Morgunblaðið - 25.07.1986, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. JÚLÍ 1986
35
Minning:
Þórður Jónsson
Fæddur 2. ágúst 1896
Dáinn 15. júlí 1986
Með nokkrum línum viljum við
kveðja góðan vin og mætan mann,
en útför hans fór fram þriðjudaginn
22. júlí sl. frá Fossvogskapellu.
Þórður ólst upp í faðmi stórrar
fjölskyldu, sonur hjónanna Jóns
Sigurðssonar og Helgu Þórðardótt-
ur, er lengst bjuggu að Brjánsstöð-
um á Skeiðum. Hann var elstur 18
bama, komust 14 þeirra til fullorð-
insára, og 8 eru nú eftirlifandi og
fylgdu honum síðasta spölinn, þau
eru talin í réttri aldursröð; Samúel,
Sigurlaugur, Sigurmundur, Guð-
laug, Svanborg, Guðni, Jón og
Rannveig.
Þórður fór snemma að hjálpa til
á stóru heimili með vinnu, og 16
ára gamall fer hann til Reykjavíkur
til almennrar verkamannavinnu, hjá
höfninni, ..m.a. við lagningu jám-
brautar í Öskjuhlíð, þá hjá Kveldúlfi
og síðan réðist hann til starfa hjá
Reykjavíkurborg og starfaði þar
lengst af sem verkstjóri allt fram
til þess er hann varð að láta af störf-
um, sökum heilsubrests árið 1965.
Þórður kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni árið 1926, og eignuð-
ust þau tvö böm, Sigurð, fæddan
1927, og Helgu, fædda 1935, eigin-
maður Helgu er Guðmundur Ingi
Þórarinsson, en Sigurður er
ókvæntur í heimahúsum og heflr
hann verið foreldrum sínum stoð
og syrkur í hárri elli en þau systkin-
in hafa verið samhent í að hlúa að
foreldrum sínum.
Þórður reisti heimili sitt á Fossa-
götu 14 árið 1930 og bjuggu þau
þar alltaf síðan, hann var mikill
heimilisfaðir, og mjög sterk fjöl-
skyldubönd milli allra systkina og
tengdafólks. Var tengdamóðir hans
Sigurbjörg í heimili hjá þeim til
dauðadags 1948.
Eins og títt var um hans samtíð-
arfólk, átti hann ekki kost á
skólagöngu en sjálfmenntaður,
víðlesinn og fróður mjög, las og
talaði mörg tungumál, íslensk saga
og náttúra lands okkar var honum
hugleikin og var unun að hlýða á
frásagnir hans og fróðleik um menn
og málefni.
Þórður var kvæntur föðursystir
minni og var alltaf mikill samgang-
ur á milli fjölskyldna okkar á mínum
barns- og unglingsárum, enda böm-
in Sigurður og Helga eitt af mínum
uppáhaldsfrændsystkinum. Þórður
og Kristín höfðu yndi af ferðalög-
um, og mörg voru þau ferðalögin
er við fórum saman, ýmist öll ásamt
foreldrum mínum, Ólafi og Hall-
dóru, eða við hjónin með Stínu og
Þórði og Sigga og Helgu, stundum
með dætur okkar einnig, en það var
hans á hveiju sumri. Síðustu ferð
sína norður fór hann síðastliðið
haust til þess að vera við útför
fóstru sinnar.
Nú þegar Kristján er ekki lengur
í hópi okkar, er mér ofarlega í huga
þakklæti fyrir löng og ánægjuleg
kynni við hann. Ég, fjölskylda mín
og samstarfsmenn í langan tíma
sendum systkinum hans og ættingj-
um samúðarkveðjur.
Sigf ús Kristinsson
eins og sjálfsagt að við héldum allt-
af hópinn, og eftir að Siggi eignað-
ist sinn fyrsta bfl vorum við oftast
tekin með í ferðalög og útilegur,
síðar var þá oft farið á tveim bílum
saman, ýmist í helgarferðalög eða
lengri sumarfrí, en þar naut Þórður
sín, áhugi hans og þekking á landi
og staðháttum og frásagnargleði
gerði þessi ferðalög lifandi og
skemmtileg svo allir höfðu unun af.
Nú seinni árin hefur heilsu hans
farið hrakandi. en hann var sjálfum
sér nógur við lestur góðra bóka,
og ávallt glaður heim að sækja, en
nú undir það síðasta var sjón farin
að daprast, enda árin að verða 90.
Heimilið og íjölskyldan, það var
hans eitt og allt, dóttursynimir, og
langafabömin vom ljósið í lífi hans.
Við kveðjum að leiðarlokum með
þakklæti og virðingu mætan mann
en minningin mun áfram lifa í hug-
um okkar.
