Morgunblaðið - 04.01.1986, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. JANÚAR1986
23
Trú sem er týnd og grafin
í tímans Stórasjó.
Draumar sem hurfu út í veður og vind
vonin sem fæddist og dó.
Lífið heldur áfram — Það er
lögmál. Ég mun reyna að leggja
lið og glíma við hin duldu mein
þeirra barna sem ég hef tekið þátt
í að kenna í Safamýrarskóla. Ég
mun gera það í minningu um Sigga
sem var einn af mínum fyrstu
nemendum og sem vakti hjá mér
svo hlýjar tilfinningar.
Minningin um þennan unga vin
minn mun síga niður í djúp sálar
minnar, en ég á von á því að reynsl-
an sem ég varð fyrir við hið svip-
lega fráfall Sigga eigi eftir að setja
svip sinn á líf mitt fyrst um sinn.
Samt finn ég að þau öfl sem innra
með mér búa munu hvetja mig og
örva til að takast á við vandamál
sem tengd eru starfi mínu — halda
lífshlaupinu áfram — taka því sem
að höndum ber á meðan mér er
gefinn tími til að starfa.
Kæru foreldrar, Kristín og Sig-
urður!
Söknuður ykkar er mikill. Það
skil ég. Ég þakka ykkur gott
samstarf og bið forsjónina að
halda hlífiskildi yfir ykkur, systr-
um, frændfólki og vinum Sigga
Sig.
Fari ungi vinur minn í friði.
Hólmfríður Sigurðardóttir
í dag, laugardaginn 4. janúar,
verður til moldar borinn elskuleg-
ur frændi minn Sigurður Sigurðs-
son.
Siggi litli eins og við kölluðum
hann, lést á heimili sínu, Sunnu-
braut 8, Garði, 22. desember síð-
astliðinn.
Hann fæddist 4. október 1970
og var því rétt liðlega 15 ára er
kallið kom. Af hverju? spyrjum
við en fátt er um svör. Siggi er
sólargeisli á heimili sínu. Honum
var ekki gefið að tala okkar mál.
En hann átti sitt mál, og spegillinn
af því máli voru augun. Þau sögðu
okkur ef hann var glaður og lík'a
ef hann var hryggur. Já, vinurinn
minn gaf okkur svo mikið. Hann
þroskaði okkur, og lét okkur skilja
að við ráðum svo litlu, og eins að
sjá, að ekki er allt sjálfsagt. Já,
það er stutt á milli gleði og sorgar.
Réttri viku áður vorum við öll
saman í afmæli og þá voru allir
svo glaðir. Ekki síst Siggi litli.
Elsku Didda, Siggi og systur, orð
eru svo lítil, en ég veit að fagrar
minningar um sólargeislann ykk-
ar, sem þið elskuðuð svo mikið,
munu draga úr sársaukanum. Ég
trúi því að nú líði Sigga litla vel.
Við vottum ykkur svo og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu sam-
úð. Og biðjum góðan guð að styrkja
ykkur á sorgarstundu.
Við biðjum með orðum Hall-
gríms Péturssonar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer,
sitji guðs englar yfir mér.
Matta og fjölskylda
Minning:
Guðlaug Jóns-
dóttir, Saurbæ
Fædd 19. nóvember 1899
Dáin 25. desember 1985
Fullu nafni hét hún Jónína
Guðlaug Margrét, en í daglegu tali
bar hún aðeins eitt nafnið Guð-
laug, hún var Jónsdóttir, f. 18/1
1860 Jónssonar frá Stóra Klofa á
Landi. Kona hans var Hólmfríður
Oddsdóttir frá Króki á Kjalarnesi,
Þorlákssonar s.st. Þorlákssonar á
Hofi, Einarssonar á Vallá, Árna-
sonar í Effersey, Símonarsonar á
Dysjum og í Effersey, Árnasonar.
Jón afi Guðlaugar var Jónsson í
Hóli og Stóra Klofa á Landi, síðast
í Reykjavík, f. 12/4 1831, d. 30/5
1871 giftist 30/5 1856, Guðlaugu
f. 8/7 1828, Jónsdóttur í Látalæti,
f. 1788, d. 9/2 1845, Jónssonar s.st.,
f. 1746, Bjarnasonar, s.st. f. 1701,
Magriússonar i Hvammi f. 1654,
Gunnarssonar s.st. (d. fyrir 1703)
Jónssonar prests á Mosfelli í
Grímsnesi, Stefánssonar, ráðs-
manns í Skálholti, Gunnarssonar,
Jón Jónsson í Stóra Klofa, f. 3/3
1799, d. 14/7 1852. Kona hans var
Guðrún yngri, f. 29/10 1799, d.
