Morgunblaðið - 22.10.1985, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. OKTÓBER1985
Minning:
HANNA KRISTlN
GÍSLADÓTTIR
Fædd l.deæmber 1924
Dáin 12. október 1985
1 dag kveðjum við í hinsta sinn
elskulega mágkonu okkar, Hönnu
Gísladóttur. Söknuðurinn er sár
og erfitt að skilja, að hún sé farin
frá okkur fyrir fullt og allt. Hún
var svo glöð, svo dugleg og sterk
á hverju sem gekk, alltaf hlý og
traust, alltaf vinur í raun, alltaf
„hún Hanna mín“, elskuð eigin-
kona og móðir. En „þegar kallið
kemur kaupir sig enginn frí“, og
við, sem eftir lifum eru þakklát
fyrir að hafa kynnst henni, tengst
henni fjölskylduböndum og notið
návistar hennar.
Hanna Kristín Gísladóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 1. desember 1924.
Foreldrar hennar voru hjónin
Gísli Guðmundsson og Anna
Hannesdóttir, en þau áttu heima
á Hellu, húsi sem stendur við nú-
verandi Strandgötu. Hanna var
einkadóttir foreldra sinna, en auk
hennar áttu þau einn son, Geir
Gíslason. Hún var skírð nöfnum
móðurforeldra sinna, Hannesar og
Kristínar.
Haustið 1939 hóf Hanna nám í
Flensborgarskólanum og svo vildi
til, að bróðir okkar, ólafur óskars-
son, hóf þá einnig nám í þeim skóla
og voru þau saman í bekk. Þessi
kynni þeirra leiddu síðar til hjóna-
bands og ævilangrar lífshamingju.
Tvær okkar fimm systra bættust
svo í hópinn í Flensborg árið eftir
og kynntumst við þá Hönnu og
foreldrum hennar. Er skemmst
frá aft segja, að heimili þeirra varð
okkar annað heimili og varð okkur,
sem nýlega höfðum misst móður
okkar, sú hlýja og umhyggja sem
við mættum þar enn dýrmætari
og hugstæðari vegna þess.
Þann 26. apríl 1947 gengu þau
Hanna og Ólafur bróðir okkar í
hjónaband. Fyrstu árin bjuggu þau
í húsi foreldra hennar, en síðan
fluttu þau til Reykjavíkur og áttu
þar heima upp frá því. Hanna var
mikil húsmóðir, enda heimili
þeirra til fyrirmyndar, en hún var
einnig stoð og stytta manns sins
við atvinnurekstur. Hún sá um
bókhaldið og lét sig auk þess ekki
muna um að fara með manni sín-
um í lengri eða skemmri tíma til
dvalar hingað og þangað um lands-
byggðina eftir því sem atvinnu-
rekstur hans krafðist. Það er mikið
verk að standa fyrir stóru heimili
og ala upp fimm börn, en hún tók
því léttilega og kvartaði aldrei,
jafnvel ekki þegar heilsu hennar
fór að hraka nú hin síðari árin.
Hún var alltaf jafn lífsglöð og kát.
Það var gott að vera í návist henn-
ar og gæfa að kynnast henni.
Endirinn kom miklu fyrr en
nokkum hafði grunað. Ekki virðist
vera nema örskotsstund síðan hún
hélt upp á sextugsafmælið sitt
þann fyrsta desember 1984. Og nú
erum við að fylgja henni síðasta
spölinn.
Svo margs er að minnast og svo
margt að þakka. Öll árin síðan við
sáumst fyrst, ungar stúlkur, og
allt til þess er við tókum í hönd
hennar í síðasta sinn. Blessuð sé
minning hennar Mágkonur
Hanna Gísla var hún oftast
nefnd, fæddist í Hafnarfirði 1.
desember 1924, dóttir hjónanna
Önnu Hannesdóttur og Gísla Guð-
mundssonar, sem bjuggu á Hellu í
Hafnarfirði.
