Morgunblaðið - 19.04.1989, Síða 30

-30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. APRÍL 1989
Sigmjón Scheving
fv, lögregluþjónn
Fæddur6. nóvember 1923
Dáinnll. apríl 1989
Það húmar hægt að kveldi
og hljóðnar lífs á vegi
er verða skuggaskil.
Og vinir kveðja og hverfa,
en klökkvi, auðn og tregi
er angurs undirspil.
Það fer svo óhjákvæmilega er á
ævina líður, að einn af öðrum hverfa
þeir og kveðja góðvinirnir frá glöð-
um dögum æskunnar er síðar urðu
farsælir og kærir förunautar, sem
tengdust manni býsna sterkum
böndum. Lítið samfélag þjappar
fólki á vissan veg saman, það verð-
ur á stundum góðrar gleði og í
hryggð og harmi sem ein órofa-
heild, þar sem allir geta með öðrum
laðzt og sorg eins er allra tregi.
slíku samfélagi er vináttan oft
nánari og einlægari, þegar allt kem-
ur til alls, samkenndin sterkari og
styrkari.
Nú erum við að kveðja einn
mætan þegn þessa litla samfélags
okkar við Reyðarfjörð um ærið ára-
bil, mætan þegn og þekkan vin.
Við hjónin höfum oft fundið það í
áranna rás, hve góða vini og ein-
læga við höfum átt í þeim Pálínu
og Sigurjóni Scheving og börnum
þeirra, þar sem fölskvalaus, gagn-
kvæm vináttubönd hafa bundizt og
staðizt tímans tönn. Siguijón, heim-
ilisföðurinn trausta og heilsteypta
erum við að kveðja í dag, raunar
alltof fljótt, en annasöm var ævin
hans, árin orðin mörg sem erfiðleik-
ar sjúkdóms settu mark sitt á og
meitluðu kjör hans harkalega.
Eflaust má segja að kær muni þeim
hvíldin, er hafa alltof lengi átt svo
erfiða daga, ekki sízt þegar ótta-
laust og í trúnaðartrausti er gengið
á vald hinum ókunnu en óumflýjan-
legu örlögum.
Ég var unglingur, er ég kynntist
Siguijóni fyrst, kona hans og henn-
ar fólk voru góðvinir míns fólks,
er síðar tengdust beint er Gunnar
bróðir Pálínu og Ása systir mín
giftust. Mér varð þegar hlýtt til
þessa manns, er hörðum höndum
vann til Iífsframfæris stórri fjöl-
skyldu, þar sem húsmóðirin, þrátt
fyrir fötlun sína, var flestum öðrum
duglegri, úrræðabetri og um leið
svo hress og glaðsinna. Ollum þeim
einkennum heldur hún enn.
Siguijón var alla tíð dulur maður
vog fór vel með ýmsar innri hræring-
ar, en hann hafði heitt skap og gat
hæglega hitnað í hamsi er þjóðmál-
in, sjálf mál málanna bar á góma.
En Siguijón átti ekki síður hinn
glaðbeitta streng birtunnar á góð-
um stundum og gaf sig þá gleðinni
á vald, þó meiri væri hann maður
alvörunnar.
Litið til baka er margs að minn-
ast. Siguijón gegndi ýmsum félags-
og trúnaðarstöfum heima á Reyðar-
firði, var einn stofnenda Lions-
klúbbs, aðalhvatamaður að stofnun
Iðnaðarmannafélags og formaður
þess og slökkviliðsstjóri staðarins
var hann í tvo áratugi.
Siguijón var bifvélavirkji að
mennt og við það var starfað fyrst
eftir að til Reyðarfjarðar var komið.
1952, er hann stofnaði eigin
verkstæði, mátti segja að byijað
væri á bjartsýninni einni, en far-
sæll reyndist sá rekstur og mörgum
varð hann hjálparhella hin bezta.
Undirritaður naut þess ærið oft,
þegar gamli rússajeppinn var eini
farkosturinn, og meðferðin slík að
oft þurfti hann viðkvæmra viðgerða
við. Það var brugðist við bæði fljótt
og vel. Og Siguijón var ekki einn
þeirra, er jafnsnemma eða áður en
aðgerð lauk var kominn á loft með
reikninginn og hafði hann þó ríka
þörf fyrir skjót og góð skil.
