Morgunblaðið - 13.07.1994, Page 25

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 13. JÚLÍ 1994 25
'
ÞRANDUR
JAKOBSSON
+ Þrándur Jak-
obsson fæddist í
Götu í Færeyjum
21. febrúar 1922.
Hann lést í Land-
spitalanum 7. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jacob Andrias Frið-
rik Jacobsen sjó-
maður og Sunneva
Mortina Malin
Jacobsen húsmóðir.
Systkini Þrándar
voru tíu talsins.
Þrjú hálfsystkini,
Óli, Sörina og Mar-
ia, og sjö alsystkini, Edward,
Durita, Samuel, Andrias, Katr-
ina, Sofia og Anna. Þrándur
kvæntist eftirlifandi konu sinni,
Steinunni Þórðardóttur, 16.
júní 1951. Foreldrar hennar
voru Þórður Kristjánsson og
Ingibjörg Guðmundsdóttir, sem
bjuggu lengst af í Eiðhúsum
og Miðhrauni í Miklaholts-
hreppi. Þrándur og Steinunn
eignuðust saman eina dóttur,
Sunnevu, f. 8. apríl 1951. Áður
höfðu þau tekið að sér Hansínu
Bjarnadóttur, f. 9. desember
1948, sem þau ólu upp. Jafn-
framt ólst Rut Kristinsdóttir,
f. 12. september 1967, upp hjá
þeim hjónum, en hún er dóttir
Hansínu. Frá fyrra
hjónabandi átti Stein-
unn Hrefnu og Sæ-
björn Jónsbörn.
Þrándur fór ungur til
sjós og var þegar
kominn til starfa á
íslandi árið 1938, því
sumurin 1938 og
1939 var hann á
skútu sem gerði út
frá Bakkafirði. Fyrra
sumarið var hann til
sjós en hið seinna
vann hann sem land-
formaður. Árið 1940
var hann alkominn til
íslands og vann þá hjá breska
hernum við gerð Reykjavíkur-
flugvallar. Arið 1942 vann
Þrándur með breska hernum á
norska skipinu Homfjellet, sem
breski herinn þá leigði. Skipið
hafði umsjón með kafabáta-
girðingum þeim sem strengdar
höfðu verið í Hvalfirðinum, til
varaar flotastöð Breta þar.
Einnig var þetta skip birgða-
stöð fyrir tundurdufl og sá um
að flytja dufl um borð í herskip-
in. Þrándur vann um borð í
Homfjellet til stríðsloka 1945.
Fyrir störf sín þar fékk hann
heiðursviðurkenningu frá
breska heraum árið 1981. Árið
1945 fór Þrándur til Stykkis-
GEORG
VILHJÁLMSSON
+ Georg Vil-
hjálmsson var
fæddur á Bíldudal
6. desember 1903.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 6.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Vilhjálmur
Gunnarsson, Gunn-
arssonar í Hafnar-
firði (Gunnars-
bæjarætt) og Anna
Magnea Egilsdóttir
pósts í Arabæ.
Systkini hans voru
Egill, Dagbjört,
Jón, Villa, Gunnar og Svandís
og era þau öll látin. Hinn 11.
október 1930 kvæntist Georg
Guðbjörgu Meyvantsdóttur, f.
12.6. 1910. Dætur þeirra era:
Hallfríður, f. 19.6. 1931, gift
Magnúsi Lárussyni og eiga þau
fjögur böra og sjö bamaböm;
Anna, f. 21.9. 1933, gift Stein-
dóri Guðmundssyni og eiga þau
fjögur böra og sex barnabörn;
og Hrafnhildur, f. 18.5. 1942,
sem á tvö böm og eitt baraa-
barn. Útför Georgs fer fram frá
Áskirkju í dag.
TENGDAFAÐIR okkar, Georg Vil-
hjálmsson, er látinn. Margs er að
minnast á þeim rúmlega 40 árum
sem við höfum átt samleið. Georg
fæddist á Bildudal, en þangað höfðu
foreldrar hans flutt frá Hafnarfirði
vegna atvinnu. Þar bjuggu þau í
nokkur ár en fluttu þá aftur til
Hafnarfjarðar. Þar ólst Georg upp
í stórum systkinahópi. Leið hans lá
til Reykjavíkur, til náms í málara-
iðn. Meistari hans var Ágúst Lárus-
son, mikill listamaður í sinni iðn
eins og gylti salurinn á Hótel Borg
sýnir. Að sveinsprófi loknu 1928
hélt Georg til Danmerkur til fram-
haldsnáms, þar sem hann lærði
skreytingar- og auglýsingateiknun.
