Morgunblaðið - 20.03.1992, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1992
Anna S. Daníels-
dóttir - Minning
Fædd 5. júlí 1927
Dáin 8. mars 1992
Elskuleg og kær frænka er látin.
Aðeins sex mánuðir eru liðnir síðan
við fylgdum móður hennar til graf-
ar. Móðir hennar var Martha Þor-
kelsson, þýskrar ættar, en giftist
ung móðurbróður mínum, Daníel
Þorkelssyni, málarameistara og
söngvara.
Svanhildur fæddist á bernsku-
heimili föður síns, Akri við Bræðra-
borgarstíg, en þar hófu foreldrar
hennar búskap. Frá fyrstu stund
varð hún hvers manns hugljúfi, er
henni kynntust. Hún var ekki aðeins
sérlega fallegt barn, heldur einstak-
lega ljúf og góð í lund og hélst það
alla tíð.
Þegar aldur leyfði, settist hún í
Kvennaskólann í Reykjavík, eftir
barnaskólanám við Austurbæjar-
skólann. Þaðan lauk hún brottfarar-
prófi eftir fjögur ár. Skólaárin eru
yfirleitt mjög skemmtilegur tími,
ekki síst félagslega. Hún eignaðist
einstaklega góðar vinkonur á þeim
árum. Stofnuðu þær saumaklúbb,
sem mér vitanlega er virkur enn í
dag. Miklar kröfur voru gerðar „til
munns og handa“ í þeim skóla. Svan-
hildur var sérstaklega fær í handa-
vinnu og kom það vel fram í þeirri
vinnu er hún skilaði. Allt listavel
unnið. A tímabili fékkst hún einnig
við málun á postulíni og náði þar
mjög góðum árangri. Eftir hana
liggja þó nokkrir listafagrir hlutir.
Svanhildur eignaðist þijá bræður.
Þeir eru Hákon Sveinn, Ernst Pefer,
búsettur í Bandaríkjunum, en yngst-
ur er Helgi. Þau systkin ólust upp
við mikið ástríki, en aga. Ohætt er
að segja að bemskuheimili þeirra
systkina var með fallegri heimilum
á þeim tíma. Áberandi falleg handa-
vinna, blóm og málverk settu svip
sinn á það, enda báðir foreldrarnir
mjög listfengir. Öll hafa þau systkin
fengið þann arf frá foreldrunum,
ásamt stakri snyrtimennsku og
vandvirkni.
Á árunum eftir framhaldsskóla
fóru margar stúlkur í húsmæðra-
skóla, til að undirbúa sig betur fyrir
lífsstarfíð. Sorö, húsmæðraskóli í
Danmörku, varð fyrir valinu þegar
Svanhildur fór til frekara náms.
Árið 1951 giftist Svanhildur Jör-
undi Þorsteinssyni, veslunarmanni
og knattspyrnudómara. Synimir eru
þrír, Daníel Magnús, Gunnar Hákon
og Pétur Filipp. Allir hafa kvænst
og eiga börn. En leiðir Svanhildar
og Jörundar skildu. Oft talaði Svan-
hildur um tengdadætur sínar, hvað
synirnir væru gæfusamir og hún
gæti ekki hugsað sér betri tengda-
dætur en þær, er hún átti. Og barna-
börnin áttu sannarlega hug hennar
og hjarta.
Margar minningar sækja á, þegar
komið er að kveðjustund. Við áttum
alla tíð heima í nágrenni hvor við
aðra, þar að auki gengum við í sömu
skóla. Við vorum ekki bara frænk-
ur, einnig vinkonur og leikfélagar.
Spennandi var að gista hvor hjá
annarri, teikna, hekla eða skrifa
saman og leika leikrit. Og stundum
gerðum við ýmiskonar prakkara-
strik. Þannig liðu ár bernsku og
æsku. Við tóku fullorðinsárin. Þá
skildu leiðir um stund.
