Morgunblaðið - 06.09.1994, Side 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 6. SEPTEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚS KRISTJÁN HELGASON
+ Magnús Krist-
ján Helgason
fæddist 13.
1944 í Reykjavík.
Hann lést í flug-
slysi 28. ágúst síð-
astliðinn. Foreldr-
ar Magnúsar eru
Málfríður Krist-
jánsdóttir, f. 20.
október 1905, og
Helgi Bjarnason, f.
14. september
1905. Systkini
Magnúsar sam-
mæðra: Svan
■* Magnússon, búsett-
ur i Svíþjóð, kvæntur Hlíf
Kristinsdóttur, Hafsteinn
Magnússon, d. 28. janúar 1987,
og Rannveig Magnúsdóttir, d.
28. febrúar 1991. Systkini
Magnúsar samfeðra: Bjarni
Helgason, f. 23. júní 1928, og
Júlíana Helgadóttir, f. 31. júlí
1936. Fyrstu ár sín ólst Magnús
upp í Kleppsholtinu, en síðan
fluttist hann í Vesturbæinn.
Magnús gekk í Reykholtsskóla
í Borgarfirði. Síðan lærði hann
rafvirkjun við Iðn-
skólann í Reykjavík
og lauk þaðan prófi
sem rafvirki 1966 og
vann hjá Rafveri hf.
með námi. Árið 1968
gerðist hann starfs-
maður Slökkvi-
stöðvarinnar í
Reykjavík og vann
þar til dauðadags.
Okukennari varð
hann árið 1970 og
stofnaði á síðastliðnu
ári eigin ökuskóla í
félagi við vin sinn.
Þann 16. október
1965 kvæntist hann eftirlifandi
eiginkonu sinni, Ingibjörgu
Sesselju Gunnarsdóttur, rit-
ara, og eignuðust þau tvö börn.
Þau eru: Gunnar, f. 11. nóvem-
ber 1964, sambýliskona hans
er Erla Gísladóttir, og María
Málfríður, f. 12. maí 1971, unn-
usti hennar er Helgi Jóhannes-
son og barn þeirra Heiðar
Örn, f. 21. júní 1994. Útför
Magnúsar fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag.
alltaf kallaður af okkur systkinun-
um, var ekki bara frændi, hann
var sem bróðir og besti vinur.
Þegar við komum til íslands var
það vanalega það fyrsta sem við
gerðum að hringja í Magga og
Sillu.
Minningamar eru margar. Þeg-
ar öll fjölskyldan var á Spáni að
halda upp á sextugsafmælið hans
pabba dönsuðum við til dæmis og
sungum langt fram undir morgun.
Þú varst hrókur alls fagnaðar enda
húmoristi mikill svo ekki sé minnst
á stríðnina í þér.
Já, Maggi minn. Það verður
tómlegt að koma til íslands. Við
söknum þín svo mikið, elsku vinur-
inn, en við fáum þessu ekki breytt
og eigum ávallt þær dýrmætu
minningar um þig sem eftir lifa.
Nú, á þessari stundu, er það
vanmátturinn og sorgin sem ræður
ríkjum, vanmáttur vegna fjarlægð-
ar, að geta ekki verið hjá fjölskyld-
unni.
Elsku Silla, Gunnar, María,
Heiðar Örn, amma og afi. Við
hugsum til ykkar og biðjum góðan
guð að styrkja ykkur á þesari
stundu.
AÐ MINNAST föður í minningar-
grein var eitthvað sem ég átti ekki
i A'on á að ég þyrfti að gera svo
snemma. Þó að ég eigi að teljast
fullorðinn, er alltaf erfitt að hugsa
til þess að sjá hann pabba ekki
aftur hressan og fullan af iífs-
þrótti. Enda þótt við feðgar höfum
ekki alltaf verið sammála vorum
við alltaf vinir og ég gat alltaf leit-
að til hans með vandamál mín ef
ég þurfti þess með. Svo margt
áttum við eftir að gera saman, að
fráfall hans og Jóa æskuvinar
hans, fínnst okkur sem eftir stönd-
-^im mjög erfítt að sætta okkur við,
þó að við lærum kannski að lifa
með því að þeir eru báðir farnir
og koma ekki aftur.
