Morgunblaðið - 18.01.1990, Blaðsíða 16

Morgunblaðið - 18.01.1990, Blaðsíða 16
16 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JANÚAR 1990 KYOLIC Eini alveg lyktarlausi hvítlaukurinn. 2ja ára kælitæknivinnsla (20 mán. + 4 mán.) sem á engan sinn líka í veröldinni. Hefur meiri áhrif en hrár hvítlaukur. Er gæðaprófaður 250 sinnum á framleiðslutímanum. Á að baki 30 ára stööugar rann- sóknir japanskra vísindamanna. Lífrænt ræktaður í ómenguðum jarðvegi án tilbúins áburðar eða skordýraeiturs. Öll önnur hvítlauksframleiðsla notar hitameðferð. Hiti eyðileggur hvata og virk efna- sambönd í hvítlauk og ónýtir heilsu- bætandi áhrif hans. - KYOLIC DAGLEGA - Það gerir gæfumuninn KYOLIC fæst í heilsuvöru- og lyfja- verslunum og víðar. Heildsölubirgðir LOGALAND, heildverslun. Símar 1-28-04. HÆTTIÐ AD B0GRA VID ÞRIFIN! II ú fást vagnar með nýrri vindu par sem moppan er undin með éinu handtaki án pess að taka purfi hana afskaftinu. Moppan fer alveg inn í horn og auðveldlega undir húsgögn. Einnig er hún tilvalin í veggjahreingerningar. Þetta þýðir auðveldari og betri þrif. Auðveldara, fljótlegra og hagkvæmara! Nýbýlavegi 18 Sími 641988 Tryg'g'ing’ sparifjár - trygging launa efitir Guðjón Jónsson „ .. .Ég vil bara leggja áherzlu á þetta, sem mér finnst vera kjarni málsins: Þegar við bönnum vísi- tölutengingu launa finnst mér afar erfitt að þola vísitölutengingu fjár- magns. .. . Það voru þeirra svör, lögfræðinganna, að þetta væri tvennt ólíkt: Maðurinn er ekki bú- inn að afhenda vinnu sína, en hins vegar er lánveitandinn búinn að afhenda fjármagnið á ákveðnum kjörum ... En ég hef aldrei getað sætt mig við þetta svar ...“ Það er Steingrímur Hermanns- son forsætisráðherra, sem er að svara spumingu um verðtrygg- ingu, annars vegar fjármagns hins vegar launa. Hann er ekki einn um það að leggja þessar trygging- ar að jöfnu og er sú grunnfærni mörgum fyrirgefanleg. En til ráð- herra verður að gera meiri kröfur, helzt að hans eigin dómgreind nægi, en það er lágmark að hann skilji þær leiðbeiningar sem hann viðurkennir að hafa fengið og vísar til. Ég hugði reyndar að einmitt þannig mætti skilja þessi orð hans, þó að hann „gæti ekki sætt sig við“ það, en því hefur hann síðar vísað á bug í viðtali. En lítum á málflutning annars manns, sem eins og S.H. hefur notið háskólamenntunar í verk- fræði og er nú líka orðinn ráðherra — einmitt ráðherra vísitölumála; að hluta, þ.e. Hagstofunnar. I grein í DV 9. ágúst 1988 hamrar Júlíus Sólnes á ranglæti þess að verðtryggja fjármagn, ef sama gildir ekki um laun: „Hver er mun- ur á verðmætunum, sem fólgin eru í starfsorku mannsins og pening- um? Ef nágranni minn leggur eina milljón króna inn í banka gerir hann kröfur um að innstæða sé að fullu verðtryggð. Ef ég á aflögu vinnuframlag upp á 1.000 klukku- stundir, sem einhver sækist eftir, á ég á sama hátt jafnmikinn rétt á því að vinnulaunin séu að fullu verðtryggð. Hinir 1.000 vinnutín- mar eru mín milljón.“ Já, hver er munurinn? Júlíus Sólnes sér hann ekki, hvorki fyrir eigin dómgreind né tilsögn ann- arra, þrátt fyrir alla sína menntun, væntanlega bæði í rökfræði og reikningslist, og þrátt fyrir að hafa lesið skýrslu verðtryggingamefnd- ar, þar sem þessi munur er ein- mitt skýrður. Heldur skrifar hann um málið grein, sem frá upphafi til enda er þvílíkt endemi, að mað- ur virðir ósjálfrátt Sjálfstæðis- flokkinn fyrir að á hans vegum var þessum manni aldrei hleypt inn á þing. I grein Júlíusar Sólness, eins og f lestra andstæðinga verðtrygging- ar, er landsmönnum skipað í tvo hópa. Hin venjulega skipting er fjármagnseigendur — skuldarar, en hér er hún fjármagnseigendur — launþegar!! Hvor tveggja skipt- ingin er vitaskuld alger meinloka