Samheldin voru systkinin frá Akri
og góð tengsl hafa ætíð verið meðal
systkinabarnanna. Við frænkur höf-
um haft frænkufundi til að styrkja
fjölskyldutengslin, en sl. haust höfð-
um við frændsystkinafund, þeirra
er á íslandi búa. Var einstaklega
skemmtilegt að rifja upp eitt og
annað frá fyrri árum, sameiginlegar
minningar voru margar — og að
ræða daginn í dag. Og nú er fyrsta
frænkan farin frá okkur, en áður
hafa verið kallaðir héðan Hörður
Magnússon og Þorkell Pálsson,
frændur okkar.
Það er sárt að horfa á eftir fólki
á „besta aldri“, sem mannlega séð
virðist eiga svo mikið eftir. En hjart-
að, þessi dularfulli vöðvi, gafst upp
í svefni, eftir stutt veikindi. Guð
blessi minningu Svanhildar og styrki
fjölskyldu hennar í sorginni. Jesús,
frelsari okkar, sagði: „Eg lifí og þér
munuð lifa.“
, Elín Ellertsdóttir.
Anna Svanhildur er gengin.
Þessi fallega hlýja kona er horfín
okkur hérna megin. Við slík tíma-
mót hrannast minningarnar upp.
Ég man hana fyrst litla telpu á
Leifsgötunni. Hún var svo falleg,
eins og postulínsbrúða með þessi
stóru bláu augu og þetta ljósa liðaða
hár og fötin hennar! Þau voru allt
öðruvísi en annarra, öll útsaumuð
og einhvern veginn framandi. Það
kom líka á daginn að þetta fallega
viðkvæma blóm átti ekki uppruna
sinn á okkar kalda klaka nema að
hálfu leyti. Hinn helmingurinn kom
að sunnan þar sem hlýrri vindar
blása, nánar tiltekið frá Þýskalandi.
Móðir hennar Martha fædd Kámt-
fert giftist ung hingað norður Daní-
el Þorkelssyni málarameistara og
söngvara, kunnum félaga úr karla-
kórnum Fóstbræðrum. Svanhildur
var frumburður þeirra, fædd 5. júlí
1927, um hásumar, hvað annað? Svo
viðkvæmur gróður hlaut að koma í
heiminn á þeim árstíma.
Seinna átti ég eftir að kynnast
þessari telpu, sem reyndist jafnaldra
mín, nánar. Við urðum bekkjarsyst-
ur 13 ára gamlar, fyrst í Austurbæj-
arskólanum og síðan í Kvennaskól-
anum í Reykjavík.
Ég varð heimagangur á hinu fall-
ega og sérkennilega heimili foreldra
hennar sem bar listfengi þeirra fag-
urt_ vitni.
Ég mun ávallt minnast þeirra
hjóna með virðingu og þökk fyrir
hversu vel þau tóku mér og þegar
ég rifja upp samskipti okkar Svan-
hildar, fyrst sem unglinga og síðar
ungra mæðra, fínn ég enn fyrir birt-
unni og ylnum sem einkenndu
persónuleika hennar en þar var einn-
ig að finna ákveðni og staðfestu.
Á Kvennaskólaárunum tengdist
glaðvær hópur stúlkna, sem innihélt
m.a. þijár Önnur (Svanhildur hét
líka Anna), traustum böndum sem
enst hafa lengi þó að nokkuð hafí
slaknað á við hjónabönd og barn-
eignir.
Svanhildur giftist ung Jörundi
Þorsteinssyni. Leiðir þeirra skildu
en afrakstur þess hjónabands til
næstu kynslóðar eru synirnir Daní-
el, Gunnar Hákon og Pétur.
Þeir sjá nú á bak ástríkri móður
sem átti ekki alltaf auðvelt í hret-
viðrum lífsins. Fyrir hönd okkar vin-
kvenna hennar úr „Kvennó“ vil ég
votta sonum hennar, bræðrum og
öðrum vandamönnum okkar dýpstu
samúð.
Kristbjörg Sigvaldadóttir.
Komið er að kveðjustund. Hún
amma er dáin. Þegar við heyrðum
þessi orð vorum við sem slegin og
máttum vart mæla. Á þessari sorg-
arstundu mpnum við blessunarlega
eftir öllum þeim yndislegum stund-
um sem við áttum með henni ömmu
og þær voru svo sannarlega margar.
