Morgunblaðið - 04.01.1983, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. JANÚAR 1983
Minningarorð:
Guðrún Olga
Benediktsdóttir
Fædd 12. ágúst 1899
Dáin 28. desember 1982
Guðrún Olga Benediktsdóttir
hét hún fullu nafni í höfuðið á
ömmu sinni og afa í móðurætt,
þeim Guðrúnu Þorkelsdóttur
prests Eyjólfssonar á Staðarstað
og Holger Clausen kaupmanni í
Ólafsvík, á Búðum, í Stykkishólmi
og síðast í Reykjavík. Olga fæddist
þann 12. ágúst 1899 í Finnbogabæ
við Grjótagötu 10 í Reykjavík, en
þá bjuggu þar foreldrar hennar,
Ragnheiður Clausen og Benedikt
Jónsson verslunarmaður, innan-
búðar hjá Fischer, sonur Jóns
Ólafssonar prentara og Kristínar
Jónsdóttur Salómonsens, kaup-
manns í Kúvíkum á Ströndum.
Olga missti föður sinn tveggja
ára gömul, og er hún var fjögurra
ára, hélt móðir hennar til sauma-
náms í Danmörku, en Olga og
Kristín amma hennar fóru austur
á Seyðisfjörð og bjuggu þar hjá
Jónínu, dóttur Kristínar, sem gift
var Nielsen kaupmanni þar. Að
loknu saumanámi Ragnheiðar
Clausen var Olga með móður sinni
í Reykjavík, og bjuggu þær fyrst
með Guðrúnu, ömmu Olgu, sem þá
var orðin ekkja, og sáu þær sér og
sínum farborða með saumaskap.
Ragnheiður Clausen giftist öðru
sinni, árið 1909, Gísla Gíslasyni
verslunarmanni hjá Geir Zoéga,
og eignuðust þau työ börn,
Hólmfríði og Holger. Átti Olga
heimili sitt þar, og reyndist Gísli
henni eins og besti faðir.
Olga gekk í Kvennaskólann í
Reykjavík og lauk þaðan námi ár-
ið 1918. Eftir það vann hún á Bæj-
arsímanum um nokkurt skeið. Ár-
ið 1924 fór hún til náms í hús-
mæðraskóla í Danmörku.
Þann 27. maí 1925 giftist Olga
Árna Árnasyni verslunarmanni
og síðar kaupmanni í Vöruhúsinu i
Reykjavík, Árni var fæddur 6.
nóvember 1898 á ísafirði, sonur
Árna Sveinssonar kaupmanns þar
og síðar forstjóra gömlu Iðunnar í
Reykjavík, og konu hans, Guðrún-
ar Brynjólfsdóttur frá Mýrum í
Dýrafirði. Heimili sitt stofnuðu
þau Olga og Árni að Barónsstíg 12,
en bjuggu síðar lengst af í Vestur-
bænum, við Ásvallagötu, Hávalla-
götu og Hólavallagötu. Árni and-
aðist árið 1969, sjötugur að aldri.
Eftir það hélt Olga sjálfstætt
heimili, síðast að Lokastíg 16.
Þau Árni og Olga eignuðust eina
dóttur, Ragnheiði, árið 1930. Er
hún gift Einari Sigurðssyni verk-
fræðingi, og eiga þau þrjú börn.
Langömmubörn Olgu eru þrjú.
Olga var bjartsýn kona og já-
kvæð í garð allra. Hún var jafnan
glöð og létt í lund. Hún var hæglát
og hlédræg, en hafði á hinn bóginn
mikla ánægju af þvi að umgangast
fólk. Og einhvern veginn var það
svo, að fólk dróst að henni. Skipti
þá engu máli, hvort um var að
ræða ókunnugt fólk eða vini og
kunningja, né heldur á hvaða aldri
fólkið var. Ragnheiður dótturdótt-
urdóttir hennar átti enga betri
vinkonu en ömmu Olgu, og vel
undu þær sér saman í búðarleik
eða með púsluspil, þótt nær átta-
tíu ára aldursmunur væri á þeim.
