Morgunblaðið - 13.10.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
SUNNUDAGUR 13. OKTÓBER 1996 33
i
i
i
i
i
i
i
i
4
i
í
i

i
I
i
i
I
i
í
i
i
INGIBERG UR J.
G UÐBRANDSSON
gaf mér mikið, ekki síður en nem-
endum sínum.
Blessuð sé minning hans.
Haukur Agústsson.
Við lát gamals og góðs starfsfé-
laga, Karls Sveinssonar, hvarflar
hugurinn aftur til loka sjöunda ára-
tugarins en þá bar fundum okkar
Karls fyrst saman. Þá var tími
blómabarna og Bítla- og Rolling
Stones-tónlistar. Ungt fólk á íslandi
velti fyrir sér í fyrsta sinn spurning-
unni um það hvort og hve hættu-
legt hass væri og öld hinna harðari
vímuefna hérlendis tæplega gengin
í garð. Menn stigu í fyrsta sinn
fæti á tunglið svo vitað sé. Gömul
gildi og gamall sannleikur voru
ekki eins traust og áður. íslenskt
þjóðfélag var að rísa úr dálítilli
efnahagskreppu þar sem flutningur
til Svíþjóðar hafði verið lausnin á
atvinnuleysisvanda allmargra.
Við stýrið í menntamálum var
dr. Gylfi Þ. Gíslason, prófessor og
foringi jafnaðarmanna. Að hans
undirlagi voru framhaldsdeildir
gagnfræðaskólanna stofnaðar.
Stofnun þessara deilda var merkileg
á marga lund. Við hana opnuðust
áður lokaðar leiðir gagnfræðinga
til framhaldsnáms og ungmenni út
um land gátu lengur sótt skóla í
átthögum sínum. Þessar deildir
voru líka undanfari og upphafið að
fjölbrautaskólakerfinu, þó að þar
tíðkaðist ekki áfangakerfi. Þannig
voru miklar hræringar í ungum
sálum og eðlilegur umbrota- og
uppreisnarhugur.
Framhaldsdeildir gagnfræða-
skólanna sem stofnaðar voru í Lind-
argötuskóla í Reykjavík voru fjöl-
mennastar slíkra deilda á landinu
og eins konar flaggskip þeirra. For-
stöðu fyrir þeim hafði Ólafur H.
Óskarsson síðar skólastjóri Val-
húsaskóla og kennaralið var tiltölu-
lega ungt. Eg held að Karl Sveins-
son hafi verið öldungurinn í okkar
hópi þá 37 eða 38 ára.
Nemendur sem komu í framhalds-
deildirnar voru að sumu leyti annarr-
ar gerðar heldur en þeir sem áttu
greiða og beina leið í gegnum lands-
próf. En þeir voru tápmikill og leit-
andi hópur sem hafði hlotið í vögg-
ugjöf góðar skapandi gáfur sem síð-
ar hefur komið í ljós að nýttist þeim
vel til afreka í listum og verklegum
greinum. Það gefur augaleið hve
mikilvægt það var að samhent lið
kennara starfaði með þessu unga
fólki. Kennarar sem gátu sett sig í
spor nemenda sinna og voru tilbúnir
að ræða við þá um hvaðeina sem
leitaði á hugann, þó það flokkaðist
ekki beint undir þá kennslugrein sem
var á stundaskránni.
Karl var óvenjufjölfróður maður
og hafði víða farið. Mér er líka
næst að trúa því að gáfnafar hans
hafi verið líkt því sem nemendunum
var gefið, enda kominn af tveimur
stórum skapandi listamönnum. Karl
náði afar góðum árangri í kennslu
sinni og nemendur báru hlýjan hug
til hans. Hann var jafnvígur á að
kenna raungreinar og tungumál,
þ.e. þýsku og dönsku, en líffræði
og líffærafræði voru helstu greinar
hans í Lindargötuskóla.
Ferill framhaldsdeildanna í Lind-
argötuskóla spannaði minna en ára-
tug. Áður en varði voru þær fluttar
upp í Ármúlaskóla og voru þar vísir-
inn að því sem nú nefnist Fjöl-
brautaskólinn við Ármúla. Flestir
kennaranna fylgdu með deildunum
en nokkrir hurfu á vit annarra við-
fangsefna. Karl var þá þegar farinn
út á land að kenna í svipuðum deild-
um bæði á Eiðum og að Laugum.
