Morgunblaðið - 24.05.1989, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. MAÍ 1989
Gylfí Þ. Gunnars-
son - Minning
Fæddur 17. janúar 1953
Dáinn 18. maí 1989
í dag kveðjum við okkar besta
vin og félaga, Gylfa Þorberg Gunn-
arsson. Erfitt er að sætta sig við
að svo ungur og glaðlyndur vinur
skuli vera burtu tekinn og rifja upp
allar þær góðu stundir er við höfum
átt saman frá því við hittumst fyrst
í fyrsta bekk Réttarholtsskóla 1965.
í fyrsta og öðrum bekk efldist vin-
átta okkar jafnt og þétt. Gylfí hafði
alltaf mikið gaman af öllum íþrótt-
um og sundið varð strax sameigin-
legt áhugamál okkar beggja og
sóttum við Sundhöllina á hveijum
degi. Og ef ég man rétt þá sáum
við líka hveija einustu bíómynd er
sýnd var. Peninga fyrir bíóferðum
fengum við hjá pabba, því alltaf var
eitthvað viðvik sem þurfti að gera
fyrir hann í dansskólanum.
Það er margs að minnast þegar
riflaðar eru upp allar góðu stundim-
ar sem við höfum átt saman þar
sem Gylfí gaf svo mikið með sínum
léttleika.
Minnistætt er þegar við þeystum
á skíði með Gunnari pabba Gylfa á
8cy Ford Farlaine árg. 1955 og þá
alltaf í Skálafell. Þá var oftast
þrammað upp brekkurnar og skíðað
niður. Eina skíðaferð fórum við með
ms. Gullfossi 1972 til ísaQarðar og
Akureyrar, en til Akureyrar áttum
við eftir að koma oft síðar með vin-
um okkar. Ekki voru allar skíða-
ferðimar áfallalausar. Ég man þeg-
ar við vomm að reyna nýja aðstöðu
við Lækjarbotna í Snjófallinu og
keyrðum báðir í einu á hraunnibbu
í fyrstu ferðinni — ég gjöreyðilagði
skíðin, en Gylfi lenti illilega á bak-
inu og hafði upp frá því fímm ör
hlið við hlið á bakinu er hann varð
síðar mjög stoltur af og gerði óspart
grín að óheppni sinni.
í þriðja bekk í Réttó tókum við
eftir ljóshærðum strák er var þá
formaður Æskulýðsfélagsins, en
var einni bekkjadeild á eftir okkur.
Þetta var þá Halldór, nágranni
Gylfa og leikfélagi frá sandkassa-
tímabilinu. Við þrír urðum slíkir
félagar að aldrei hefur hlé komið
þar á. íþróttir og alls kyns útivera
átti hug Gylfa allan. Við stunduðum
köfun, sjóskíði, seglbretti, ferðalög,
gúmmíbátaferðir og sveitaböll á
þessum tíma og alla sína skólatíð
stundaði Gylfí reglulegar æfíngar
með Víkingi, bæði í fótbolta og
handbolta.
Árið 1970 fórum við saman til
flögurra mánaða dvalar í Noregi.
Gylfí lagði síðan stund á rafvirkjun
og stofnaði síðar fyrirtækið Raf-
kraft með bekkjarfélaga okkar,
Ragnari Bragasyni, og Ögmundi
Guðmundssyni. Oft lauk hann verki
með þessum orðum: „Það er kraftur
í strákunum hjá Rafkraft." Það fór
að draga til tíðinda í litlu klíkunni
okkar þegar Dóri fann Kötu og við
Anna kynntumst og var það okkar
Dóra mikið áhyggjuefni hvað dróst
að Gylfí fyndi þá réttu. Það var
greinilegt að eingöngu var verið að
vanda valið því Helga og Gylfí giftu
sig fyrst okkar árið 1975. Þau
bjuggu sín fyrstu ár í Leirubakka
og síðar í Dalalandi og vorum við
nágrannar í 10 ár. Það eru margar
sundferðimar sem Gylfí hefur stað-
ið fyrir á sunnudagsmorgnum í
gegnum tíðina.