Álveg frá því við vorum smá-
krakkar munum við ekki eftir henni
elsku ömmu okkar öðruvísi en í góðu
skapi, hvort sem var í starfi eða leik.
Þegar hún hló sáum við svo mikla
gleði í augum hennar og þá fannst
okkur hún ekki geta dáið, og hún
yrði alltaf hjá okkur. En nú er hún
farin. Aldrei aftur munum við sitja
inni í eldhúsinu hennar, að drekka
gos, borða smákökur og tala um
daginn og veginn. Hún amma var
engum lík. Við hana gátum við talað
um allt milli himins og jarðar. Ófá
voru trúnaðarmálin sem við gátum
trúað henni einni fyrir.
Minnisstæðar eru næUimar sem
við gistum hjá henni og fiorfðum á
sjónvarpið eða bara töluðum saman
fram á rauða nótt. Ógleymanlegar
eru stundirnar sem við áttum á
Mallorca, í Munaðarnesi og Sunnu-
bóli og í öllum veiðiferðunum. En
minnisstæðust og ógleymanlegust
er hún elsku amma okkar. Nú er
hún hjá Guði og við vitum að henni
líður vel. Nú kveðjum við hana með
söknuði.
Siggi Þór og Anna Svanhildur.
Ástkær móðir okkar er látin.
í dag kveðjum við hana í hinsta
sinn með meiri söknuði en orð fá lýst.
Móðir okkar, Anna Svanhildur
Daníelsdóttir, fæddist á Bræðra-
borgarstíg 25. Hún var fyrsta barn
afa og ömmu, þeirra Daníels Þor-
kelssonar, málarameistara frá Akri
við Bræðraborgarstíg, f. 21. ágúst
1903, d. 28. ágúst 1989, og konu
hans Mörthu Þorkelsson frá Buxte-
hude í Þýskalandi, f. 10. desember
1905, d. 4. september 1991. Mamma
átti þijá bræður sem allir lifa systur
sína. Þeir heita Hákon Sveinn, Érnst
Peter og Helgi.
Á öðru ári fluttist hún ásamt for-
eldrum sínum á Nýlendugötu 15b.
Þar bjuggu þau fram til ársins 1934,
en það ár fluttust þau að Leifsgötu
30, þar sem afi og amma höfðu
byggt sér hús.
Eftir grunnskólann fór hún í
Kvennaskólann og útskrifaðist það-
an vorið 1945. Ári síðar fór hún á
Húsmæðraskóla í Danmörku, en
ásamt því námi fór hún á námskeið
í postulínsmálun. Mamma var gædd
listrænum hæfíleikum sem komu
berlega fram á fögru heimili hennar
alla tíð.
Hún giftist Jörundi Þorsteinssyni
20. október 1951 og stofnuðu þau
heimili sitt á neðri hæð æskuheimil-
is hennar. Eignuðust þau þijá syni,
okkur bræðurna, Daníel, Gunnar og
Pétur Filipp, og ólumst við þar 'upp.
Þau slitu samvistir árið 1971.
Margar eru minningarnar af
Leifsgötunni, en þó eru einna minn-
isstæðastar stundirnar í sumarbú-
stað afa og ömmu, á Sunnubóli við
Álftavatn, þar sem hún og við und-
um okkur svo vel á fögrum sumar-
dögum í æsku okkar. Ekki voru þær
ófáar tjaldferðirnar með mömmu og
pabba, en hún hafði unun af ferða-
lögum. Þá fundum við svo vel fyrir
umhyggju og fyrirhyggju hennar því
aldrei vantaði nokkurn hlut. Það var
alveg sama hvað við báðum um, það
hafði hún meðferðis. Og því fylgdi
henni alltaf mikill farangur. Sú ástúð
og umhyggja hennar sem við bræð-
urnir urðum aðnjótandi hafa fjöl-
skyldur okkar einnig fengið að njóta
í ríkum mæli.
Mamma eignaðist sex barnabörn
og voru þau hennar augasteinar.