Hann ólst upp á Hellu hjá for-
eldrum sínum, ásamt yngri bróður
Geir Gíslasyni flugstjóra, sem lif-
ir systur sína, en foreldrar þeirra
eru bæði látin yfir nokkrum árum.
26. apríl árið 1947 steig Hanna
það gæfuspor að giftast eftirlif-
andi eiginmanni ólafi óskarssyni
útgerðarmanni.
Eftir nokkur ár í leiguhúsnæði,
eins og tíðkaðist þá, festu þessi
samhentu hjón kaup á efri hæð og
risi í húsinu nr. 7 við Engihlíð í
Reykjavík. Þar bjuggu þau sér og
börnum það glæsilega rausnar-
heimili sem raun ber vitni.
Börnin urðu fimm, elstur Gísli
Már, skrifstofustjóri hjá K. Jóns-
son hf. á Akureyri, kvæntur Aðal-
björgu Áskelsdóttir, annar Gunn-
ar Örn, fiskverkandi í Hafnarfirði,
kvæntur Önnu Wolfram, þriðji
Óskar Hrafn skipstjóri á Akra-
borg, kvæntur Hallberu Leifsdótt-
ur, fjórði Kjartan Þröstur, skip-
stjóri á mb. Óskari Halldórssyni,
en hans sambýliskona er Margrét
Ingimundardóttir, yngst er Guð-
rún sem býr með Sigurði Péturs-
syni, trésmíðanema og íslands-
meistara í golfi. Einnig hafa þau
alið upp dóttursoninn Ólaf Örn
Jónsson, en barnabörnin eru nú
orðin nítján.
Eftir meira en þrjátíu ára nána
vináttu er margs að minnast. Síld-
aráranna með sumarheimilum á
Siglufirði, Raufarhöfn og Seyðis-
firði. Ferðalaga utanlands og inn-
an. Samverunnar I hjólhýsinu í
Borgarfirði og sumarbústaðnum í
Þrastarskógi og nú síðast bestu
grannanna í skóginum eftir að við
hjónin festum kaup á sumarbú-
stað þar.
Hæst ber þá alltaf í minningun-
um einlæg vinátta ósérhlífni og
rausn. Ekki má ljúka þessum fá-
tæklegu orðum um Hönnu án þess
að minnast á störf hennar fyrir
Benónýsdóttur. Helga amma
fæddist 26. apríl 1895 á Litlu-Eyri
við Bíldudal. Foreldrar hennar
voru Benóný Jónsson og kona hans
Björg Jónsdóttir. Amma var yngst
af 11 systkinum og var hún síðust
þeirra að kveðja þennan heim.
Fyrstu æviárunum eyddi hún á
Litlu-Eyri. Árið 1909 fluttist hún
ásamt foreldrum sínum til Hjarð-
ardals í Dýrafirði.
1917 urðu þáttaskil í lífi ömmu
en það ár giftist hún fyrri manni
sínum Þórarni Jónssyni frá Höfða
í Dýrafirði og hófu þau búskap í
Hjarðardal. I maí 1921 missti
amma mann sjnn af slysförum.
Helgu ömmu og Þórarni varð
tveggja barna auðið. Þau eru:
Valgerður fædd 16. júní 1918 og
Páll fæddur 15. júní 1919. Valgerð-
ur giftist dönskum manni Torvald
Sörensen og bjuggu þau á Selfossi.
Þegar hún varð ekkja fluttist hún
til Reykjavíkur. í apríl 1947 fór
Páll til Ameríku og hefur verið
búsettur þar síðan. Um vorið 1921
fluttist amma að Gerðhömrum í
Dýrafirði til Guðmundar bróður
síns og foreldra sinna.
13. maí 1926 giftist amma eftir-
lifandi manni stnum Haraldi
Kristinssyni fæddúr 20. júní 1902.