Karl var maður dulur og fátalað-
ur um einkahagi og átti stundum
erfitt og veit ég fátt um hans nán-
ustu. Ég veit þó að um árabil átti
hann samleið með mætri konu,
Dagbjörtu Kristjánsdóttur, kennara
og einnig veit ég að einn son átti
hann Örn að nafni og sonarsyni
• eignaðist hann tvo og tengdadóttur
sem hafa reynst Karli vel í þeim
veikindum sem hafa þjáð hann
mörg síðustu ár.
Eru þeim nú öllum sendar hlýjar
kveðjur og Karli þökkuð góð og
gefandi kynni.
Guðrún Halldórsdóttir.
4- Ingibergur
* Jóhann Guð-
brandsson fædd-
ist 31. janúar
1934. Hann lést í
Landspitalanum
4. október síðast-
liðinn. Ingibergur
var sonur Guð-
brands Guð-
mundssonar húsa-
smíðameistara og
Sigríðar Guð-
mundsdóttur hús-
móður, f. á Eyrar-
bakka. Sigríður
var tvígift. Fyrri
maður hennar hét Ingibergur
Jóhann vélstjóri, en hann fórst
af slysförum er sprenging varð
í vélarrúmi skips er hann vann
við í Reykjavíkurhöfn. Guð-
brandur, faðir Ingibergs, var
einnig tvígiftur, en fyrri eigin-
kona hans var Sigríður ættuð
frá Stardal í Mosfellsdal. Þau
eignuðust 3 börn, Sigurður
elstur, eftirlifandi hálfbróðir
Ingibergs, er nú dvelur á Norð-
urbrún við Hrafnistu. Næstur
í röðinni var Magnús, þá Guð-
laug og eru þau bæði látin.
Utför Ingibergs fer fram frá
Fossvogskapellu mánudaginn
14. október og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Látinn er í Reykjavík Ingibergur
Jóhann Guðbrandsson húsgagna-
bólstrari til heimilis að Þórufelli 14.
Ingibergur lærði húsgagnabólstrun
hjá Benedikt Jónssyni og starfaði
hann á húsgagnaverkstæði Jóns
og Guðmundar á Laufásvegi 18 a.
Ingibergur hóf síðan sjálfur rekstur
á húsgagnabólstrunarverkstæði við
Þórsgötu, en reksturinn var erfiður
á köflum því réð hann sig hjá Pósti
og síma við bréfburð. Hann kunni
að ýmsu leyti vel við bréfburðinn
og bar út bréf í Holtin ofan við
Hlemm og inn með Suðurlands-
braut. Eignaðist hann marga rabb-
kunningja í þessu starfi og eignað-
ist marga vini, en Ingibergur var
innst inni húmoristi og hlýr per-
sónuleiki. Jafnframt því að vinna
við póstburð vann Ingibergur við
iðn sína í aukavinnu. Þar kom að
því að hann tók að sér bólstrun á
stólum fyrir Menntaskólann í
Reykjavík sem mun hafa verið
1964 að því er ég best veit. Hann
var fastráðinn við Menntaskólann
í maí 1978 og starfaði ætíð síðan
við skólann. Ingibergur var vand-
virkur og góður iðnaðarmaður og
eru ófá stólbök og setur í skólanum
sem hendur hans hafa farið um í
þá rúma þrjá áratugi er hann starf-
aði við skólann. Ingibergur var
ógiftur og eignaðist engin börn, en
barngóður var hann og spaugaði
gjaman er aftur framkallaði bros
barna minna. Eins og margur lenti
Ingi í baráttunni við Bakkus. Seinni
árin bjó hann í Risinu í Stakkholti
og hafði þar kost og húsaskjól.
Fyrir rúmum tveimur ámm fékk
hann úthlutað fél. eignaríbúð við
Þórufell sem var grunnur að því
að undirbúa elliárin og skapa sér
griðastað. Ingi tókst vel á við þetta
verkefni og margt gott var að ger-
ast í lífi hans. Við ræddum það að
næsta átak væri að fara að læra á
bíl, sem ég veit að hugurinn stefndi
til og var af fullum huga meint.
