Morgunblaðið - 23.02.1991, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 1991
Minning;
Jóhanna G. Péturs-
dóttir, Patreksfirði
Fædd 26. mars 1929
Dáin 17. febrúar 1991
í dag verður kvödd hinstu kveðju
í Patreksfjarðarkirkju mágkona
okkar, Jóhanna Pétursdóttir. Enda
þótt hún hafi átt við erfið veikindi
að stríða að undanförnu, kom andl-
át hennar nokkuð í opna skjöldu.
En þannig er lífið, enginn veit hvað
næsti dagur ber í skauti sínu.
Jóhanna, eða Hanna eins og hún
var alltaf kölluð, var fædd á Skriðn-
afelli á Barðaströnd 26. mars 1929,
dóttir hjónanna Valgerðar Jónsdótt-
ur og Péturs Bjarnasonar, sem þar
bjuggu. Þar ólst hún upp með bræð-
rum sínum fjórum og fósturbróðir.
Skólaganga hennar var eins og þá
tíðkaðist nokkurra vetra bama-
skólanám sem lauk fermingarárið.
A hennar uppvaxtarárum var líf til
sveita með allt öðrum hætti en nú
er, vélvæðing víðast hvar engin, og
þá síst í afskekktum sveitum, eins
og Barðaströnd var þá. Börn fóru
strax og þau gátu vettlingi valdið
að hjálpa til við búskapinn og á
unglingsárum að vinna við hann
eins og þrek leyfði. Svo var einnig
um Hönnu og lá hún ekki á liði sínu.
Hanna var í foreldrahúsum fram
á tvítugsárin. Um það leyti varð
hún fyrir því óláni að veikjast af
lömunarveiki. Hún átti lengi í þeim
veikindum og náði sér raunar aldrei
til fulls, hún fékk aldrei eftir þetta
styrk í vinstri hönd. Hún var því
lengi í skjóli foreldra sinna, sem
studdu hana með ráðum og dáð. Á
þessum árum dvaldi hún oft hjá
móðursystur sinni, Guðrúnu Jóns-
dóttur, og manni hennar, Hákoni
Teitssyni, sem bjuggu hér syðra á
þessum árum. Þau reyndust henni
afar vel og varð samband þeirra
eftir þetta eins og best gerist milli
foreldra og barna.
Þegar Hanna hafði náð sér svo
eftir veikindin, að hún taldi sig
geta farið að vinna, var ekki um
marga kosti að velja. Störf, sem
hæfðu fólki með skerta starfsorku,
voru auðvitað engin í heimasveit.
Það var því ekki um annað að ræða
en að leita fyrir sér annars staðar.
En þar var heldur ekki um auðugan
garð að gresja fyrir alþýðustúlku
með aðeins barnaskólapróf að baki.
Það varð því þrautalendingin að
fara í vist eins og kallað var. Þetta
var eitt mesta láglaunastarf í þjóð-
félaginu fyrr og síðar, en hafði
þann kost að fæði og húsnæði
fylgdi. Það var ekki lítils um vert
fyrir stúlkur, sem réðu sig til slíkra
starfa, að lenda hjá góðu fólki.
Hanna var svo heppin að sú varð
ávallt raunin á.
Það var í einni slíkri vist á Pat-
reksfirði, sem hún og Hannes bróð-
ir okkar kynntust og felldu hugi
saman. Þau giftu sig árið 1960 og
hófu búskap í sambýli við móður
okkar og móðursystur í húsi þeirrar
síðarnefndu á Mikladalsvegi 7 á
Patreksfirði. Það sambýli var ávallt
eins og best varð á kosið. Þar
bjuggu þau til ársins 1973, er þau
fluttu í nýtt húsnæði að Bölum 4.
Hannes og Hanna eignuðust tvö
börn, þau Valgerði Láru, f. 1959,
og Sigurð Pétur, f. 1961. Valgerður
hefur um langt árabil búið og starf-
að í Noregi. Sambýlismaður hennar
er Rolf Tenden. Sigurður Pétur er
sjómaður á Patreksfirði, ógiftur.
Eftir að Hanna og Hannes hófu
búskap helgaði Hanna heimilinu
krafta sína. Og þótt starfsþrekið
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
NILS ÍSAKSSON,
Boðahlein 8,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 26. febrúar
kl. 15.00.
