Morgunblaðið - 26.03.1997, Qupperneq 36

36 MIÐVIKUDAGUR 26. MARZ 1997
MORGUNBLAÐIÐ

GUÐRÚN
. ÞORBERGSDÓTTIR
+ Guðrún Þor-
bergsdóttir
fæddist í Hraunbæ
í Álftaveri 26. mars
1941. Hún lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Eir 17. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðlaug Marta
Gísladóttir, f. 4.9.
1903, d. 2.9. 1989,
frá Norður-Hjá-
*ieigu í Álftaveri, og
Þorbergur Bjarna-
son, f. 4.5. 1902, d.
22.11. 1994, frá
Efri-Ey í Meðallandi. Þau hjón-
in bjuggu allan sinn búskap í
Hraunbæ í Álftaveri. Systkini
Guðrúnar voru þrettán og kom-
ust öll til fullorðinsára nema
eitt sem fæddist andvana. Þau
eru í aldursröð þessi: Þóra, f.
6.7. 1927, búsett í Vík, Bjarni,
f. 4.8. 1928, býr í Hraunbæ,
Gísli Guðni, f. 15.11. 1929, bú-
settur á Seltjarnarnesi, Vil-
hjálmur Þór, f.4.8.1931, d. 17.2.
1992, Guðrún Erla, f. 1.7. 1933
j*búsett í Skógum, Einar f. 25.10.
1934 býr í Axarfirði, Fjóla, f.
25.10. 1934, býr á Kirkjubæjar-
klaustri, Guðlaug, f. 7.12. 1935,
býr á Kirkjubæjarklaustri, Jón
Þór, f. 27.4. 1937, býr í Reykja-
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfír þér.
Biíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
J Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
í dag kveðjum við elskulega
mágkona mína, Guðrúnu Þorbergs-
dóttur. Á þessari stundu eins og
að undanförnu rifjast upp óteljandi
minningar um samverustundir okk-
ar, sem allar eru bjartar og ylja
'm'ér, því þannig var mágkona mín.
Ég man það ljóslega þegar við
sáumst í fyrst skipti, ég var þá
búsett vestur á ísfirði og í einni af
heimsóknum mínum til Reykjavíkur
kynnti Metúsalem bróðir minn unn-
ustu sína fyrir mér. Ég hef eflaust
horft á hana rannsóknaraugum, en
strax geðjaðist mér mjög vel þessi
stúlka sem var falleg og giæsileg
og einstaklega bjart yfir henni, með
þetta geislandi bros sem alltaf var
svo stutt í. Síðan hafa fáar mann-
eskjur staðið mér nær heldur en
hún.
Hún var fædd og uppalin í
Hraunbæ í Álftaveri. Ung fór hún
USkógaskóla, stundaði þar nám og
"lauk þaðan landsprófi. Síðan lá ieið
hennar ti! Reykjavíkur og þar vann
hún við verslunarstörf og við hótel-
störf í Hótel Reynihlíð í Mývatns-
sveit. Síðan fór hún í húsmæðra-
skólann á Laugarvatni og stundaði
Sérfræðingar
í hlómaskrevtin<>um
við öll tækifæri
|Í TRfc blómaverkstæði 1
I lllNNA I
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis.
sími 551 909«
vík, Anna Sigríður,
f. 23.7. 1938, býr í
Austurhlíð í Skaft-
ártungu, Kjartan,
f. 17.10. 1944, býr
í Neskaupstað,
Sigurveig Jóna, f.
23.12. 1945, býr á
Hvolsvelli. Guðrún
giftist hinn 29.12.
1963 Metúsalem
Björnssyni frá
Svínabökkum í
Vopnafirði, for-
eldrar hans voru
hjónin Björn Vig-
fús Metúsalemsson
og Ólafía Sigríður Einarsdóttir.
Guðrún og Metúsalem eignuð-
ust þrjú börn. 1) Linda, f. 31.8.
1963, maður hennar er Sigurð-
ur Orn Sigurðsson og börn
þeirra: Sigurður Atli, f. 31.3.
1988, og Arnar, f. 3.10. 1991.
2) Birna, f. 22.3. 1967, hennar
maður er Guðmundur Erlends-
son, barn þeirra er Guðrún
Helga, f. 17.1. 1992. 3) Björn
Vigfús, f. 15.10. 1974, sambýlis-
kona hans er Helga Emilsdótt-
ir, barn þeirra er Metúsalem,
f. 24.5. 1995.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
þar nám veturinn 1961-1962.
Heimili Guðrúnar og Metúsalems
hefur alltaf verið hér í Reykjavík,
ævinlega með miklum myndarbrag,
enda þau hjón höfðingjar heim að
sækja og gestanauð oft mikil og
allir velkomnir. Alltaf var það sjálf-
sagt á árum okkar á íafirði að við
byggjum hjá þeim þegar við komum
í bæinn og móttökurnar alltaf jafn
elskulegar.
