Morgunblaðið - 16.09.1995, Síða 30

30 LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
4
GUÐMUNDUR
SIGURÐUR JÓNSSON
Guðmundur
Sigurður Thor-
grimssen Jónsson
fæddist á Mar-
bakka á Akranesi
26. febrúar 1907.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 8.
september siðast-
iiðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Ragnheiður Guð-
mundsdóttir, f. 5.
apríl 1876, d. 6. maí
1961, og Jón Auð-
unsson, f. 16. sept-
ember 1867, d. 14.
febrúar 1947. Guðmundur var
annar í röð þriggja systkina.
Elst er Magnhildur Vilborg en
Þorgrímur yngri. Þau eru bæði
á lífi.
Guðmundur kvæntist eftirlif-
andi konu sinni Jóninu Sigur-
rósu Gunnarsdóttur hinn 13.
júní 1933. Hún er fædd 5. mars
1912. Þau eignuðust sex börn
sem öll eru á lífi. Þau eru: 1)
Jón Auðunn, f. 15. mars 1934,
var kvæntur Elsu Valdísi Engil-
bertsdóttur, hún er látin. 2)
Jóhanna Kristín, f. 28. apríl
1935. Var gift Hafsteini Magn-
ússyni, hann er látinn. 3) Sigur-
jón, f. 8. júlí 1937. Kona hans
er Kristín Marísdóttir. 4) Þor-
valdur, f. 30. júlí 1940, kvæntur
Guðrúnu Bjarna-
dóttur. 5) Ragn-
heiður, f. 2. mars
1948, gift Jóni
Hjálmarssyni. 6)
Guðrún, f. 24. sept-
ember 1950, henn-
ar maður er Arn-
þór Ingibergsson.
Barnabörnin eru 21
talsins og barna-
barnabörnin eru
14. Guðmundur ólst
upp við alla al-
genga vinnu til
sjávar og sveita.
Arið 1929 hóf hann
búskap ásamt foreldrum sínum
að Innsta-Vogi við Akranes.
Hann fluttist síðan að Kúlu-
dalsá í Innri-Akraneshreppi
árið 1936 og loks að Innra-
Hólmi í sömu sveit árið 1945
þar sem hann átti heima allt
til ársins 1993. Seinustu tvö
árin dvaldi hann hjá dóttur
sinni og fjölskyldu hennar á
Asfelli. Guðmundur tók mikinn
þátt í ýmsu félagsstarfi og
gegndi mörgum trúnaðarstörf-
um fyrir sveit sína og byggðar-
lag, átti meðal annars sæti í
hreppsnefnd í áratugi og var
oddviti í 23 ár.
Útför Guðmundar fer fram
frá Innra-Hólmskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
HANN afí minn er dáinn. Hann
er farinn í þá ferð sem bíður okkar
allra einhvern tímann. Allar mínar
fyrstu bernskuminningar eru
tengdar afa og ömmu á Hólmi.
^ Oft dvöldum við systkinin þar í
lengri eða skemmri tíma. Eg minn-
ist allra bíltúranna með afa á jepp-
anum hans, stundum til að gá að
hestunum og á stundum í verslun-
arferðir í bæinn. Þá sátum við
systkinin aftur í og oft var laumað
að okkur ópalpakka eða bijóst-
sykri. Afi var einstaklega bamgóð-
ur, ólatur við segja okkur sögur
og spila við okkur bamabömin.
Það allra besta var að fá að skoða
öll eldgömlu jólakortin hans sem
voru í sérstöku albúmi og ég tala
nú ekki um að fá að skoða og leika
sér með raðmyndirnar hans afa
sem hann hafði átt þegar hann var
lítill drengur. Já, þær em ótal-
margar minningamar sem líða um
hugann. Ég minnist allra aðfanga-
dagskvöldanna, þá safnaðist fjöl-
skyldan saman og við tókum upp
jólagjafimir okkar hjá afa og
ömmu. Þá var oft glatt á hjalla.
Ég óx úr grasi, en alltaf var
samband okkar afa jafngott. Hann
fylgdist með öllu sem ég tók mér
fyrir hendur eins og hann gerði
reyndar við öll bamabörnin sín.
