Morgunblaðið - 30.05.1984, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. MAÍ 1984
43
Sigríður H. Kristjáns-
döttir — Minningarorð
Kristjáns Jakobssonar frá Höfn
við Dýrafjörð og ólst þar upp,
ásamt systrum sínum fimm.
Heimilið var stórt og lærðu syst-
urnar snemma að vinna, bæði inn-
anhúss og utan.
Fædd 13. júní 1917
Dáin 17. maí 1984
I dag er til moldar borin okkar
kæra vinkona Sigríður Krist-
jánsdóttir, er lést á gjörgæslu
Landspítalans 17» maí sl. Hún var
fædd að Gili í Mýrarhreppi, Dýra-
firði, 13. júní 1917. Foreldrar
hennar voru Guðrún Kristjáns-
dóttir og Kristján Jakobsson. Þeg-
ar hún var 5 ára gömul, árið 1922,
fluttu foreldrar hennar að Höfn í
Þingeyrarhreppi, Dýrafirði. Þar
ólst hún upp við gott atlæti ásamt
fimm systrum sínum, en ein af
þeim lést innan við tvítugs aldur
og var hennar sárt saknað.
Þetta fólk var vel þegið á nesið.
Þá var það komið í nábýli við
Svalvoga. Ég sem sem þessi fá-
tæklegu orð rita var þá á ungl-
ingsárum og ég og yngri systkini
mín áttum mörg spor milli bæj-
anna í leik við þær Hafnarsystur,
sem urðu okkar vinsælustu leik-
systur.
í fyllingu tímans varð ég bóndi
á Svalvogum og með stóran barna-
hóp, þá fundum við best hvað við
áttum góða og trygga vinkonu þar
sem Sigríður var. Hún var fús að
rétta okkur hjálparhönd og hún
var svo glöð og kát og góð við
börnin að það létti yfir öllum er
hún var nálæg.
Sigríður fór fyrst að heiman í
vist til ísafjarðar, þar var hún
dugandi og vinsæl í starfi, eins og
alls staðar sem hún hefur unnið.
Þegar Sigríður kom í fjölmennið á
Þingeyri dreif hún sig á
matreiðslunámskeið og naut þess
vel, enda má segja að það hafi ver-
ið hennar aðal starf. Hún vann
með systur minni, sem hafði
sjúkrahúsið á Þingeyri um tíma,
ennfremur hefur hún unnið fjöl-
mörg ár sem ráðskona hjá vega-
gerða- og símamönnum við góðan
orðstír, en síðast í mörg ár hjá
mötuneyti Olíufélagsins Skeljungs
í Skerjafirði og þaðan á hún gott
orð sem annars staðar.
Við hjónin og fjölskyldur okkar
biðjum Sigríði guðs blessunar yfir
móðuna miklu og þökkum sam-
fylgdina. Háaldraðri móður henn-
ar, systrum og öðrum ættingjum
og vinum vottum við okkar ein-
lægustu samúð.
O.Þ.
Þegar kallið kemur, kaupir sér
enginn frí. Kallið hennar Siggu
frænku er komið, og nú að leiðar-
lokum langar mig að minnast
hennar með fáeinum orðum.
Hún var elsta dóttir hjónanna
Guðrúnar Kristjánsdóttur og
Sigga var forkur dugleg til allr-
ar vinnu og hjálpfús með afbrigð-
um. Hún frænka mín var góð
kona, glaðlynd og barnelsk. Ég
man fyrst eftir henni í heimsókn
hjá mömmu, þegar ég var lítil
telpa, ég man hve góð hún var við
mig og þegar hún fór, tók hún mig
með í mitt fyrsta ferðalag. Við
fórum á litlum báti frá Patreks-
firði í heimsókn til afa, sem þá var
fluttur á Þingeyri. Þar fékk ég að
vera í nokkra daga hjá Siggu og
stóru fjölskyldunni í Hermanns-
húsi.
Þegar maður er lítill er allt
stórt, og þarna fann ég best hve
Sigga mín hafði stórt hjarta og
gat miðlað mér miklu. Þegar allt
hitt virtist minnka með árunum,
var hún enn sú sama og fyrr. Öll
mín bernskuár var jólagjöfin frá
Siggu jafn árviss og jólin sjálf,
þótt fjarlægð skildi okkur að. í
fjöldamörg ár var hún ráðskona í
vegavinnu á sumrin og „karlarnir
hennar" virtu hana og dáðu.