Halli afi er frá Núpi í Dýrafirði,
foreldrar hans voru hjónin Krist-
inn Guðlaugsson og kona hans
Rakel Jónasdóttir. Amma og afi
hófu búskap á Gerðhömrum og
bjuggu þar til ársins 1935. Þau
fluttust þá að Haukabergi í Dýra-
firði og var þar myndarbú. Amma
unni dýrum mikið og kunni alltaf
best við sig í sveit. En árið 1957
fluttu þau búferlum til Reykjavík-
ur og áttu þar heima upp frá því.
Þeim varð 5 barna auðið. Þau eru:
Fjóla fædd 20.11. 1926, gift Halli
Stefánssyni, búsett í Reykjavík;
Þráinn fæddur 22.01. 1928, kvænt-
ur Unni Kristjánsdóttur, búsettur
í Reykjavík; Agústa Þórey, fædd
28.10. 1929, gift Níelsi Björgvins-
syni, búsett í Sandgerði; Kristinn,
fæddur 14.01.1931, kvæntur Karen
Ragnarsdóttur, búsettur á ísafirði
og Björgvin Sigurgeir, fæddur
10.10. 1936, kvæntur Þuríði Aðal-
steinsdóttur, búsettur í Reykjavík.
Svo ólu þau upp dótturdóttur sína,
Rauða krossinn og Golfklúbb
Reykjavíkur, en í þeim félögum
var hún alltaf boðin og búin að
taka til hendi þegar með þurfti.
Sár er nú söknuður ástkærs eig-
inmanns, barna, tengdabarna,
barnabarna og bróður, en huggun
er harmi gegn allar góðu og fögru
minningarnar sem þau eiga um
glæsilega eiginkonu, ástkæra
móður, ömmu og systur.
Um leið og við biðjum algóðan
föður að halda verndarhendi sinni
yfir þessum vinum okkar kveðjum
við Hönnu Gísla að leiðarlokum og
felum hana Honum á vald.
Svana og Egill
Hver var sú stúlka sem fram-
kallaði hjá manni milt bros við
minningar, þegar í rauninni ætti
maður að hafa harm einn í huga?
Hún Hanna Gísla í Firðinum. Hún
var svo mikið sólskinsbarn, svo
Höllu Bergey, og er hún gift Har-
aldi Ingvarssyni og búsett í Hafn-
arfirði.
Helga amma hlaut ekki mikla
menntun, skólaganga hennar var
barnaskóli fram að fermingu og
eitt ár í kvöldskóla í Reykjavík.
Amma las mjög mikið og hafði
mjög gaman af allri handavinnu.
Alla tíð hafði amma áhuga á leik-
list en það var ekki fyrr en á efri
árum sem hún fékk tækifæri til
að sýna hvað í henni bjó en þá lék
hún í nokkrum leikritum við góðan
orðstír.
Ekki er hægt að minnast ömmu
án þess að hugsa til afa. Afi er
listhagur í höndunum og marga
hlutina hefur hann smíðað. Okkur
er það minnisstætt hvað mikill
kærleikur ríkti á milli afa og
ömmu. Þau voru alltaf svo góð
hvert við annað. alla tíð var gott
að koma til Halla afa og Helgu
ömmu, þau voru alltaf svo góð.
Ógleymanleg eru aðfangadags-
kvöldin með þeim í litla húsinu
þeirra, þar sem öll fjölskyldan var
saman komin og afi spilaði fyrir
okkur. 1
Afi hefur nú kvatt ömmu um
stundar sakir og við biðjum Guð
aðlaðandi alla tíð, jákvæð stúlka
og gleðigjafi. Ég man hana svo vel
er maðurinn minn heitinn kynnti
mig fyrir fjölskyldu Hönnu, fólk-
inu á Hellu í Hafnarfirði. Það var
fjölskylduboð, sennilega ferming-
arveisla, og þessi yndislega unga
stúlka með sitt milda bros og
þægilega framkomu, glóbjart og
mikið ljóst hár. En hvað mér
fannst hún Hanna töfrandi þá.
Fólkið í Hafnarfirði, það var svo
sannarlega kafli út af fyrir sig.