Ég minnist margra góðra stunda
sem við áttum saman og þeirra
áhugamála sem við áttum sameig-
inleg en þau voru fjölmörg, bæði
stór og smá. Bíla átti hann fjöl-
marga og einhvern tíma taldi ég
þá saman og voru þeir orðnir á
milli 50 og 60 sem hann hafði átt
í lengri tíma. Flugið hafði alltaf
heillað hann frá því hann var ung-
ur og vona ég að honum gangi
jafnvel í áframhaldinu og honum
gekk í þessu lífi.
Ég kveð hann hér í fyrsta og
Síðasta sinn á prenti og vona að
honum vegni jafn vel þar sem hann
dvelur nú,'og honum vegnaði í lif-
anda lífí.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir
allt.
Þinn sonur,
Gunnar.
Maður talar um bróður og mað-
ur talar um besta vin, en sjaldan
í sama manni.
Að eiga bróður og besta vin í
sama manni er aftur á móti ekki
öllum unað.
Ég og Maggi bróðir, eins og
hann kallaðist í okkar fjölskyldu,
ólumst upp í Efstasundi. Það voru
14 ár á milli okkar, við stríddum
mest hvor öðrum á þeim árum.
Sem unglingar áttum við ekki svo
mikið sameiginlegt, enda aldurs-
munurinn mikill á þeim aldri.
Ég flyt til Svíþjóðr 1969, 39 ára
gamall, og þá þegar fjarlægðin var
orðin mikil fundum við hversu vin-
skapurinn risti djúpt og hvað mik-
ið við áttum sameiginlegt. Við viss-
um báðir hvað við áttum góðar
konur sem náðu vel saman. I dag
styðja þær hvor aðra í þeirri sorg
sem fjölskyldur okkar hafa orðið
fyrir.
Er við horfum til baka erum við
búin að eiga margar góðar stundir
og glaða daga saman, bæði hjá
ykkur í Reykjavík, hjá okkur í
Finspáng, á Gran Vista og á ferða-
•íögum víða um Evrópu.
Það rifjast upp margar minning-
ar á svona stundu, fímm vikur á
ferðalagi með hjólhýsi og aldrei
ósammála er mér kær minning.
Að hafa átt svona fínan og góð-
an vin, að hafa fengið að vera með
og sjá alla þína mörgu vini á 50
ára afmælinu þínu 13. júní síðast-
liðinn. Ég var hreykinn af þér,
bróðir minn!
Áhugi þinn á flugi var mikill og
þú varðir miklu af þínum frítíma
í að fljúga. Þegar ég var heima
fórum við margar ferðir yfír okkar
fallega land. Þórsmörk varð þá oft
fyrir valinu enda eitt af því falleg-
asta sem maður sér úr lofti og þá
var stundum skotist í kaffí til Eyja
á heimleiðinni.
Síðasti stóri túrinn okkar var á
Vestfjörðum í júní síðastliðnum og
í því fallegasta veðri sem ég man
eftir.
Síðasta ferð þín á vængjum
tækninnar var 28. ágúst, daginn
fyrir afmælisdag elsta bamabarns
míns, þú náðir ekki þangað sem
þú ætlaðir.
Ferð þinni yfír okkar fagra land
var lokið. Nú heldur þú ferð þinni
áfram á eigin vængjum, með þínum
æskuvini, yfír móðuna miklu. Fyrir
innan hana tekur á móti ykkur fall-
egur ungur maður með sínu fallega
brosi. Hann kom þangað 23. júlí,
daginn fyrir afmælisdag ömmu
sinnar og tengdasonar míns. Hann
var búinn að bíða eftir ykkur í einn
mánuð. Kannski var hann sendur
héðan til að undirbúa komu ykkar.
Ég ætla að vitna í minningar-
grein sem skrifuð var um einn vin-
sælasta gamanleikara Svíþjóðar,
Carl Gustav Linsted: „Nú hafa
þeir gaman í himnaríki.“
Þegar þið þrír hittust gerðuð þið
að gamni ykkar og sköpuðu gleði
í kringum ykkur.
