Morgunblaðið - 14.02.1990, Síða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 1990
Minning:
EinarB. Ólafsson
líffræðingur
Fæddur 14. mars 1950
Dáinn 18. janúar 1990
Það sækja á minningar. Minning-
ar um góðan dreng, drengilegan
dreng. Hann sem var bam handan
götunnar, leikfélagi, vinur. Hann
og Óli. Eins og þrír bræður. Við
og hinir krakkamir.
Svo fluttu þeir með fjölskyld-
unni. Voru handan sjóndeildar-
hringsins. Þeir komu alltof sjaldan
hingað. Samt vom þeir til héma
megin.
Góður Guð gaf okkur skólaár
saman. Þeir komnir aftur, Lúlli,
Halli, allir hinir. Lífíð og tilveran
brotin til mergjar. Við allir og þetta
land okkar.
En leiðir skildu. Einar fann ást-
vin og stofnaði sína fjölskyldu.
Fjarri okkur og fjölskyldu okkar.
Hann byggði þar framtíð sína og
vísindastörf. En samt var hann
ætíð nálægur okkur.
Hann kom til okkar á leið sinni
fyrir skömmu. Eins og svo oft áð-
ur. Strákurinn handan götunnar
orðinn fullorðinn, ábyrgur, sáttur
við þessa tilveru en samt ósáttur.
Eins og við öll emm.
Svo kvaddi Einar eins og eftir
ótal heimsóknir fyrr. Hann hélt á
vit örlaga sinna. Hörmulegt slys og
hann er ekki þar lengur. Þeir feðg-
ar nú saman á ný hjá algóðum
Guði. En hann er hér hjá okkur.
Tær minning í hjarta okkar. Ætíð.
Kristín, Asdís, Óli, Diddi, Kata,
Sigga og Eva. Ykkur og öðmm
ástvinum vottum við einlægustu
samúð okkar. Góður Guð veri með
ykkur eins og hann er með Einari
nú sem og ætíð fyrr.
Við varðvéitum í hjarta okkar
tæra minningu góðs vinar, sem var
sem bróðir.
Helgi, Auður, Jón Gestur,
Kristín og Kristín eldri.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fíra;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Þegar æskuvinur er fyrirvara-
laust hrifínn í burtu í blóma lífsins
er erfitt að skilja gang tilverannar.
Liðnar stundir leiftra upp í hugan-
um en maður skynjar ekki enn að
um framhald er ekki að ræða.
Ég minnist fyrstu funda við 16
ára dreng, sem var nýfluttur til
íslands með fjölskyldu sinni eftir
margra ára búsetu í Svíþjóð. Dreng,
sem í fyrstu fylgdi bróður sínum,
sem komið hafði ári áður, í hópi
félaga hans en var fyrr en varði
orðinn einn af okkur og hrókur alls
fagnaðar. Þá var lifað fyrir líðandi
stund og það gleymdist æði oft að
skólinn og skyldan biðu að morgni.
En þá urðu til vináttubönd sem aldr-
ei slitnuðu.
Ég minnist endurfundanna á
háskólaáranum í Lundi í Svíþjóð.

Kransar, krossar
og kistuskreýtingar.
Sendum um allt land.
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Álflicimum 74. sími 84206
Þangað var hann fluttur aftur
ásamt fjölskyldunni og þar lágu
leiðimar saman um margra ára
skeið. Heimili hans og heimili for-
eldra hans var ætíð opið íslendingi
sem var að stíga _sín fyrstu spor á
erlendri grandu. í Lundi bjó hann
með stúlkunum tveimur, sem náðu
föstum tökum á hjarta hans, eigin-
konunni Evu Haettner og dótturinni
Kristínu Áslaugu; þau tök losnuðu
aldrei. Með þeim hafði hann kjöl-
festu í lífínu. Námið, sem var áður
stundað í hjáverkum ef tími gafst
til slíks, fór nú smám saman að
skipta meira máli og þau hjónin
hvöttu hvort annað til dáða. Og það
var alltaf tími til að gleðjast á góð-
um degi.
Ég minnist fárra en kærra endur-
funda á undanförnum áram. Úthöf-
in skildu okkur að og tækifærin því
ekki mörg til að hittast, en tengslin
rofnuðu aldrei. Á vinafundum var
eins og tíminn hefði staðið í stað
og alltaf leið manni jafn vel í ná-
vist hans. Þess á milli fylgdust
gamlir vinir vel með hvorum öðram
úr flarlægð.
Ég minnist samtals" okkar í
síðasta mánuði í örstuttu stoppi
hans á leið til starfa í Bandaríkjun-
um, þar sem hann hafði stundað
rannsóknir undanfarin ár. Sjávar-
vistfræði hafði tekið hug hans og
þar var hann að skapa sér starfs-
vettvang eftir að hafa lokið doktors-
gráðu. Tíðar fjarvistir frá fjölskyldu
höfðu þó sagt til sín á sársaukafull-
an hátt og þau hjónin gengið frá
skilnaði um jólin eftir 18 ára hjóna-
band, nokkuð sem hann var ekki
búinn að sætta sig við.