Máske hafa sumir ekki kunnað
að meta hógværð hans og biðlund
eftir verkalaunum, en ekki auð-
veldaði það lífsbaráttu þess, sem
átti fyrir flölda bama að sjá.
Siguijón var farsæll iðnaðarmað-
ur, traustur og vel verkhæfur og á
verkstæði hans var gott að geta
komið og fengið liðsinni og ljúfar
móttökur.
Svo gerðist Siguijón lögreglu-
þjónn 1962 og gegndi því starfi í
nær tvo áratugi. Þetta er umdeilt
starf í litlu samfélagi, þar sem
vandratað er milli skers og báru —
skerin mörg — bámrnar oft krapp-
ar.
En góðgimin var ofar refsigleð-
inni og kærast var honum jafnan
þegar unnt var að sætta sjónarmið
og gera gott úr öllu.
Eg held ég ofmæli ekkert, þegar
ég segi að eftir áralanga eftirlits-
þjónustu með samborgumm sínum
hafi hann átt velvild þeirra og hlýju
umfram annað.
Og þrátt fyrir einstakar ágjafir
eins og alltaf þá er fyrir mestu að
sigla fleyinu heilu í höfn. Eitt var
yfir allan efa hafið, inngróin í per-
sónuleika hans var samvizkusemi
og einlæg viðleitni til að gjöra eng-
um órétt.
Ég stikla á stóm, því allri ævi-
ferð verður ekki lýst, en ekki má
gleyma þeim þætti, er bæði var
honum og öðrum svo dýrmætur, en
þar á ég við tónlistina.
Umfram flest annað var hún
yndi hans, söngur og músík áttu
þar fastan fylginaut.
Hann var söngvaglaður og tón-
elskur hið besta og áreiðanlega létti
tónlistin honum margar stundir,
stopular áður, erfiðar síðar. Og við
Reyðfirðingar megum í þakklæti
minnast Siguijóns frá jólatrés-
skemmtunum úr skóianum og frá
kirkjunni fyrst og síðast þar sem
hann var organisti í áratug. Af prýði
gegndi hann því starfi og vandséð
hversu kirkjustarf hefði orðið heima
án Siguijóns. Þar réð fórnfysi sem
jafnan og eins léði það honum ófá-
ar yndisstundir líka. Þó seint sé
hlýtur honum nú af mörgum að
vera mikið þakkað, því lítil voru
verkalaunin á veraldarvísu. En á
stundum gleði sem sorgar lagði
hann ríkulega fram sinn farsæla
skerf sem í raun var þó ómetanleg-
ur með öllu. Og sjálfur naut hann
þess að geta lagt þannig lið.
Aftur horft um öxl held ég að
ijarri sé að við höfum kunnað að
meta framlag hans sem skyldi. Sig-
uijón var skoðanafastur og hélt vel
fram hlut sínum við hvern sem var.
Hann var einarður fylgismaður síns
flokks fram eftir öllu og vann hon-
um vel.
Ég hlýt samt að þakka honum
vísa samfylgd í mörgu á seinni
árum, þó ég efi ekki að hann hafi
ævinlega fylgt hinni eiginlegu sjálf-
stæðisstefnu eins og hann vildi að
hún væri í raun.
En kappsemi hans í pólitík og
oft harðri skoðun fylgdi ævinlega
réttsýni og um drenglundina að
baki efaðist enginn sem þekkti Sig-
uijón rétt.
Kveðjuorð:
Mig langar að minnast og kveðja
ástkæra móður mína, Sigurrós Ingu
Hanneu Gunnarsdóttur, með nokkr-
um orðum. Þar sem ég sit hér með
penna í hendi er margs að minnast
sem væri efni í heila góða bók.
Minningamar eru margar og
góðar um kærleiksríka og trausta
móður. Við mamma vorum mjög
samrýndar og góðir vinir. Langar
mig að minnast þess þegar ég gekk
með og fæddi mitt fyrsta barn.
Mamma var alltaf til staðar með
svör og góð ráð við öllu. Og vil ég
þakka henni fyrir það og alla þá
ást og umhyggju sem hún veitti
mér og fjölskyldu minni allt sitt líf.
Móðir mín var ein af þeim mann-
eskjum sem alltaf var að hugsa um
aðra. Allt hennar líf var hún að
hugsa um skyldfólkið sitt og vini.
Móðir mín var mjög ættrækin og
var meðal annars félagi í Ætt-
fræðifélagi íslands.