Arið 1973 fékk Gústi bróðir Önnu
okkur alla þijá til að hefja störf í
nýliðaflokk Flugbjörgunarsveitar-
innar. Eftir 2ja ára kennslu gengum
við inn í D-flokk en þar kynntumst
við þeim vinum og félögum er við
eigum nú og hefur sú vinátta hald-
ist æ síðan bæði innan sveitarinnar
og utan. Við vorum síðan hvattir
til að starfa í Jöklarannsóknafélag-
inu, enda vantaði þá þar unga menn
til að vera með í að byggja skála
félagsins, en þeir urðu alls 4 á árun-
um 1976-1978, og einn 1987. Gylfi
var virkur félagi í Jöklarannsókna-
félaginu.
Öll miðvikudagskvöld í 10 ár hitt-
umst við FBS-félagar á þrekæfíng-
um. Þar var lagt á ráðin um marg-
ar ferðir okkar og var Gylfi alltaf
í þeim hópi. Haustferðimar hófust
hjá okkur á tveimur Willysjeppum
1973 og síðan er alltaf ein hvert
ár og standa enn. Þæru eru mjög
eftirminnilegar margar hveijar.
Alltaf var Gylfí tilbúinn til starfa,
hvort heldur var að bjarga kindum
úr sjálfheldu í Grafningi, veita for-
ystu björgunaraðgerðum vegna
snjóflóðanna á Patreksfírði eða
leika jólasvein á skemmtunum
Flugbjörgunarsveitarinnar, bömum
til mikillar ánægju, en Gylfí var
mikil bamagæla.
Sem betur fer þróaðist mikill og
góður vinskapur með Helgu Kötu,
Onnu og hinum stelpunum. Þetta
varð til þess að þær sýndu góðan
skilning á öllum þeim tíma er varið
var til björgunarstarfa, æfinga,
ferðalaga og fundarhalda. Best var
að þær urðu smám saman þátttak-
endur í starfinu með okkur, en það
lagði gmnninn að tryggri vináttu
okkar allra í milli.
Gylfí var óþijótandi í að hvetja
aðra til starfs og dáða, eins og með
setningunum: „Kýla á þetta“,
„Standa stífan trekk“ og annað í
svipuðum dúr sem kom öllum til
að brosa á erfiðum stundum. Ef það
dugði ekki tii þá kastaði hann fram
stöku sem átti eingöngu við um
stund og stað og ef hann var mát
sneri hann öllu upp í grín.
Á vegum FBS fórum við árið
1977 á foringjanámskeið til Finse
í Noregi ásamt Stefáni Bjamasyni.
Ári seinna keyrðum við Ánna með
Helgu og Gylfa um Evrópu. Við
keyrðum kringum Hofsjökul 1979
og gengum á skíðum saman yfír
hálendið 1980. Síðasta stórferðin
var farinn 1987 „yfír jöklana þijá“.
Oft voru þetta langar og strangar
ferðir og í öllum var Gylfi ómiss-
andi, úrræðagóður og setti fram
allar tillögur um framkvæmdir á
auðveldan og oft og tíðum á gaman-
saman hátt.
Aldrei fór styggðaryrði á milli
okkar og ef við einhvem tímann
vom ósammála þá bámm við alltaf
mikla virðingu fyrir skoðunum
hvors annars.
Allar minningar um Gylfa em
svo góðar að þær munu seint gleym-
ast og það verður alltaf jafn
skemmtilegt að rifja þær upp, eins
og þessa ógleymanlegu setningu:
„Enginn veit hve vel hefur sofið
fyrr en vaknað hefur“.
