Morgunblaðið - 01.03.1992, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR SUNNUDAGUR 1. MARZ 1992
Hjónaminning:
SvanlaugE. Sig-
mundsdóttir - Krístján
Krístjánsson
Svanlaug Esther
Fædd 24. júlí 1929
Dáin 18. febrúar 1992
Krislján
Fæddur 4. október 1918
Dáinn 31. október 1991
Þú Guð, sem stýrir stjarna her
og stjórnar veröldinni.
í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
(V.Br.)
Hún Esta er dáin. Elsku systir
okkar og mágkona er horfín yfir
móðuna miklu, til fylgdar við eigin-
mann sinn, sem lést sl. haust. Það
varð ekki langt á milli þeirra og
nú fylgjast þau að í öðrum heimi,
eins og þau gerðu hér í þessum,
af hógværð og styrk, sem ein-
kenndi allt þeirra viðmót. Eftir
stöndum við hljóð með söknuð okk-
ar, verðum að beygja okkur fyrir
vilja Hans, Guðs, „sem stýrir
stjama her, og stjómar veröldinni".
Minningamar streyma um huga
okkar, samvemstundir í gleði og
sorg, skemmtileg ferðalög, sam-
komur við ýmis hátíðleg tækifæri
og styrkur og samstaða á erfíðum
stundum.
Svanlaug Ester Sigmundsdóttir
var fædd 24. júlí 1929 í Viðey. Hún
var elst af 7 bömum þeirra hjóna,
Sigmundar Þórðar Pálmasonar
bryta, og konu hans, Margrétar
Gísladóttur. í Viðey eyddi hún sín-
um fyrstu sjö ámm og þijú systkini
bættust þar í hópinn, og önnur þijú
eftir að íjölskyldan fluttist til
Reykjavíkur. Með Estu em íjögur
þeirra horfín yfir móðuna miklu.
Kristján Kristjánsson var fæddur
4. október 1918 á Hólslandi í Eyja-
hreppi á Snæfellsnesi. Hann var
ellefti í röðinni af sautján systkin-
um. Ungur að ámm fluttist hann
til Reykjavíkur og vann sem bifreið-
arstjóri allt sitt líf. Esta og Danni
giftu sig 6. ágúst 1949 og varð
þeim tveggja dætara auðið, en það
átti fyrir þeim að liggja að missa
aðra dótturina í blóma lífsins, að-
eins 29 ára gamla. Margrét Erla
var fædd 23. desember 1946 og dó
14. janúar 1976 og Danfríður Gréta
er fædd 8. febrúar 1958. Erla lét
eftir sig eiginmann og þijú böm,
Kristján Sætran, sem hún eignaðist
fyrir hjónaband, og Ingólf og Esth-
er, sem hún átti með eftirlifandi
eiginmanni sínum, Guðbrandi Ing-
ólfssyni. Kristján ólst að langmestu
leyti upp hjá þeim Estu og Danna.
Danfríður er gift Sigurði Pétri Al-
freðssyni og eiga þau ijóra syni,
Alfreð Pétur, Kristján Óla, Sigurð
Grétar og Halldór, og búa þau á
Vopnafirði. Þeim auðnaðist að eign-
ast eitt barnabamabam sem er son-
ur Ingólfs.
Esta og Danni bjuggu alla tíð í
Reykjavík en æskustöðvar þeirra
beggja áttu stóran sess í hugum
þeirra. Viðey var sótt heim eins oft
og auðið var og hið sama gilti um
Snæfellsnesið. Hug Danna til æsku-
stöðvanna er kannski best lýst með
fyrsta erindi úr ljóði Ingólfs, bróður
hans: Snæfellingur.
FVá æskubyggð þú ótal myndir geymir
og allt er þar í björtum töfrahjúp.
Fjöll og engi og unnir hugann dreymir,
eyjar grænar, strönd og Jökuldjúp.
Og bærinn, sem þig ól í æsku þinni
er öllum húsum fegri og kærri í minni.
(Ing. Kristj.)
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við þakka þeim hjónum fyrir
samfylgdina í lífinu og biðjum góð-
an Guð að vemda þau og blessa.
Elsku Kiddi, Danfríður, Siggi og
strákamir, Ingólfur og Esther, Guð
veri með ykkur og veiti ykkur styrk
í sorg ykkar.
Systkini og makar.
Minning:
Pálmi Pálsson,
Hjálmsstöðum
Pálmi Pálsson bóndi á Hjálms-
stöðum varð bráðkvaddur að heim-
ili sínu hinn 19. febrúar sl.
Hér er að velli hniginn sannur
ágætismaður, traustur og hollur
vinum sínum og grönnum, maður
sem naut því meiri virðingar sam-
ferðamanna sem þeir þekktu hann
lengur og nánar.