Eftir að móðir mín veiktist fyrir
tæplega ári hefur tíminn verið okk-
ur erfíður. Áttum við mamma eins
margar stundir saman og við gátum
og vil ég þakka fyrir það.
Pabbi sagði alltaf við okkur
systkinin, mamma er það besta sem
þið eigið. Það er hveiju orði sann-
ara. En nú eigum við bara pabba
eftir og hann er líka besti pabbi í
heimi.
Nú í þessari miklu sorg bið ég
guð að blessa og styrkja okkur öll.
Haukur litli sendir ömmu sinni
hinstu kveðju, missirinn er mikill
fyrir lítinn ömmudreng. Maðurinn
minn, Jóhann Snorri, horfir með
miklum söknuði á eftir tengdamóð-
ur sinni sem fyllti heimili okkar
birtu og kærleiksyl.
Guð blessi og varðveiti minningu
elsku móður minnar.
Anna Guðrún Kristinsdóttir
Hún tengdamamma, Sigurrós
Inga Hannea Gunnarsdóttir, er dá-
in. Farin heim til Drottins sem hún
trúði á. Það er yndislegt að vita
að nú líður henni vel eftir erfítt
stríð við sjúkdóm í heilt ár. Ég er
viss um að ég átti bestu tengda-
mömmu í landinu og þó víðar væri
í fáum orðum skal svo farið yfir
bein atriði frá æviferli.
Siguijón fæddist í Reykjavík 6.
nóvember 1923 og var því aðeins
65 ára er hann lézt. Hann var son-
ur hjónanna Sigurjónu Soffíu Sigur-
jónsdóttur og Magnúsar Jónssonar
verkamanns í Reykjavík og þar ólst
Sigutjón upp. Magnús er látinn, en
Siguijóna móðir hans er enn á lífi.
Hann nam bifvélavirkjun í Iðnskól-
anum i Reykjavík og hjá Agli Vil-
hjálmssyni og lauk sveinsprófi
1946. en meistari í iðninni varð
hann 1951.
Ungur maður lagði hann leið sína
austur á Reyðarfjörð og þaðan kom
lífsförunauturinn, Anna Pálína
Stefánsdóttir, en þau gengu í hjóna-
band 1. júní 1946 og á Reyðarfirði
áttu þau bústað allt til ársins 1981,
er þau fluttust hingað suður mest
vegna vanheilsu Siguijóns. í einka-
lífínu var Siguijón mikill hamingju-
hrólfur, eignaðist atorkukonu —
einarða og um leið góða og sanna
konu. Hún var lífsförunautur hans
um langan veg og ekki sízt í veik-
indum hans komu vel fram kærleik-
ur hennar og fádæma fórnfysi og
dugnaður.
Þau eignuðust 7 börn og ólu upp
sonarson sinn að auki. Þetta er
dugmikið fólk og vel hlutgengt hver
á sínu sviði og sem kennari þeirra
allra um langan eða skamman tíma
get ég borið mörgum mannkostum
þeirra gott vitni. Það er ævinlega
eins og kærustu vinir komi manni
í mót þegar mætzt er á-stopulli
stund í erli daganna.
leitað. Alltaf var hún að hugsa um
aðra. Enginn mátti verða útundan.
Barnabömin eru orðin 19 og 1
barnabarnabarn og ekkert þeirra
var henni kærara en annað þó tvö
af þessum 19 hafí komið inn í fjöl-
skylduna með mæðmm sínum og
önnur tvö farið út úr henni með
mæðmm sínum. Öll vom þau henni
samt jafnkær. Mér er minnisstætt
þegar hún kom úr heimsókn frá
systur sinni í Bandaríkjunum fyrir
nokkmm ámm. Þá sagði hún mér
að tollþjónninn hefði nú undrast á
farangrinum sem var mikill, en þá
sagði hún honum að hún ætti nú
sex börn, sex tengdabörn og þrettán
eða fjórtán barnaböm, ég man ekki
alveg hvað þau vom mörg þá, og
það þyrfti nú svolítið fyrir þennan
hóp og tollþjónninn bara brosti og
hleypti henni í gegn. Hún sagði
alveg satt. Það var lítið í farangrin-
um sem hún hafði keypt fyrir sjálfa
sig, en ekki eitt einasta af okkur
varð útundan. Allir fengu eitthvað
smávegis og svo vom næstu af-
mælisgjafir allar mjög spennandi.
