Morgunblaðið - 27.10.1992, Qupperneq 42

42
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. OKTÓBER 1992
Minning
Hinrik Eiríksson
Fæddur 30. september 1921
Dáinn 15. október 1992
Hinn 15. október sl. lést Hinrik
frændi í Landakotsspítala eftir
stutta sjúkdómslegu.
Engan óraði fyrir því í ágúst
þegar Hinni og Stína heimsóttu
mig og fjöiskyldu mína í sumarbú-
staðinn okkar í Skorradal að aðeins
tæplega tveimur mánuðum síðar
yrði hann að lúta í lægra haldi fyr-
ir sjúkdómi þeim sem manninum
reynist svo erfitt að finna iækningu
við. Hinni sem alltaf var svo hraust-
ur og heilsugóður.
Margs er að minnast er ég hugsa
til baka, hve gaman það var að
koma til Hinna og Stínu. Fyrst á
Réttarholtsveginn og svo í Nökkva-
vog 28 en heimsóknimar hefðu
mátt vera miklu fleiri. Ávallt var
manni tekið opnum örmum og aldrei
fór maður þaðan öðru vísi en mett-
ur eftir að hafa gætt sér á öllum
þeim kræsingum sem Stína bar
fram. Þegar svo leið að heimferð
kom það ósjaldan fyrir að Hinni
laumaði eins og einu súkkulaði í
úlpuvasann sem að sjálfsögðu var
voða vinsælt.
Skömmu fyrir andlát hans var ég
svo stödd hjá honum á Landakoti,
stolt yfir því að geta sýnt honum
fyrstu lopapeysuna mína sem ég
pijónaði en segja má að hún hafi
orðið til í nokkrum heimsóknum til
þeirra Stínu. Þá töluðum við líka
um fiskinn stóra sem við vorum
sannfærð um að leyndist einhvers
staðar í Skorradalsvatni. Ætlaði ég
að fá Hinna mér til aðstoðar við að
veiða hann næsta sumar. Hinni vissi
vel hvemig fara á að þegar kastað
er fyrir þá allra stærstu, hann hafði
veitt nokkra slíka sjálfur.
En nú hefur Hinni frændi verið
kallaður til mikilvægari starfa hjá
Guði. Ég er þó viss um það að hann
mun fylgjast með mér og gefa mér
góð ráð.
Elsku Stína, missir þinn er mikill
en Guð geymir nú Hinna okkar og
megi minningin um hann lýsa okkur
veginn fram á við. Aðstandendum
öllum sendi ég samúðarkveðjur.
Ég veit, minn ljúfur lifir
lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfir,
einn heitir Jesús sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.
Með sínum dauða’ hann deyddi
dauðann og sigur vann,
makt hans og afli eyddi,
ekkert mig skaða kann,
þó leggist lík í jörðu,
lifir mín sála frí,
hún mætir aldrei hörðu
himneskri sælu í.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ég óska Hinna frænda góðrar
heimkomu í Guðsríki.
Erla Kristófersdóttir.
Haustið er komið, blóm sumarsins
sofnuð og sölnuð laufin falla af
tijánum og þekja jörðina í sínum
brúnu, gulu og grænu litum. Það
var á fögrum degi hinn 15. þessa
mánaðar sem Hinrik vinur okkar
og starfsfélagi kvaddi þennan heim
í Landakotsspítala. Þrátt fyrir þrek
hans og mikinn baráttuvilja, ásamt
allri nútímatækni, gekk illvígur
sjúkdómur með sigur af hólmi.
Okkur starfsfélögum hans er
brugðið og söknum vinar í stað. Um
síðustu áramót lét hann af störfum
eftir 36 ára samfellt starf hjá Ó.
Johnson & Kaaber hf., fyrst sem
starfsmaður á lager fyrirtækisins
en síðar sem verkstjóri.
Við minnumst Hinriks með hlýju
og þökkum samverustundimar á
vinnustað, á hátíðarstundum, í
ferðalögum og í sumarbústað okkar
við Skorradalsvatn, en þar naut
hann sín vel og urðum við oft vitni
að hve snjall veiðimaður hann var.
Þegar hann landaði stærstu bleikju
sem veiðst hefur hér við land var
hann stoltur veiðimaður. En nú
verður ekki veitt meira héma meg-
in, en á veiðilöndum hins eilífa vitum
við að veiðin verður mikil.
Vinnufélagamir kveðja hann með
söknuði og þakka fyrir alla hans góðu
kímni og hressa anda. Kristínu eigin-
konu hans, dóttur og fjölskyldu, send-
um við innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Hinriks.
F.h. starfsfólks 0. Johnson &
Kaaber,
Hilmar Jónsson,
Jón E. Baldvinsson.