AHtaf gat hann komið á óvart
og kryddað tilvemna í kringum sig
með nýjum uppátækjum. Tilvemna
sem hann elskaði og hafði svo gott
vald á.
Öll höfum við nú misst mikinn
og góðan vin.
Elsku Helga, litla Fríða og litli
Gunnar, foreldrar, bræður og
tengdaforeldrar, megi Guð vera
með ykkur og styrkja á þessari
sorgarstund.
Anna og Arngrímur
í dag er til moldar borinn Gylfí
Þorbergur Gunnarsson. Gylfi lést í
Borgarspítalanum 18. maí síðastlið-
inn eftir stutt veikindastríð, sem
bar mjög brátt að.
Gylfi fæddist 17. janúar 1953.
Foreldrar hans em Guðrún Sigurð-
ardóttir og Gunnar Þ. Hannesson.
Gylfí var næstelstur af fjórum son-
um þeirra hjóna. Gylfi var rafvirkja-
meistari og hafði ásamt tveimur
öðram stofnað fyrirtækið Rafkraft
hf. árið 1977. Þeir fluttust í nýtt
húsnæði á síðastliðnu ári. Gylfí var
með eindæmum duglegur og at-
orkusamur. Má segja að snyrti-
mennska, háttvísi og létt Iund hafí
verið einkunnarorð Gylfa í starfí.
Ungur kynnist hann hann Helgu
Ámadóttur cg giftu þau sig í apríl
1975. Þau eignuðust tvö böm, Fríðu
sem verður 7 ára í júní, og Gunnar
Þorberg sem er 4 ára. Gylfi var
einstakur faðir bömum sínum.
Þegar við hugsum til Gylfa koma
margar minningar fram í hugann.
Okkur er sérstaklega minnisstæð
kvöldstundin sem við áttum með
Gylfa og Helgu kvöldið áður en
Gylfi veiktist alvarlega. Við sátum
í stofunni og röbbuðum saman.
Bömin okkar vom að leik. Áður en
við vissum af höfðu Fríða og Gunn-
ar klifrað upp í fang föður síns og
fljótlega fylgdu dætur okkar á eft-
ir. Þama sátu þau öll og hjúfmðu
sig að honum. Þetta lýsir Gylfa vel
enda var gott að Ieita til hans jafnt
fyrir unga sem aldna.
Helga og Gylfi fluttust í sitt nýja
hús í Grafarvoginum fyrir rúmum
tveimur ámm. Þau vom afskaplega
samiýnd og áttu mörg sameiginleg
áhugamál. Oft mátti sjá þau í
gönguferðum eða á gönguskíðum
með bömin sín í hverfinu.
Gylfí var virkur félagi í Flug-
björgunarsveitinni í Reykjavík ámm
saman. Margir minnast hans þaðan
og störf hans í þágu sveitarinnar
einkenndust af ósérhlífni og dugn-
aði. Alltaf var hann glaður í bragði
og ekki vantaði bjartsýnina í erfíð-
um leitum.
Fregnin um lát Gylfa kom eins
og reiðarslag. Við sem eftir sitjum
emm felmtri slegin yfír missi góðs
vinar sem nú hefur verið kallaður
til annarra starfa. Við emm þakklát
fyrir að hafa fengið tækifæri til að
kynnast Gylfa. Við fráfall hans
hefur verið höggvið skarð sem
aldrei verður fyllt.
Elsku Helga, Fríða og Gunnar,
missirinn og söknuðurinn er mikill.
Við sendum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur á þessum erfiðu tímum
og einnig foreldmm Gylfa og
tengdaforeldmm. Blessuð sé minn-
ing Gylfa Þorbergs Gunnarssonar.
Björg Birgisdóttir
Bjarni Haraldsson
Að leiðarlokum langar mig að
rifja upp nokkrar svipmyndir af
Gylfa frænda mínum. Það er sólrík-
ur dagur, ég er í heimsókn í Gmnd-
argerðinu, á meðan pabbi og
mamma em að flytja upp í Árbæ.