Ingibergur var góður og gegn
framsóknarmaður og hafði mikinn
áhuga á landsmálum og fylgdist
vel með á þeim vettvangi enda var
hann einn dyggasti hlustandi
„gömlu Gufunnar“ sem vel sér fyr-
ir sínum. Á margan hátt var Ingi-
bergur mótaður af uppvaxtarárum
sínum og á köflum forn í fasi sem
aftur kristallaðist t.d. í klæðaburði,
en hann gekk til að mynda til síð-
asta dags í skóhlífum sem heldur
sjaldséð er orðið nú til dags. Gaml-
ir hlutir höfðu mikið notagildi í
hans augum og mátti
helst engu henda, enda
einhverntímann hægt að
brúka síðar. Neysluþjóð-
félagið var honum ekki
sérlega kærkomið og á
vissan máta fjandsam-
legt. Með Ingibergi er
genginn góður vinur og
samstarfsmaður við
Menntaskólann í
Reykjavík. Hans er
saknað af vinum sínum
og velunnurum. Eftirlif-
andi bróður votta ég
samúð mína og bið að
algóður guð varðveiti
minninguna um góðan dreng.
Ólafur H. Einarsson,
Mosfellsbæ.
Fyrir fáeinum dögum var mér
tilkynnt, að Ingibergur Jóhann
Guðbrandsson húsgagnabólstrari
væri látinn, liðlega sextugur að
aldri. Við Ingibergur höfum verið
samstarfsmenn í Menntaskólanum
í Reykjavík í rúman aldarfjórðung,
og margar góðar minningar um
hann koma nú fram í hugann.
Hans skal nú - að leiðarlokum -
minnst hér í fáeinum orðum.
Ingibergur hafði vinnuaðstöðu í
skólanum, fyrst í Þrúðvangi við
Laufásveg og síðar í hinu gamla
húsi KFUM við Amtmannsstíg.
Ég hafði umsjónarstörf með hönd-
um í fyrrnefndum húsum, og því
kynntist ég honum allvel. Ingi-
bergur var einstaklega vandaður
og traustur starfsmaður. Hann var
hógvær, og hann lét oft verkin
sjálf tala. Allt sem hann var beð-
inn um, vann hann af vandvirkni
og alúð. Mér er um það kunnugt,
að hann reyndist einkar hjálplegur
ýmsum kennurum sem til hans
leituðu.
í Þrúðvangi hafði lengi verið
stór hægindastóll, sem hafði áður
verið glæsilegur, en var nú orðinn
lélegur og talinn nánast ónýtur.
Rætt var um að fleygja honum,
en Ingibergur tók að sér að gera
hann upp. Að því vandaverki loknu
var stóllinn sem nýr, einkar þægi-
legur og gagn- legur. Og þannig
voru öll hans störf, vandlega og
fagmannlega unnin. - Ingibergur
fékkst og við margt fleira. Hann
lét sér annt um öryggi nemenda
og starfsmanna Menntaskólans.
Oft mátti sjá hann vinna við það
að ryðja snjó af leiðum milli húsa
skólans eða að bera á þær sand
eða salt. Þar var og vandlega að
verki staðið.
Þótt Ingibergur væri hógvær
og sumum virtist hann hlédrægur,
var hann einkar viðfelldinn, hlý-
legur og viðræðugóður. Hann var
stundum kíminn, og hann benti
þá á dálítið spaugilegar hliðar á
ýmsum málum. Maður fór jafnan
glaðari og hressari í bragði af
hans fundi.
Hinn 20. sept. sl. hitti ég Ingi-
berg og bað hann um dálitla að-
stoð, sem hann fúslega veitti. Við
ræddum þá dálítið saman um hús-
næðismál Menntaskólans. Það var
ánægjulegt að ræða við hann sem
fyrr. Ég vissi það ekki þá, en þetta
var síðasti starfsdagur hans.
Skömmu síðar varð hann skyndi-
lega alvarlega veikur, og hann
andaðist tæpum tveimur vikum
síðar, hinn 3. okt. sl.
