einu sinni
verið hefðarfrú í Rómaborg. Þar
næst hefði hún fæðzt norður í
Þjórsárdal, auðvitað áður en
Hekla lagði þá fögru byggð í eyði.
í jarðvistinni næstu þar á eftir
hefði hana borið á land í Isafjarð-
arkaupstað. Uppkomin þar, flutt-
ist hún þaðan til Reykjavíkur,
gerðist þar hárgreiðsludama, gift-
ist og bjó með manni sínum í
Víkurhúsinu við Kleppsveg. Þar
andaðist hann. Nú á hún heima á
elliheimili sjómanna í Kleppsholt-
inu og bíður þess, að skýjaþykkni
verði hreinsað af augunum í
henni.
Svona krókótt og mislitt er
mannlífið. Hver veit nema örlaga-
skammtararnir skikki þig til að
fæðast á Grænlandi í einhverju
jarðlífinu og fáir þá heitið Pípalúk
og verðir stórsnillingur í að sauma
kamíkur og anoraka og berserkur
í rostungaveiðum.
Einu sinni var ég á gangi á götu
í Kaupmannahöfn. Þá datt niður í
mig þessi vísa:
Heyrði ég í hamri sungið.
— Það hljómaði’ eins og elskóvssúk.
Hver var það, sem þar söng inni?
Það var hin fagra Pípalúk.
Pípalúk! Pípalúk!
Það var hin fagra Pípalúk!
Þú verður að syngja þetta undir
sínu lagi.
Pípalúk hét dóttir hins fræga
danska Grænlandskönnuðar, Pet-
ers Freuchens. Hann var kvæntur
eskimóakonu, Navarönu. Ég sá
Freuchen á rithöfundaþinginu í
Osló 1930. Stórhöfðinglegur mað-
ur. Síðar flutti hann fyrirlestur í
Gamlabíói og ætlaði að dveljast
hér næsta vetur, en varð bráð-
kvaddur í Ameríku áður en af því
yrði. Það er því svo sem engin
skömm að heita Pípalúk. (Sú, sem
pípir í lúkuna á sér?) Ekki væri
það heldur óhugsandi, að Lilla
Hegga yrði þá fýrugur eskimóa-
piltur í Grænlandi og þið stunduð-
uð saman grásleppuveiðar á
Melville-flóa og upp úr þvi yrði
trúlofun og fagurt hjónaband.
Ekki segi ég, að þetta verði, en
óhugsandi er það ekki, að það gæti
orðið. Fólk er ekki sama kynið í
öllum endurholdgunum. Það
skiptir um öðruhverju. Þannig
nær það alhliða þroska. Og þeim
lendir oftast fyrr eða síðar saman,
sem áður hafa saman verið. Og ég
held að friðardúfan geti haft að-
dráttarafl. En náttúruöflin gera
þessi undur af svo mikilli kænsku
og kurteisi, að mann rámar ekkert
í, að svipað hafi áður gerzt. Ef
maður ætti að muna öll sín fyrri
líf, væri svo mikið lagt á okkar
ófullkomna heila og margt svo
ömurlegt, að við yrðum hringlandi
vitlaus. Samt hefur þeim ekki ver-
ið lifað til einskis. Ávextirnir birt-
ast í hæfileikum. Sá sem hefur, til
að mynda, lagt stund á reiknings-
list í fyrri lífum, hann fæðist,
máski í þessu jarðlífi eða seinna,
með stærðfræðigáfu, þó að hann
muni ekkert einstakt dæmi, sem
hann reiknaði í fyrri lífum. Svona
klóklega meðhöndlar forsjónin
okkur. Þó er það til, að menn muni
slitur úr fyrra lífi, einkum því
næsta.
Fræg er sagan af indversku
stúlkunni Sjanti Deví, er þekkti
götur, hús og fólk í borginni, sem
hún átti heima í í síðasta jarðlífi.
Þar á meðal þekkti hún þáverandi
mann sinn, sem nú var kvæntur í
annað sinn, og húsið, er þau höfðu
búið í, og leitaði þar uppi kompu,
sem hún hafði geymt í barnagullin
sín. En nú voru þau horfin þaðan,
henni til sárra vonbrigða.
Þarna stóðu að rannsóknum
ýmsir merkir menn, svo sem kenn-
arar, prófessorar, forseti Kon-
gressflokksins, sem þá var, og svo
framvegis. En milli þessara
tveggja jarðlífa höfðu liðið fá ár.
Fréttaritara dreif að úr öllum átt-
um til þess að rannsaka þetta
fyrirbrigði. Ég las greinargóða
frásögn sænsks fréttaritara, sem
hafði tekizt ferð á hendur á at-
burðastöðvarnar í Indlandi. Þar
að auki las ég skýrslu vísinda-
nefndar, sem rannskað hafði
gang atburðanna til hlítar. Ég hef
lesið fleiri frásagnir af endur-
minningum frá fyrri jarðlífum, en
enga því líkt merkilega og söguna
af Sjanti Deví.
Þá er komið að þeim mannfjölg-
unaratburði á voru landi, að Helga
litla, vor öðlingsfrú, eignist þriðja
barnið. Margréti dreymdi fyrir
nokkru, að Helga væri búin að
fæða stúlkubarn. Hvort verður?
Sumar spár reynast réttar, aðrar
láta sér til skammar verða, hvort
sem þær berast okkur í svefni eða
vöku.
Enn er spá, sem liggur á herðum
Helgu litlu. Áður en hún giftist,
fékk hún þá véfrétt hjá. spákonu,
að hún mundi eignast fjögur börn.
Eitt smáskott um dulnæmi Sig-
ríðar i Vikurhúsinu: Það var fyrir
nokkrum árum, einn dag um há-
degisbilið, að Margrét var að tala
við hana í síma, en ég stóð á gang-
inum utan við klósettdyrnar, sex
skref frá Margréti og var að
skvetta hármeðali í hárið á mér,
nokkuð lyktarsterku, en ekki
mjög. Þá segir Sigríður framígríp-
andi í símann: „Hvaða lykt er
þetta?" „Það er af hármeðaii, sem
hann Þórbergur er að láta í hárið
á sér“, svarar Margrét. Þá kannast
Sigríður, gömul hárgreiðslukona,
undireins við iyktina. Hún var þá
heima hjá sér í Vikurhúsinu aust-
ur við Kleppsveg, við Margrét á
Hringbraut 45.
Þykir þér þetta ekki mikið þef-
næmi? Það er meira. Það er yfir-
náttúrulegt þefnæmi.
Þá er ekki annað eftir en að
senda þér kveðju Guðs og mína og
óska þér glæsilegra endurholdg-
ana og ösfiski á Melville-flóa.
Þinn einlægur:
Þórbergur Þórðarson.

Númá
veturinn koma!
Viö í Hagkaupum erum
vel búnir undir veturinn.
Verslanir okkar eru
fullar af góöum og hlýjum
vetrarfatnaöi á börn
og fullorðna og aö sjálf-
sögðu á afar góöu
veröi. Hér sérðu aðeins
brot af úrvalinu.
Úlpa kr. 699,-
Buxur kr. 319,-
Kuldaskór kr. 369,-
Úlpa kr. 649,-
Buxur kr. 269.
Skór kr. 219,-
Úlpa kr. 699.-
Buxur kr. 239.-
Kuldaskór kr. 510.
Peysur frá kr. 139,- Skór frá kr. 219.
Úlpur frá kr. 649.-
Buxur frá kr. 239,-
4
HAGKAUP
Skeif unni 15
Jl
terkurog
hagkvæmur
auglýsingamiöill!