18/7 1863, Halldórsdóttir á Leiru-
bakka, Auðunssonar á Lýtings-
stöðum, Arnþórssonar í Flag-
bjarnarholti, Hróbjartssonar, og
Guðrúnar yngri, f. 1759, Ólafs-
dóttir á Hellum, Ólafssonar á
Víkingslæk, Þorsteinssonar á
Minnivöllum, Ásmundssonar s.st.
Brynjólfssonar í Skarði, Jónssonar
s.st. Eiríkssonar í Klofa, Torfason-
ar ríká s.st. Jónssonar.
Guðlaug var aðeins 2ja ára er
faðir hennar drukknaði við annan
mann á heimleið úr Reykjavík 8/1
1902. Þá bjuggu þau í Austurvelli
á Kjarlarnesi. Það var erfitt á
þeim tíma að standa uppi fyrir-
vinnulaus með 6 börn.
En Hólmfríður var hörkudugleg
og með hjálp elstu barnanna
bjargaðist allt. Þau voru Guð-
bjartur, Jónína, Oddur, Gunnlaug-
ur, Guðrún og Guðlaug sem var
lang yngst og fylgdi móður sinni.
Árið 1920 vistaðist Guðlaug að
Saurbæ. Árið eftir, 2/1 1921, eru
gefin saman í hjónaband brúð-
hjónin Guðlaug Jónsdóttir og Ólaf-
ur Eyjólfsson í Saurbæjarkirkju.
Ekki er hægt að geta Guðlaugar
nema minnast á Saurbæjarheimil-
ið, því hún var um leið orðin hlut-
geng í öllu er þar gerðist.
Ólafur fæddist í Saurbæ 22/10
1879, sonur Eyjólfs Runólfssonar
hreppstjóra, Þórðarsonar í Saur-
bæ. Kona Eyjólfs var Vilhelmína
Eyjólfsdóttir, Þorvarðarsonar frá
Jófríðarstöðum við Hafnarfjörð.
Var heimili þeirra rómað höfð-
ingsheimili fyrir gestrisni, mynd-
arskap og hjálpsemi við þá sem
fátækir voru. Auk þess var Eyjólf-
ur læknir góður, þótt ólærður væri.
Hann tók á móti fjölda barna. Það
kom fyrir að hann gat hjálpað
þegar ljósmóðirin gekk frá og ekki
var hægt að ná í lækni. Talið er
að hann hafi tekið á móti allt að
700 börnum.
Guðlaug og Ólafur voru samhent
um að hlynna að kirkjunni, hann
var meðhjálpari um áratugi og það
má segja til dauðadags, einnig var
hann sóknarnefndarformaður og
safnaðarfulltrúi.
Kirkjan hafði verið i eign Saur-
bæjarbænda fram að 1950 er Ólaf-
ur gaf söfnuðinum kirkjuna. ólaf-
ur og Guðlaug unnu kirkjunni
sinni af heilum hug og fannst þeim
hver messudagur sem hátíðis-
dagur.
Fyrrum var stórbýli í Saurbæ
og sat þar Sigurður Björnsson
lögmaður sunnan og vestan. Af
Tíðarskarðshól er talið að 7 kirkjur
sjáist í góðu skyggni.
Á þessu rausnar- og myndar-
heimili var Guðlaug húsmóðir í 65
ár. Húsmóðurinnar er ekki mikið
getið út í frá en hún er heilinn á
hverju heimili, sú sem sér, finnur
til, hagræðir og bætir.
Frá ómunatíð hefur Saurbæjar-
heimilið verið barnmargt, ekki þar
fyrir að þeir feðgar hafi átt svo
mörg börn. Eyjólfur aðeins 2 syni
og ðlafi og Guðlaugu varð ekki
barna auðið. í uppeldistíð Ólafs
og á fullorðinsárum hans hjá for-
eldrum sínum og í búskapartíð
þeirra Ólafs og Guðlaugar, hafa
margir menn og konur alist að
nokkru eða öllu leyti upp þar. Auk
allra þeirra mörgu unglinga og
barna, sem hafa dvalist um lengri
eða skemmri tíma, oft mörg í einu
að sumrinu. Það var haft á orði
að vel væri séð fyrir þeim börnum
er komust að Saurbæ, þar var nóg
að borða, góð hirða og sá hlýi andi,
sem laðar börn.