Það hefur verið styrkur Mennta-
skólans í Reykjavík, að þar hafa
unnið jýmsir áhugasamir starfs-
menn. I þeirra hópi var svo sannar-
lega hann Ingibergur húsgagna-
bólstrari, og hann þjónaði stofnun-
inni af stakri prýði, bæði vel og
lengi og vildi veg hennar sem
mestan. Við sem unnum með hon-
um söknum hans mjög, og það er
erfið tilhugsun að geta ekki lengur
leitað til hans. En minningin um
góðan dreng og traustan sam-
starfsmann lifir.
Ég sendi að lokum vandamönn-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ingibergs
Jóhanns Guðbrandssonar.
Ólafur Oddsson.
Kveðja frá Menntaskólanum
í Reykjavík
Ingibergur Jóhann Guðbrands-
son hefur verið húsgagnabólstrari
í Menntaskólanum í Reykjavík síð-
ustu þijá áratugi. Ingibergur var
drengur góður, hvers manns hug-
ljúfi og vann verk sín af stakri
samviskusemi og prúðmennsku.
Ég kynntist Ingibergi fljótlega eft-
ir að ég hóf kennslu við Mennta-
skólann í Reykjavík árið 1972 og
þá hafði hann vinnuaðstöðu í Þrúð-
vangi við Laufásveg. Ég kenndi
m.a. tölvufræði, en sú námsgrein
átti erfitt uppdráttar vegna þröngs
húsakosts og lítils vélbúnaðar.
Þegar ég fór þess á leit við Ingi-
berg, að hann þrengdi að sér með
því að leyfa mér að nota geymslu,
sem var hluti af vinnuaðstöðu
hans, þá tók hann mér opnum örm-
um. Hann var alltaf boðinn og
búinn að aðstoða mig og í samein-
ingu innréttuðum við tölvuver í
þessari geymslu.
Síðustu árin hefur Ingibergur
haft aðstöðu í kjallara í húsi
KFUM við bólstrun húsgagna. Það
er fyrst og fremst Ingibergi að
þakka hversu lengi skólahúsgögn
hafa enst í Menntaskólanum í
Reykjavík. Auk starfs húsgagna-
bólstrara var Ingibergur aðstoðar-
maður húsvarðar og staðgengill
hans og eru þau ófá verkin sem
Ingibergur tók að sér, ávallt með
bros á vör enda var grunnt í kímn-
ina hjá honum.
Sl. vor var haldin Sögusýning í
Menntaskólanum í Reykjavík í til-
efni af 150 ára afmæli skólans.
Við það tækifæri lögðu margir
nemendur, kennarar og annað
starfsfólk skólans mikla vinnu á
sig við undirbúning sýningarinnar.
Ingibergur lék þar á als oddi og
var boðinn og búinn að aðstoða
eins og hans var háttur.
Ingibergur átti samfellda
starfsævi í Menntaskólanum í
Reykjavík, þar til hann veiktist
skyndilega, hinn 20. september sl.
Ingibergur náði sér aldrei eftir það
og lést hann 3. október sl. I Land-
spítalanum. Kennarar, aðrir
starfsmenn og nemendur Mennta-
skólans í Reykjavik hafa misst
mikið við fráfall þessa hjartahlýja
og ljúfa manns. Menntaskólinn í
Reykjavík sendir fjölskyldu Ingi-
bergs innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingibergs Jó-
hanns Guðbrandssonar.
Yngvi Pétursson.
Ingi, eins og ég vandist að kalla
hann, hafði starfað við Mennta-
skólann í Reykjavík álíka lengi og
ég, í kringum þtjátíu ár. Störf okk-
ar við skólann voru þó á sitthvoru
sviðinu, sem varð til þess að við
kynntumst ekki að ráði fyrr en
aðstæður í skólanum sl. vor, sumar
og haust urðu til þess að starfsvett-
vangur okkar beggja varð hinn
sami. Ingi er í mínum huga mjög
óvenjulegur maður og mikill mann-
kostamaður. Hógværð hans og lát-
leysi stungu mjög í stúf við allt
umhverfi nútímamannsins, þar sem
hraði, streita, hávaði og samkeppni
eru áberandi, og máluð svo skærum
litum.
