Morgunblaðið - 23.01.1994, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SUNNUDAGUR 23. JANÚAR 1994
B 27
Þær útskrifuðust úr Kvennaskólanum árið 1944 og komu saman á 25 ára útskriftarafmælinu. Efsta röð
frá vinstri: Guðrún Jónsdóttir, Þuríður Þorsteinsdóttir, Helga Þórðardóttir, Jónína Pétursdóttir, Guð-
ríður Gunnarsdóttir, Rúna Guðmundsdóttir (látin), Sjöfn Kristinsdóttir, Guðbjörg Aðalsteinsdóttir, Friða
Loftsdóttir, Herdís Guðmundsdóttir (látin), Sigríður Gunnarsdóttir, Halldóra Elíasdóttir, Ingibjörg Þor-
kelsdóttir, Katrín Asmundsdóttir, Sigríður Steingrímsdóttir (látin) og Margrét Kristinsdóttir. Miðröð
frá vinstri: Guðrún Eybjörg Sigurðardótir, Sigurdís Sæmundsdóttir, Guðlaug Hannesdóttir, Ragnheiður
Asa Helgadóttir, Þorbjörg Steindórsdóttir, Auður Jónsdóttir, Birna Björnsdóttir, Guðfinna Arnadóttir,
Rebekka Jónsdóttir og Svanhildur Svanberg. Neðsta röð frá vinstri: Sigrún Þorsteinsdóttir, Valgerður
Bjarnadóttir, Oddný Jónsdóttir, Anna María Elísabet Pálsdóttir (látin), Hrafnhildur Asta Sveinbjörns-
dóttir (látin), Kristveig Björnsdóttir, Jóhanna Gísladóttir og Guðlaug Steingrímsdóttir.
Námsmeyjar í Kvennaskólanum í Reykjavík á peysufatadaginn 1947. Aftasta röð frá vinstri: Erna Vig-
fúsdóttir, Sigurveig Georgsdóttir, Svava Pálsdóttir, Bergþóra Víglundsdóttir, Dóra Jóhannsdóttir, Greta
Backmann. Miðröð frá vinstri: Guðbjörg Árnadóttir, Kristín Enoksdóttir, Auður Þorláksdóttir, Brynhild-
ur Guðmundsdóttir, Margrét Kristinsdóttir, Sigríður Guðmundsdóttir, Guðrún Jónasdóttir og Steinunn
Jónsdóttir. Neðsta röð frá vinstri: Margrét Gunnarsdóttir, Guðbjörg Þórarinsdóttir, Ingiríður Steingríms-
dóttir, Ragnheiður Indriðadóttir, Ásdís Kjartansdóttir, Sigþrúður Steffensen og Kristín Guðjónsdóttir.
SÍMTALIÐ...
ER VIÐ JÓHANNES JÓNASSONLÖGREGLUMANN
Wagner viðeigandi
686904
Halló.
- Góðan dag, þetta er á
Morgunblaðinu, Kristín Maija
Baldursdóttir, er þetta Jóhannes?
Jú það er hann.
- Já komdu sæll. Þú ert mikill
óperuunnandi Jóhannes, ertu bú-
inn að sjá Évgení Onegín?
Jú, ég er búinn að því.
- Og hvað hreif þig mest?
Það er ljóst að Gunnar Guð-
björnsson er mjög efnilegur og
þetta er hlutverk sem hentar hon-
um vel. Svo eru nú menn farnir
að reikna með því að kórinn standi
sig alltaf vel og gagnstætt því sem
maður hefur sums staðar kynnst
með óperukóra, virðist þessi kór
geta gert allt. Þarna fékk hann
margt að gera og skilaði því ákaf-
lega skemmtilega.
- Því er ég sammála.
Atriðið í upphafinu og síðan
dansatriðin tvö eru líklega það
þekktasta úr verkinu ásamt aríu
Lanskís og aríu Gremins. Hlut-
verk Gremins er kannski þakklát-
asta hlutverk sem bassi getur
fengið, því hann fær þarna að
syngja að margra viti fallegustu,
lýrísku bassaaríuna sem til er og
þarf svo aðeins að taka tvær,
þijár smástrofur aðrar.
- Ég heyri að þú ert sérfræð-
ingur. En segðu mér kaupir þú
ekki inn músik
fyrir einhveija
aðila?
Ég hef aðstoð-
, að þá í Japis með
pantanir á klass-
ískum diskum.
- Hvað hefur
þú lagt áherslu á
þar?
Fjölbreytni.
Það hefur sýnt
sig að hún skilar
sér. Fólk er
hungrað í hina
aðskiljanlegustu
tegnundir tón-
listar. Áhuginn á
músik frá endurreisnartímanum
er til dæmis verulegur.
- En hvert er uppáhaldstón-
skáld þitt?
Ætli það sé ekki Mozart.
- Nú hefur þú séð eitthvað af
óperum erlendis, er það ekki?
Jú jú.
- Hver hefur verið þér minni-
stæðust?
Það var mér kannski minni-
stæðast að sjá síðari hluta Nifl-
ungahringsins í Hamborg á sínum
tíma.
- Nú ætla þeir að setja Hring-
inn upp á þremur tímum í vor,
hvernig líst þér á það?