Og þessi gáfa Olgu til að umgang-
ast ungt fólk kom ekki síst vel
fram, er hún langtímum saman
hélt heimili með barnabörnum
sinum að Skeiðarvogi 39 nokkur
síðustu árin.
Olga var mikil hannyrðakona og
féll sjaldan verk úr hendi. Peysur
hennar og vettlingar eru óteljandi.
Og það var sama, hvort hún sat
við sjónvarpið eða var á ferðalagi
erlendis, alltaf var prjónað eða
saumað.
Olga var hafsjór af fróðleik um
persónusögu og hafði mikinn
áhuga á þeim málum. Engar bæk-
ur hef ég séð eins mikið notaðar og
uppsláttarrit hennar um íslenska
menn, enda voru þær bækur aldrei
settar í hillu.
Olga hafði ágæta frásagnargáfu
og hafði frá mörgu að segja. Og
hún sá líka spaugilegu hliðarnar á
atvikunum. Og þótt sum atvikin
væru í rauninni sorgleg, þá sagði
hún þannig frá þeim, að óborgan-
legt var. Vil ég láta eina slíka frá-
sögn fljóta með hér, en hún er um
appelsínu, sem Olga fékk gefins,
þegar hún var barn. Á þeim dög-
um voru appelsínur ekki á hvers
manns borði, og því var ekki ann-
að hægt en fara með hana út og
sýna hana. Og þeir, sem sáu, vildu
meira en sjá, því þeir vildu líka
halda á appelsínunni. Auðvitað
var alls öryggis gætt, en enginn
má sín gegn slægðinni. Ein stelp-
an bað um að fá að fara með app-
elsínuna inn í hús til að sýna hana
fólkinu þar, og hafði hún sitt
fram. Þegar Olgu tók að lengja
eftir stelpunni og athugaði, hvað
var á seyði, kom í ljós, að stelpan
hafði farið rakleiðis út um aðrar
dyr á húsinu, og til appelsínunnar
hefur aldrei spurst síðan.
Olga var ein af þeim, sem ekkert
vilja láta fyrir sér hafa og kvarta
aldrei. Og það var ekki fyrr en á
síðastliðnu hausti, að ljóst varð;
að hún gekk ekkt heil til skógar. I
vetur hrakaði heilsu hennar, þótt
engum kæmi til hugar, að enda-
lokin væru svo skammt undan. Að
kvöldi annars jóladags veiktist
hún snögglega og var flutt í Borg-
arspítalann. Innan tveggja sól-
arhringa var hún öll.
Nú, þegar ieiðir skiljast, er mér
efst í huga þakklæti fyrir allar
samverustundirnar með Olgu. Þar
sem hún var, var á vísan að róa.
Blessuð sé minning Olgu Bene-
diktsdóttur.
Steingrímur Jónsson
Við fráfall Olgu Benediktsdótt-
ur langar mig til að setja nokkur
orð niður á blað.
Ég átti því láni að fagna að fá
að kynnast þessari merkiskonu
hin síðustu ár, og þrátt fyrir rúm-
an fimmtíu ára aldursmun, var
það margt sem við gátum rætt
saman. Þarna fór kona sem var
enn ung í anda og fylgdist vel með
því, sem við unga fólkið vorum að
bralla. Þó að eflaust hafi sumt
ekki tíðkast á hennar ungdómsár-
um, þá var því ævinlega sýndur
mikill skilningur. Eins gátum við
unga fólkið fræðst um, hvernig
hlutirnir voru gerðir hér áður
fyrr, og varð það okkur til mikils
fróðleiks og oft spunnust út frá
því hinar skemmtilegustu umræð-
ur.