Það var gott fólk held ég. Maður-
inn minn heitinn, Haraldur Krist-
ján Gíslason, átti þar til góðra að
telja. Afi hans, Kristján Jónsson
lóðs í Garðahverfi, var gagnmerk-
ur maður og listaskrifari. Kona
hans var Halldóra Þórarinsdóttir,
ættuð frá Hvaleyri, merk kona á
sinni tíð. Þau voru foreldrar Gísla,
föður Haraldar míns, og Kristínar,
ömmu og nöfnu Hönnu Kristínar.
Svo undarlega vill til að dánardæg-
ur beggja bar upp á sama dag, 12.
október, sú eldri (amman) 70 ára,
en Hanna Kristín 60 ára. Báðar
voru einnig fæddar í desember.
Kristín amma Kristjánsdóttir var
gift Hannesi verkstjóra Jóhannes-
syni, sem var prýðis greindur og
mikill mannkostamaður.
Dætur þessara hjóna voru tvær:
Kristjana, sem hefur verið gift
Sigurði Guðmundssyni, fyrrver-
andi Hafnarfjarðar-rútueiganda í
63 ár, og Anna sem var gift Gísla
Guðmundssyni og eru þar komnir
foreldrar Hönnu Gísla í Firðinum.
Þetta fólk var allt frámunalega
gestrisið, aðlaðandi og þægilegt í
viðkynningu. Ákaflega þótti okkur
gaman að koma á Hellu, hún Anna
var svo skemmtileg manneskja, og
þá var hún ekki síðri hin glæsilega
einkadóttir, Hanna Kristín.
Hanna átti einn bróður, Geir flug-
mann Gíslason, sem hefur byggt
fallegt einbýlishús á Hellu-lóðinni.
Svo kom hann óli og tók hana
Hönnu Gísla úr Hafnarfirðinum.
Og auðvitað giftist hann henni og
úr þeim varð eitt glæsilegasta og
að styrkja hann. Því afi missti
ekki bara góða eiginkonu heldur
missti hann sinn besta vin.
Þessi fáu orð eru rituð sem
kveðjuorð frá okkur systkinunum
með þakklæti fyrir það, sem amma
var okkur.
Guð blessi hana.
Halla, Stefán, Margrét og
Helga Guðfinna.
Söknuður og tómleiki fylla huga
minn er ég nú kveð tengdamóður
mína Helgu Benónýsdóttur. Þá er
gott að eiga ljúfar endurminningar
frá liðnum samverustundum.
Helga var margfróð og hafði
frábært minni. Hún hafði yndi af
bókum og las mikið. Gamli tíminn
var henni mjög hugleikinn og frá
lífsháttum fólks á fyrri tíð kunni
hún margt að segja. Um þessi og
fleiri hugðarefni hennar ræddum
við oft. Hún fræddi mig um margt
og veitti mér gleði með frásögnum
sínum. Fyrir þessar stundir er ég
henni afar þakklát.
Hún hafði næmt auga fyrir
fegurð náttúrunnar. Hún elskaði
blómin og var mikill dýravinur og
talaði oft um ferfættu vinina í
sveitinni sinni, eins og hún orðaði
það.
Hún naut þess mjög að ferðast
um og skoða landið og þær ferðir
sem við fórum saman voru mér
bæði ánægjulegar og lærdómsrík-
ar, því hún vakti athygli á ýmsu,
sem manni hefði annars ef til vill
sést yfir. Hin síðari ár fór heilsu
hennar hnignandi og hjólastóllinn
tók við af veikum fótum. Þá buðust
margir til að rétta henni hjálpar-
hönd, sem hún var ákaflega þakk-
lát fyrir.
Ég bið guð að styrkja tengdaföð-
ur minn sem nú sér á eftir konu
sinni eftir nær sextíu ára farsælt
hjónaband. Hann geri allt sem
hann gat til að létta henni byrði
þverrandi heilsu.
Tengdamóður minni þakka ég
allt sem hún var mér og í þakklát-
um huga geymi ég minningu henn-
ar.