Honum fannst stundum að allir
ættu að byija á því að læra að
gera að fiski áður en þeir lærðu
nokkuð annað, því að fiskurinn
væri jú einn af undirstöðuatvinnu-
vegum þjóðar okkar, það g'ætu
ekki allir orðið einhveijir fræðing-
ar. Við ræddum oft fjörlega saman
um þessa hluti og vomm ekki allt-
af á eitt sátt, en það spillti samt
aldrei vináttu okkar og væntum-
þykju. Afi hafði nefnilega alltaf
sínar skoðanir og stóð fast á þeim
ef á þurfti að halda. Hann var
sérstaklega fróður um alla ætt-
fræði og var oft að segja mér frá
fjarskyldum ættingjum, en því
miður fór þetta stundum fyrir ofan
garð og neðan. Hann var líka sér-
lega minnugur á gamla siði og
venjur og sagði mér margar sögur
frá því í gamla daga. Afi unni sveit-
inni sinni afar mikið og sagði oft
að hvergi væri betra að búa en á
Innra-Hólmi.
Fyrir tveimur ámm fluttu þau
afi og amma á heimili foreldra
minna. Þá var hann orðinn mjög
hreyfihamlaður. Ég held samt að
hann hafi alltaf saknað Innra-
Hólms, jarðarinnar sem hann var
búinn að búa á í tæp fimmtíu ár
og alla daga var hugurinn þar.
Hann var afskaplega glaður og
lifnaði allur við ef honum var boð-
ið í bíltúr um sveitina sína. Nú er
þetta allt liðin tíð, og aðeins minn-
ingarnar eftir. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi á síðastliðnu
sumri í júlímánuði að dvelja heima
í sumarfríi og átti þá margar mjög
góðar stundir með afa mínum. Þá
ræddum við um lífið og tilveruna
og skiptumst á skoðunum. Ég ók
honum um sveitina svo að hann
gæti fylgst með heyskapnum á
bæjunum. Þó að líkaminn væri
orðinn lúinn og þreyttur var hugur-
inn samt alltaf við búskapinn sem
verið hafði lífsstarf hans svo lengi.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
átt þennan tíma með afa mínum.
Ég bið algóðan Guð að blessa
ömmu mína og gefa henni styrk.
Ég bið Guð að geyma afa minn
um alla eilífð og ég þakka honum
fyrir allt það sem hann kenndi mér.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Sigrún Björk.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum hans afa, Guð-
mundar Sigurðar Jónssonar Innra-
Hólmi.
Þegar ég lít til baka man ég
eftir mér inn frá um það leyti sem
þau voru að hætta með kýrnar. I
mörg ár eftir það voru þau þó með
kindur, hesta og svo auðvitað hæn-
urnar hennar ömmu. Þannig höfðu
þau alltaf eitthvað fyrir stafni.
Oft fór ég inneftir og var þá
stundum í nokkra daga. Yfirleitt
kom þá afi við heima eftir að hafa
farið í kaupstaðarferð á Skagann
og tók mig með. Afi var mjög reg-
lusamur með t.d. matartíma og
háttatíma. Hann var vanur að fara
upp í rúm upp úr tíu á kvöldin og
auðvitað gerði ég það þá líka.
Hann fylgdist alltaf vel með veðri
eins og menn gera sem eru í nánu
sambandi við landið og náttúruna.
Einig hélt hann dagbók í fjölda ára
þar sem hann skrifaði það helsta
sem gerðist þann daginn.
Sumt af því sem afi sagði mér
tók ég heldur bókstaflega, eins og
að sá sem væri fljótur að borða
væri líka fljótur að vinná. Það varð
að sjálfsögðu til þess að ég hálf
gleypti í mig matinn.
Afi og amma áttu alltaf á þess-
um tíma Land-Rover. Á honum
fórum við afi stundum niður á tún
og ég fékk að prófa að keyra.
Eftir margar ferðir um túnin fékk
ég að keyra inn að Hólabrú og var
það alltaf mjög mikið sport hjá
mér. Ef við sáum kindur við veginn
á leiðinni þekkti afi þær úr fjar-
lægð og gat sagt til frá hvaða bæ
þær voru.