BÓLUSETNING
Boðið verður upp á bólusetnmgu við
inflúensu í Heilsugæslustöðinni á
Seltjamamesi sem hér segir:
Miðvikudaginn
Fimmtudaginn
Föstudaginn
Miðvikudaginn
Fimmtudaginn
Föstudaginn
28.okt.kl. 15-17.
29. okt.kl. 15-17.
30. okt.kl. 15-17.
4. nóv. kl. 15-17.
5. nóv. kl. 15-17.
ó.nóv.kl. 15-17.
Verð fyrir sprautuna er kr. 750
og gildir það fyrir alla.
Fólk er vinsamlegast beðið að ganga inn um
suðvesturhlið hússins gegnt Valhúsaskóla.
Geymið auglýsinguna.
Starfsfólk Heilsugæslustöðvarinnar
á Seltjarnarnesi. ;
Okkur langar að rita örfá orð til
að minnast vinar okkar og ná-
granna, Hinriks Eiríkssonar, er lést
á Landakotsspítala þann 15. októ-
ber, 71 árs að aldri.
Við höfum búið í sama húsi og
þau ágætu hjón í þijú og hálft ár
og það hefur verið góður tími. Þau
tóku okkur bamafólkinu eins vel og
hugsast gat.
Hinrik var mjög greiðvikinn mað-
ur og lánaði hann okkur ýmis verk-
færi, afnot af geymslunni sinni og
góðu ráðin vom ófá, Og allt var
jafn sjálfsagt frá hans hendi. Einnig
var Hinrik mjög vinnusamur og
eyddi hann löngum stundum í að
dútla í bflskúrnum og rækta og
betmmbæta í garðinum. Áttum við
oft góðar stundir úti við með hon-
um, sérstaklega á sumrin, við slátt,
rakstur eða bara létt spjall. Eitt er
það þó sem sérstaklega skal fyrir
þakkað, en það er sú þolinmæði og
góðmennska sem Hinrik sýndi
drengjunum okkar. Oft er sagt að
böm séu mannþekkjarar og trúum
við því að svo sé. Þeir löðuðust að
Hinriki og þær vom margar stund-
imar sem þeir dvöldu með honum
í bflskúmum hans eða í garðinum.
Hans er nú saknað.
Er við sögðum drengjunum okkar
frá láti Hinriks, leið dágóð stund,
þar til sá eldri spurði. „Mamma,
vantaði Guð góðan mann til að slá
garðinn sinn?“
Kæra Kristín við samhryggjumst
þér svo og öðmm ástvinum.
Blessuð sé minning um góðan
mann.
Ingibjörg Rósa Auðunsdóttir,
Ragnar Pálmason og synir.
Svo langt aftur sem við systkinin
munum hafa Hinrik Eiríksson og
Kristín Jónsdóttir verið hluti af lífi
okkar. Stína og Hinni em ekki hið
minnsta skyld okkur, en þau hefðu
ekki getað tilheyrt fjölskyldu okkar
meira þótt þau hefðu verið nánasta
frænka og nánasti frændi. Og
kannski meira en það því þau áttu
ekki svo lítinn hlut í að ala okkur
upp. Bömin okkar hafa líka litið á
Stínu og Hinna eins og eitthvað sem
eðlilega tilheyrði íjölskyldunni. Þá
ekki síst Gúðmundur Jón, sem hefur
sótt til þeirra slíka ástúð og styrk.
Nú þegar við kveðjum Hinna reik-
ar hugurinn aftur til svo ótal margra
atvika því þau Stína hafa verið þátt-
takendur í öllum þeim stundum sem
helst hafa skipt máli í lífi okkar.
Bæði í gleði og sorg. Öllum jólum
hafa þau dejlt með okkur. Ollum
áramótum. Öllum skímum, ferm-
ingum og öðmm hátíðisdögum. Og
þegar við kistulögðum foreldra okk-
ar vom þau þar líka.
Við litum geysilega mikið upp til
Hinna þegar við vomm böm. Hann
var til sjós á ámnum 1947 til 1953
og gerði víðreist um heimsbyggðina.
Á þeim ámm vom millilandasigling-
ar mikið ævintýri í hugum ungra
barna og þótt Hinni væri ekki sú
manngerð sem segði ævintýrasögur
af sjálfum sér þá var hann frækinn
sæfari í okkar augum.
Eftir að við fullorðnuðumst
breyttist barnsleg aðdáun í djúpa
virðingu, því þá fyrst gátum við
gert okkur grein fyrir þeim kostum
sem þessi hægláti maður var gædd-
ur. Eftir að hann hætti á sjónum
vaiin Hinni í tvö ár hjá Ora en í
maí 1955 réðst hann til starfa hjá
0. Johnson & Kaaber og var þar æ
síðan þar til hann lét af störfum
um síðustu áramót. Þegar hann
veiktist sýndi Ólafur Johnson, for-
stjóri, að spor Hinna hjá því fyrir-
tæki vom eins góð og önnur sem
hann gekk í lífinu. Við minnumst
þess ekki að hafa séð hann yikna
fyrr en hann sagði okkur frá þeirri
heimsókn. En eins og við var að
búast af Hinna viknaði hann bros-
andi.