Ég vil biðja Guð að blessa fjöl-
skyldu okkar allra. Látum blóm
sorgarinnar visna, en vináttu og
minninguna blómstra.
Við skulum minnast þeirra sólskinsdaga
þegar sorg og þjáning svo fjarlæg var.
Við skulum minnast þeirra gleðidaga,
þegar saman safnast var.
(Óþekktur höfundur.)
Svan bróðir.
Þegar okkur bárust þær sorg-
legu fréttir til Svíþjóðar að hann
Maggi, bróðir hans pabba, hefði
farist í flugslysi var fyrsta hugsun-
in þessi: „Hvað er að gerast í fyöl-
skyldunni?“
Fyrir rúmum mánuði fengum
við símhringingu frá íslandi. I því
var okkur tjáð að hann Kristinn,
bróðir okkar, hefði farist í bílslysi
39 ára gamall.
Maggi bróðir, eins og hann var
Magga Dis og Heidy.
Með þessum fáu línum vil ég
kveðja tengdaföður minn, Magnús
Helgason. Elsku Maggi, ég vil
þakka þér allar þær góðu stundir
sem við áttum saman. Ég hefði
viljað að kynni okkar hefðu orðið
lengri en Guð hefur kallað þig til
sín til annarra verka.
Elsku Silla, ég bið Guð að
styrkja þig í sorg þinni og söknuði.
Ó, minning þín er minning hreinna Ijóða,
er minning þess, sem veit hvað tárið er.
Við barm þinn greru blómstur alls þess góða.
Ég bið minn Guð að vaka yfir þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Blessuð sé minning þín, elsku
Maggi minn.
Erla Gísladóttir.
Þegar fregnir berast af slysum
eru þær okkur alltaf jafn óvæntar.
Við sem störfum daglega við björg-
unar- og hjálparstörf leggjum lík-
lega betur við hlustir en flestir
aðrir við slík tíðindi, þar sem mál-
in eru okkur alltaf viðkomandi.
Á fallegum síðsumardegi bárust
mér eins og alþjóð fregnir af því
að farist hefði flugvél með tveimur
mönnum innanborðs og það sló
óhug á. En stuttu síðar kom reiðar-
slagið, fregnin um að þessir menn
hefðu verið vinir mínir og sam-
starfsfélagar, Magnús og Jóhann.
Það þyrmdi yfir og á einu augna-
bliki var þessi bjarti og fallegi síð-
sumardagur orðinn að dimmum
haustdegi og harmur fyllti hjartað.
Við slökkviliðsmenn höfum átt
því láni að fagna að hafa ekki
misst mann um áratuga skeið af
slysförum. Það er eins og það hafí
verið haldið vemdarhendi yfir
starfi okkar. Það ríkir því mikil
sorg í röðum okkar þegar við sjáum
á eftir okkar bestu félögum, það
er skarð fyrir skildi.
Árla reis sól og sumarið kom um leið.
Löndin skiptu litum og loftin urðu heið.
Og allra hugir lyftust í leitandi þrá
og allir hlutu eitthvað, sem yndi var að fá.
(Tómas Guðmundsson)
Þeir eru ekki margir dagamir
síðan við Magnús áttum ánægju-
legt tal saman einu sinni sem oft-
ar. Það var létt yfír honum og
spjallið barst að tómstundunum,
félaginu okkar og lífínu almennt.
Framtíðin virtist aldrei hafa blasað
bjartari við, en þá var kallið á
næsta leiti.
Þá eru þeir heldur ekki margir
dagarnir síðan mikill fjöldi vina,
samstarfsfélaga og skyldmenna
samfagnaði Magnúsi og Sillu á
fímmtugsafmælinu hans. Það var
glatt á hjalla og mikið skrafað,
enda góðra vina fundur. En stutt
er milli gleði og sorgar, það höfum
við nú óþyrmilega verið minnt á.
Ég kynntist Magga Helga, eins
og hann var oftast kallaður, fyrst
sem starfsfélaga eftir að ég hóf
störf við Slökkviliðið í Reykjavík
vorið 1976. Fljótlega vakti hann
athygli mína fyrir sérstaka prúð-
mennsku og þá miklu snyrti-
mennsku sem einkenndi allt hans
far og þá undraðist ég mjög hve
áhugasvið hans virtist litlum tak-
mörkum háð.