Ég minnist líka eigingjamra
hugsana minna eftir þetta samtal
um að nú yrðu endurfundimir ör-
ugglega fleiri og þeir næstu vænt-
anlega á sumri komanda. Og nokkr-
um dögum seinna dynur reiðarslag-
ið yfir, sviplegt slys við störf úti
fyrir ströndinni, saknað, drakknað-
ur og eftir era aðeins hjartfólgnar
minningar um samverustundirnar
með góðum vini.
Einar Benedikt Ólafsson fæddist
14. mars árið 1950, sonur hjónanna
Ólafs Hauks Ólafssonar læknis,
sem lést á síðasta ári, og Ásdísar
Kristjánsdóttur. Einar bjó lengst
af í Lundi í Svíþjóð, þó að nám
hans í sjávarlíffræði hefði stundum
í för með sér tímabundna dvöl í
öðram löndum. Búsetuárin á íslandi
vora ekki mörg eftir að hann komst
til vits og ára, en það vora fáir
meiri Islendingar í sér. Á Islandi
átti hann ræturnar, vinina og fjöl-
skyldu. Veraldlegur auður höfðaði
aldrei til hans, en andans verðmæti
því meir. í íslensk ljóð sótti hann
gjaman sína lífsfyllingu og þar var
hann betur að sér en flestir. Hann
átti heldur ekki langt að sækja
þann áhuga og var stoltur af því
að bera nafn þjóðskáldsins frænda
síns.
Það er komið að kveðjustund.
Kristín og Ásdís, megi góður Guð
gefa ykkur styrk á erfiðum tímum
í lífínu og blessa minningu vinar
míns Einars Benedikts Ólafssonar.
Lúðvik S. Georgsson
Að ferðast er að lifa.
Þetta spakmæli H.C. Andersens
kemur ósjálfrátt upp í hugann er
góður drengur er kvaddur. Einar
Ölafsson hafði lagt undir sig hálfan
heiminn til þess að geta sinnt
vísindastörfum. Hann hafði numið
fræðin í Svíþjóð, Noregi og starfs-
vettvangur hans var líka visinda-
stofnanir í Bandaríkjunum. Hann
kafaði inn í leynda heima undirdjúp-
anna f leit að hinu óþekkta.
Einar var ljúfur drengur. Hann
átti góða að, hafði eignast fallegt
bam og stofnað heimili, en leiðir
Evu og Einars lágu ekki saman til
frambúðar.
Það var glöð manneskja sem ég
hitti á fömum vegi um daginn. Ein-
ar sagði mér að hann væri á leið
vestur um haf. Dvölin varð stutt í
þetta sinn. Nokkram dögum síðar
lagði hann fyrirvaralaust upp í ferð-
ina sem okkur er öllum ætlað.
Við kveðjum vin, en minningin
lifir. Ég flyt Kristínu litlu og að-
standendum innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þorlákur H. Helgason
Einar B. Ólafsson man ég fyrst
frá þeim tíma er við báðir sóttum
leikskóla í Tjarnarborg ein-
hvemtíma skömmu fyrir miðbik
sjötta áratugarins. Ég man grannan
og kvikan dökkhærðan dreng sem
brosti með öllu andlitinu, ævinlega
í fylgd með Ólafí Hauki bróður
sínum, sem var ári eldri. Þeir bræð-
ur hurfu þó brátt af leiksviði Vest-
urbæjarins þegar fjölskylda þeirra
fluttist til Svíþjóðar, en birtust svo
skilvíslega á ný í Menntaskólanum
í Reykjavík á seinni helmingi sjö-
t
Bróðir okkar og mágur,
KRISTJÁN THEODÓRSSON
frá Húsavík,
til heimilis á Dalbraut 18,
Reykjavík,
sem lést 8. þ.m. verður jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði-
fimmtudaginn 15. þ.m. kl. 15.00.
Elisabet Theodórsdóttir,
Hjálmar Theodórsson,
Stefanía Jónsdóttir.
t
Útför móður minnar og tengdamóður,
HELGU ÞÓRÐARDÓTTUR,
fer fram frá Akraneskirkju fimmtudaginn 15. febrúar kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Sjúkrahús
Akraness.
Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna,
Rannveig Jónasdóttir,
Vilhjálmur Vilmundarson.
Lokað
Skrifstofur okkar verða lokaðar miðvikudaginn 14.
þ.m. frá kl. 12 á hádegi vegna jarðarfarar
Dr. Einars B. Ólafssonar.
H. Ólafsson & Bernhöft.
unda áratugarins. Veraleg kynni
tókust þó ekki með okkur Einari
fyrr en haustið 1969 í Lundi á
Skáni, en þangað hafði Einar þá
flust á_ný ásamt foreldram sínum,
þeim Ásdísi_ Kristjánsdóttur hús-
móður og Ólafí Hauki Ólafssyni
lækni.