Steinunn Stefánsdóttir,
Gústav Nilsson, Þóra Ólafsdóttir,
Ólafur Nilsson, Guðrún Ólafsdóttir,
Bogi Nilsson, Elsa Petersen,
Anna Nilsdóttir, Friðrik J. Hjartar,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRNI GUÐMUNDSSON
múrarameistari,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 26. febrúar
kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu minn-
ast hins látna, er bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd vandamanna,
Róbert Trausti Árnason, Klara Hilmarsdóttir,
Anna Margrét Árnadóttir, Stefán Jón Sigurðsson,
Sigríður Ólöf Árnadóttir,
Ove Hansen
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi, bróðir og fósturbróðir,
SIGURÐUR EGILL FRIÐRIKSSON
frá Bolungarvík,
Leirubakka 12,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 25. febrúar
kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á Minningarsjóð
séra Páls Sigurðssonar eða hjúkrunarheimilið Skjól.
Hólmfríður V. Hafliðadóttir, Friðrik P. Sigurðsson,
Kristin Sigurðardóttir, Benedikt Guðbrandsson,
Guðrún Inga Benediktsdóttir, Guðbrandur Benediktsson,
Rósa Friðriksdóttir,
Brynhildur Olgeirsdóttir, Ágúst Jasonarson.
væri skert varð þess ekki vart á
heimilinu, myndarskapur og dugn-
aður húsmóðurinnar var slíkur. Hún
var mjög fyrir allar hannyrðir og
var alveg ótrúlegt hvað hún gat
gert miðað við að önnur hendin var
lömuð. Hun var einstaklega gestris-
in og glaðlynd og ávallt stutt í húm-
orinn hjá henni, jafnvel undir það
síðasta. Það er ekki ofsagt, að
Hanna hafi verið mjög barngóð, og
var hún dagmamma í nokkur ár.
Það var starf, sem átti mjög vel
við hana. Þau börn, sem voru í
pössun hjá henni, hændust sérstak-
lega að henni, enda kölluðu þau öll
hana ömmu sína, bæði meðan þau
voru hjá henni og eftir það.
Eftir að Hanna flutti til Patreks-
fjarðar hélt hún miklum og sterkum
tengslum við fjölskyldu sína á
Skriðnafelli, en þar bjuggu móðir
hennar og yngsti bróðir lengi tvö
ein. Þau fluttu til Patreksfjarðar
um 1980. Það átti þó ekki fyrir
þeim tveim að liggja að búa þar
lengi, þau fórust bæði í snjóflóðinu,
sem féll á bæinn 22. janúar 1983.
Braut flóðið hús þeirra, sem var
gamalt timburhús. Einn bróðir
Hönnu, sem var staddur í risi húss-
ins, barst með því til sjávar og
bjargaðist á undraverðan hátt frá
bráðum bana. Þetta slys varð
Hönnu mikið áfall, en hún sigraðist
á þeim erfiðleikum sem öðrum í líf-
inu.
Hanna veiktist af illkynja sjúk-
dómi á árinu 1975. Lengi vel tókst
að halda sjúkdómnum niðri fyrir
atbeina góðra lækna, en nú síðustu
árin fór að halla undan fæti. Með
aðstoð og umhyggju eiginmannsins
gat hún þó verið heima allt til síð-
ustu áramóta, að ekki var lengur
stætt. Lagðist hún þá á sjúkrahús
Patreksfjarðar. Það varð henni þó
mikill styrkur, að fá að sjá dóttur-
ina Valgerði um síðustu jól, en þá
kom hún hingað í heimsókn til for-
eldra sinna.
Hanna kom hingað til Reykjavík-'
ur til rannsókna í byrjun febrúar.
Hún var ferðbúin til heimferðar,
þegar skyndileg hjartabilun gerði
vart við sig. Órlögin urðu ekki
umflúin og lést hún í Borgarspítal-
anum 17. febrúar sl.
Við viljum færa Hönnu þakkir
fyrir samvistirnar, sem varað hafa
yfir 30 ár og hafa verið eins og
best verður á kosið. Við erum þess
fullviss að hennar bíði góð heim-
koma á þeim slóðum sem hún er
nú á.