og sýnir einungis grunnfærni og blekkingarviðleitni þeirra sem svona haga máli sínu. Allur þorri þjóðarinanr er í öllum þessum hóp- um lengri eða skemmri tíma ævinnar, bæði launþegar og spa- rifjáreigendur í senn, ýmist fjár- magnseigendur eða skuldarar og stundum hvort tveggja í senn. Það er sama grunnfæmin að telja sjálf- sagt, að það væri skuldaranum hagkvæmt að verðtrygging væri afmunin. Svo er því aðeins, að (nafn)vextir skili þá ekki raun- vöxtum (séu lægri en verðbólga) — sem er alls ekki gefið mál, þó að svo væri fyrrum, með hörmulegum afleiðingum fyrir siðferði þjóðar- innar og viðskiptavit og glæpsam- legri misskiptingu fjármuna, sem enn sér ekki fyrir endann á. An tryggingar myndu „nafnvextir“ væntanlega elta verðbólgu upp og niður samkvæmt ágizkun í stað útreiknings á grundvelli stað- reynda — það er hrein happa og glappa aðferð og getur hæglega reynzt skuldaranum þyngri í skauti en hin vísa verðtrygging. Hið eina sem örugglega kemur skuldaran- um til góða, eins og öllum öðrum, er að iandsmenn leggi niður verð- bólguna, eins og aðrar þjóðir, þær sem siðaðar eru. Hver er munurinn? Um það segir m.a. svo í skýrslu verðtryggingarnefndar (15/7 1988): „Að baki vinnunnar liggur engin tölulega metin stofnstærð, er mundi felast í mati manna á starfsgetu sinni, hæfni, þekkingu o.s.frv." — og beri menn þetta saman við orð Júlíusar Sólness, sem vitnað var til hér á undan! (Magnús Jónsson veðurfræðingur, sem sat í verðtryggingarnefnd, og bæði Júlíus og forsætisráðherra lofuðu fyrir sérstöðu hans í nefnd- inni, gerði engan ágreining um þá túlkun, sem hér er fjaliað um.) Fjármagn, sem þegar er til orð- ið, er „tölulega metin stofnstærð“, það er mál liðna tímans, afgreitt að fullu og frá því verður ekki hlaupið vítalaust. Þetta er kaupið sem búið er að vinna fyrir og reiða fram, búið að gera upp milli laun- þega og kaupgreiðanda, líka búið að gera upp við ríkið, borga skatta og skyldur. Þetta er orðið eign, sem á að varðveitast að fullu og ekki miður en fasteign, gull eða lista- verk, þó að hún sé „pappírs-auður“ eða einungis tölur í tölvu bankans. Fjármagn, sem ávallt er tiltækt til afnota hvar og hvenær sem bezt gegnir, ætti raunar að þykja ákjós- anlegri eign og betri en gull, sem liggur óhreyft í kistu. Fyrrum urðu menn helzt að kaupa jarðir ef þeir vildu varðveita það sem þeim áskotnaðist — það er úrelt enda sérdeilis óheppilegt og brátt mun tölvan að mestu eða öllu leysa „pappírs-auðinn“ af hólmi. Það er hreinn afglapaháttur að amast við þessu eða ausa svívirðingum yfir fjármagn og „fjármagnseigend- ur“. Peningar, „pappír" eða inn- stæður í bönkum, eru engu ógöf- ugri eign, ótryggari né verr fengin en eignir af öðru tagi — t.a.m. hlutur í Silfurstjömunni, eða vinnulaun, sem ekki er búið að borga út, svo fremi að fjársins hafi verið aflað á heiðarlegan hátt. Fjármagnsstofn á því að vera jafn friðhelgur og hver önnur eign gagnvart almennri þróun eða öfug- þróun í samfélaginu, verðbólgu (þ.e. vitlausum kjarasamningum og fylgjandi gengisfellingum), þjófnaði af öðrum toga og allri annarri óhæfu. Verðtrygging fjár- magns, hvort heldur innstæðu eða útlána, er þannig beitt til þess eins að halda stofnstærð óbreyttri að gildi, þ.e. að fjármagn „hækki“ í verði öldungis á sama hátt og aðr- ar eignir „hækka“. Það er að vísu blekking að hér sé um hækkun verðmætis að ræða, þessi breyting á tölum sýnir rýrnun krónunnar, en enga aukningu verðmætis. Því meir sem krónan rýrnar í verð- bólgunni, þeim mun fleiri krónur þarf til að tjá sama verðmæti. Þannig „hækka“ fasteignir í verði ár hvert — og þykir öllum sjálf- sagt. Enginn er svo vitlaus að vilja afnema þetta og því er það ekki einu sinni rætt. En þegar eignin