Með okkur Magnúsi tókust síðar
góð kynni sem þróuðust upp í vin-
skap sem síðan bar aldrei skugga á.
Ræktarsemi Magnúsar var ein-
stök og má segja að allt sem um
hendur hans fór hafi vaxið og dafn-
að, enda hugað jafnt að því smæsta
sem því stærsta. Hann unni sér
sjaldan hvíldar og einkenndi ein-
drægni og gleði öll hans verk.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera ferðafélagi Magga og Sillu
m.a. í ferð sem farin var til Þýska-
lands sumarið 1982. Þær stundir
eru mér ógleymanlegar, því félags-
lyndi og gleði jafnhliða ótæmandi
fróðleiksþorsta einkenndi ferða-
manninn Magnús og þá var engin
stund látin ónotuð til margvíslegra
uppákoma. Já, lífíð var til að lifa
því.
Þann tíma sem ég hef verið f
trúnaðarstörfum fyrir slökkviliðs-
menn, fyrst í Reykjavík, og nú sem
formaður Landssambands slökkvi-
liðsmanna, duldist mér ekki áhugi
Magnúsar á félagsmálum slökkvi-
liðsmanna, og að þeim væri komið
í betri skikkan.
Magnús hafði skoðanir á hlutun-
um og sat ekki þar við, heldur
fylgdi þeim eftir. Þannig varð hann
í almennri umræðu sterkur tals-
maður sameiningar allra slökkvil-
iðsmanna innan vébanda eins fé-
lags eins og nú er raunin orðin á
og og vil ég hér með færa honum
þakkir fyrir.
Það sýnir ágætlega hug
Magnúsar til þessara mála þegar
hann, á stofnfundi félagsins 1992,
færði mér eitt af sínum uppáhalds-
beltum með þeim orðum að hann
vildi að ég bæri beltið þegar það
ætti við í starfi mínu sem formað-
ur félagsins. Beltið hafði hann orð-
ið sér úti um erlendis, en á beltinu
var greipt á málmplötu grunnur
að merki Landssambandsins.
Magnús átti langan og farsælan
starfsferil að baki hjá Slökkviliðinu
í Reykjavík. Eitt af megineinkenn-
um starfa slökkviliðsmanna er að
veita borgurunum aðstoð og að-
hlynningu og að þurfa að leysa úr
hinum ólíkustu verkefnum fyrir-
varalaust á neyðarstund. Við þær
kringumstæður er unnið undir gíf-
urlegu álagi og reynir þá oft á í
raun hvað í hveijum manni býr.
Við þessar aðstæður var Magnús
í essinu sínu, en yfirvegun, ná-
kvæmni, þekking og reynsla ein-
kenndu störf hans á neyðarstundu
og var þar öryggið fyrir öllu.
Þá fór fróðleiksfýsn hans ekki
fram hjá neinum, enda hans
„mottó“ að taka þátt í öllu því er
fært gat honum meiri færni í starfi.
Magnús var mikill lánsmaður,
enda hafði hann víða sáð vináttu
og var því vina- og kunningja-
hópurinn stærri en gerist og geng-
ur. Hann var traustur sem vinur
og allra manna hugljúfi og góður
heim að sækja.
Þegar ég kveð þig nú, vinur, þá
vil ég færa þér þakkir fyrir þær
góðu stundir sem ég átti með þér,
þó þær hefðu mátt vera fleiri. Við
munum sakna þín, samstarfsfélag-
ar og vinir, en ég veit að góðar
minningar um þig eiga eftir að
ylja okkur um hjartarætur um
ókomin ár.
Við þig, Silla mín, vil ég segja
að Magnús var mikill lánsmaður
að fá að ganga veginn með þér.
Þó að sorgin sé þér nú þungbær
þá veit ég að guð mun gefa þér
styrk til að ganga á ný mót hækk-
andi sólu með flóru góðra minninga
um Magnús í farteskinu og áfram
muntu þannig rækta garðinn ykkar.
Ég votta þér, Silla mín, og böm-
unum mína innilegustu samúð.