Hann var maður hófsamur og
fremur hæglátur í fasi, skapríkur
nokkuð svo sem hann átti kyn til,
en fór vel með. Hann var laus við
íýas og öfgar og því einkar viðræðu-
góður, svo öllum þótti gott og gam-
an við hann að ræða. Kímni hans
var eins og annað laus við hót-
fyndni, glamur og hávaða. En hann
var fjarska fljótur að átta sig á
hinum skoplegu hliðum, þegar sam-
ræðumar gáfu tilefni til. Meðal
annars þessvegna þótti gott að vera
gestur þeirra hjóna Pálma og Ragn-
heiðar, og ekki spillti fas og fram-
koma húsfreyjunnar, hún er hvers
manns hugljúfi.
Pálmi var lítið fyrir það gefinn
að ota sínum tota. Hann beitti sér,
þótt félagslyndur væri, lítt í félags-
málum eða pólitík. Sveitungar hans
slepptu honum þó ekki við setu í
hreppsnefnd um áratugi, og veit ég
að þar sem annarstaðar voru verk
hans til þurftar.
Pálmi var bóngóður og greiðvik-
inn í besta lagi, en eins og títt er
um slíka, væri honum sjálfum gerð-
ur greiði, undi hann illa við að
gjalda ekki í sömu mynt og heldur
betur þó.
Líklega var frændi minn nokkuð
íhaldssamur í viðhorfum, þ.e.a.s. í
jákvæðri merkingu hugtaksins. T.d.
var hann ekki fyrirfram ginnkeypt-
ur fyrir öllum nýjungum, tók með
fyrirvara ýmsu því í félags- og at-
vinnuháttum, sem einmitt nú er
óðum að sannast, að betur hefði
verið farið að með meiri gát. Og
)ótt sjálfur væri Pálmi höfðingi í
Birting- íifmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara.
rausn og gestrisni, hafði hann
skömm á því oflæti og óþarfa bruðli
sem hann þóttist sjá býsna víða.
Fyrirbrigði það sem menn nú nefna
framapot átti óskipta fyrirlitningu
hans.
Vinsældir Pálma og Ragnheiðar
mátti hver og einn marka af gesta-
sæld heimilis þeirra.
Ég átti því láni að fagna að
þekkja Pálma frá því fyrst ég man.
Ég var strax sem smástelpa í sum-
ardvöl hjá Andrési föðurbróður mín-
um og afa og ömmu á hinum
Hjálmsstaðabænum. Milli bæjanna
er rétt rúmlega steinsnar, og svo
náið og farsælt var samstarf bænd-
anna, bræðranna Andrésar og
Pálma að með fádæmum var, og
væri það verðugt rannsóknarefni
fyrir félagsvísindamenn, en það er
önnur saga.
I þessu andrúmslofti undi ég mér
löngum með frænd- og leiksystkin-
um mínum Pálmasonum og dætrum
og fann mig ávallt mikið velkomna
inn á heimili þeirra hjóna. Frá þess-
um bemsku- og æskuárum á ég
að sjálfsögðu mjög margar minn-
ingar og allar góðar. En gestrisið
myndarheimili þeirra Pálma og
Ragnheiðar laðaði greinilega fleiri
að en litla frænku úr Reykjavík,
og er mikill fjöldi góðvina greinileg-
ásti vottur þess.
Pálmi þótti hið mesta glæsimenni
og hélt reisn sinni til lokadags.
Hann var vel á sig kominn og hinn
knálegasti, fríður í andliti, karl-
mannlegur og svipmikill. Hann flík-
aði lítið viðhorfum sínum og prédik-
aði ekki. Hinsvegar komu skoðanir
hans fram í stuttum meitluðum at-
hugasemdum, oft með dálítið
glettnu ívafi.
Pálmi var ákaflega starfsamur.
Hann hefur auðvitað, eins og þá
var títt, hlotið að taka þátt í dagleg-
um störfum, svo fljótt sem kraftar
leyfðu, eða jafnvel fyrr. Hann
stundaði ýmis störf bæði til sjós og
lands. Hann var m.a. togarasjómað-
ur öll stríðsárin síðari, verkstjóri
hjá Skógrækt ríkisins og Mæði-
veikivörnum og svo mætti lengi
telja. Síðan bjó hann á föðurleifð
sinni eins lengi og kraftar og þrek
leyfðu. Það var sama hvar hann tók
til hendinni, öll sín störf vann hann
með miklum ágætum. Honum var
svo tamt að vera sívinnandi, að í
aðgerðarleysi leið honum illa og
varð þá eirðarlaus. Honum hefði
því orðið lítið tilhlakk, eins og heilsu
hans var komið undir það síðasta,
að eiga fyrir höndum langt ævi-
kvöld sem óvirkur áhorfandi að
daglegu amstri. Örlögin sáu um að
svo varð ekki.