Á þessum árum fór mjög fjölg-
andi Islendingum þeim sem stund-
uðu nám í Lundi og smám saman
varð sá hópur nokkuð fjölskrúðugur
sem gat verið samankominn í há-
deginu við íslendingaborðið á hinni
fomfrægu stúdentakaffiteríu
Aþenu, meðan hún var og hét og
flæminu hafði enn ekki verið breytt
í bókabúð. í þessum félagsskap
urðu þeir feðgar, Einar og Ólafur
Haukur, brátt snar þáttur og litrík-
ur. Engum duldist hve samrýndir
þeir vora, enda líkir um margt, örir
í lund og skáldhneigðir og lítt gefn-
ir fyrir að feta alfaraleið í skoðunum
á mönnum og málefnum. Oft var
harkalega deilt um pólitík og skáld-
skap og önnur lífsspursmál, en
spaugilegri hliðina á sérhverju máli
misstu þeir feðgar þó aldrei úr aug-
sýn lengur en góðu hófí gegndi, þá
kvað við dillandi hlátur og sama
gamla drengjabrosið færðist yfír
andlit þeirra beggja.
Heimili þeirra Asdísar og Ólafs
Hauks stóð okkur íslendingum í
Lundi ævinlega opið og varð mörg-
um ómetanleg stoð í að eiga þau
að. Ólafur Haukur lést hér í
Reykjavík á síðasta ári, langt fyrir
aldur fram, eftir áralanga erfíða
vanheilsu. Hann verður ógleyman-
legur öllum sem honum kynntust,
skarpgreindur maður og sérstæður
persónuleiki, margfróður samræðu-
snillingur og meistari hinna meitl-
uðu tilsvara.
í Lundi kynntist Einar Evu
Haettner, bókmenntafræðingi frá
Trollháttan, þau gengu að eigast
1971, stofnuðu heimili og eignuðust
dótturina Kristínu Áslaugu sama
ár, augastein föður síns og stolt.
Um svipað leyti lauk Einar stúd-
entsprófi frá menntaskóla í Lundi.
Flestir sem þekktu hann munu þá
hafa talið líklegast að hann veldi
sér einhveija húmaníska leið í há-
skólanámi, enda virtist áhugi hans
vera allur á sviði skáldskapar,
tungumála og heimspeki. En Einar
hafði þá þegar kosið sér aðra braut,
hann jók fyrst raungreinum við
stúdentspróf sitt en hóf eftir það
nám í líffræði og skyldum greinum
við háskólann í Lundi og setti fljótt
stefnuna á sémám í sjávarlíffræði.
Þessa braut gekk hann síðan
ótrauður og af vaxandi metnaði,
bjó sig undir starfið á ýmsa lund,
meðal annars með því að læra köf-
un, og sótti sér föng þangað sem
þau var best að fá, þar á meðal til
Björgvinjar í Noregi. Vorið 1988
varði hann svo doktorsritgerð sína
við háskólann í Lundi með góðum
vitnisburði.
Þá um sumarið hittumst við
síðast eina kvöldstund hér í
Reykjavík, en samfundir okkar
höfðu verið mjög stopulir síðan við
Unnur fluttum frá Lundi vorið
1975. Einar var sjálfum sér líkur,
ræðinn og skemmtinn og brosið
góða enn á sínum stað þegar liðnir
dagar vora rifjaðir upp. Miklum
áfanga var lokið, hann var ánægð-
ur, yfirvegaður og vonbjartur og
hlakkaði til að takast á við ný rann-
sóknarverkefni. Á þeim vettvangi
var hann er honum var svipt á brott
með svo óvæntum og hörmulegum
hætti 18. janúar sl. þegar bátur
hans fórst undan strönd Norður-
Karólínu í Bandaríkjunum.
Einar B. Ólafsson bjó erlendis
að mestu allt frá bernskuáram, og
fyrirsjáanlegt var að fjarri íslandi
hefði starfsvettvangur hans orðið
ef honum hefði enst aldur. Það var
því aðdáunarvert hve mikill íslend-
ingur hann var og vildi vera gegn-
um þykkt og þunnt. Úr fjarlægð
fylgdist hann alla tíð grannt með
þróun þjóðmála og menningarmála
hér heima og hafði skoðanir á þeim,
hann hélt íslenskum ríkisborgara-
rétti og lagði oft mikið á sig til að
halda kosningarétti sínum og neyta
hans.
Mikill harmur er kveðinn að fjöl-
skyldu Einar er hann hverfur nú
yfír móðuna miklu svo skömmu á
eftir föður sínum. Við Unnur vott-
um Kristínu, Ásdísi og Evu, systkin-
um Einars og öðrum vandamönnum
okkar dýpstu samúð.
Þórarinn Eldjárn
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
PÁLS ÓLAFSSONAR
frá Starrastöðum.
Guðrún Kristjánsdóttir,
synir og fjölskyldur þeirra.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
UNNUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
Bárugötu 14,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 12. þessa mánaðar.
--- Haraldur Eyvinds, börn, tengdabörn og
barnabörn.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
EYJÓLFS GUÐNASONAR
bónda,
Bryðjuholti.
Sérstakar þakkir til allra þeirra, sem önnuðust hann í veikindum
'hans.
Guð blessi ykkur öll.
Helga Magnúsdóttir
og fjölskylda.