Morgunblaðið - 26.11.1991, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. NÓVEMBER 1991
Sigurlaug Sigurðar-
dóttír - Minning
Fædd 31. desember 1919
Dáin 10. nóvember 1991
Sigurlaug Sigurðardóttir, Há-
teigsvegi 40, er látin. Kynni okkar
hófust fyrst þegar nokkuð var liðið
á ævi okkar beggja en atvikin
leiddu mig inn á heimilið á Háteigs-
vegi 40 á haustmánuðum fyrir rúm-
um átta árum. Má því segja að
viðkynning við þær systur, Sigur-
iaugu og Ásu, og Arndísi móður
þeirra, hafí ekki verið ýkja löng en
varð mér því ógeymanlegri.
Sigurlaug fæddist 31. desember
1919 að Hjalla í Ölfusi en þar
bjuggu foreldrar hennar í fjóra ára-
tugi. Voru þau bæði af kjarnmiklu
og vel metnu ættfólki komin. Móð-
ir Sigurlaugar var Amdís Jónsdótt-
ir, f. 15 febrúar 1894 að Hlíðar-
enda í Ölfusi. Faðir Amdísar var
Jón Jónsson, bóndi þar og hrepp-
stjóri, sonur Jóns Sturlaugssonar,
bónda í Syðra-Seli í Stokkseyrar-
hreppi. Móðir Arndísar var Þórunn
Jónsdóttir, Árnasonar útvegsbónda
í Þorlákshöfn. Arndís ólst upp hjá
foreldrum sínum á Hlíðarenda,
yngst átta systkina. Árið 1914 gift-
ist hún Sigurði Steindórssyni frá
Egilsstöðum í sömu sveit. Foreldrar
hans voru Sigríður Þorvarðardóttir
frá Litlu-Sandvík og Steindór
Steindórsson, bóndi og hreppstjóri
á Egilsstöðum.
Arndís og Sigurður hófu búskap
á Hjalla 1914. Þar fæddust þeim
átta börn og komust sex þeirra til
fullorðinsára. Sigurlaug var þriðja
elst af systkinum sem upp komust
en hin eru: Þórann, Jón sem er
látinn, þá Ása, Magnús og Harald-
ur. Næg verkefni munu hafa verið
fyrir fjölskylduna á Hjalla og börn-
in vanist á vinnusemi og atorku
um leið og þau uxu úr grasi. Auk
allra venjulegra bústarfa á stóru
heimili í sveit á þeim tíma bættust
umsvif, m.a. vegna þess að þar var
kirkjustaður. Má geta þess að
Sigurður var orgelleikari í Hjalla-
kirkju öll árin sem þau bjuggu þar;
þá var þar símstöð og bréfhirðing.
Mjög var gestkvæmt á Hjalla, bæði
sveitungar og utansveitarfólk. Mun
það hafa hvílt mest á Arndísi hús-
freyju og síðar einnig á dætmnum,
að taka á móti þeim fjölmörgu
gestum sem að garði bar, af þeirri
rausn og einstöku gestrisni sem var
og er eitt af aðalsmerkjum fjöl-
skyldunnar á Hjalla. í mínum huga
var þar rótgróið íslenskt
menningarheimili þar sem lífsmát-
inn var iðjusemi, gestrisni og gott
mannlíf.
Bakgmnnur í lífi Sigurlaugar
var æskuheimilið að Hjalla. Þar
mótaðist hún af vinnusemi og at-
orku foreldra sinna. Átján ára fór
hún að heiman að leita sér að ævi-
starfi. Hún lærði að sauma og vann
við það næstu tvo vetur en var við
bústörfín heima á Hjalla á sumrin.
Þá fór hún til náms og starfa í
Skíðaskálanum í Hveradölum og
eftir það urðu matreiðslu- og veit:
ingastörf hennar ævistarf. í
Reykjavík vann hún nokkur ár í
mötuneyti stúdenta á Garði og
1950 réðst hún til starfa á Lauga-
veg 28, sem lengi var vinsæll
veitingastaður í borginni. Þar vann
hún í 34 ár eða þar til hún varð
að láta af störfum vegna þess sjúk-
Spádómarnir rætast 1
pm ’ ^ c? m \ ■ < 'sjtf'
fólapappír - o§
urabuóapappír
Stórkostlega fallegt og fjölbreytt úrval í
mörgum breiddum og lengdum á
frábæru verði.
Heildsölubirgðir.
dóms, sem nú hefur orðið henni
yfirsterkari. Þá em ótalin öll heim-
ilisstörfin sem hún vann bæði hjá
foreldrum sínum og á heimili þeirra
systra, en hvar sem Sigurlaug lagði
hönd að verki var það gert af stakri
samviskusemi og myndarskap.
Árið 1954 bmgðu foreldarar Sig-
urlaugar búi eftir 40 ára búskap á
Hjalla. Mun það hafa verið gert
með mikilli eftirsjá. Þá fluttust þau
til Reykjavíkur og dvöldust þar til
æviloka. Sigurður lést 1973 en
Arndís lifði mann sinn á þriðja tug
ára. Hún andaðist 25. febrúar
1990, þá rúmlega 96 ára að aldri.