Búskapur og skepnur voru hans
líf og yndi og þá sérstaklega hest-
ar. Það er skrýtið til þess að vita
að afi og amma gátu munað í sam-
einingu lit og einkenni flestra
þeirra hesta sem þau höfðu átt.
Seinna þegar ég fékk bílpróf og
eignaðist bíl gat ég skroppið in-
neftir í heimsókn þegar ég vildi.
Stöku sinnum fórum við í bíltúr
kringum fjallið, niður á Skaga, eða
eitthvað annað. Afa þótti alltaf
gaman að sjá sveitina sína og sveit-
irnar í kring, sjá hvar var búið að
slá eða heyja á bæjunum. Þegar
við komum heim að Hólmi aftur
spjölluðum við afi um allt milli him-
ins og jarðar. Oft vorum við ekki
sammála, en alltaf skildum við
sáttir. Margar sögur sagði hann
mér frá hvernig hlutirnir voru fyrr
á árum því hann var mjög minnug-
ur á margt sem hafði gerst á langri
ævi hans og ýmsu sem hann hafði
lent í.
Afi hafði mjög ákveðnar skoðan-
ir á verkaskiptingu á heimilinu.
Eitt sinn þegar við Guðrún náðum
í þau í kaffi til okkar og ég fór
að munda mig við að þeyta rjóma,
spurði hann forviða hvað í
ósköpunum ég væri að gera, þetta
var ekki verk fyrir karlmann.
Síðustu tvö árin bjuggu þau hjá
pabba og mömmu á Asfelli. Þó það
væri aðeins utar í sveitinni var
greinilegt að hugurinn var alltaf
inn á Hólmi, enda bjuggu þau þar
í áraraðir.
Þegar við komum í heimsókn
að Ásfelli var Marinó Rafn oftast
vanur að kíkja í heimsókn inn í
herbergi til þeirra því krakkar voru
yfírleitt fljótir að hænast að þeim.
Undir borði hafði afi dós með sæl-
gæti til að gefa litlum munnum
sem komu í heimsókn.
En nú er dagur að kveldi kom-
inn og langri og viðburðaríkri ævi
afa lokið. Við sem eftir erum geym-
um minningu um góðan mann.
Elsku amma, frá okkur færðu okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Sig. Jónsson.
AÐALHEIÐUR OLGA
GUÐGEIRSDÓTTIR
+ Aðalheiður Olga Guðgeirs-
dóttir fæddist í Ólafsvík 27.
september 1913. Hún lést á
heimili sínu 24. ágúst síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Kópavogskirkju 5. septem-
ber.
VIÐ kynntumst Aðalheiði Olgu Guð-
geirsdóttur, henni Heiðu, fyrir fímm
árum, þegar við fluttum inn á neðri
hæðina hjá henni. Fyrir okkur var
hún eldri kona en full af lífí og orku.
Hún tók okkur ákaflega vel, ungum
hjónum með þijú fyrirferðarmikil
böm. Oft spurðum við hana að því
hvort hávaðinn frá börnunum væri
ekki þreytandi en hún Heiða hélt
nú ekki, hún hefði gaman af böm-
um. Hún reyndist okkur afskaplega
vel að öllu leyti. Fljótlega fóm böm-
in okkar að leita til hennar, það var
svo gott að fá að bíða uppi ef pabbi
og mamma voru ekki heima. Þeim
fannst líka ósköp gott að geta kallað
í hana ef þau vom ein heima og
vantaði aðstoð.
Við kveðjum í dag með söknuði
góðan nágranna sem var okkur
kær. Okkur mun svo sannarlega
bregða við að hafa ekki hana Heiðu
uppi. Þó að lítil huggun sé í því sem
við getum sagt þá biðjum við Guð
að vera með ástvinum hennar og
veita þeim styrk í sorg þeirra. Við
vottum fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúð.
Stella, Davíð og börn.
*
<
v
1
I
í
<
í
4
i
4
Það sem þú heyrir er ekki alltaf það
sem þú vilt heyra. Þess vegna er nauðsynlegt að
geta valið áhugaverða og áreiðanlega umfjöllun
hvenær sem þér hentar.