En nú verða þessar ánægju- og
fróðleiksstundir yfir kaffibolla og
smákökum með þessari síungu
konu ekki fleiri. Ég vil þakka fyrir
þær um leið og ég votta aðstand-
endum dýpstu samúð.
Þorleifur Þór Jónsson
Ottó Pálsson
kaupmaður — Minning
Hinn 27. desember lést Ottó
Pálsson kaupmaður í Sjúkrahús-
inu á Akureyri. Andlát hans kom
ekki á óvart. Hann hafði átt við
vanheilsu að stríða síðustu árin,
svo að líf hans lék á bláþræði.
Sjúkrahúslegur hans lengdust og
urðu tíðari en áður, en hann
hresstist á milli og lét á engu bera.
Síðast þegar ég kom að sjúkrabeði
hans, duldist mér ekki að endalok-
anna yrði skammt að bíða. Samt
reyndi hann að bregða á glens, en
þrekið var þorrið.
Ottó Pálsson var hógvær maður
að eðlisfari, en fastur fyrir í skoð-
unum sínum á mönnum og mál-
efnum. Hann var hlýr og hjálp-
samur þeim, sem við hann skiptu,
með næmt skopskyn og hafði
gjarna spaugsyrði á vörum. Hann
var óvenju mannglöggur og um-
talsprúður, vinmargur og sannur í
vináttu sinni.
Ottó Pálsson var mikill sjálf-
stæðismaður. Hann stóð um ára-
tugi fyrir kosningaskrifstofu
Sjálfstæðisflokksins hér á Akur-
eyri. Þar nýttust mannkostir hans
vel, trútt minni og reglusemi í
starfi, einstakir kunnugleikar á
bæjarbúum og hæfileiki til þess að
umgangast fólk. í kosningabarátt-
unni unni hann sér ekki hvíldar og
sjálfs sín. Ef vel gekk, lék hann á
als oddi og gerði lítið úr þætti sín-
um í sigrinum. Ef illa gekk, gat
hann ekki á heilum sér tekið og
kenndi sér um, sem auðvitað var
víðs fjarri.
Ottó Pálsson var kvæntur mik-
illi mannkostakonu, Sigfríð Ein-
arsdóttur, og ráku þau um langa
hríð Prjónastofuna Drífu og síðar
Verzlunina Drífu við Hafnar-
stræti. Þau hjón voru mjög sam-
hent í einkalífi sínu og starfi,
vinsæl af bæjarbúum og áttu
traust þeirra. Fyrir nokkrum ár-
um varð Sigfríð fyrir alvarlegu
áfalli, svo að hún hefur ekki átt
afturkvæmt af sjúkrastofnunum
síðan. Nú er þungur harmur að
henni kveðinn, er maður hennar
hefur safnast til feðra sinna. Sag-
an kennir okkur, að í þyngstu
raunum fái menn yfirnáttúrulegt
þrek til að standast þær. Á þess-
um degi hljótum við í hljóðri bæn
að biðja guð að styrkja Sigfríði
Einarsdóttur og styðja. Okkur
verður hugsað til Þóru, dóttur
þeirra hjóna, og fjölskyldu henn-
ar. Með Ottó Pálssyni er góður
drengur genginn. Megi hann í friði
hvíla.
Halldór Blöndal
Æskuvinur minn, Ottó Pálsson,
fyrrum kaupmaður á Akureyri,
andaðist þar á Fjórðungssjúkra-
húsinu hinn 27. desember síðast-
liðinn. Útför hans fer fram í dag,
4. janúar, frá Akureyrarkirkju.