Guðrún var mjög myndarleg hús-
móðir og vel verki farin, það var
eins og allt léki í höndum hennar.
Hún saumaði tískufatnað á sig og
börnin, pijónaði og saumaði út eins
og sjá má á heimili þeirra hjóna,
en það prýða margir munir listilega
unnir af henni. Hún var greind og
vel að sér og sérlega skemmtileg
kona, kát og glaðsinna. Skartkona
var hún einnig, alltaf fín og vel til
höfð. Guðrún var söngelsk og var
ein af stofnfélögum Söngfélags
Skaftfellinga og var ein af félögum
kórsins á meðan heilsa hennar
leyfði.
Alltaf var jafngott að koma í
heimsókn til Guðrúnar og oft
gleymdum við okkur yfir spjalli og
kaffíbolla langt fram á nótt. Þegar
við vorum ungar konur áttum við
börn á líku reki og við bárum okk-
ur saman og skiptumst á skoðunum
því umræðuefnin voru óþrjótandi.
Hún var þessi hlýja kona sem auð-
velt var að segja hug sinn. Við
gerðum margt saman og fórum
margt saman en minnisstæðust er
mér ferð sem við fórum í saman
fyrir tæpum átta árum. Það vorum
við hjónin og Guðrún og Metúsalem
og Bjössi sonur þeira. Ferðinni var
heitið austur á hennar æskusstöðv-
ar í Skaftafellssýslu. Þótt sá sjúk-
dómur sem nú hefur lagt hana að
velli hefði þá þegar sett mjög sitt
mark á hana var hún hugrökk og
dugleg eins og endranær. Á þessu
ferðalagi var allt eins og best varð
á kosið, sól skein í heiði alla daga
og kvöldin voru hlý og yndisleg.
Þarna var Guðrún í essinu sínu og
við hlógum og skemmtum okkur
yfir öllu sem gerðist, tímdum varla
að fara að sofa á kvöldin og alltaf
harkaði Guðrún af sér hversu þreytt
sem hún var, það var ekki hennar
eðii að kvarta.
Síðustu árin voru henni erfið
vegna veikinda hennar en maður
hennar og börnin voru henni allt
og þegar bamabömin fóm að koma
eitt af öðru voru þau henni miklir
gleðigjafar. Hún hafði líka alltaf
einstakt yndi af því að umgangast
MINNINGAR
börn, starfaði um tíma sem dag-
móðir á mean heilsa hennar leyfði.
Síðustu tvö árin dvaldi Guðrún á
Hjúkrunarheimilinu Eir þar sem
hun naut umönnunar þess góða
fólks sem þar starfar.
Nú þegar vegir okkar skiljast um
sinn er okkur hjónunum og dætrum
okkar efst í huga þakklæti til þess-
arar góðu konu fyrir alla þá vin-
semd og hlýju sem hún hefur alltaf
auðsýnt okkur. Við erum þakklát
Guði fyrir að hafa verið samferða-
menn hennar og þökkum henni
samfylgdina.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Þorbergsdóttur.
Guðlaug Björnsdóttir.
Meðan veðrið er stætt berðu höfuðið hátt
og hræðist ei skugga á leið.
Bakvið dimmasta él glitrar lævirkjans ljóð,
upp um ljóshvolfin björt og heið.
Þó steypist í gegn þér stormur og rep
og þó byrðin sé þung sem þú berð.
Þá stattu fast og vit fyrir víst
að þú aldrei ert einn á ferð.
(Höf. ókunnur)
Kæra vinkona, þá er komið að
leiðarlokum. Á síðustu árum eru
sannarlega búin að dynja á þér
mörg dimm él og stormurinn staðið
í fangið en þú barst höfuðið hátt
og tókst erfiðleikunum án þess að
kvarta. Þú stóðst heldur ekki ein,
við hlið þína stóðu eiginmaður og
börn og gerðu allt sem í mannlegu
valdi stóð til að létta þér byrðina.
Það er aðdáunarvert og sýnir hví-
líkt valmenni frændi minn er hvað
hann hefur sýnt mikið þolgæði og
fórnarlund á þessum árum meðan
þú barðist við þennan sjúkdóm sem
nú hefur sigrað að lokum.
Ég mun alltaf minnast með gleði
þeirrar stundar er Metúsalem
frændi kynnti mig fyrir tilvonandi
eiginkonu sinni. Bjarthærðri, elsku-
legri stúlku með fallegt bros sem
varð strax vinkona mín. Á þá vin-
áttu hefur aldrei borið skugga öll
þessi ár. Við gátum alltaf leitað
hvor til annarrar í smásorgum
hversdagsins. Deilt áhyggjum af
börnunum og allri smáarmæðu og
alitaf gátum við leyst úr málunum
saman. Þó eru mér efst í minni all-
ar þær gleðistundir sem við nutum
saman. Með þér var svo auðvelt að
hlæja og gleðjast.