Sigrún og Hilmar
Kristján Samúelsson
húsasmiður - Minning
Fæddur 17. september 1911
Dáinn 16. júlí 1986
í dag fer fram frá Fossvogs-
kapellu útför Kristjáns Samúelsson-
ar, húsasmíðameistara á Selfossi.
En hann lést í Sjúkrahúsi Suður-
lands eftir ekki langa sjúkrahúsvist.
Kristján var Eyfirðingur að ætt,
fæddur á Hjálmsstöðum í Hrafna-
gilshreppi 17. september 1911 og
var því á 75. aldursári, er hann
lést. Foreldrar hans voru hjónin
Samúel Kristjánsson og Halldóra
Tryggvadóttir. Eignuðust þau fjög-
ur böm, tvær dætur, Guðnýju, sem
lést fyrir rúmum 20 árum, og
Kristínu, sem giftist Daníel Þor-
steinssyni, klæðskerameistara á
Selfossi, og tvo syni, sem voru
tvíburar, þá Tryggva, sem lengi var
starfsmaður á vélaverkstæði Flug-
félags íslands, og Kristján.
Þegar Kristján var aðeins ellefu
ára, lést móðir þeirra úr berklum,
aðeins fertug að aldri. Hafði hún
þá verið ekkja í sex ár. Þá fór
Kristján til hjónanna Hannesar
Kristjánssonar og Laufeyjar Jó-
hannsdóttur í Víðigerði og ólst þar
upp. Þau reyndust honum sem
bestu foreldrar, og var Kristján æ
síðan tengdur þeim miklum vina-
böndum.
Strax á unglingsárum beindist
hugur Kristjáns að því að verða
smiður. Og árið 1944 fluttist hann
alfarinn úr Eyjafirði suður á land
með Finnlaugi Snorrasyni húsasmið
og settist að á Selfossi ásamt Finn-
laugi. Mun þar nokkru hafa ráðið,
að Kristín, systir Kristjáns, hafði
þremur árum áður sest þar að
ásamt manni sínum, Daníel klæð-
skera. Og hjá þeim varð annað
heimili hans næstu 38 árin, eða
meðan þau bjuggu á Selfossi.
Fyrstu árin vann Kristján við
húsasmíðar með Finnlaugi Snorra-
syni. Síðan var hann lengi smiður
í vinnuflokki föður míns, Kristins
Vigfússonar, og síðast við endur-
byggingu Mjólkurbús Flóamanna,
sem tók 6V2 ár. Og þegar ég fór
að vinna sjálfstætt, og tók að mér
byggingu Póst- og símahússins á
Selfossi árið 1962, varð Kristján
minn fyrsti starfsmaður. Starfaði
hann síðan óslitið hjá mér næstu
24 árin eða þar til hann lét af störf-
um fyrir tveimur árum.
Kristján var góður smiður, vand-
virkur, iðinn og útsjónarsamur.
Hann var ljúfur í umgengni, mesta
snyrtimenni og reglumaður. Hann
hafði mikla ánægju af því að aka
í sumarleyfum sínum norður í Eyja-
fjörð og heimsækja æskustöðvar
sínar. Og þangað stefndi hugur
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Skipta verkin
engu máli?
Ef hjálpræðið veitist eingöngu fyrir trú og við getum
ekki áunnið okkur hylli Guðs með góðverkum, getum við
þá lifað eins og okkur lystir eftir að við höfum látið frelsast?
Nei, við getum það ekki. Jafnvel á dögum Nýja testa-
mentisins voru uppi menn, sem reyndu að flytja þessa
kenningu, en Biblían boðar skýrt, að þegar við komum til
Krists, eignumst við nýtt líf, og það á að einkennast af
hreinleika og góðum verkum.
Hví er þessu þannig farið? Við sjáum eina ástæðuna, er
við gætum að, til hvers Guð frelsar okkur. Hvers vegna
sendi Guð son sinn í heiminn til þess að deyja fyrir syndir
okkar? Var það aðeins til að leiða okkur inn í himin sinn?
Nei, markmiðið var jafnvel æðra og dásamlegra. Kristur
kom til þess að ég og þú lytum valdi hans í lífí okkar —
til þess að við yrðum lærisveinar og fylgdum honum eins
og húsbónda um ævina.
Við sjáum í guðspjöllunum, að Jesús kallaði fólk ævinlega
til að vera lærisveinar hans. Þegar hann gaf fylgjendum
sínum hin miklu fyrirmæli, áttu þeir að „gera þjóðirnar að
lærisveinum" (Matt. 28,19).
I Postulasögunni kemur fram, að menn frumkristninnar
voru oft nefndir lærisveinar. Við erum því kölluð, ég og
þú, til að vera lærisveinar, fylgjendur hans. Við getum
ekki fylgt honum og jafnframt gert hvað sem okkur dettur
íhug.