Eftir að hún fluttist alkomin til
Reykjavíkur, bjó hún ásamt
Ólafíu systur sinni í Grænuhlíð
20, þangað var gott að koma, hlýja
og gestrisni í fyrirrúmi.
Mörg undanfarin ár starfaði
Sigga í mötuneyti Skeljungs i
Skerjafirði og undi þar mjög vel
hag sínum og er mér ekki grun-
laust um að þar sjái margur mað-
urinn á eftir góðum vini. Sigga
giftist ekki né eignaðist börn, en
systrabörnum sínum var hún sönn
og góð frænka.
Eg, ásamt foreldrum mínum og
dóttur, sendi öllum ástvinum
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Megi minningin um góða konu
gleðja ykkur í framtíðinni.
Sísí
Magnea Halldórs-
dóttir — Minning
Fædd 24. mars 18%.
Dáin 9. maí 1984.
Mæt og merk kona hefur lokið
vegferð sinni hér á jörð.
Þar sem ég gat ekki verið við-
stödd útför hennar langar mig til
að senda fáein kveðjuorð.
Magnea fæddist á Dalvík. For-
eldrar hennar voru Margrét Frið-
riksdóttir og Halldór Jónsson
bóndi. Með þeim fluttist hún til
Ólafsfjarðar og síðar til Siglu-
fjarðar þar sem hún ólst upp í
stórum systkinahópi.
Magnea kynntist Guðjóni Jóns-
syni í Reykjavík. Þau giftust 23.
nóvember 1923 og bjuggu þar í 2
ár. Fluttu þaðan til Siglufjarðar
þar sem þau dvöldu í 1—2 ár, og
þaðan til Dalvíkur og voru þar í 3
ár, en síðan lá leiðin aftur til
Siglufjarðar þar sem Guðjón
reisti þeim hús og þar byggði hann
upp rörasteypustöðu og rak einnig
bíla til fólks- og vöruflutninga. A
Siglufirði bjuggu þau í mörg ár.
Þau hjónin eignuðust níu börn:
Jón skipstjóri kvæntur Helgu Þor-
leifsdóttur, Grétar vélstjóri,
kvæntur Jóhönnu Gestsdóttur,
Þórir vélvirki, kvæntur Guðrúnu
Stefánsdóttur, Hlín sjúkraliði
kvænt Pétri Goldstein, Einar skip-
stjóri, kvæntur Guðrúnu Árna-
dóttur, Hilmar verkstjóri kvæntur
Guðrúnu Guðmundsdóttur, Bragi
múrari kvæntur Ástu Andersen
og Elisa Dagbjört búsett I Banda-
ríkjunum. Allur er þessi stóri hóp-
ur vel til manns kominn og hefur
lagt þjóðfélaginu sinn skerf til
þroska og velmegunar.
Barnabörnin eru orðin 44 og
barnabarnabörnin 29.
Á stríðsárunum 1941—44 fluttu
þau til Málmeyjar á Skagafirði
með allan barnahópinn sinn og
settu þar upp fjárbú.
1945 gerðust þau frumbyggjar í
Kópavogi. Þar reisti Guðjón þeim
hús og rörasteypustöð sem hann
starfrækti í mörg ár.
Þegar aldur og þreyta færðist
yfir byggði hann sér hús í Innri-
Njarðvík og flutti þangað 1960.
Þar dvöldu þau þar til þau keyptu
íbúð á Seljavegi 31 í Reykjavík.
Á báðum þessum stöðum, sem
og annars staðar reistu þau sér
hlýleg og falleg heimili sem gott
var að koma á. Enda oft margt um
manninn þar sem frændrækni,
hlýja og gleði sátu í fyrirrúmi.
Tekið var á móti öllum af rausn og
myndarskap.
Á þessum árum, þegar öll börn-
in voru flogin úr hreiðrinu, fékk
Magnea tíma til að snúa sér að
hannyrðum, hún prjónaði ótal fal-
legar peysur, saumaði til að gefa
barna- og barnabörnum, „ef ein-
hver hefur gaman af,“ eins og hún
orðaði það.
Þannig var í stórum dráttum
hennar vegferð.
Mann sinn missti hún 1977 en
sat áfram í sinni íbúð og naut þess
að taka á móti vinum og afkom-
endum þar til fyrir tveim árum að
heilsan var á þrotum og hún flutti
í Sunnuhlíð þar sem vel var um
hana hugsað þar til yfir lauk.
