Morgunblaðið - 29.10.1995, Blaðsíða 26

26 D SUNNUBAGUR 29. OKTÓBER 1995
HEIMILI
MORGUNBLAÐIÐ
Pressukönnur, pastapottar
- tölvur og tannburstar
FYRIR örfáum árum þótti það
heimili vel tækjum búið sem stát-
að gat af frystikistu og fjar-
stýrðu sjónvarpi. Fondu-pottar
fyrirfundust bara í eldhúsum
annálaðra sælkera — eða algerra
sérvitringa — að ekki sé talað
um pasta-potta og pressukönn-
ur; expressóvélar og örbylgju-
ofna. Nú er tíðin önnur; matar-
venjur landans hafa gjörbreyst
á skömmum tíma; svínakótilett-
urnar hafa að mestu vikið fyrir
sólþurrkuðum tómötum og á
mánudögum borða fleiri pasta
en plokkfisk. Það er því deginum
ljósara að hraðsuðuketillinn og
hrærivélin duga æði skammt.
r'
I samninga-
viðræðum
við konuna
AÐ vafðist ekki lengi fyrir Óskari Finnssyni, mat-
reiðslumeistara og veitingamanni, hvaða tækis
hann gæti síst verið án. „Það gengur ekki fyrir raf-
magni,“ sagði hann hálfafsakandi. „Og það er bæði
gamalt, lúið og ljótt,“ bætti hann við og forvitni okkar
jókst til muna. „Þetta er gamalt trébretti, sem er búið
að fylgja mér í mörg ár. Svo mörg að það er eiginlega
orðið hluti af mér. Ég vinn svo til allt á þetta bretti.
Það eru komnar sprungur í það og aldurinn er farinn
að segja til sín ... en einhverra hiuta vegna get ég
ekki lagt það til hliðar. Þess í stað sótthreinsa ég það
reglulega, pússa það upp og dekra við það á alla kanta.
Sumum finnst þetta ofboðslega fyndið því nóg á ég af
nýjum, fínum brettum ... en það er bara eitthvað sér-
stakt við þetta tiltekna bretti,“ sagði hann með áherslu.
„Ég get skipt út Öllum pottum og pönnum, afruglarinn
mætti svo sem fara líka - en ekki gamla, ljóta brettið,
það er á hreinu.“ Það komu svolitlar vöflur á listakokk-
inn, þegar við spurðum hann bara hreint út; en ertu
ekkert veikur fyrir alls konar tækjum og tólum? „Nee-
eii, ekki þannig,“ svaraði hann að bragði - en skipti
svo snarlega um stefnu og sagði; „Júúú, svooona." Við
kröfðumst frekari skýringa. „Sko, ég á allt í eldhús,"
sagði hann, „það er allt til. Én ég hef tii dæmis aldrei
eignast fótanuddtæki," flýtti hann sér að benda á. En
sjálfvirkan bílskúrshurðaopnara? „Nei, ég má ekki kaupa
hann,“ svaraði Óskar og honum var greinilega mikið
niðri fyrir. „Ég er alltaf að reyna að semja við kön-
una,“ útskýrði hann „en það gengur svolítið illa að sann-
færa hana. Það tekst samt á endanum, ég er alveg viss
um það. En samningaviðræðurnar standa enn yfir.“
Nöpur niðurstaða
„Svo er stór, amerískur ísskápur mjög ofarlega á
óskalistanum," mundi hann allt í einu; „alvöru ísskápur