Ég fer í labbitúr með Gylfa, hann
sýnir mér marga hluti, stórmerki-
lega í augum fimm ára smápolla,
kofa sem hann hefur byggt og
fleira. Ég þakka Gylfa fyrir, það
var gaman. Það er jólaboð í Gmnd-
argerði, frændsystkini mín em að
ærslast, við bræðumir emm yngst-
ir, svolítið utanveltu, Gylfi hefur
tíma til að tala við okkur. Ég þakka
Gylfa fyrir, að hann tók eftir okk-
ur. Það er stór veisla, amma á af-
mæli, allir em að ræða málin, Gylfi
kveður sér hljóðs, heldur skemmti-
lega ræðu, allir klappa, kyssa ömmu
og þakka Gylfa fyrir. Við Diddi
frændi emm að vinna uppi í Grafar-
holti fyrir pabba, Gylfí kemur og
tengir rafsuðuvél, hlær með okkur,
grínast við karlana, allir hlæja, því
að Gylfí er orðheppinn. Ég er að
vinna í húsinu þeirra Gylfa og
Helgu, Heimir og Óli Raggi koma
líka. Bræðumir í Grundargerði
hjálpa alltaf hver öðmm. Helga
kemur með kaffí, við sitjum og hlæj-
um og gemm grín að öllu og engu.
Það var alltaf líf og fjör í kringum
Gylfa. Elsku Guðrún frænka, Gunn-
ar og bræðumir, ég hugsa til ykkar
héðan frá Svíþjóð. Elsku Helga,
Guð gefí þér og börnunum þínum
styrk til að standast þessa raun sem
á ykkur er lögð.
Davíð
Þegar við fluttum í Dalalandið
fyrir tæpum fímm ámm vomm við
svo gæfusöm að kynnast ungum
hjónum á okkar reki í sama fjölbýl-
ishúsi. Þetta vom þau Gylfí og
Helga. Þau áttu þá von á öðm bami
o g af þeim geislaði sú hamingja sem
einkennir fjölskyldu sem byggir á
sterkum gmnni. Þar fóm sam-
hentir foreldrar með hlutverk sitt
af mikilli natni. Gylfi var okkur
strax þá, og af og til síðar, innan
handar um ýmislegt er tengdist
fagj hans enda greiðvikinn þrátt
fyrir annasamt starf.
Gylfi var glaðlyndur og opinn í
viðmóti, hafði framkomu sem ein-
kenndist af mýkt og því þægilegt
að vera í návist hans. Kunnings-
skapur bama okkar, sem léku sér
á grasflötinni fyrir utan húsið,
tengdi fjölskyldur okkar enn frekar
og gaf okkur tilefni til að spjalla
saman og njóta samvista. Það jók
einnig á tengslin að Gylfí var ein-
staklega bamgóður og hændust
bömin mjög að honum. Við sáum
því með söknuði á eftir þeim Helgu
og Gylfa úr Dalalandinu er þau
fluttu í Grafarvoginn þar sem færri
tækifæri gáfust til samskipta. Á
merkisdögum barna okkar höfum
við þó komið saman og nú síðast í
afmæli dóttur okkar fyrir
skemmstu. Þá hittum við þau glöð
og ánægð, Gylfi var léttur í tali
eins og hann átti vanda til, og
framtíðin virtist blasa við þeim.
Að kvöldi annars í hvítasunnu
bámst okkur þau sorglegu tíðindi
að Gylfi lægi þungt haldinn á
sjúkrahúsi af bráðum sjúkdómi sem
bar hann ofurliði á nokkram dögum.
Það er sár söknuður og sorg sem
fylgir skyndilegu dauðsfalli, ekki
síst þegar um ungan fíölskyldu-
mann í blóma lífsins er að ræða og
auk þess föður ungra bama.