Ég kynntist Magneu á Siglufirði
er ég var 17 ára og urðum við
brátt vinkonur og entist sú vinátta
ævi hennar út og leit ég ávallt upp
til hennar með mikilli virðingu.
Magnea var vel gerð kona og
falleg, með mikið svart hár sem
aldrei gránaði að ráði, hún var
björt yfirlitum og virðuleg í fasi
og bar aldurinn sérstaklega vel.
Hún var afburða dugleg og ákveð-
in í framgöngu. Hún var kona sem
skildi sitt hlutverk f lífinu. Ánnað-
ist mann sinn og börn af alúð og
skilningi og alltaf ríkti hamingja
og gleði við tilkomu hvers barns.
Enda urðu þau öll góðir og dugleg-
ir þjóðfélagsþegnar hvert á sínu
sviði. Það heyrðist aldrei vol eða
víl þó vinnudagur væri oft langur.
Magnea annaðist tengdamóður
sína, Margréti Þórðardóttur er
alltaf bjó hjá þeim þar til hún
andaðist hjá þeim í hárri elli á
heimili þeirra í Málmey.
Magnea átti sérlega góða skap-
gerð, var alltaf jákvæð gagnvart
öllu og öllum. Og þó hún hefði
margt að hugsa og gera hafði hún
alltaf tíma til að rétta öðrum
hjálparhönd, sem hún vissi að
bágt áttu og þurftu þess með. Það
var ómælt sem hún lét af hendi
rakna til þeirra. En aldrei talaði
hún um það við aðra, það var svo
sjálfsagður hlutur.
Oft gisti ég hennar heimili og
dáðist að hve auðvelt henni virtist
að vinna og hve gleðin var ríkj-
andi í öllu hennar atferli.
Þau hjónin höfðu gaman af að
ferðast og oft komu þau norður til
mín. Alltaf var það sérstakt til-
hlökkunarefni að eiga von á þeim í
heimsókn. Þá voru bílarnir fljótt
ræstir og við þutum út í buskann
til að kanna nýja staði og skoða
náttúruna en fyrir- því hafði
frændi sérstakt auga.
Nú eru þessir tímar liðnir og
eftir sitja minningar bjartar og
hlýjar.
Hún lifði eftir guðsorði og heim-
koman verður góð.
Vinur hennar tekur á móti
henni, því trúði hún alltaf sjálf.
Við hjónin þökkum fyrir allt og
allt, og sendum aðstandendum
þeirra samúðarkveðjur.
Guð blessi Magneu
Vinkona.
Systraminning:
Ingibjörg Gísladóttir
Elínborg Gísladóttir
Fædd 11. aprfl 1905
Dáin 17. maí 1984
Fædd 11. júlí 1897
Dáin 6. janúar 1981
Þegar ég kom til Reykjavíkur
unglingur 1939 eignaðist ég mitt
annað heimili á Ránargötu 4 hjá
Sigrúnu Hildi Kjartansdóttur,
föðursystur minni og hennar
börnum, Ebbu og Böggu, Gísla og
Gústu, önnur börn Sigrúnar voru
flogin úr hreiðrinu.
Ebba var elst, Bagga næstelst,
Gísli 9 árum yngri og Gústa yngst,
þá enn í skóla.
Heimili frændfólksins á Rán-
argötunni var býsna sérstætt og
ógleymanlegt öllum, sem það
þekktu, fyrir glaðværð, menning-
ar- og músíklíf, þar gengu út og
inn menntamenn t.d. Björn Karel
og skáldið Jakob Smári og Kjart-
an Gíslason, eldri sonurinn, sem
bæði var skáld og píanóleikari.
Gísli æfði músikina af miklu
kappi, með vinum sínum sem voru
stórsöngvarar og hljóðfæraleikar-
ar á þeim tíma. Þeir héldu sínar
hávaðasömu æfingar og söng-
skemmtanir í stofunni og öllum
fannst gaman og það merkilega
var, að enginn kvartaði um að
raskað væri svefnró, ekki einu
sinni nágrannarnir, þó stundum
gleymdist að hætta söng og hljóð-
færaleik á háttatíma venjulegra
borgara.
Mig langar að nefna nokkra
söngvara, sem ég man eftir: Har-
ald Kristjánsson og ólaf frá Mos-
felli, aðal bassana og hærri radd-
irnar sungu Guðmundur Egilsson,
Hálfdán Helgason og Gísli.
