Morgunblaðið - 11.05.1984, Síða 30

62
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. MAl 1984
____________________________________t 1M3 Univarnl Pr.l. SvmllciU
„ pá óett'tót upp um tni&ja nát-t
og hrofc&i-r, n NýSu tveimur Stémum
fatnan."
ást er...
... aö sýna henni
töframátt sinn.
TM Rag. U.S. Pit Oft —all rlgKts rraervad
e 1961 Los Angetes Tinws SyndicaM
Við látum nægja að kitla hvorn
annan. en ekki klóra.
Með
morgnnkaffinu
Ég stla að ganga hér við á morg-
un, með konuna mína og þá segir
þú: Blessaður, langt síðan þú hefur
sést!
HÖGNI HREKKVÍSI
Leiðinlegt sjónvarp
Anna Lísa og Hjördís skrifa:
Kæri Velvakandi.
Við erum hérna tvær 12 ára og
okkur langar til að beina þessari
grein okkar sérstaklega til sjón-
varpsins.
Við horfðum á Eurovision-
söngvakeppnina eins og svo marg-
ir aðrir. Og okkur finnst að sjón-
varpið gæti vel sleppt þessum
túlki. Eins og áður var sagt erum
við 12 ára og fórum fyrst að læra
ensku núna í vetur, þannig að við
getum varla verið mjög klárar. En
við skildum mest alla enskuna
sem kynnirinn í söngvakeppninni
sagði og sjónvarpið gæti sparað
sér þann kostnað að hafa túlk. í
staðinn geta þeir keypt skemmti-
legri þætti en „Nikulás Nickelby"
og „Synir og elskhugar". Það eina
sem hægt er að horfa á í sjónvarp-
inu er „Me & My Girl" sem er nú
að hætta. Og „Háspennugengið" er
hætt sem var mjög upplífgandi.
Þið getið nú ekki ætlast til að við
horfum á „Grenjað á gresjunni"
endalaust. Þessar bíómyndir sem
hafa verið sýndar núna síðastliðn-
ar helgar eru drepleiðinlegar.
Við vonum að sjónvarpið bæti
úr þessu.
Og svona í leiðinni vildum við
biðja formann Listahátíðar að
velja einhverja „góða“ hljómsveit
á næstkomandi Listahátíð.
IÞessir hringdu ...
Aðstandendur
skemmtunar-
innar bæta
ekki tjónið
Móðir hringdi og hafði eftir-
farandi að segja:
Dóttir mín fór á skemmtun
sem haldin var i Laugardalshöll
síðasta vetrardag. Fór hún úr
úlpunni sem hún var í og faldi
undir bekk því ekki var boðið
upp á vörslu í fatahengi. Þegar
skemmtuninni lauk var úlpan
horfin. Mikið var gert til að
finna úlpuna en án árangurs.
Nú eru það vinsamleg tilmæli
mín að foreldrar athugi hvort
börn þeirra eru í úlpu sem þau
ekki eiga og skili henni þá til
lögreglunnar. Þeir sem að
skemmtuninni stóðu segjast
ekki bæta þetta tjón. Því er það
að ég spyr hvort dansa eigi í
úlpu eða þarf kannski ekki yfir-
höfn á milli staða hér í okkar
kalda landi?
Ókurteis
afgreiðslumaður
Kristín Helgadóttir hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: —
Við hjónin urðum fyrir leiðin-
legri reynslu sl. laugardag, er
við komum inn í verslun á
Bræðraborgarstígnum og hugð-
umst kaupa sykurlaust sælgæti
handa dóttur okkar, en hún er
sykursjúk. Ég spurði afgreiðslu-
manninn hvort hann hefði
eitthvað sykurlaust á boðstól-
um, og svarði hann því þá til að
Velvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til — eða hringja milli kl. 11 og 12, mánudaga til
föstudaga, ef þeir koma því ekki við að skrifa. Meðal efnis, sem vel er
þegið, eru ábendingar og orðaskipti, fyrirspurnir og frásagnir, auk pistla
og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð, en nöfn, nafnnúmer
og heimilisföng verða að fylgja öllu efni til þáttarins, þó að höfundar
óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina því til lesenda blaðsins utan
böfuðborgarsvæðisins, að þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
Hundahald og undanhald
Hjörtur Jónsson skrifar.
Tvö hitamál voru afgreidd af
borgarstjórn Reykjavíkur fyrir
fáum dögum: Hundamálið og
Kattamálið.