Kynni okkar við Saurbæjar-
heimilið hafa alla tíð verið hin
ljúfustu og bestu og munum við
lengi minnast höfðingslundar og
tryggðar Guðlaugar húsfreyju í
Saurbæ. Fyrir utan þau börn sem
að framan eru talin höfðu þau um
tíma Guðbjörgu Guðmundsd. f.
13/12 1920 og Ragnheiði Sigríði
Jónsdóttur f. 18/7 1927 og Önnu
Margréti Sigurðardóttur f. 8/7
1934 höfðu þau frá 6 mánaða aldri,
og genjgu henni alveg í foreldra-
stað.
Guðlaug var mikil húsmóðir og
aldrei mun hafa verið framkvæmd
svo messugjörð eða önnur kirkju-
athöfn, að það væri ekki talið sjálf-
sagt, að allir kirkjugestir kæmu í
bæinn að þyggja góðgerðir. Við
jarðarfarir í Saurbæ var æfinlega
siður að veita góðgerðir að lokinni
athöfninni.
Guðlaug var vel vaxin, í meðal-
lagi há og grönn, andlitsfríð og
hárið fallega liðað. Hreyfingar
voru allar léttar og fasið ljúft.
Anna fósturdóttir Guðlaugar
bjó með fjölskyldu sinni í Saurbæ
í 30 ár. Maður Önnu var Böðvar
Eyjólfsson frá Fiskilæk f. 4/10
1921 d. 10/9 1984. Börn þeirra eru
6 og öll uppkomin. Þeim börnum
var Guðlaug sönn amma og gerði
allt fyrir þau sem í hennar valdi
stóð.
Guðlaug andaðist á Reykjalundi
á jóladag og verður jarðsett frá
Saurbæjarkirkju 4/11986.
Öllum nákomnum ættingjum og
vinum vottum við hjónin samúð
og biðjum góðan Guð að blessa
gengna góða konu.
Hulda Pétursdóttir
Guðlaug Jónsdóttir í Saurbæ
lést á jóladag á Reykjalundi. Hún
er ein af þeim ljúfustu sjúklingum
sem ég hef hjúkrað, alltaf glöð og
góð og tók öllu vel sem fyrir hana
var gert, þakklætið og hlýjan sem
stafaði frá henni gerði allt betra.
Alla tíð var hún að hugsa um
að gefa og gera eitthvað fyrir aðra.
Fjölskyldu minni og börnum var
hún hlý og góð.
Ég bið góðan Guð að blessa
Guðlaugu og veit að jólaljósin hafa
vísað henni veginn.
Blessuð sé minning hennar.
G.G.
Legsteinar
granít — marmari
Opið alla daga,
einnig kvöld
og helgar.
HanCt ó.f
Unnarbraut 19, Seltjarnarnesi,
símar 620809 og 72818.
Minning:
Haraldur Kr. Magnús-
son, Keflavík
Fæddur 11. ágúst 1914
Dáinn 26. janúar 1985
Við, sem komnir erum í seinni
hálfleik æviskeiðsins megum alltaf
eiga von á því að vinir og sam-
ferðamenn heltist úr lestinni og
leggi upp í langferðina miklu og
slíti samvistum a.m.k. um sinn.
Okkur bregður þó alltaf við og
stundum erum við lengi að átta
okkur á þessum viðskilnaði.
Gáta lífs og dauða mun víst
flestum torráðin. Margir hafa
spreytt sig á að leysa hana, en
mér vitanlega hefur engum tekist
það til fullnustu.
Frammi fyrir dómi og kalli
dauðans standa a.m.k. allir jafnir
og enginn ræður sínum næturstað.
Þau sannindi urðu mér ljós
þegar vinur minn og frændi lést á
annan dag jóla, eftir stutta en
erfiða sjúkrahúsvist.
Haraldur Kr. Magnússon fæd-
dist 11. ágúst 1914 í Kefíavík, sonur
hjónanna Guðríðar Ingibjargar
Jónsdóttur frá Akri, og Magnúsar
Pálssonar, skipstjóra frá Hjörts-
bæ, en hann fórst með vélbátnum
Huldu 1932.
Þegar Haraldur var að alast upp
í Kefiavík voru íbúar hér nokkur
hundruð talsins. Fólkinu hefur
fjölgað hér á æviskeiði hans, risa-
skref til framfara hafa verið tekin.
Haraldur reyndist einn þeirra
vösku manna, sem stuðluðu með
starfi sínu og lífsviðhorfum að því
að byggðin óx og dafnaði.
Æskuheimili Haraldar var orð-
lagt fyrir snyrtimennsku og mynd-
arskap. Föðurmissirinn í æsku
setti sinn svip á heimilið, sem
Guðríður stjórnaði af festu og
ósérhlífni og henni tókst að koma
bræðrunum — Haraldi og Hauki
— til manns.