Elsku Helga, við vottum þér og
bömum þínum okkar dýpstu sam-
úð. Það er e.t.v. vegna hliðstæðra
fíölskylduaðstæðna að okkur fínnst
við skilja betur en ella hversu mik-
ið þú hefur misst við fráfall Gylfa.
Það fylgir því skiljanlega mikill
tómleiki að missa sinn nánasta,
maka sem að einhveiju leyti _er orð-
inn hluti af manni sjálfum. Á slíkri
stundu reynist sumum það hugar-
léttir að upplifa viðkomandi í sem
mestri nálægð. í því skyni m.a. em
þessar fátæklegu línur settar á blað.
Megi björt og fögur minning lifa í
hugskoti þínu, bamanna og annarra
aðstandenda um góðan dreng.
Frosti og Steina,
Dalalandi 4.
19. maí er mnninn upp og eftir-
vænting mikil að koma heim til
ástvina sinna, eftir stutta utanferð.
Heimkoman breytist á einu augna-
bliki, er mér berst sú harmafregn
að elskulegur vinur, Gylfi Þorberg-
ur hafi látist á Gjörgæsludeild Borg-
arspítalans daginn áður eftir aðeins
5 daga legu;
Gylfí Þorbergur, þessi mæti og
góði drengur, heilbrigður á sál og
líkama, er fallinn í valinn, langt
fyrir aldur fram, frá yndislegri eig-
inkonu, Helgu Ámadóttur, og sólar-
geislunum þeirra, Fríðu 6 ára og
Gunnari Þorbergi 4 ára.
Minningarnar streyma fram.
Kynni okkar af Gylfa hófust 17.
júní 1974, þegar Helga systurdóttir
,mín kynnti Gylfa fyrir okkur hjón-
um. Það var strax eitthvað í fari
þessa unga manns, sem vakti at-
hygli okkar. Fallegur svipur, blítt
bros, kátína í augum og þetta
dæmalaust góða skap. Það varið því
hátíðisdagur í báðum fíölskyldum
þeirra þegar Gylfi og Helga gengu
í heilagt hjónaband 26. apríl 1975.
Síðan má segja að samlíf þeirra
beggja hafi verið ein hamingju-
braut, stráð rósum og sólstöfum og
gerðu þau sér far um, ásamt böm-
um sínum að hver dagur yrði góður
dagur.
Gylfí var rafvirkjameistari að iðn.
Hann var hagur í höndum og gott
að leita til hans. Við undirrituð vit-
um að fengur var að honum í fyrir-
tækinu Rafkraft, sem hann var einn
af meðeigendum að. Gylfi var virk-
ur félagi í Flugbjörgunarsveitinni
og verður skarð hans þar vandfyllt.
Þegar hugsað er um Gylfa, virð-
ist alltaf hafa verið sólskin. Sól-
skinsbarn er óhætt að segja að
hann hafi verið. Fjölskylda Gylfa
var samhent. Böm hans og eigin-
kona sátu í fyrirrúmi og ekki var
minna ástríki hans við foreldra og
bræður. Þar ríkti hlýja og tillits-
semi, sem var eftirtektarverð.
Erfitt er fyrir okkur mannanna
börn að skilja er dauðinn hrífur á
brott góðan vin, en minningin um
Gylfa lifir og verður lyftistöng fyrir
okkur. Það er þakkarvert að hafa
fengið að kynnast slíkum manni.
Við biðjum góðan Guð að blessa
og styrkja elskulegu Helgu okkar
og litlu bömin tvö, nú og um alla
framtíð. Við vottum foreldmm,
bræðmm og tengdaforeldrum
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Gylfa Þor-
bergs Gunnarssonar.