Karl Ottó var fæddur í Einars-
nesi í Mýrasýslu hinn 17. septem-
ber árið 1915, sonur hjónanna Páls
Jónssonar, búfræðikennara og
bónda, og Þóru Baldvinsdóttur,
bónda í Grenivík, Þórðarsonar og
konu hans, Kristínar Flóvents-
dóttur, bónda í Keflavík í Fjörðum
í Suður-Þingeyjarsýslu, Jónasson-
ar. Páll Jónsson var á sínum tíma
landskunnur vegna rita um land-
búnaðarmál. Einnig var hann dáð-
ur sem kennari. Hann var sonur
Jóns Davíðssonar, bónda að
Kroppi í Eyjafirði, síðar í Reyk-
husum, og Rósu Pálsdóttur,
hreppstjóra á Tjörnum í Eyjafirði,
Steinssonar. Páll var búfræði-
kandídat frá Búnaðarháskólanum
í Kaupmannahöfn og kennari á
Hvanneyri 1910 til 1920, er hann
varð að hætta kennslu vegna van-
heilsu. Hann var jafnframt bóndi í
Einarsnesi frá 1916. Páll andaðist
17. desember 1925 og kona hans,
Þóra, árinu síðar, þann 29. janúar.
Þau hjón eignuðust annan son,
Baldvin, sem andaðist í bernsku.
Eftir foreldramissinn fór Ottó
Pálsson til föðursystur sinnar,
Maríu Jónsdóttur í Reykhúsum,
Eyjafirði, konu Hallgríms Krist-
inssonar, hins landskunna
athafnamanns og samvinnufröm-
uðar. Hann var og langdvölum hjá
föðurbróður sínum, Davíð Jóns-
syni, hreppstjóra á Kroppi, og Sig-
urlínu, konu hans, hinum mestu
merkishjónum.
Geta má nærri, að foreldramiss-
irinn varð Ottó Pálssyni sár. Góð
umhyggja vænna vandamanna
kom í þeirra stað. Hann stundaði
nám á Laugarvatni. Eftir skóla-
vistina festi hann kaup á bifreið
og stundaði leiguakstur. Hann var
um tíma hjá Kristjáni Kristjáns-
syni, eiganda Bifreiðastöðvar Ak-
ureyrar, hinum mesta atorku-
manni. Hjá Kristjáni var Ottó
m.a. „rútubílstjóri", sem var erfitt
starf og því ekki falið öðrum en
traustum mönnum og þaulreynd-
um bifreiðarstjórum.
Árið 1941 kvæntist Ottó Sigfríði
Einarsdóttur, Metúsalemssonar,
verzlunarstjóra, og konu hans,
Guðnýjar Jónasdóttur frá Kjarna
á Akureyri. Þau hjónin ráku
Prjónastofuna Drífu á Akureyri
og verzlun undir sama nafni, þar
til Sigfríð missti heilsuna. Eftir
það var Ottó lengst af starfsmað-
ur vikublaðsins „Islendingur“ á
Akureyri.
Sigfríð og Ottó eiga kjördóttur,
Þóru, sem gift er Erni Haukssyni,
starfsmanni Kísiliðjunnar í Mý-
vatnssveit. Til dóttur sinnar og
tengdasonar fóru þau oft og áttu
þar margar ánægjustundir.
Eftir að Sigfríð veiktist og gat
ekki lengur annast heimilið urðu
miklar breytingar á högum vinar
míns, Ottós Pálssonar. En öllu
andstreymi tók hann með karl-
mennsku og veikindum mætti
hann með þeim hætti, sem fáum
er gefið. í sjúkdómsstríðinu mælti
hann aldrei æðruorð. Hugur hans
var hjá ástríkri eiginkonu, dóttur
og vinum. Hlýleg orð og gaman-
söm hrutu af vörum hans til
þeirra, er til hans komu. Æðru-
lausari manni i veikindum hefi ég
ekki kynnst.