Georg var einn af stofnendum
Málarasveinafélags Reykjavíkur 4.
mars 1928 og var sæmdur gull-
merki MFR 1978. Georg fór aftur
til Danmerkur 1932 og lærði þá
bílasprautun, sem varð hans aðal-
starf eftir að heim kom og starfaði
hann hjá Agli Vilhjálmssyni. Hann
var einn af stofnendum Félags bíla-
málara og heiðursfé-
lagi þar. Reyndar var
hann fyrsti bílamálar-
inn á landinu. Með bíla-
máluninni gerði hann
mikið af því að mála
auglýsingar og alls-
konar skreytingar. Það
sem helst bar fyrir
augu fólks voru aug-
lýsingar á Laugavegi
118 á hominu á Lauga-
vegi og Rauðarárstíg.
Þeir sem eldri eru
muna eftir auglýsing-
um á strætisvögnunm.
Í frístundum gerði
Georg mikið af því að mála mynd-
ir, postulín, skrautmála húsgögn,
kofort og kistur og margt fleira.
Síðustu ár, eftir að hann var komin
á Dvalarheimili aldraða í Reykjavík,
hélt hann áfram að skrautmála
meðan heilsu naut.
Á yngri árum lék Georg knatt-
spymu með liði í Hafnarfirði. Hann
hafði alltaf áhuga á fótbolta og fór
oft á völlinn. Akranesliðið var hans
lið.
Georg hafði gaman af stangveiði
hvort heldur það var lax- eða sil-
ungsveiðar. Laxá í Kjós var honum
mjög kær. í veiðiferð með honum
drógum við okkar fyrstu laxa.
Georg átti gott heimili og góða
konu, Guðbjörgu Meyvantsdóttur.
Þau hófu búskap í Grjótagötu 7,
húsi sem Gunnar bróðir hans og
faðir áttu. Þau bjuggu alltaf í eigin
húsnæði. Heimili þeirra stóð síðast
í hartnær 40 ár á Hrefnugötunni.
Eftir að Guðbjörg dó, tók heilsu
Georgs mjög að hraka. Þá fékk
hann inni á Dvalarheimili aldraða
sjómanna, það ber að þakka. Georg
og Guðbjörg eignuðust þrjár dætur,
þær eiga allar syni sem heita Georg
og sá Qórði er langafabarn. Georg
og Guðbjörg áttu fallegt heimili,
prýtt góðum myndum - málverkum
- og góðu bókasafni.
Að lokum þessara minningarorða
er okkur efst í huga þakklæti til
tengdaforeldra okkar fyrir ómælda
hjálpsemi og vináttu í okkar garð
frá því tengdumst þessum góðu
hjónum til hinstu stundar.
Magnús Lárasson,
Steinþór Guðmundsson.
MINNIIMGAR
hólms, þar sem hann var í sjó-
mennsku og netagerðarstörf-
um, ásamt mörgu öðru. Hann
fluttist til Reykjavíkur ásamt
fjölskyldu sinni árið 1963 og
hóf þá störf í Sandgerði. Þar
sá hann um netagerð og veiðar-
færi fyrir Miðnes hf. Jafnframt
vann hann fyrir Netagerð Þor-
geirs á Seyðisfirði og Netagerð
Thorbergs Einarssonar. Þránd-
ur var einn af stofnendum Nót-
ar, félags netagerðarmanna.
Árið 1974 veiktist Þrándur af
liðagikt og varð hann þá að
hætta störfum sem netagerðar-
maður. Hann vann sem hús-
vörður í KR-heimilinu 1975-
1992. Útför Þrándar fer fram
fram Bústaðakirkju í dag.
NÚ ER hann afi farinn frá okkur,
sem hefur svo lengi verið stór hluti
af lífi okkar.
Hann Þrándur var alla tíð ungur
i anda, það var hægt að ræða við
hann um allt milli himins og jarð-
ar, eins og um jafnaldra okkar
væri að ræða. Þó að aldurinn færð-
ist yfir og heilsunni hrakaði, þá var
athyglisgáfan og kímnigáfan alltaf
til staðar.