með vatnskrana, klakavél og öllum græjum. Anna Fríða
frænka á svona ísskáp og þetta er alvöru tæki. Eini
gallinn er að hann passar ekki inn í eldhúsið hjá mér.
Þeir taka nefnilega heilmikið pláss,“ upplýsti hann og
okkur sagði svo hugur að hann hefði verið búinn að
mæla eldhúsið hjá sér mörgum sinnum áður en hann
sætti sig við þessa nöpru niðurstöðu.
Hér í eina tíð voru rafmagnstannburstar mjög í tísku
en Óskar fjárfesti aldrei í þeirri tækninýjung. „Nei,“
svaraði hann og hló, „ég hef aldrei skilið hvers vegna
fílefldir, handsterkir karlmenn fá sér tannbursta sem
titrar. Mér finnst þetta í raun alveg drepfyndið," sagði
hann. „Ég nota bara gömlu, góðu aðferðina."
Hún getur ekki án mín verið
Óskar Finnsson fullyrti að hann væri mjög myndarleg-
ur heima hjá sér. „Ég elda alltaf," sagði hann. „Konan
mín steikir hamborgara og hakk, hitar pylsur og býr
Morgunblaðið/Sverrir
ÓSKAR Finnsson
til samlokur og þá er það upptalið. Að öðru leyti sé ég
alfarið um matargerðina. Það má eiginlega segja að
þannig sé ég búinn að þaktryggja mig; hún getur ekki
án mín verið; það er ekki fræðilegur möguleiki," sagði
hann, öryggið uppmálað. „En hún kann eitt sem ég
kann ekki„ viðurkenndi hann svo eftir andartaks um-
hugsun, „öll svona tæki eru hennar deild. Ég get ekki
einu sinni tekið upp á „video“, hvað þá heldur sett „hi-
fi-ið“ á. Hún sér um öll svona mál á heimilinu," sagði
hann. Við stöndumst ekki freistinguna - og bendum
honum á að hann væri þá trúlega líka illa settur án
hennar. „Vonlaus," svaraði hann. „Við getum ekki án
hvors annars verið - það er málið.“
' Fullur bílskúr
„Ég er að velta þessu fyrir mér með bílskúrshurðaopn-
arann,“ sagði Óskar allt í einu upp úr þurru. „Sko, hún
skilur þetta ekki.“ Við þóttumst vita að hann væri að
tala um konuna sína. „Ég þarf nauðsynlega á þessu á
halda,“ sagði hann og áherslu á hvert einasta orð. Við
vorum ekki í nokkrum vafa um það en ákváðum samt
að leggja fyrir hann samviskuspurningu. Ósköp varfæm-
islega spurðum við hann hvort það gæti nokkuð verið
að bílskúrinn hans væri fullur af einmitt svona dóti, sem
hann hefði bara ekki getað lifað án á sínum tíma? „Já,
þú meinar það,“ sagði Óskar og það var eins og það
væri að renna upp fyrir honum ljós. „Þú heldur að það
sé þess vegna sem hún er svona stíf á þessu... en ef
ég segi henni að...“ Við óskuðum listakokknum vel-
gengni í samningaviðræðunum; vonuðum innilega að
innan skamms myndi hann eignast sjálfvirkan bílskúrs-
hurðaopnara... hann þarf nauðsynlega á honum að
halda.
pílt9|w|l'lAaffl#w