Guðmundur Vignir
Óskarsson.
Öll eigum við æskuminningar
um nokkmm árum eldri ættingja
sem við litum upp til.
Oftar en ekki helgaðist virðingin
af áranum sem skildu og stundum
neytti sá eldri aflsmunar andlegs
eða líkamlegs atgjörvis til þess að
ráða samskiptunum og haga þeim
að vild, án þess að spyija þann
yngri.
Sennilega hefur það verið merki
um þá óvenjulegu mannkosti sem
minn kæri frændi átti svo ríkulega
af, að þrátt fyrir að hann væri
nokkram árum eldri en ég kom
hann fram við mig eins og jafn-
ingja allt frá því að ég man eftir
okkur saman og það er eins lengi
og ég man.
Það var spennandi að fara með
foreldranum í heimsókn til Fríðu
frænku og Helga vegna þess að
þá var hægt að leika við Magga
og skoða leikföngin sem hann hafði
fengið frá systur sinni, Rannveigu,
og erlendum manni hennar.
Ótal margt væri hægt að riija
upp um gullasafnið góða, en það
sem upp úr stendur er þó minning-
in um að alltaf mátti leika sér að
öllu, eigingimi var fjarri upplagi
þessa góða drengs.
Þá var hann kallaður Maggi
hennar Fríðu, til aðgreiningar nöfn-
um sínum í skyldmennahópnum.
Síðar varð það svo ýmist Maggi
hennar Fríðu eða Maggi og Silla.
Maggi og Silla sem stóðu svo vel
saman, þótti svo vænt hvoru um
annað, með sömu áhugamál og unnu
jafnvel saman að ökukennslunni.
Svo komu börnin og nýlega lítið
barnabarn sem öll fengu sitt
hjartarúm og það er víst að enn
var rúm fyrir miklu, miklu fleiri.
Þar sem nóg er hjartarúm og
hlýja er auðvelt að knýja dyra og
ekki þarf alltaf að vera hægt að
ræðast við á þeirri tungu sem töm-
ust er. Það var ánægjulegt að fylgj-
ast með Magga og Sillu eiga sam-
skipti við vinafólkið frá Þýska-
landi, vinafólkið sem aðeins talaði
þýsku, en átti svo margt sameigin-
legt með þeim hjónum. Þannig
upplifðum við samferðamenn hins
góða drengs enn einn kost í fari
hans og hvernig innileg vináttu-
tengsl verða milli manna, byggð á
þeim trausta grunni sem mannko-
stirnir einir geta lagt.
Aldrei verður meiri söknuðurinn
og sorgin, aldrei dýpra tómið og
aldrei meiri örvænting sem grípur
okkur en þegar þeim er svipt burt
sem við áttum alltaf að, á hveiju
sem dundi. Þeim sem vildi allra
vanda leysa, lagði sig fram um að
hjálpa og hugsaði ekki um sjálfan
sig ef það gat orðið okkur hinum
að liði.
En við verðum að sætta okkur
við orðinn hlut og enn sannast að
enginn fær ráðið sínum næturstað.
Elsku Silla, Gunnar og María.
Með slíka fyrirmynd sem elsku
Magga hlýtur ykkur að takast að
sigrast á vanda dagsins í dag jafnt
sem framtíðarinnar. Öldraðum for-
eldrum, Helga og Fríðu, reynum við
svo öll að vera sú stoð og stytta sem
þau hafa misst, reynum að vera
þeim til aðstoðar um það sem hann
hefði annars gert á sinn ljúfa hátt.
Það er haust, brátt kemur vetur
og yfir okkur grúfir myrkur.
Að loknum vetri birtir á ný.
Magnús Helgason horfði alltaf
björtum augum á lífíð og tilver-
una. Minnumst hans eins og hann
var, hlustum á rödd hans í huga
okkar og þá heyrum við hann hug-
hreysta okkur og hjálpa til að tak-
ast á við sorgina eins og allan
annan vanda sem hann hjálpaði
okkur að glíma við.
Leó E. Löve.
Fleiri minningargreinar um
Magnús Helga Kristjánsson
bíða birtingar ogmunu birt-
ast í blaðinu næstu daga.