Frásagnargleði hans var alla tíð
mikil og hann sagði oft frá því sem
á daga hans hafði drifið. Ein saga
sem hann sagði stundum, gerðist í
byijun stríðsins og var um það þeg-
ar nokkur tundurdufl rak inn í fjörð-
inn við bæinn þar sem hann bjó í
Færeyjum. Fólkið í bænum var beð-
ið um að flytja burt um stundarsak-
ir, en forvitnin var afa og bræðrum
Nú er ævikvöld á enda, gamall
maður kveður þetta líf á 91. aldurs-
ári, sáttur við lífið og tilveruna.
Þegar hugur reikar til baka, kemur
margt upp í hugann og eru þá
ýmis smáatriði sterkari í minning-
unni en önnur. Upp í hugann koma
myndirnar hans afa, en seinni árin
voru þær orðnar svo margar að
hliðaríbúðin, sem amma og afi áttu,
var að mestu undirlögð undir mynd-
ir hans. Ferðir barna og barnabarna
voru margar þar inn til að skoða
sköpunargleði hans og héldum við
oftast á mynd undir hendinni sem
hann færði okkur og prýða myndir
hans nú marga veggi á heimilum
barna og barnabarna hans. Eins er
mér minnisstætt, þegar við komum
í heimsókn á yngri árum, allir þeir
smáhlutir og bækur, sem hann hafði
safnað gegnum árin og hafði mikið
dálæti á. Þar má nefna hina ótrúleg-
ustu hluti, svo sem uppstoppaðan
krókódíl og mink, sem átti að prýða
háls konu, en líktist frekar grimmu
dýri, sem iðaði af lífi. Þannig var
alltaf eitthvað nýtt að sjá á Hrefnu-
götunni hjá afa og ömmu, þegar
við komum í heimsókn. Alla þess
hluti átti hann síðan til með að
nota við listsköpun sína með ýmsum
hætti.
Að lokum, megir þú hvíla í friði
og sameinast þeim ástvinum, sem
þegar hafa kvatt þennan heim.
En hver sem tekur honum við
og hýsir drottin sinn
fær náð og sigur, sæmd og frið
og síðast himininn.
(V. Briem.)
Halldór, Steinþór, Georg
og Margrét Steinþórsbörn.
hans öllu öðru yfirsterkari, svo þeir
ákváðu að synda út og draga duflin
að landi. Þegar loks komu á staðinn
sprengjusérfræðingar frá breska
hernum, höfðu bræðurnir dregið
flest duflin að landi, með því að
binda þau saman og draga þau
þannig upp í fjöru. Hann afi hló
mikið að því þegar hann reyndi að
lýsa fyrir okkur skelfingarsvipnum
á þeim bresku, þegar þeir sáu hvað
þessir færeysku uppátektasömu
strákar höfðu gert við virk tundur-
dufl. En hann viðurkenndi að þeim
bræðrum var brugðið þegar eitt
þeirra sprakk í fjöruborðinu og lagði
hálfan bæinn í rúst.
Afí var mikill náttúruunnandi og
vissi margt um ýmis dýr og plönt-
ur. Fátt fór fram hjá honum þegar
hann var á sjónum eða umgekkst
náttúruna á annan hátt. Mikið af
þessari vitneskju er ekki skráð í
bækur. Til dæmis kunni hann ráð
við því ef maður stingur sig á eitr-
uðu karfabeini, en það var að taka
augun úr karfanum og setja á sár-
ið! Margar góðar minningar eigum
við með afa í garðinum á Bauganes-
inu, sértaklega á vorin, þegar við
sáum fyrstu túlípanana koma upp
úr moldinni. Biðum við spennt eftir
því að knúpparnir sæjust á gull-
regninu og bóndarósinni. En ein-
mitt í vor sáum við að nú myndi
stefna í metár hvað varðaði blóma-
fjölda á þessum plöntum, eins og
kom síðan á daginn.
Okkar bestu minningar um afa
tengjast dóttur okkar, henni Ýri.
Frá því hún fæddist, fyrir tæpum
tveimur árum og allt til síðasta
dags, fylgdist afi minn náið með
uppvexti hennar og höfðu þau
ómælt gaman hvort af öðru.
Minningarnar um góða menn
gleymast ekki. Vonandi verður já-
kvætt lífviðhorf hans okkur til eftir-
breytni í framtíðinni.