Agga, Dísa, Haukur og Stella
Mig langar til að kveðja hana
Jóhannu Guðbjörgu Pétursdóttur,
Hönnu, og þakka fyrir mig. Það var
alltaf svo gaman að heimsækja
Hannes og Hönnu á Patró og eftir
að ég flutti frá Patreksfirði átti ég
ætíð vísan stað hjá þeim. Þar var
tekið á móti manni með opnum
örmum og breiðu brosi.
Ég á margar góðar minningar
þar sem við sátum saman í eldhús-
inu, ég og Hanna. Hún hafði alltaf
tíma til að spjalla og skildi svo vel
hvað ég, unglingurinn, var að
hugsa. Við gátum talað tímunum
saman um heima og geima og allt-
af var Hanna brosandi og stutt í
skemmtilega hláturinn. Og eitt er
víst að það fór enginn út úr eldhús-
inu hennar Hönnu án þess að hafa
borðað ósköpin öll af kökum.
Ég kveð þessa góðu vinkonu
mína með miklum söknuði og vil
með þessum fátæklegu orðum
þakka fyrir allar samverustundirn-
ar.
Hannes, Valla Lára og Siggi
Pétur, Guð veri með ykkur og
styrki.
Elin Jóhannesdóttir
Vordagar á miðjum þorra. Kátir
berhöfða krakkar komnir í útileiki,
laukar stinga feimnislega upp koll-
inum. Á meðan liggur vetur kon-
ungur í dvala, bröltir þó endrum
og eins. Aldnir tala urri hret. Vor-
þeyrinn umvafði sunnudagsmorg-
uninn 17. þ.m. mánaðar líkt og
hann viidi kveðja sem ljúfast eilífð-
ar smáblómið sem þá yfirgaf okk-
ur. Og skyndilega viku töfrar morg-
unsins fyrir dimmum skuggum,
loppin í hretinu störðum við orðvana
hvert á annað.
Hanna var hún jafnan kölluð.
Smágerð kona en stórbrotin, svart-
hærð og dökkeygð með há kinn-
bein, nef lá hátt. Lundin einstaklega
ljúf og létt, hláturkrókar í augum,
hláturhrukkur. Sannkallað ljóssins
+
Irmilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, bróður, föður, fóstra, tengdaföður og afa,
RUNÓLFS JÓNSSONAR,
Gerði,
Mosfellsbæ.
Steinunn Júlíusdóttir,
Sigurður Jónsson,
Erla Runólfsdóttir, Atli Jónsson,
Sveinn Eríing Sigurðsson, Kolbrún Hafliðadóttir
og barnabörn.
+
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
séra ÞORSTEINS BJÖRNSSONAR
fyrrverandi Fríkirkjuprests.
Sérstakar þakkir færum við safnaðarstjórn og Kvenfélagi
Frikirkjunnar i Reykjavík.
Sigurrós Torfadóttir,
Björn Þorsteinsson,
Torfi Þorsteinsson,
Páll Þorsteinsson,
Þorsteinn Þorsteinsson,
Ingigerður Þorsteinsdóttir,
Gunnlaugur Þorsteinsson,
Þorgeir Þorsteinsson,
Guðmundur Þorsteinsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Edda Svavarsdóttir,
Sigriður Kristinsdóttir,
Guðrún K. Þórsdóttir,
Hildigunnur Þórsdóttir,
Hilmar F. Thorarensen,
Ingibjörg Ó. Hafberg,
Bergþóra Skarphéðinsdóttir,
barn, sérhver andlitsdráttur meitl-
aður ánægju þess sem tekst á við
líf sitt með heilum hug og hjarta
þannig að snertir samferðamenn.
Þó gekk hún aldrei heil til skógar.
Önnur hönd hennar var visin en
aldrei lét hún þessa fötlun skerða
atorku sína, hvort sem hún bisaði
við smábörn, sinnti heimilisverkum,
saumaði út eða tók sér pensil í hönd.
Með geislandi brosi sínu og smit-
andi áhuga á öllum sem í kringum
hana voru málaði hún líf margra
björtum og svo undur hlýjum litum.