Kveðja þau nú sína ástkæru ömmu
sem alltaf var þeim svo góð með
miklum söknuði og þakklæti.
Við þökkum öll okkar elsku móður
og tengdamóður fyrir allt og allt,
og biðjum algóðan Guð að geyma
hana um alla eilífð. BÍessuð sé minn-
ing hennar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson).
Synir og fjölskyldur.
Ástkær tengdamóðir mín er fallin
frá. Engin orð fá lýst þeim gífurlega
harmi sem ég finn fyrir á þessari
sorgarstundu. Þvílíka blíðu og ást
hef ég sjaldan fundið hjá nokkurri
annarri manneskju en henni tengda-
mömmu og söknuðurinn og tómleik-
inn sem ég fínn fyrir í hjarta mínu
er óbærilegur.
Okkar samverustundir á þessari
jörð verða ekki fleiri og það er erf-
itt að sætta sig við. Alltaf var hún
svo góð við mig og þegar ég kom
fyrst inn í hennar fjölskyldu fann
ég strax að í bijósti hennar sló hjarta
úr gulli. Nú er það hjarta hætt að
slá og lífsþrótturinn og gleðin sem
henni fylgdi uppurinn.
En í hjarta mínu og huga mínum
mun ég bera minningu hennar að
eilífu. Þó get ég huggað mig við það
að nú er hún hjá Guði og ég veit
að henni líður vel. Sú huggun getur
ekki sefað sársaukann til fullnustu
en sennilega getur ekkert gert það
því lífið verður ekki samt nú þegar
hún hefur kvatt það. Og nú kveð
ég hana elsku tengdamömmu mína
og bið Guð að geyma hana.
Þórunn Olafsdóttir.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
blómaverkstæði
wINNAæ
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
sími 19090
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
AGNES JÓNÍNA ÁRNADÓTTIR,
andaðist þann 18. mars sl.
Haukur Guðjónsson,
Guðrún Helga Pálsdóttir,
Árni B. Hauksson,
Guðjón Hauksson, Þórný Harðardóttir,
Pétur R. Hauksson, Dóróthea Jónsdóttir,
Bryndís Hauksdóttir, Skúli E. Harðarsson
og barnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞÓRARINN VALDIMARSSON
frá Göngustöðum,
sem lést þann 14. mars í Dalbæ, Dalvík, verður jarðsunginn frá
Urðakirkju laugardaginn 21. mars kl. 13.30.
Zophonfas Antonsson, Halla Árnadóttir,
Valur Þórarinsson, Anna Þorvarðardóttir,
Hrafnhildur I. Þórarinsdóttir
og barnabörn.
t
Minningarathöfn um elskulegan eiginmann minn og föður okkar,
BIRNI BJARNASON
héraðsdýralækni,
Höfn, Hornafirði,
fer fram frá Hafnarkirkju laugardaginn 21. mars kl. 14.00.
Jarðsungið verður frá Dómkirkjunni í Reykjavík miðvikudaginn
25. mars kl. 15.00.
Edda Flygenring,
Sigrún Birna Birnisdóttir,
Garðar Ágúst Birnisson,
Hildur Björg Birnisdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
HELGA KRISTÍN MÖLLER
kennari og bæjarfulltrúi,
Hlfðarbyggð 44,
Garðabæ,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
í Reykjavík þriðjudaginn 24. mars
kl. 13.30.
Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði.
Karl Harrý Sigurðsson,
Helena Þuríður Karlsdóttir,
Hanna Lillý Karlsdóttir.
t
Þökkum af alhug öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og vin-
semd við andlát og útför
GUÐLAUGS GÍSLASONAR
fv. alþingismanns og bæjarstjóra
í Vestmannaeyjum.
Sigurlaug Jónsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Innilegt þakklæti fyrir auðsýnda samúð
við fráfall eiginmanns míns,
SVERRIS JÓNSSONAR
járnsmiðs,
Faxatúni 18,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunar-
fólks gjörgæsludeildar Borgarspítalans
fyrir kærleika og hlýju.
Guðrún Ólafsdóttir.