Þessu einstaka gesta- og gleði-
heimili stjórnuðu þær Ebba og
Bagga og alltaf voru veitingar á
borðum. Sigrún frænka mín var
orðin öldruð koma og heilsa henn-
ar bilaði smám saman, systkinin
Gísli og Gústa giftust að heiman
og það kom að mestu í hlut Ebbu
og Böggu að annast móður sína til
hinstu stundar. Þá ríkti kyrrð og
kærleiksrík ró á Ránargötu 4, því
þær Ebba og Bagga líknuðu og
léttu þjáningar sjúkra, skyld-
menna og óskyldra, hvar sem þær
gátu.
Ekki var þó hætt að mússísíra á
Ránargötu 4, því eftir að Ebba
komst á eftirlaunaaldur gafst
henni betri tími við píanóið sitt,
og systkinabörn hennar komu og
spiluðu með henni fjórhent, barr-
okkmúsik, þau Ragnar, Olafur og
Valfríður. Ebba var stórgóður pí-
anóleikari, hún spilaði strax á
barnsaldri í kirkjunni hjá föður
þeirra, séra Gísla Jónssyni á Mos-
felli í Grímsnesi. Sigfús Einarsson
tónskáld heyrði hana spila þar, og
bauð henni í einkatíma til sín í
píanóleik, en hún varð að hætta
vegna erfiðra heimilisaðstæðna,
þegar séra Gísli Jónsson drukkn-
aði á besta aldri í Þverá 1918, frá
10 börnum, flestum í ómegð, tvö
börn höfðu þau Sigrún Hildur
misst í bernsku.
Sigrún flutti til Reykjavíkur
eftir að hún varð ekkja og börnin
urðu að fara að vinna, þau sem
höfðu aldur til. Ebba byrjaði á
Bæjarsímanum og varð „fröken
símaskrá", það sem nú er 03, hún
varð fljótt fræg fyrir óvenju
elskulega og fljóta afgreiðslu og
var ástæða til því hún kunni öll
símanúmer i Reykjavíkur utan-
bókar. Þegar hún lét af störfum
fyrir aldurs sakir, var hún heiðr-
uð, eftir 40 ára framúrskarandi
starfsferil. Ebba var glæsileg og
kát og létt eins og fiðrildi og átti
marga vini, en giftist aldrei, hún
var hvers manns hugljúfi, algjör
bindindis-manneskja og kaus að
helga líf sitt móður sinni og systk-
inum, og síðast en ekki síst að
líkna og gleðja sjúka.
Bagga var hæglát og dulræn,
gat jafnvel verið ómannblendin,
meðal ókunnugra, en hlý og elsku-
leg í hægðinni. Þær systur voru
svo samhuga í kærleiksverkum
sínum, og svo samrýndar, að þær
voru ævinlega nefndar saman,
Ebba og Bagga. Aðeins dauðinn
skildi þær að, um fárra ára skeið.
Þær áttu heimili saman alla tíð,
þær önnuðust móður sína saman,
þær líknuðu og hjúkruðu saman,
allt sem sagt verður um aðra
þeirra gildir um hina.
Bagga byrjaði verslunarstörf 19
ára, og vann við verslunarstörf
alla ævi, síðustu árin rak hún
matvöruverslun á Vesturgötu 28.
Þegar ég lít til baka og rifja upp
minningar um heimilið á Ránar-
götu 4 og þær Ebbu og Böggu
frændkonur mínar, er mér það
ljóst hvað mikið ég á að þakka og
hvað gagnlegt það hefur reynst
mér i lífinu, að hafa notið vináttu
og kærleika þeirra.
Blessuð sé minning Ebbu og
Böggu.
Ragnar Kjartansson,
myndhöggvari.
Innilegar þakkir öllum þeim samúö viö andlát og jaröarför t fjölmörgu sem vottaö hafa okkur
HELGU GUDMUNOSOÓTTUR,
Þórufelli 4.
Siguröur Hauksson, Ása Kristjánsdóttir,
Sigrún Hauksdóttir, Steinþór Júlíusson,
Marfa Hauksdóttir, Leifur fsaksson.
Guðrún Hauksdóttir, Sigurbergur Sigsteinsson,
Ásrún Hauksdóttir, Einar Hafsteinason,
barnabörn og systkíni hinnar látnu.