Amdís hafði á yngri árum óvenju
mikið starfsþrek. Hélt hún starfkr-
öftum fram yfir áttræðisaldur og
vann að heimilisstörfum á meðan
heilsan entist.
Eftir að foreldrar þeirra fluttu
til Reykjavíkur bjuggu þær Sigur-
laug og Ása systir hennar á heim-
ili þeira í Bólstaðarhlíð 5. En 1964
ákváðu þær að kaupa stóra og
myndarlega íbúð á Háteigsvegi 40
fyrir sameiginlegt heimili, þar sem
foreldrar þeirra gætu búið hjá þeim
á meðan þeim entist aldur. Mun á
þeim tíma hafa þótt mikil dirfska
af tveimur konum að ráðast í kaup
á svo stórri eigh. Smám saman
endumýjuðu þær alla innviði íbúð-
arinnar og bjuggu heimilið á allan
hátt eins og best mátti verða. Bar
þar allt vitni um vandaðan smekk
og samstillt framtak þeirra systr-
anna. Þá má geta þess að fyrir
nokkrum árum festu þær einnig
kaup á jarðhæð hússins og áttu
þá húseignina hálfa.
Á heimili þeirra kom ég haustið
1983. Voru þær systurnar þá enn
báðar útivinnandi en Arndís móðir
þeirra aldurhnigin og heilsutæp í
skjóli þeirra. Er mér til efs að
hægt sé að búa nokkurri móður
betra skjól en hún naut hjá þeim.
Vil ég þá einnig minnast þess að
Amdís bar sinn háa aldur með
M BUCKS
WDECKER.
ÖFLUGAR 0G
ENDINGARGÓÐAR
HANDRYKSUGUR
BLACK.DECKER
handryksugur.
Fást í öllum helstu raftækja-
verslunum og stórmörkuðum.
þeirri prúðmennsku og reisn, sem
henni var eiginleg.
Vegna sjúkdóms síns varð Sigur-
laug að hætta að vinna snemma
árs 1984 þótt henni væri það mjög
óljúft. Þrátt fyrir að hún þjáðist
mikið og fötlun vegna sjúkdómsins
hindraði hana í að starfa eins og
henni var tamt, tók hún þátt í nær
hveiju starfí sem þurfti að sinna
með hægri hendinni einni. Á þann
hátt neitaði hún að beygja sig fyr-
ir sjúkdómnum. Þann tíma sem ég
var daglangt á heimilinu kynnt-
umst við Sigurlaug. Við hana var
auðvelt að ræða um hvað sem var
og ekki skorti okkur umræðuefnið.
Hún var einstaklega hreinlynd og
hispurslaus í skoðunum á mönnum
og málefnum og oftast fór álit okk-
ar saman á því sem um var að
ræða. Meiningu sína gat hún sagt
við hvern sem var án þess að til
sundurlyndis kæmi. Sigurlaug hélt
fast við grónar hefðir, samt var
hún nútímakona, klæddist jafnan
vel og smekklega, hafði yndi af að
ferðast innanlands sem utan og
vissi ekki skemmtilegri ferðamáta
en í flugvél. Hin meðfædda reisn
í framkomu og látbragði brást
henni aldrei, hvernig sem heilsu
hennar var farið. Alúð hennar og
vinátta var mér mikils virði.
Frá því ég kom fyrst til aðstoðar
móður þeirra fyrir um átta árum
hefur heimili þeirra verið fastur
punktur í minni tilveru, en einkum
þó eftir að alvarlegt slys henti mig
á vordögum 1984. Þá og æ síðan
hef ég og við hjónin notið ómetan-
Iegrar höfðingslundar, vináttu og
gestrisni af hendi þeirra systra og
fyrir það er mér þakklæti efst í
huga.
Heimili þeirra Sigurlaugar og
Ásu hefur verið samkomustaður
fjölskyldunnar, systkinabörnin og
þeirra börn verið þeim jafn kær og
væru þau þeirra eigin. Engin getur
tekið sæti Sigurlaugar nú þegar
hún er horfin sjónum. En lífið held-
ur áfram og við sem þekkjum Ásu
vitum að heimilið á Háteigsvegi 40
mun standa opið fyrir fjölskyld-
unni, vandamönnum og vinum eins
og það hefur alltaf gert.
Með þakklæti í huga fyrir sam-
fylgd og vináttu kveð ég Sigur-
laugu og sendi Ásu og fjölskyld-
unni samúðarkveðjur^ okkar.
Þuríður Árnadóttir
Sigurlaug Sigurðardóttir fæddist
að Hjalla í Olfusi, foreldrar: Sigurð-
ur Steindórsson, bóndi þar á bæ
og Arndís Jónsdóttir kona hans.
Bæði vom þau hjónin ættuð úr
sömu sveitinni. Sigurður stundaði
sjósókn með búskapnum. Hann var
maður tónvís og lék með tilþrifum
á kirkjuorgel staðarins. Börnin vom
alls sex, sem á legg komust. Lifa
nú fjögur þeirrá: Þómnn, Ása,
Magnús og Haraldur.