Gerður og Sveinn A. Bjarklind
í miðju amstri daganna þegar
lífið virðist eingöngu snúast um
baráttuna um auknar tekjur til að
kaupa lengri sólarlandaferðir og
dýrari bfla, eða þegar við bísnumst
yfír náunganum og vorkennum
sjálfum okkur þessi ósköp yfír smá-
atriðum, gerast atburðir sem minna
okkur svo sannarlega á að lífíð er
fallvalt. Menn skyldu setja verkin
í rétta forgangsröð og fagna hveij-
um nýjum degi.
Skyndileg veikindi Gylfa og váleg
tíðindi sem þau síðan boðuðu komu
fjölskyldu minni sem reiðarslag.
Ur hópi dugmikilla og góðra bræðra
sem jafnan em tilbúnir að leggja
lykkju á leið sína til þess að hjálpa
öðmm, var nú hrifinn sá er ötullega
hafði starfað í þeim anda.
Við minnumst Gylfa sem einstak-
Iega vandaðs verkamanns. Ekki
aðeins var handbragð hans hið
vandaðasta, heldur einnig fram-
koma hans og áreiðanleiki. Þótt
hann væri sívinnandi, var hann í
hópi þeirra ágætu iðnaðarmanna
sem stóðu við orð sín. Eitt tilvik
sem er mér sérstaklega minnisstætt
og var umtalsefni okkar á meðal,
var þegar Gylfí hafði tekið að sér
verk heima hjá mér sem hann hugð-
ist vinna þegar hann hefði Iokið
verki sínu fyrr um daginn. Hann
áætlaði að vera búinn um klukkan
átta að kveldi og kæmi þá. Þegar
klukkan nálgaðist átta hringdi
Gylfí, sagði að sér hefði unnist verr
en hann hefði ætlað og sagði að
því miður tefðist hann um hálfa
aðra klukkustund. Klukkan hálf tíu
mætti svo Gylfi, jákvæður að vanda,
og vann sitt verk þar til því var
lokið um nóttina. Þannig var áreið-
anleiki þessa verkmanns, lífsgleði
og dugnaður. Hann var maður sem
stóð við orð sín og vann hlutina
brosandi jafnt í starfí sem leik.
Hann hreif alla með sér í glaðværð-
inni, var vel að sér og gat gert ótrú-
legustu hluti að hinu broslegasta
efni. Gilti þar einu hvort hann var
í vinnunni, yfír grillteinunum í sum-
arbústaðnum eða þar sem menn
bjuggust við uppmálaðri alvömnni.
Vissulega hvarflar hugur að því
hvers vegna þessi hæfileikaríki bar-
áttumaður fékk ekki tækifæri til
að beijast gegn dauðanum. Honum
virðist ekki hafa verið ætlað að
gera það. Hann var kallaður til
björgunarstarfa annarra heima. Því
næg er eymdin en fáir em bjarg-
vættimir.
Fyrir hönd foreldra minna og
systkina og fjölskyldna þeirra vil
ég kveðja þennan ljúfa dreng og
biðja góðan Guð að varðveita hann
og veita honum veglegan ses3 í ríki
sínu. Við vottum eftirlifandi eigin-
konu, bömum, foreldmm, bræðmm
og vandamönnum okkar dýpstu
samúð. Megi minning um góðan og
vandaðan dreng lifa í hjörtum eftir-
lifenda. Megi hún verða okkur
hvatning til að greina hismi þessa
lífs frá kjamar.um.
Gylfí Sigfússon
í iitlu samfélagi eins og í stiga-
gangi í fjölbýlishúsi kynnist fólk
hvort öðm oft náið, það gefst tæki-
færi til að nálgast hinn innri mann,
manninn sem allt byggist á. Slíkt
samfélag myndaðist hjá okkur á
Leimbakka 14 árið 1971. Árið 1975
flytur fyrsta ijölskyldan burtu. Það
vom Friðrik og Þuríður, sem höfðu
selt sína íbúð Gylfa Þ. Gunnarssyni
og Helgu Ámadóttur. Gylfi og Frið-
rik höfðu þá verið vinir og vinnufé-