Guð blessi hana og geymi um
eilífð.
G Unnur
Minning:
Helga Benónýsdótt-
ir frá Haukabergi

Fædd 26. aprfl 1895
Dáin 13. okt. 1985
Amma mín, Helga Benónýs-
dóttir frá Haukabergi í Dyrafirði,
fæddist á Litlu-Eyri við Bíldudal,
í Arnarfirði, 26. apríl 1895. Hún
var því rúmlega níutíu ára er hún
lést í Borgarspítalanum aðfara-
nótt sunnudagsins 13. október sl.
Hún var því í hópi þeirra íslend-
'inga er lifað höfðu tímana tvenna.
Hún lifði atburði eins og heims-
styrjaldirnar tvær, fullveldi og
síðar lýðveldi íslands, atburðir
sem ég og mín kynslóð höfum
aðeins kynnst af bókum eða öðrum
frásögnum.
Amma var yngsta barn hjón-
anna Bjargar Jónsdóttur og Ben-
ónýs Jónssonar, er bjuggu á Litlu-
Eyri. Vorið sem hún fermdist
fluttist hún með foreldrum sínum
að Hjarðardal í Dýrafirði. Þar
** kynntist amma fyrri manni sínum,
Þórarni Jónssyni sem hún giftist
árið 1917.
Árið 1921 missti hún mann sinn
og sama ár flutti hún að Gerð-
hömrum i Dýrafirði, ásamt tveim-
ur ungum börnum sínum. Afa
mínum, Haraldi Kristinssyni frá
Núpi í Dýarfirði, giftist hún árið
1926. Þau bjuggu að Gerðuhömrum
til ársins 1935 en þá stofnuðu þau
nýbýlið Haukaberg í Dýrafirði.
Þar bjuggu þau til ársins 1957 en
þá fluttust þau til Reykjavíkur.
Amma og afi eignuðust fimm börn.
Amma var, allt frá því að ég
man fyrst eftir mér í barnæsku,
ein af þeim sem ég átti vísa hjá
bæði hlýju og umhyggju. Eg átti
því láni að fagna sem barn að
hafa tækifæri til að vera mikið á
heimili ömmu og afa og fá þá
jafnframt að njóta samvista við
. þau. Amma hafði mikið yndi af
góðum bókum og þá sérstaklega
ljóðabókum. Hún var mjög hæfi-
leikarík til handanna og naut ég
þar lengi góðs af eða alveg þar til
að hún varð að láta af allri handa-
vinnu sökum heilsubrests.
Þar sem ég var svo mikið hjá
ömmu þá eru þær ófáar minning-
arnar sem á um hana og eiga þær
það allar sameiginlegt að þar fell-
ur hvergi skugga á. Mér er minnis-
stætt hve hrifin hún var af rökkr-
inu. Þegar tók að bregða birtu í
skammdeginu kveiktum við oft á
kertaljósi og drógum síðan í
lengstu lög að kveikja rafljósin. Á
þessum samverustundum okkar í
rökkrinu er í minningu minni al-
veg sérstakur blær sem ég á erfitt
með að lýsa.
Amma hafði til að bera alveg
einstæða skapgerð sem ég hef ekki
kynnst hjá neinum öðrum. Hún
var skapmikil en þó jafnlynd og
blíð. Núna á seinni árum þegar
heilsu hennar fór sífellt hrakandi
komu hinir góðu skapgerðareigin-
leikar hennar berlega í ljós. Hún
þoldi erfiðleikana og þrautir án
þess að láta bugast, enda naut hún
mikils styrks frá afa. Hann virtist
óþreytandi í umhyggju sinni fyrir
henni. Umhyggja hennar fylgdi
honum ætíð, hvert sem hann fór.
Þannig byggðist hjónaband þeirra
á gagnkvæmu trausti, tillitssemi
oghlýju.,
Aslaug Björgvinsdóttir
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Valdimar Briem
í dag fer fram frá Hallgríms-
kirkju útför ömmu okkar Helgu