Sigurlaug var listhneigð, eins og
faðirinn, og lagtæk, að hveiju sem
hún gekk. Hún lærði saumaskap.
Ekki varð sú þó atvinna hennar.
Hún réðst snemma til starfa við
Skíðaskálann í Hveradölum. Árið
1950 hóf hún störf hjá Veitingahús-
inu Laugavegi 28b, sem ég hafði
þá umsjón með. Sjá mátti, að þar
fór einstæð kona. Hún var háttvís,
svo af bar, skipti ekki skapi, mætti
ævinlega á réttum tíma og vann
verk sín samvizkusamlega. Það var
reyndar tvennt, sem aðgreindi hana
frá öðrum starfsstúlkum, sém þó
unnu óaðfinnanlega. Hún sást aldr-
ei flýta sér, en afköstin voru samt
meiri en hjá öðrum. Hún var jafnan
hrein í sínum hvíta vinnusloppi. Þar
sást hvorki blettur né hrukka. Eins
og að líkum lætur, er erfitt að forð-
ast slíkt við eldhússtörf, leirþvott
og matargerð. Sem dæmi um leikni
hennar skal getið atviks. Borgar-
læknir, dr. Jón Sigurðsson, hafði
komið í heimsókn og gekk um stað-
inn. Honum varð starsýnt á Sigur-
laugu, sem stóð við eldavélina og
bakaði pönnukökur. Hann mælti
undrandi: „Séð hef ég tvær og
stundum þijár pönnukökur á lofti
í einu, en aldrei sex eins og nú!”
Sigurlaug náði fljótt trúnaði eig-
endanna. Henni var falið að annast
starfsmannaráðningu og daglegan
rekstur. Stjóm fórst henni vel úr
hendi. Hún var henni nánast fyrir-
hafnarlaus. Einhvers konar eðlis-
lægur agi fylgdi henni. Hún þurfti
ekki að hasta á stúlkurnar eða
ávíta. Þær hlýttu möglunarlaust.
Henni vora hæg heimatökin, því
sjálf var hún öðrum til fyrirmyndar.
Sigurlaug var kona grannvaxin,
í meðallagi há, bláeyg og brún-
hærð. Hún var öllum hugljúfari,
hjálpleg við þá, sem erfitt áttu, og
barngóð. Hún gekk bein og lét ekki
á sjá, þegar sjúkdómur þjakaði hana
síðustu árin. Bjó hún þá með systur
sinni Ásu á Háteigsvegi 40. Þær
tvær höfðu áður búið foreldram sín-
um heimili á þeim sama stað. Ekki
heyrði ég Sigurlaugu kvarta, enda
þótt mér væri kunnugt um, að hún
liði þjáningar. Hún var æðrulaus
til hinztu stundar, hugrökk kona,
sönn hetja.
Ég kveð Sigurlaugu með þökk
fyrir samvinnu og skyldurækni.
Eftirlifandi systkinum hennar, öðr-
um nánum ættmennum og ástvin-
um votta ég innilega samúð.
Magni Guðmundsson
Þorfinnur Sigfinns-
son — Minning
Fæddur 15. júlí 1927
Dáinn 17. nóvember 1991
Þorfinnur Sigfinnsson er látinn.
Hann lést á gjörgæslu Landspítal-
ans 17. þ.m.
Þorfinnur fæddist 15. júlí 1927
að Grænanesi, Norðfirði, sonur
hjónanna Sigfinns Þorleifssonar frá
Hofí og Sigríðar Friðriksdóttur frá
Seldal, Norðfirði.
Þau eru bæði látin en eignuðust
tólf börn og eru átta þeirra á lífi.
Þorfinnur fór snemma að vinna
fyrir sér alla almenna vinnu sem
til féll, vegavinnu, byggingarvinnu,
síðar á vertíð og til sjós á bátum
og togurum.
Áríð 1953 hóf hann störf sem
matreiðslumaður hjá bandarískum
verktökum á Keflavíkurflugvelli og
síðar, eða 1957, hjá íslenskum
aðalverktökum, þar sem hann vann
æ síðan.
Ég tel mig hafa verið lánsama
að kynnast Þorfinni og njóta starfs-
krafta hans á þeirri deild sem ég
veitti forstöðu, en hann var mikill
fyrirtækismaður.
Samviskusemi, trúmennska og
húsbóndahollusta voru eðlilegir
þættir í starfi hans og öllum sam-
skiptum. Hann var með afbrigðum
hændur að börnum og barngóður
og nutu börnin mín, og síðar barna-
börn, þess.
Nú að leiðarlokum, er mér ljúft
að minnast þessa trausta samferða-
manns, sem var trúr starfí sínu og
skilaði dagsverki sínu af alúð.
Ég votta systkinum hans og öðr-
um vandamönnum samúð mína og
bið Guð að blessa minningu hans.
Friðrik Eiríksson