Sú kynslóð, sem hverfur með
Haraldi hefur unnið landi og þjóð
okkar mikið gagn, sem við seint
fáum fullþakkað. Lífið á uppvaxt-
arárum þessa fólks var mjög erfitt
og fátækt og atvinnuleysi daglegt
brauð. Engu að síður hefur þraut-
seigja og dugnaður þess verið lyfti-
stöng velmegunar síðari tíma.
Er ég minnist Haraldar, þá
kemur mér í hug, að hann er ein-
mitt dæmigerður fulltrúi síns tíma
og veit ég að sú minning mun lifa.
Á bernskuárum Haraldar Kr.
Magnússonar voru tækifærin til
menntunar og fjölbreyttra at-
hafna ekki jafn tiltæk og nú.
Skólaganga unglinga takmarkað-
ist við barnaskólann, og að fáu var
að snúa sér öðru en því að sækja
sjóinn.
Ungir menn sem vildu bjarga
sér áfram urðu að afla fanga úr
sjónum, og var það vissulega boð-
legt viðfangsefni, en ekki heiglum
hent. En margur hefur sjálfsagt
kosið meira úrval verkefna.
Haraldur hóf sjómennsku 15 ára
eins og algengast var í þá daga,
og var á ýmsum litlum mótor-
bátum, lengst af sem vélstjóri.
í stríðsbyrjun stofnuðu nokkrir
Keflvíkingar samvinnufélag um
útgerö, og létu byggja stærsta
fiskibátinn, sem þá hafði verið
byggður hér syðra, mb. Keflvíking.
Haraldur var einn af stofnendum
félagsins.
Útgerð skipsins reyndist happa-
drjúg og færði mikla björg í bú.
Haraldur var vélstjóri á því skipi.
Árið 1944 hætti hann sjó-
mennsku og réðst til Rafveitu
Keflavíkur, sem vélgæslumaður.Á
þeim tíma var rafmagn hér fram-
lett með dísilvélum, hafði svo verið
frá stofnun rafveitunnar 1933.
Árið 1945 var Sogsrafmagni
hleypt á fyrstu húsin í Keflavík,
þá fór Haraldur í rafvirkjanám og
lauk Iðnskólanámi 1950.
I afmælisriti Rafveitunnar þeg-
ar hún varð 50 ára, er þess getið
að Haraldur o.fl. hafi unnið að
uppbyggingu kerfisins hér með
miklum ágætum.
Telja má að starfsmenn gömlu
rafveitunnar hafi unnið þrekvirki
með því að halda hinu úr sér
gengna véladrasli gömlu rafveit-
unnar gangandi svo lengi sem raun
varð á, og lengur en nokkur von
var til. Með því forðuðu þeir neyð-
arástandi í bænum.
Haraldur starfaði hjá Rafveitu
Keflavíkur til dauðadags, eða í 41
ár.
Haraldur giftist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Sigrúnu Ingólfsdótt-
ur, 20. des. 1941, ættaðri úr Þing-
eyjarsýslu — mikilli sóma- og
dugnaðarkonu sem ávallt var þar
sem Haraldur var, enda voru þau
sérlega góðir vinir.
Heimili þeirra bar þess vitni að
samstilling, eindrægni og gagn-
kvæm virðing ríkti á heimilinu.
Undir harðri brynju leynist oft
viðkvæmt hjarta og vissu allir sem
Harald þekktu að þannig var
Haraldur.
Þau hjón eignuðust þrjú börn:
Mmagnús, skrifstofustjóra,
kvæntan Sigurbjörgu Halldórs-
dóttur, Ingibjörgu, gifta Hinriki
Sigurðssyni, verkstjóra, og Maríu,
gifta Sigmundi Ó. Steinarssyni,
blaðamanni.
Haraldur var tryggur vinur vina
sinna.
Hann var jafnan hressilegur í
máli og hafði alltaf gamanyrði á
reiðum höndum. Hið sama má
segja um hans ágætu konu og var
upplífgandi að koma á heimili
þeirra, enda margar ljúfar æsku-
minningar mínar tengdar því.
Börnum sínum var Haraldur
góður faðir og lét sér mjög annt
um velferð þeirra. Hygg ég að
mikil eindrægni hafi ríkt innan
þessarar fjölskyldu.
Guð blessi sporin og minning-
arnar.
Guð blessi ástvini hans og ætt-
ingja.
Fari minn gamli vinur vef og hafi
hann þökk fyrir samfylgdina og
tryggúina. Páll Jónsson