Kristur kom líka til þess að beijast við Satan og til að
sigrast á syndinni. Á krossinum tók hann syndir okkar á
sig. í upprisunni sýndi hann, að syndin hefði verið sigruð.
En sé þetta tilgangurinn með komu Krists, hvemig ættum
við þá að halda áfram að lifa í syndinni? Þá högum við
okkur eins og hann hefði aldrei komið til að vinna bug á
syndinni.
Eitt enn vil ég nefna, þó að margt megi um þetta segja.
Það er einfaldlega þetta: Biblían kennir okkur, eins og lífíð
sjálft, að sanna gleði og gæfu er einungis að fínna, þegar
við fylgjum Jesú Kristi. Ein helzta lygi Satans er sú, að
þá verðum við fyrst hamingjusöm, þegar við erum öllum
óháð og lifum okkur sjálfum. Þetta er alrangt. „Gleðignótt
er fyrir augliti þínu, yndi í hægri hendi þinni að eilífu"
(Sálm. 16,11).
Sætt er sveinsblóðið
Jim Carrey og Karen Kopins í meinlausri vampírumynd, Smá bita.
Kvikmyndir
Sæbjörn Valdimarsson
LAUGARÁSBÍÓ:
ONCE BITTEN —SMÁBIT ☆ ☆
Leikstjóri: Howard Storm.
Handrit: David Hines og Jeff
Hause. Kvikmyndataka David
Greenberg. Leikmynd: Gene
Rudolf. Búningar Jill Ohann-
son. Aðalleikendur: Lauren
Hutton, Cleavon Little, Jim
Garrey, Karen Kopins. Samuel
Goldwyn Co. 1985.
Kvikmyndaframleiðendur virð-
ast taka það bókstaflega að
vampírum er lítt um það gefíð að
liggja í gröfum sinum. Árvisst fá
bíógestir heimsóknir þeirra,
misjafnar að gæðum, stundum
hátíðlegar, oftast hryllilegar en
stöku sinnum gamansamar. Fyrr
á árinu kom ansans ári hressileg
sendinefnd frá Karpatafjöllunum
í myndinni Fright Night en nú
er röðin komin að greifynjunni í
meinlausum blóðsugufarsa.
Hin blóðþyrstan hefðarfrú,
(Lauren Hutton), er að þessu sinni
staðsett í LA og heldur sér vel
þó hún hafi lagt nokkrar aldir að
baki. Fegurðarleyndarmál frúar-
innar felst þó ekki í buðkum frá
Helenu Rubinstein heldur í blóði
hreinna sveina. En þeir gerast
ærið fátíðir nú á dögum ...
Og nú er svo komið fýrir frauk-
unni að hún á ekkert nema
ómerkilegt afréttarsull úr öldur-
mennum í blóðbanka sínum og
verður því að halda á stúfana
ásamt sínum þúsundþjalasmið,
Sebastian, (Cleavon Little).
Litlu bætir þessi snyrtilega
gamanmynd við þjóðsögnina um
blóðsuguna. George Hamilton (af
öllum mönnum) gerði nefnilega
prýðisgamanmynd um greifann
fyrir einum sjö árum, sem nefnd-
ist Love At First Bite. Þar setti
hann greifann í þessa spaugilegu
aðstöðu að skella hinu síunga
gamalmenni í miðja diskódýrðina
á Manhattan. Smá biti er í raun-
inni lítið annað en uppbrot á þeirri
mynd. Þá gerði Polanski þann
ágæta farsa The Fearless
Vampire Killers 1967.
Líkt og í mynd Hamiltons felst
gamanið að mestu í staðsetningu
þessarar skuggalegu hrollvekju-
persónu mitt í iðandi næturlífi
stórborga nútímans. Það tekst
bærilega, einkum í orðaleikjum
og samræðum. Hinsvegar eru at-
hafnimar og söguþráðurinn
heldur þreyttur og ófrumlegur ef
undan er skilið eitt skemmtilega
útfært dansatriði. Umbúðimar
eru hinsvegar óvenju glæsilegar
og smekklegar. Víðsijarri eru nið-
umíddir kastalar með sínum
köngurlóarvefum, leðurblökum og
ískrandi lömum, aðsetur greifynj-
unnar er hátískuleg villa í Beverly
Hills, sannkölluð veisla fyrir aug-
að, hönnuð af þeim snjalla
leikmyndagerðarmanni Gene
Rudolf. Aðalleikendur. taka hlut-
verk sín réttum tökum og gera
þeim væn skil þó úr litlu sé að
moða.
Smá biti á að bjóða fólki hlátur
en ekki hroll og tekst það svona
nokkum veginn. En smekklega
og með svo vönduðu yfirbragði
að kostir þessarar léttvægu mynd-
ar verða yfrið sterkari en gallam-
ir.