Það sem ég hef frétt af því
finnst mér spennandi. Ég held að
íslendingar hafi aldrei áttað sig
almennilega á því hvað þetta efni
stendur okkur nærri, því að Nifl-
ungahringurinn er ekki unninn
upp úr Niflungaljóðunum þýsku,
heldur upp úr Eddukvæðum og
Völsungasögu. Við viljum nú
gjarnan hampa öllu því smáræði
sem viðkemur íslenskri menningu,
en þetta er það langmerkasta svo
að allt annað koðnar við hliðina
á því. Það var löngu orðið tíma-
bært að við gerðum eitthvað í
þessu efni og einmitt núna á 50
ára afmæli lýðveldisins er þetta
sérlega viðeigandi. Wagner virðist
hafa sökkt sér virkilega vel ofan
í heimildimar og hann gekk svo
langt, að hann
vann textann
með stuðlasetn-
ingu og gerði
sig auk þess
stautlæsan á ís-
lensku.
- Já, þetta er
merkilegt. En
hvað vildir þú
sjá næst í Is-
lensku óper-
unni?
Það gæti ver-
ið gaman að sjá
Diddú í Mad-
ame Butterfly.
Morgunblaðið/Kristinn
Fréttaljós úr
fortíó
íslensk dansmúsik
þarfnast endurbóta
„Jassinn hefir orðið fyrir hörðum árásum, ekki síður hjer á landi
en annars staðar. Það er talað um að útrýma honum. En það er
ekki hægt, enda er mikill hluti jassins þannig, að það væri nær
að hlúa að honum en ráðast á hann með ásökunum um, að hann
sje ekki tónlist o.s.frv.,“ segir í upphafi viðtals við Jóhannes G.
V. Þorsteinsson sem birtist í Morgunblaðinu 6. maí 1944. Blaðamað-
urinn sem skrifar viðtalið heldur síðan áfram: „Það er rnjög vafa-
samt að nokkur þjóð láti bjóða sjer aðra eins dansmúsik og Islend-
ingar taka fyrir góða og gilda vöru.“
Blaðamaðurinn segir svo lífs-
reynslusögu um þetta efni:
Jeg fór eitt sinn með leikflokki til
þorps suður með sjó. Að lokinni
leiksýningu var haldinn dansleik-
ur. Við höfðum með okkur mann
sem ljek mjög laglega danslög á
píanó. Er hann hafði leikið undir
dansinum skamma stund kom til
okkar hópur manna og heimtaði,
að fenginn yrði harmonikuleikari,
ella myndi fólkið hætta að dansa
og lumbra duglega á okkur. Að
minsta kosti yrði píanóleikarinn
að hætta þegar í stað. Síðan var
sent til næsta þorps eftir harmon-
ikuleikara. Samkomugestir völdu
einn úr sínum hópi til þess að leika
á píanóið, þangað til harmoniku-
leikarinn kæmi. Var honum vel
fangað og dansaði fólkið af kappi.
En þess má geta að maðurinn
spilaði með tveim fingrum og hitti
sjaldan ijetta nótu með hvorugum
þeirra.“
Leiðir nú blaðamaðurinn talið
að viðmælandanum, JÓhannesi
G.V. Þorsteinssyni: „Þó að jass á
íslandi standi á lágu stigi þá eru
þó til hjer góðir jassleikarar, menn
sem gætu unnið dansmúsikinni
mikið gagn, ef þeir fengju að njóta
sín og fyndu hjá áheyrendum sín-
um smekk fyrir þeirri tónlist, sem
þeir hafa að bjóða. Einn þessara
manna er Jóhannes G.V. Þor-
steinsson. Hann er ekki nema tví-
tugur að aldri en er nú tvímæla-
laust færasti jasspíanóleikari á
Islandi." Blaðamaðurinn sækir
Jóhannes heim og fréttir að hann
hafi spilað í hljómsveit Mennta-
skólans á Akureyri og síðan á
Siglufirði og í Reykjavík en kom-
ist fyrst 12 ára að aldri í kynni
við amerískan jass. „Þú ert auðvit-
að hrifinn af jassinum," segir
blaðamaðurinn. „Já sannarlega.
Það er að segja þeim jassi, sem
ekki er tryllingslegur og siðspil-
landi, eða orðinn tæki kaupa-
hjeðna til þess að raka saman
peningum. Jeg er mest hrifinn af
jassinum fyrir það, að hann gefur
hljóðfæraleikaranum fijálsræði til
þess að túlka hugmyndir sínar,
improvisera. Hann er ekki ríg-
bundinn við uppskrifaðar nótur.
Jassinn heimtar af hljóðfæraleik-
aranum sköpunargáfu, tækni og
tilfinningu." Og Jóhannes klykkir
út með því að segja: „Annars þarf
að koma hjer upp skóla, þar sem
kendur er jassleikur. Slíkt tíðkast
erlendis og þykir þar menning-
armál að hafa færum og mentuð-
um jassleikurum á að skipa. Það
virðist bera lítið á svipaðri skoðun
hjer. Slíkur skóli gæti ábyggilega
gert mikið til þess að útrýma þeirri
stígvjelaahælamúsik, sem margt
ungt fólk hjer tekur fyrir góða og
gilda vöru.“
-ft