er sparifé, þá kemur annað hljóð í strokkinn hjá sumum. Munurinn er sá, að laun eru mál ókomins tíma! Þannig er um hinar þúsund vinnustundir Júlíusar Sólness — ef einhver sækist eftir þeim. Þær samsvaraeÁA/ „tölulega metinni stofnstærð" frá liðnum tíma, fjár- magni sem þegar hefur verið afl- að, heldur ávöxtun þess fjár á komandi tíma, þ.e. vöxtunum. Og þeir eru ekki verðtryggðir fremur en sú vinna sem Júlíus hefur ekki innt af hendi. „Stofnstærð" hans er hann sjálfur, hreysti hans og starfsorka, gáfur hans og þekking. Hvorki sjálfur hann né aðrir reyna að meta þennan stofn í tölum. En hann er um margt ólíkur fjármun- um, t.a.m. rýrnar hann ekki sökum verðbólgul Ábyrgð eða trygging starfsorkunnar er mál, sem Júlíus og hver annar verður algerlega að eiga um við sjálfan sig og guð sinn. Vinnulaun hans eru ekki orðin til, hann er ekki einu sinni byrjaður að vinna fyrir þeim, og um vinnu- framlag hans ríkir fullkomin óvissa. Kannski veikist hann á morgun eða deyr. Kannski fer hann í verkfall, þegar verst gegn- ir. Kannski á verkfræðingurinn eftir að ruglast í kollinum eða fat- ast með öðrum hætti, svo að allir útreikningar um burðarþol verði vitlausir og byggingin ónýt. Eng- inn veit þetta fyrir. Gegn sumum slíkum þáttum má kaupa sér tryggingu, t.a.m. slysa- og örorku- tryggingu og er reyndar skylt, en hveijum manni er frjálst að auka þar við og kemur öðrum ekki við. Það breytir þó ekki því, að um vinnuframlag mannsins á ókomn- um tíma er alger óvissa. - En vilji einhver verkkaupandi þrátt fyrir allt semja við J.S. á þeim grundvelli, sem hann telur sig eiga rétt á, þá ætti það að vera frjálst. Hann má bara fyrir engan mun rugla því saman við alls óskylt efni eins og verðtrygg- ingu fjármagns, sem búið er að afla, og er falið viðurkenndum Guðjón Jónsson „Því meir sem krónan rýrnar í verðbólgunni, þeim mun f leiri krónur þarf til að tjá sama verðmæti. Þannig „hækka“ fasteignir í verði ár hvert — og þykir öllum sjálfsagt. Enginn er svo vitlaus að vilja afhema þetta og því er það ekki einu sinni rætt. En þegar eignin er sparifé, þá kemur annað hljóð í strokkinn hjá sumum.“ sjóði til varðveizlu (oft sjálfu ríkinu, sem öllum öðrum fremur ræður verðbólgu). Laun sem gilda fram í tímann, venjulega til eins árs í senn, sam- svara eins og fyrr segir vöxtum af fjármagni, raunvöxtum, fram í tímann. Að verðtryggja laun er þannig samsvarandi því að verð- tryggja vexti — og ekki nokkur lifandi maður mun hafa lagt til að það væri gert. Samningsréttur - uppfært mat starfskrafta Nú gerist það að sjálfsögðu í reynd, að „stofnstærð“ starfsorku er endurmetin á ári hveiju „með sínu lagi“ og færð upp hliðstætt verðtryggðu fjármagni, fasteign- um og öðrum metanlegum stofn- stærðum, í samræmi við verðbólgu fyrst og fremst. Þetta gerist í sér- hveijum kjarasamningum og þarf enga beina „verðtryggingu" til, heldur þann einan samningsrétt sem í gildi er. Sumir samningsaðil- ar a.m.k. taka nokkurt tillit til af- komu í atvinnurekstri, en fyrst og fremst ræðst „hækkun“ launa ávallt af verðbólgu, hreint eins og um væri að ræða verðtryggingu samkvæmt vísitölu lánskjara eða framfærslu. Vissulega væri hægt að breyta þessu. Það er hægt að verðtryggja laun, alveg eins og hægt er að verðtryggja vexti (sem engum dettur þó í hug!) — og laun hafa stundum verið verðtryggð, bæði hér á landi og erlendis. En rökrétt væri þá, að samningsréttur félli niður, eins og sparifjáreigandi á engan samningsrétt, hvorki um verðtryggingu né vexti. Skal ósagt látið, hvort launþegar myndu í raun og veru kæra sig um slík skipti. ÚTSALAN HEFST í DAG Meiri háttar verðlækkun SNORRABRAUT 56 SÍMI 13505 «14303

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.