Rut og Jóhann.
í dag er vinur minn, Þrándur frá
Götu í Færeyjum, kvaddur hinstu
kveðju. Kynni okkar hófust fyrir
Scifneðingar
i hlóiiiaskrinliiiguiii
vió »11 la'kilirri

Ol blómaverkstæði
WNNA*

Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 1909«
um 16 árum þegar ég fór að starfa
sem húsvörður hjá KR. Þrándur var
þar starfandi húsvörður og það var
hann sem tók mér vel og kom mér
inn í starfíð.
Ævisögu Þrándar ætla ég eklSP^
að skrá, en bara við að horfa á
Þránd, það sagði mér langa sögu.
Liðagigt hefur sótt illa á margan
sjómanninn, sem hefur orðið að
berjast við rok, kulda og regn. Mér
var það lítt skiljanlegt hvemig hann
hafði þrek, með stokkbólgna ökla,
úlnliði og kné, til að starfa svona
lengi. Þrándur tók þessum vítiskvöl-
um með æðruleysi, aldrei heyrði ég
hann kvarta, hann var sú manngerð
sem aldrei gafst upp, þótt á móti
blési.
Þegar ég hugsa til Þrándar þá ..
dettur mér helst í hug gömlu víking-
amir sem lögðu land undir fót. Við
íslendingar vorum heppnir að fá
þennan góða starfskraft til þess að
setjast að á íslandi, við eigum aldr-
ei of mikið af góðu fólki.
Þrándur hafði gott lag á að
stjórna krökkum, sem mikið fór
fyrir og það kunnu þau að meta,
enda urðu þau hans bestu vinir. Það
vom settar strangar reglur um að
fólk í KR-húsinu færi úr skónum
áður en það færi inn í ganga og
sali. Það lenti á Þrándi að reka þá
líka úr skónum sem settu reglurn-
ar, eitt skal yfir alla ganga sagði
Þrándur og brosti.
Lífið rennur hratt, það minnif'*'
mig ekki á lækjarsprænu heldur á
beljandi fljót. Við komum og við
föram, út í móðuna miklu.
Við KR-ingar þökkum Þrándi
fyrir góð störf fyrir félagið og um
leið óskum við fjölskyldu hans alls
þess besta á komandi tímum
Guðbjöra Jónsson,
húsvörður KR.
Ertidrykkjur
(ilæsilqí kalii-
hlaólKirð iiillegir
SíUir og mjög
g(K> JíjÓllUSUl.
llpplýsiugar
ísíma 22322
j*
FLUGLEIDIR
LOFTLEIIIR

t
Þökkum samúð og vinarhug við andlát og útför
SVEU marIu normann,
Reynigrund 51,
Kópavogi,
áður Múla,
Vestmannaeyjum.
Bergsteinn Jónasson
og fjölskylda. ' 'f
Elsku afi minn.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum fátæklegum orðum. Það
era margar minningar sem koma í
huga minn, eins og t.d. um sunnu-
dagsbíltúrana niður á höfn til að
veiða marhnúta og skoða skipin,
og Þórmerkurferðir þegar þú labb-
aðir með mér úr Langadal yfir í
Húsadal þar sem þú skarst út staf
handa mér. Ég man allar stundirn-
ar heima á Hrefnugötu, þar sem
ég sat og horfði á þig mála mynd-
ir, sem var mitt annað heimili hjá
ömmu og þér.
Elsku afi minn, núna ertu farinn,
og það var svo margt sem ég ætl-
aði að segja þér en gerði ekki. Ég
geymi það í minningunni.
Þín Kristín.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns mins, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
LÝÐS SIGMUNDSSONAR,
Vallarbraut 1,
Akranesi.
Sérstakar þakkirfærum við starfsfólki Sjúkrahúss Akraness, systk-
inum hins látna, ættingjum og vinum í Bitrufirði.
Einnig fær Þráinn Traustason sérstakar þakkir.
Vigdís Matthíasdóttir,
Ingveldur Sveinsdóttir, Guðni Jónsson,
Edda Lýösdóttir, Finnbogi Sigurðsson,
Jóhanna Lýðsdóttir, Hlynur Eggertsson,
Sigmundur Lýðsson, Þorgerður Benonýsdóttir,
Ingþór Lýðsson,
Kristín Harpa Þráinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.