Við vissum að Hinni gekk ekki
heill til skógar þegar hann gladdist
með okkur í fimmtugsafmæli Ingva
í júlí síðstliðnum. En það var ekki
fyrr en nokkmm vikum síðar að við
fengum að vita að hann væri með
ólæknandi krabbamein.
Hinni tók veikindum sínum af því
æðmleysi sem við hefðum búist við
af bamdómshetju okkar, sægarpin-
um. Hann settist alltaf upp með
bros á vör í sjúkrarúmi sínu þegar
íann fékk heimsókn. Og þegar hann
gat ekki sest upp lengur, brosti
hann samt. Hjúkmnarfólkið, sem
annaðist hann af svo mikilli alúð,
hafði orð á því að hann kvartaði
aldrei.
Stína var alltaf hjá honum þegar
við komum. Hún var hjá honum til
hinstu stundar. En enginn hafði
búist við öðm.
Það hefur fækkað um einn í fjöl-
skyldunni og það skarð verður aldr-
ei fyllt nema með minningunum.
Við sendum Þórhildi dóttur hans og
öðmm ættingjum innilegustu
samúðarkveðjur.
Elsku Stína. Þú þekkir hug okkar
svo vel að þessi tvö orð em öll kveðj-
an sem við sendum þér.
Svo langt aftur sem við munum
hefur Hinni verið þar. Svo lengi sem
við lifum verðum við þakklát fyrir
það.
Jón Orn Jónsson,
Ingvi Hrafn Jónsson,
Óli Tynes Jónsson,
Sigtryggur Jónsson,
Margrét Jónsdóttir.
Ég vil minnast í fáum orðum
frænda míns og uppeldisbróður,
Hinriks Eiríkssonar, sem lést í
Landakotsspítala 15. október sl.
Hinrik var fæddur 30. september
1921 á Hellissandi. Hann var elstur
4 systkina en auk þess átti hann
einn hálfbróður sem alinn var upp
af afa hans og ömmu. Foreldrar
hans vom Eiríkur Kúld Andrésson
og María Kristrún Pétursdóttir. 3.
desember 1931 lést Eiríkur faðir
hans úr botnlangabólgu og 7 mán-
uðum síðar lést móðir hans einnig
á sóttarsæng. Ættingjar og vinir
tóku þá bömin í fóstur og Hinrik,
sem þá var 10 ára, kom þá að
Skjaldartröð til foreldra minna,
Gunnars Kristóferssonar og Mál-
fríðar Einarsdóttur. Ólst hann upp
með okkur sem stóri bróðir.
Hinrik stundaði sjó á yngri áram,
fyrst á trillu með fóstra sínum en
síðar á mótorbátum, bæði á vetrar-
vertíðum og síldveiðum. Þegar Hin-
rik hætti til sjós sneri hann sér að
verslunarstörfum, lengst af hjá O.
Johnson & Kaaber en hætti fyrir
aldurs sakir um síðustu áramót.
Hinrik var vel látinn af vinnuveit-
endum sínum. Samviskusemi og
heiðarleiki vom hans aðalsmerki.
Hinrik kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Kristínu Jónsdóttur frá
Fremri-Hálsi í Kjós, hinn 13. júlí
1953. Þau hjónin vora mikið fyrir
ferðalög og útivist. Á hveiju sumri
komu þau í heimsókn vestur á Snæ-
fellsnes og vitjuðu æskustöðva Hin-
riks, var þá oft settur á flot bátur
og veitt í soðið. Hinrik hafði gaman
af öllum veiðiskap, ekki síst lax- og
silungsveiði. Margar sögur sagði
hann af skemmtilegum veiðiferðum
þar sem baráttan við þá stóru var
oft mikil og hörð en sigurinn þó
oftast hans megin. Eitt vatn þekkti
hann þó betur en önnur, það var
Skorradalsvatn. Þar veiddi hann
margan stóran og fékk t.d. fullkom-
in veiðibúnað í verðlaun frá ABU í
Svíþjóð. Eina helgi í ágúst sl. dvöldu
þau hjónin hjá okkur 1 sumarbústað
í Skorradal, fékk ég þá nokkra til-
sögn hjá honum um bestu veiðistað-
ina. Síðan átti ég að fá verklegu
kennslustundina næsta sumar en af
því getur nú ekki orðið nema frændi
minn geti úr fjarlægð stjómað stýr-
inu þegar siglt verður á miðin.