Vegir okkar Ottós Pálssonar
lágu snemma saman. Við lékum
okkur ungir drengir. Hann var þá
í skjóli föðursysturinnar í Reyk-
húsum og ég í Kristnesi, en jarð-
irnar liggja saman í Hrafnagils-
hreppi í hinum fagra Eyjafjarð-
ardal vestanverðum. Oft var þá
glatt á hjalla, er við Bjarni bróðir
og Ottó göntuðumst við vinnu-
mennina uppi á húsloftinu í
Reykhúsum. Þá var og farið í leiki,
og slæddust fleiri í hópinn af
næstu bæjum. Ottó var okkar elst-
ur og því foringinn. Um það efað-
ist enginn. Glaðlyndi hans hreif
alla. Eftir að ég settist að á Akur-
eyri, 1946, endurnýjuðum við vin-
áttuna og á milli fjölskyldna
okkar komust á náin tengsl. Á
heimili þeirra Sigfríðar og Ottós
áttum við margar gleðistundirnar
og oft var litið inn í verzlun þeirra
í Hafnarstrætinu. Eftir að ég kom
til Akureyrar tók ég þátt í stjórn-
málabaráttunni. í hartnær tutt-
ugu ár starfaði Ottó þar með mér í
blíðu sem stríðu og veitti forstöðu
kosningaskrifstofu af frábærum
dugnaði og - ósérhlífni. Stuðn-
ingsmenn Sjálfstæðisflokksins á
Akureyri og í Norðurlandskjör-
dæmi eystra eiga Ottó Pálssyni
þakkir að gjalda fyrr og síðar
vegna starfa hans í þágu þeirra og
Sjálfstæðisflokksins.
Ottó Pálsson var að eðlisfari
hlédrægur, en lét til sín taka í
góðra vina hópi. Framkoma hans
var fáguð og í skaphöfn hans ríkti
viðleitni til þess að hjálpa öðrum
og styrkja góðan málstað. Hann
hafði næmt skopskyn, gamansam-
ur og léttur í lund, en tilfinn-
inganæmur. Hann hafði gaman af
íþróttum, sérstaklega knatt-
spyrnu, og fylgdist af áhuga með
öllu, sem í þeirri grein var að ger-
ast. Sjálfur lét hann sér laxveið-
arnar nægja. Ég mun seint
gleyma yndisstundunum við Laxá
í Suður-Þingeyjarsýslu, með hon-
um og vini okkar, Sigurgeir Sig-
urðssyni.
Ottó Pálsson gegndi öllum
störfum af stakri samvizkusemi,
og hjálpsemi hans mun margur
minnast. Úr minni mást ekki mót-
tökurnar og hlýjan á heimili hans
og hans góðu konu, Sigfríðar.
Ég og fjölskylda mín vottum
Sigfríði, Þóru, tengdasyni og öll-
um ástvinum Ottós Pálssonar
innilegustu samúð. Með brottför
hans hverfur af sjónarsviðinu
einn af okkar kærustu vinum.
Jónas G. Rafnar
t
Þökkum samúö og hlýhug viö andlát
ÞÓRU NIKULÁSDÓTTUR,
Þórsmörk 3, Hveragerói.
Einnig færum viö þakkir læknum og hjúkrunarliöi Landakots-
spitalans og Borgarspítalans.
Ingvar Christiansen, Gíslína Björnsdóttir,
Ragnar Christiansen, Ásta Jóhannsdóttir,
Hans Christiansen, Dóra Snorradóttir,
og barnabörn.
t
Hjartans þökk fyrir auösýnda vináttu og samúö viö fráfall og útför
eiginmanns míns, fööur okkar, tengdaföður og afa,
INGIMUNDAR GUDJÓNSSONAR,
Egilsbraut 18, Þorlákshöfn.
Sérstakar þakkir til sveitarstjórnar Ölfushrepps, félagasamtaka og
fjölda einstaklinga sem heiöruöu minningu hans meö ýmsum
hætti.
Margrét Róbertsdóttir,
Jónas Ingimundarson, Agústa Hauksdóttir,
Elísabet Anna Ingimundardóttir, Valmundur Einarsson,
Róbert Karl Ingimundarson,
Albert Ingi Ingimundarson
og barnabörn.