Það hefur myndast stórt skarð í
fjölskylduna sem aldrei verður fyllt.
Okkar missir er mikill en mestur
er þó missir tengdapabba og bið
ég Drottin Guð að styrkja hann og
vera honum nálægur á þessum erf-
iða tíma.
Væna konu, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perlur.
Hjarta manns hennar treystir henni,
og ekkivantar að honum fénist.
Hún gjörir honum gott og ekkert illt,
alla æfidaga sína.
Hún breiðir út lófann móti hinum bágstadda,
og réttir út hendumar móti hinum snauða.
Hún vakir yfir því, sem fram fer á heimili
hennar,
og etur ekki letinnar brauð.
Synir hennar ganga fram og segja hana
sæla,
maður hennar gengur fram og hrðsar henni:
„margar konur hafa sýnt dugnað,
en þú tekur þeim öllum frarn!"
(Orðskv.)
Fífi
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
t
Móðir mín,
ÞÓRUNN I. ÞORSTEINSDÓTTIR
fró Upsum,
lést á Elliheimilinu Grund 15. apríl.
María Einarsdóttir.
t
Eiginkona mín,
KRISTfN HARALDSDÓTTIR,
til heimilis i Fellsmúla 12,
andaðist mánudaginn 17. apríl.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Björn Einarsson.
iiiiimmiiiiiiiKiimi
Sigurrós I.H.
Gunnarsdóttir
Bak við lífssögu þeirra heiðurs-
hjóna Pálínu og Siguijóns liggur
mikið starf í kyrrlátri en strangri
önn ævidaganna. '
Börn þeirra hjóna eru í aldurs-
röð: Stefán matsveinn í Kaup-
mannahöfn. Kona hans er Margar-
ethe Scheving, en sonur Stefáns er
uppeldissonur foreldra hans; Grétar
kranamaður í Reykjavík, hans kona
er Ingunn Emilsdóttir og eiga þau
fjögur börn; Ragnar stýrimaður á
Hvammstanga, hans kona er Svala
Ólafsdóttir og eiga þau tvö böm;
Anna póstfreyja og húsmóðir á
Akureyri, hennar maður er Baldvin
Baldvinsson og eiga þau tvö börn;
Siguijóna húsmóðir í Reykjavík,
hennar maður er Halldór Björnsson
og eiga þau fjögur börn; Finnborg
sérmenntuð fóstra í Kópavogi og á
hún tvö böm; Aðalbjörn vélamaður
Reyðarfirði, hans kona er Anna
Bjömsdóttir og eiga þau tvö börn.
Og svo er uppeldissonur Sigutjón
Scheving yngri verkamaður í Hafn-
arfirði, en þar bjuggu þau hjón
síðustu árin.
Við hjónin kveðjum Sigutjón
Scheving með kærri þökk fyrir sam-
vem og samfylgd liðinna ára. Við
fæmm okkar kæm vinkonu Pálínu,
bömum þeirra og aðstandendum
öðmm innilegar samúðarkveðjur.
Gengin er inn á þau ódáinslönd
eilífðarinnar, sem hann trúði á,
góður drengur og gegn. Megi þar
verma hann vorþýður blær.
Blessuð sé minning Siguijóns
Schevings.
Helgi Seljan
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé iof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Br.) _
Hinn 16. mars var til grafar bor-
in ástkær föðursystir okkar Inga
Gunnarsdóttir. Þegar við hugsum
til baka um Ingu frænku, koma upp
í hugann ljúfar minningar um ein-
staka konu. Hún var ætíð boðin og
búin að hjálpa þeim sem erfítt áttu
og var sem klettur í öllum erfiðleik-
um, jafnt eigin sem annarra. Hún
var afar frændrækin og ekki leið
sá afmælisdagur að ekki kæmi
notalegur pakki frá Ingu. Til hinstu
stundar, og þrátt fyrir veikindin,
var hugurinn við það bundinn að
gleðja aðra. í hjörtum okkar er sár
söknuður og með trega kveðjum
við yndislega frænku okkar sem
nú hefur losnað undan þeim sjúk-
dómi sem heltók' hana. Elsku
Dengsi og fjölskylda. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls hinnar dá-
samlegu konu.
Kalli, Ásta, Lilja,
María, Gunni og Hanni.