Hinn 30. mars 1947 eignaðist
Hinrik dótturina Þórhildi með Ólöfu
Jóhannsdóttur. Þórhildur er flug-
freyja og býr ásamt manni sínum,
Þórði Sigurjónssyni flugstjóra hjá
Cargolux, í Luxemborg. Þau eiga 4
böm. Hinrik og Kristín fóra margar
ferðir til Luxemborgar og heimsóttu
afabömin. Skrapp Hinrik þá stund-
um með tengdasyninum í ferðir til
Qarlægra staða svo sem Singapore
og Hong Kong. Fékk maður þá að
heyra ferðasögumar þegar heim var
komið.
Það er mikil eftirsjá í manni eins
og Hinriki Eiríkssyni en minningin
um góðan dreng lifir áfram í hjört-
um okkar.
Ég og fjölskylda mín vottum
Kristínu og fjölskyldu dýpstu sam-
úð.
Kristófer Gunnarsson og fjölskylda
Sjötíu ár em ekki langur tími í
mannkynssögunni og þótt æviskeið
manna spanni oft ekki lengri tíma
eiga margir eftir mörg góð ár þegar
sjötugsaldrinum er náð. Þannig
blasti iífið við Hinrik, sem hætti
störfum um síðustu áramót og átti
þá fyrir höndum aukinn tíma til að
sinna áhugamálum sínum og njóta
samvista við sína nánustu — og
eflaust hefði hann fundið sér ein-
hver verðug verkefni til að sinna, j
því aðgerðarleysi átti ekki upp á
pallborðið hjá honum. En stuttu eft-
ir að hann hætti störfum var knúið
dyra. Og sá sem handan dyranna
beið sneri ekki aftur einsamall.
Það hefur verið ein mesta gæfa
fyrirtækisins Ó. Johnson & Kaaber1
hversu einvala starfslið hefur ráðist
þar til vinnu. Margir starfsmanna
þess hafa unnið áratugum saman
hjá fyrirtækinu og sýnt því mikið
trygglyndi. í þessum hópi var Hin-
rik, sem eftir að hafa stundað sjó-
mennsku um árabil og unnið svo í
skamman tíma hjá niðursuðuverk-
smiðju ORA, kom til starfa hjá 0.
Johnson & Kaaber árið 1955. Þijá-
tíu og sex árum síðar lét hann af
störfum og satt best að segja held
ég að honum hafi reynst það tals-
vert erfitt að skilja við sinn gamla
vinnustað, eins og oft vill verða hjá
duglegu og vinnusömu fólki.
Það fór ekki mikið fyrir honum,
þessum grannvaxna, lipra manni,
en hans aðalsmerki var hversu snar
í snúningum og bóngóður hann var.
Hinrik var maður framkvæmdanna
og honum var hægt að treysta fyrir
því sem hann var beðinn um. Og
hlýr var hann í viðmóti. Alltaf átti
hann til jákvæð svör við hveiju sem
á dundi og glettnin var sjaldnast
langt undan. Það var ekki síst þessi
létta lund sem gerði það að verkum
að Hinrik var vinsæll meðal sam-
starfsmanna sinna og hafði gott lag
á því að fá aðra til að vinna með sér.
Hinrik var ákafur stangveiðimað-
ur og naut þess að renna fyrir sil-
ung ýmist í Þingvallavatni eða
Skorradalsvatni. Hann veiddi ein-
göngu á flugu og bjó yfir þolin-
mæði hins reynda veiðimanns þar
sem hann stóð á bakkanum og beið
þess að gómsætur kvöldmaturinn
tilvonandi nartaði í færið. Hinrik
sagði mér að hann hefði fyrst fund-
ið fyrir veikindum þegar hann, nú*
í vor, treysti sér ekki lengur að
standa í köldu vatninu vegna slapp-
leika. Að veiðistaðnum átti Hinrik
ekki afturkvæmt þvf sjúkdómurinn
sem þama gerði vart við sig lagði
hann að velli á haustmánuðum.
Eftirlifandi eiginkona Hinriks er
Kristín Jónsdóttir. Þau vom barn-
laus, en fyrir átti Hinrik dótturina
Þórhildi sem er búsett í Lúxemborg.
Hún er gift Þórði Sigutjónssyni yfir-
flugstjóra hjá Cargolux og eiga þau
fjögur böm. Hinrik og Kristfn hafa
gjarnan varið hluta af sumarfríi sínu
hjá Þórhildi og fjölskyldu hennar
og án efa hefur Hinrik vænst þess
að geta eytt fleiri stundum með
þeim áður en kallið kæmi. En óskir
mannanna em ekki alltaf uppfylltar.
Starfsfólk 0. Johnson & Kaaber
kveður í dag einstakan samstarfs-
mann til margra ára með hlýju og
þakklæti í hjarta. Megi hann hvíla
í friði. Kristínu, Þórhildi og fjöl-
skyldu sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ólafur Ó. Johnson og íjölskylda.