Hjálmsstaðahjónin voru vel sam-
hent. Þau áttu að fagna miklu bam-
aláni, einnig eru tengdabörn þeirra
öndvegisfólk, svo og þær kynslóðir
afkomenda sem þegar hafa litið
dagsins ljós. Heimili sínu skópu þau
Ragnheiður og Pálmi það andrúms-
loft og þokka, sem fleiri vildu geta
státað af. Samheldni og eining stór-
fjölskyldunnar er til sérstakrar fyr-
irmyndar og eykur manni bjartsýni
að þekkja, og gott er að eiga slíkt
fólk að vinum.
Börnum, bamabömum og öðmm
þeim sem nú eiga um sárt að binda,
þegar dauðinn, þessi sjálfsagðasti
þáttur lífsins hefur sært ykkur, vil
ég segja að minningar eru dýrmæt
eign. Svo er tíminn mikill og mátt-
ugur læknir. Og við þig Ragnheiður
frænka mín, þú átt stuðning af-
bragðsfólks þar sem em afkomend-
ur ykkar og annað venslafólk,
ásamt fyölda góðra vina. Ég bið
þess að þær hollvættir, sem staðið
hafa við hlið þína um ævina, megi
fylgja þér hér eftir sem hingað til.
Eg votta ykkur öllum dýpstu
samúð mína og minna og blessa
minningu Pálma frænda míns.
Rósa Hilmarsdóttir.
Hjónaminning:
Valgerður Sigurð-
ardóttir — Ingimar
Ingimarsson
Valgerður:
Fædd 28. febrúar 1923
Dáin 13. desember 1991
Ingimar:
Fæddur 13. nóvember 1920
Dáinn 20. ágúst 1982
Minn Jesú, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi.
Sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(HP ps. 44.)
Þann 13. desember lést í Landa-
kotsspítala æskuvinkona mín, Val-
gerður Sigurðardóttur. Hún var
kjördóttir hjónanna Guðlaugar
Hjörleifsdóttur og Sigurðar Krist-
inssonar forstjóra, Hlíðarenda við
Laugarásveg. Tvo fósturbræður átti
Valgerður.
Gerðu, eins og hún var alltaf
kölluð af vinum sínum, fylgdi alltaf
hressandi andblær hvort sem við
vorum á leið í Laugamesskóla,
sundlaugar eða á skauta í Vatna-
görðum. Þegar allar vinkonumar
fóm á skauta niður á Austurvöll
1935 — það voru gleðidagar. Alltaf
var Gerða fremst í flokki með glað-
værðina, hláturinn og hugrekkið
sem hún átti alltaf ótakmarkað. Ég
minnist allra ferðalaganna sem við
fómm í á hjólum, í útilegu, að skoða
fuglana, vaða í lækjum, fara í fjör-
ur og tína skeljar, taka myndir af
landslaginu. Gerða var góð vinkona,
harðdugleg og vildi allt fyrir alla
gera.
I Laugarási við Laugarásveg
bjuggu hjónin Sólveig Jónsdóttir og
Ingimar Kjartansson og þeirra stóri
barnahópur. Þar óx úr grasi yndis-
legur drengur, Ingimar Ingimars-
son, sem síðar varð sérleyfishafi
með bróður sínum Kjartani. Þeir
vom æskuvinir mannsins míns.
Ingimar var harðduglegur,
skemmtilegur og góður vinur og
síðast en ekki síst hestamaður mik-
ill.
Gerða og Ingi felldu hugi saman
og giftu sig á sumardaginn fyrsta
1943.
Þú komst í hlaðið á hvítum hesti.
Þú komst með vor í augum þér.
Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í bijósti mér.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Þann 15. september 1943 fædd-
ist einkasonurinn Sigurður sem var
augasteinn foreldra sinna beggja.
Svo tóku við vinnuárin, að koma
sér upp húsnæði. Bræðurnir Ingi-
mar og Kjartan byggðu stórt og
mikið hús við Kirkjuteig 23 og
fluttu með fjölskyldur sínar þangað
1947.
Hún leyndi sér ekki gleðin hjá
hjónunum á neðri hæðinni, hvað
allt lék í lyndi og ánægjan var mikil
í nýja húsinu og þegar elsku litla
kjördóttirin kom nokkmm árum
seinna, Inga Gerður, var hjónaband
Gerðu og Inga fullkomnað.
Þegar ég kveð elskulega vini get
ég ekki annað en minnst tveggja
yndislegra vinkvenna; Unnar Árna-
dóttur, svilkonu Gerðu og Guðrúnar
Ingimarsdóttur frá Laugarási, syst-
ur Inga sem báðar eru látnar.
Guð blessi vini mína Gerðu og
Inga sem nú þeysa saman á ný á
gæðingum annars heims.
Unnur Benediktsdóttir.