Þennan eiginleika kunni smáfólkið
svo sannarlega að meta að verðleik-
um. Skærar barnsraddir, krímóttir
súkkulaðimunnar og blikandi
stjörnur sem í fölskvalausri ein-
lægni trúðu vinkonu sinni, Hönnu,
fyrir hugðarefnum og bollalögðu
stórmál gærdagsins hafa misst mik-
ið, vin sem alltaf átti tíma aflögu
að hlusta og hugga og kom fram
við þessa vini sína eins og alla aðra,
af virðingu og heilindum. Barna-
börnin eru ekki enn komin en samt
er hann orðinn stór barnahópurinn,
og á öllum aldri, sem nú situr hníp-
inn og syrgir vinkonu sína kæru,
hana sem tókst að varðveita barnið
í sér til síðasta dags.
Æðruleysi, kjarkur og umhyggja
fyrir öðrum voru dyggðir. Að kvarta
eða barma sér var óþekkt. Vinir í
fjarlægð sem fylgdust ekki grannt
með daglegri baráttu hennar fyrir
lífinu gátu aldrei raunverulega gert
sér grein fyrir því hversu þjáð hún
var orðin og búin að vera óralengi.
Spaugsyrði á vörum, góðlátlegt grín
að sjálfri sér væri hún innt um
heilsufár og samtali síðan beint inn
á brautir þess sem hinum megin á
línunni var.
Þær komu líka erfiðu stundirnar.
Sorgin. Hún var svipt því kærasta,
móður og augasteininum, litla bróð-
ur, þegar hrammur snjóflóða hrifs-
aði til sín ijóra Patreksfirðinga fyr-
ir 8 árum. Hún stóð við gluggann
og horfði á, varnarlaus í þeim hild-
arleik sem aðrir.
En hún var aldrei ein. Öll árin,
i gegnum alla sjúkdómserfiðleika
beggja stóð hann við hlið hennar
traustur og óhagganlegur. Askur-
inn hennar ægifagri. Samhentir
félagar, góðir uppalendur óska-
barnanna sinna tveggja og alltaf
eins og nýtrúlofuð, alveg til hinstu
stundar. Glettnislegt blik, stríðni
og hamingjan streymdi um ijóða
skólastelpu. Ást, trúnaður og virð-
ing í augnatilliti hvors annars og
fullorðin kona fann sömu gléðina
hríslast um sig eins og forðum.
Hanna og Hannes, ekki hægt að
nefna nafn annars án þess að hitt
fylgdi með.
Við erum ennþá orðvana. Samt
þakklát að helstríð er á enda. Og
ævinlega þakklát henni sem í ör-
læti sínu og innilegri vináttu kenndi
okkur að elska lífið.
Kæri Hannes, Siggi Pétur, Valla
Lára, Rolf og aðrir aðstandendur,
innilegar samúðarkveðjur frá fjöl-
skyldu minni.
Hallfríður Ingimundardóttir
Nú er elsku Hanna dáin. Tengsl
okkar systkinanna við Hönnu voru
þau, að hún var eiginkona móður-
bróður okkar, Hannesar. Þau
bjuggu á Patreksfirði, þangað sem
við komum oft ásamt foreldrum
okkar. Alltaf þegar við komum
þangað í heimsókn til þeirra fengum
við hjartanlegar og höfðinglegar
móttökur og við systkinin hlökkuð-
um alltaf til þess að koma til Pat-
reksfjarðar.
Hanna var alltaf að baka og elda
eitthvað, sem litlum munnum þótti
svo óumræðilega gott eða þá að
hún spjallaði eða spilaði við okkur.
Hún kom oft hingað til Reykja-
víkur í rannsóknir í sambandi við
veikindi sín og bjó þá hjá okkur
hérna i Álfheimunum. Þá röbbuðum
við saman um heima og geima,
spiluðum á spil eða þá að hún lagði
kabal og við fylgdumst með. Alltaf
var Hanna glöð þrátt fyrir veikind-
in, sem svo erfitt var að beijast-
við. Við munum alltaf muna hvað
hún var okkur góð og í huga okkar
munum við alltaf sjá hana með bros
á vör.
Hafi Hanna okkar þökk fyrir allt.
Ingibjörg og Óli