Fimm viðartegundir
kirsuber

ramin
mahogní
hlynur
3
D
elri
T||J

iiá®

Stuttur afgreiðslutími
\ Betra verð
Framleiðum einnig:
\ Álrimlagluggatjöld
'V Pílumyrkvatjöld
\ Rúllugluggatjöld
'V Strimlagluggatjöld
Framleitt
eftir þínu
máli
pílu Pílugluggatjöld hf
Suðurlandbraul 16, sími 568 3633, fax 568 3630
Morgunblaðið/ Sverrir
GUÐRÍÐUR Haraldsdóttir
Ástfangin af
uppþvottayélinni
UPPÞVOTTAVÉLINA“ svaraði
Guðríður Haraldsdóttir dag-
skrárgerðarmaður með örvæntingu
í röddinni þegar við spurðum hana
hvaða heimilistæki hún mætti síst
missa. Þegar okkur hafði tekist að
sannfæra hana um að við ætluðum
ekki að svipta hana neinu tæki dró
hún andann léttar og sagði; „Það
var ekki fyrr en ég eignaðist upp-
þvottavélina sem ég skildi hvernig
Ameríkanar geta elskað handþeyt-
ara, hrærivélar og hreinlætistæki
ýmiss konar. Ég „elska“ nefnilega
uppþvottavélina mína - gæti ekki
án hennar verið.“ Aðspurð um
hversu lengi þetta „ástarævintýri"
hefði staðið sagði Guðríður að
„sambúðin" hefði staðið í sjö ár,
„... og enn hefur ekki komið upp
nein misklíð á milli okkar“ fullyrti
hún grafalvarleg. „Reyndar var hún
frekar framtakslaus fyrstu ellefu
mánuðina“ upplýsti hún, „en það
var víst vegna þess að ég var svolít-
ið lengi að láta tengja hana.
„Fjölskylda mín gaf mér hana í
afmælisgjöf þegar ég varð þrítug,“
hélt hún áfram og það leynir sér
ekki að vélin sú arna er Guðríði
kær. Skyndilega hallaði hún sér
fram, lækkaði róminn lítið eitt og
hálf hvíslaði; „Reyndar held ég að
fjölskyldan hafi einhverra hluta
vegna talið að uppþvottavélin myndi
gera mig gjaldgengari á hjóna-
bandsmarkaðnum. Þau hafa svolitl-
ar áhyggjur af þessu,“ sagði hún í
trúnaðartón og virtist sjálf hafa
töluverðar áhyggjur af áhyggjum
ættingjanna.
Moppur ogmjólk
Annars kvaðst Guðríður ekki
vera sérlega veik fyrir heimilistækj-
um almennt. „Ég átti einu sinni
örbylgjuofn en notaði hann ekki
neitt," sagði hún, „svo ég seldi hann
bara. Ég á hinsvegar ágætt sjón-
varp, myndbandstæki og svo var
ég að fjárfesta í frábærri moppu
sem ég sá auglýsta. Mig hafði lengi
vantað svoleiðis grip,“ bætti hún
við. „Auglýsingar hafa samt yfir-
leitt lítil áhrif á mig,“ fullyrti hún.
„Þær eru venjulega svo villandi,
fínnst mér. Þú horfir á það í sjón-
varpinu hvernig fólk opnar mjólkur-
femur eins og ekkert sé - eitt hand-
tak og mjólkin rennur ljúflega úr
fernunni. Reynsla mín er hinsvegar
sú að það er ógjörningur að gera
þetta svona snyrtilega. Þegar ég
opna mjólkurfernur skvettist mjólk-
in undantekningalaust bæði framan
í mig og niður á gólf. Ég telst hepp-
in ef ég næ hálfum lítra úr hverri
fernu,“ sagði hún og hristi höfuðið,
langþreytt á þeirri haugalygi sem
birtist okkur einna helst í mjólkur-
auglýsingum. „Ég meina það,“
bætti hún svo við eins og til að
fyrirbyggja allan grun um að hún
væri að grínast. En þó svo Guðríður
eigi hvorki fótanuddtæki né frysti-
kistu þá gerir hún kröfur þegar
kaffi er annars vegar. „Ég er rosa-
leg kaffikerling," viðurkenndi hún,
„og sjálfvirka kaffikannan er fyrir
löngu komin inn í skáp. Ég nota
pressukönnu og helli því svo sjóð-
heitu yfir á hitabrúsa ef það þarf
eitthvað að standa. Mig dreymir um
að eignast einhvern tíman expresso-
vél ... en það verður að bíða betri
tíma,“ sagði hún. En hvað tölvur -
á hún eina slíka? „Já, ég á gamla
Macintosh-vél“ svaraði hún „ ... en
sonur minn á nýja 486 tölvu,“ bætti
hún við og það sást langar leiðir
að hún hefði ekkert á móti því að
skipta við hann. „Ég verð bara að
vera fleðuleg við strákinn," sagði
hún og þar með var það mál leyst.
„Internetið fínnst mér líka rosalega
spennandi. Það er framtíðin."
Einfaldlega ofung
Áður en langt um leið barst talið
aftur að hinni ómissandi uppþvotta-
vél. „Hún er pínulítil," upplýsti Guð-
ríður, „en rosalega góð.“ Eftir and-
artaks umhugsun sagði hún eins og
annars hugar; „Þetta er svolítið
sorglegt, ættingjanna vegna. Þeir
hafa miklar áhyggjur af þessu. Þeir
voru búnir að margbenda mér á að
riddarinn á hvíta hrossinu kæmist
ekki upp á aðra hæð. Ég yrði að
fara meira út á lífið. Svo voru settir
„stillansar" utan á húsið hjá mér
og fagnaðarlátunum ætlaði aldrei
að linna hjá ættinni eins og hún legg-
ur sig. Þetta kveikti veika von. Eg
hinsvegar lokaði bara gluggunum.
... Ég er einfaldlega of ung til að
binda mig,“ sagði þessi þijátíu og
sjö ára dagskrárgerðarkona þegar
hún fylgdi okkur til dyra.
I