Þessi mál hafa valdið mikilli
umræðu opinberlega, og það
hefði vel verið hægt að rifast um
þetta miklu lengur.
Ég hefi bara verið áhugasam-
ur áhorfandi, þó ég viti auðvitað
síst minna um hunda og ketti en
hver annar. Nú þegar þessum
málum er lokið í bili, kannske
fyrir fullt og allt, þá læt ég það
eftir mér að skrifa svolítinn eft-
irmála.
Bæði þessi mál eru dæmigerð
tilfinningamál, lýsa því einkar
vel hve fámennir hópar geta
orðið fyrirferðarmiklir og
áhrifamiklir. Þetta hefur maður
oft séð áður, og er þó dæmið um
Keflavíkursjónvarpið eftir-
minnilegast og skýrast. Þar
þustu fram 60 „vitringar" eða
svo, pólitískir ofstækismenn og
minnimáttarsinnar og svín-
beygðu heilbrigða skynsemi og
ríkisstjórn, allri þjóðinni til
hneisu og helmingnum til tjóns.
Um áratugaskeið hefur gilt
bann við hundahaldi í Reykja-
vík. Þetta var viturleg ráðstöfun
á sínum tíma og reyndist því
með afbrigðum vel. Hundunum
fækkaði, hreinlæti óx á götum, í
görðum og húsum, hávaði og
ónæði af þessum dýrum hvarf
og flestir sættu sig vel við regl-
urnar. Þeir sem í raun og veru
höfðu dálæti á hundum og vildu
að þeim liði vel sáu, að borgin
bauð þeim lítið frelsi, og nú yrðu
þessi grey ekki lokuð eins mikið
inni ýlfrandi og grátandi. Þegar
við Frónbúar tíunduðum afrek
okkar við menn annarra þjóð-
erna gleymdum við sjaldan að
segja þeim frá því, hve höfuð-
borgin okkar væri hrein og fal-
leg. Þar væri enginn kolareykur
né olíustybba, þar væri enginn
hundaskítur og þar væri bannað
að berja menn til ólífis með
boxhönskum.
En heimsins uppátæki og siðir
síast nú hingað norður eftir til
okkar, þó við reynum að streit-
ast á móti erlendum áhrifum
jafnvel, sjónvarpi.
Hundar vóru og eru í háveg-
um í mörgum löndum, þó allir
séu í vandræðum með affallið.
Þokkadísir og fyrirmenn leika
sér við hunda, bók Axel Muntke
er víst mikið lesin og hundasýn-
ingar eru haldnar. Hundar af
ýmsu kyni tóku að berast inn í
landið, það fór að verða fínt að
eiga hund. Yfirvöld borgarinnar
sváfu á reglunum og hundunum
fjölgaði.
En hundaáhrifin og sjónvarp
var ekki það versta, sem barst
til okkar utan úr heiminum
stóra. Mótmælaöldur skullu á
okkur, öllu var mótmælt. Eng-
inn sætti sig lengur við að vera í
minnihluta. Auðvitað hefur
meirihlutinn ekki alltaf rétt
fyrir sér, en eftir hverju á að
fara? Verða ekki lög og reglur
að hafa einhvern rétt? Jafnvel
einn maður rís upp á móti heilli
rikisstjórn. Óteljandi smáhópar
mótmæltu og kröfðust þessa eða
hins. Stundum leit þetta út eins
og vilji fjölda manna, þó mót-
mælahræðurnar væru örfáar.
Krakkar í barnaskóla mótmæltu
kennslunni. Þeir sem mótmæltu
höfðu hátt. Þeir hrópuðu á torg-
um og gatnamótum svo lítið
heyrðist í þeim sem hógværir
voru. Þessar bylgjur skullu
óspart yfir okkur og flóðgarðar
brustu víða, ef þeir þá vóru
nokkrir, ráðamenn þjóðarinnar
voru að ærast, vissu varla hvað
var þjóðin sjálf.
Frjáls gagnrýni er undirstaða
hins svokallaða lýðræðisþjóð-
skipulags, og betra þjóðskipulag
höfum við nú ekki í bili. Frjálsa
umræðu má ekki hindra. En það
verður að skilja hismið frá
kjarnanum. Forustumenn okkar
á hverjum tíma verða að vera
það stórir í sniðum, að þeir láti
ekki blekkjast, þó hátt sé galað,
hótað og fjálglega skrifað.
Fjalakötturinn er gamalt
ónýtt hús, sem auðvitað á að