Við undirbúningsvinnu hátíðar-
halda í Menntaskólanum vegna 150
ára afmælis skólans sl. vor, komu
mannkostir Inga vel í ljós. Alltaf
hélt hann sínu jafnaðargeði sama
hvað á gekk. Þegar tímaskortur,
þreyta og annað sem fylgir önnum
tók á sig ýmsar myndir, haggaðist
Ingi ekki, enda þótt sviti rynni nið-
ur enni hans og háls. Við þessar
kringumstæður naut sín vel hin
næma kímnigáfa hans og góðlát-
lega stríðni sem hljóta að vera
meðal þess sem var einkennandi í
fari þessa óvenjulega manns.
Við fyrrnefndan undirbúning
hátíðarhalda var dustað rykið af
fjölda gamalla muna og mynda úr
sögu skólans. Engum duldist áhugi
Inga á öllu því og var stundum sem
hann hyrfi sjálfur inn í þennan
gamla heim. Einkum var það
Reykjavík síðustu aldar sem heill-
aði hann. Ég er ekki í vafa um að
vinnan kringum hátíðarhöldin gaf
lífi hans lit. Þegar svo gengið var
aftur frá þessum gömlu munum
nú í haust, skynjaði ég sterkan
söknuð hjá honum.
Sennilega fann hann að horfnir
tímar fábrotins lífs og gamalla
gilda hefðu alls ekki hentað honum
verr en nútíminn. Um leið og ég
kveð Inga með þessum orðum, vil
ég þakka honum samfylgd og sam-
vinnu í skólanum.
Guðný Jónasdóttir, kennari.
Ingibergur Guðbrandsson kom
til starfa í Menntaskólanum í
Reykavík fyrir röskum þijátíu
árum og var því með elstu starfs-
mönnum skólans þegar hann lést.
Hann lærði húsgagnabólstrun og
var ráðinn til að lagfæra húsgögn
skólans skömmu eftir að hann hafði
lokið sínu iðnnámi.
Starfsdagur hans var því nær
allur við skólann. En þar sem lengi
var kennt í sex húsum austan
Lækjargötu og Fríkirkjuvegar var
þörf fyrir margt handtak í viðhaldi
húsa og muna. Það kom því skólan-
um vel að Ingibergur var handlag-
inn og fengum við sögukennarar
að reyna það svo vel þegar hann
lagaði fyrir okkur sögukort sem
höfðu orðið illa úti í burði milli
húsa í misjöfnu veðri oft á tíðum.
Hann starfaði mikið með smiði
skólans við lagfæringar bæði innan
húss og utan.
Skóli er í rauninni harla óvenju-
legt samfélag. Þarna eru kennarar
eins konar verkstjórar fyrir hönd
þekkingarinnar sem þeim er ætlað
að koma til neytendanna sem eru
nemendurnir. Þess vegna þarf slík-
ur staður margs við. I svo gróinni
stofnun sem MR hafa gjarnan
starfað sáman fjórar til fimm kyn-
slóðir starfsmanna og samvinna
verið með ágætum. Þar starfa auk
kennara og nemenda starfsmenn á
skrifstofu, í eldhúsi, við húsvörslu,
í viðgerðum og ræstingu sem
mynda í rauninni heild sem gerir
skólastarfið mögulegt. Mér fannst
alltaf að Ingibergi liði vel að vera
hlekkur í þeirri heild. Honum var
hlýtt til Menntaskólans í Reykjavík,
vildi sóma hans sem mestan. En
slík var hógværð hans að mörgum
var það ekki ljóst. Annað sem ein-
kenndi Ingiberg var geðprýði og
góðvild. Bömum ieið vel hjá honum.
Betri einkunn er víst ekki hægt að
fá. Hann bjó yfir þeirri ró hugans
sem nútímann skortir svo mjög.
Ég kveð því Ingiberg með hlýjum
huga og trega og votta aðstandend-
um hans samúð mína.
Haukur Sigurðsson.
—ð STEFAI NSBLC )M
Skipholti 50 b - Sími 561 0771