Upp í hugann streyma minning-
ar, allar svo ljúfar og bjartar. Vin-
átta okkar var mér svo óskaplega
mikils virði. Að hafa átt þig að vini,
elsku Gunna mín, fæ ég aldrei full-
þakkað. Ég hugsa mér að einhvern
tíma einhvers staðar á ókunnri
strönd muni ég heyra glaðan hlátur
þinn og ég mun verða fljót að taka
undir.
Kæri Deddi minn, Linda, Birna
og Bjössi, ég er þátttakandi í sorg
ykkar og einnig á ég með ykkur
minningarnar um allar dýrmætu
stundirnar sem komu og fóru. í
framtíðinni getum við raðað þeim
saman eins og geislabrotum.
Æ, vertu sæl. Þú sefur vel og rótt.
Hér sit ég einn og minningunni fagna
og ég skal brosa og bjóða góða nótt,
uns brosin dvína og mínar kveður þagna.
(Stephan G. Stephansson)
Guðlaug Pálsdóttir.
í dag kveðjum við móðursystur
mína Guðrúnu Þorbergsdóttur sem
látin er langt um aldur fram.
Gunna, eins og hún var ætíð köll-
uð, hefur nú fengið hvíld eftir langa
og erfiða baráttu við ólæknandi
sjúkdóm. Það var erfitt að sáetta
sig við að Gunna sem ætíð hafði
verið stoð og stytta allra í fjölskyld-
unni skyldi veikjast af svo alvarleg-
um sjúkdómi fyrir rúmum áratug,
sem nú hefur orðið henni að aldurt-
ila.
Gunna var þriðja yngst af þrettán
systkinum frá Hraunbæ í Álftaveri.
Heimili hennar og eiginmanns
hennar Metúsalems Björnssonar
stóð þessari stóru fjölskyldu ávallt
opið og var gestrisni þeirra engin
takmörk sett. Gestir þeirra og vinir
fundu sig ávallt svo innilega vel-
komna á heimili þeirra enda ríkti
mikil samstaða hjá þeim hjónum
um allar slíkar velgjörðir. Það sem
einkenndi Gunnu var einstakur
myndarskapur og dugnaður í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Heim-
ili þeirra hjóna bar þess merki að
Gunna lagði alúð í öll sín störf og
ailur heimilisbragur vitnaði um
háttvísi og innri kurteisi.
Ég dvaldi hjá Gunnu og Dedda
í þijá vetur þegar ég kom til náms
til Reykjavíkur. Þau tóku mér eins
og þau væru foreldrar mínir og er
mér það ómetanlegt. Áfram hélt
umhyggja þeirra í minn garð eftir
að ég hafði stofnað heimili og eign-
ast son. Gunna leit á það sem sjálf-
sagðan hlut að gæta Bjarna Þórs,
sem er jafnaldri Bjössa, á meðan
við hjónin vorum í skólanum. Þann-
ig var Gunna ailtaf reiðubúin að
rétta hjálparhönd og fyrir það verð-
ur seint fuilþakkað.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum þakka Gunnu fyrir allt það
sem hún var mér og vil kveðja hana
með þessum ljóðlínum Valdimars
Briem.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ég og fjölskylda mín sendum
Dedda, Lindu, Birnu, Bjössa og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eyvindur Albertsson.
Það hefur verið erfiður vetur fyrir
okkur á MS-heimilinu, því að allt
of margir skjólstæðingar okkar hafa
fallið í valinn og það flest ungt fólk.
Mánudaginn 17. mars kvaddi ein
af „okkar“ fólki, hún Guðrún Þor-
bergsdóttir. Ég kynntist henni betur
en öðrum á MS-heimilinu því ég var
fjögur ár sem aðstoð á heimili þeirra
hjóna. Við urðum strax nánir vinir
og vorum eins og gamlir sálufélagar
og áttum heilmargt sameiginlegt og
virtum hvor aðra að verðleikum.
Guðrún var mjög fjölhæf kona og
vel gerð af Guði í alla staði. Hand-
verk hennar lofar meistarann eins
og heimili hennar ber vott um. Hún
var mjög músíkelsk og söng í kór
Skaftfellinga um árabil. Hún var kát
og skemmtileg og laðaði að sér fólk
úr öllum áttum. Ég var svo lánsöm
að upplifa tvö skemmtileg ferðalög
með Guðrúnu og hennar eiginmanni
sem hefur staðið eins og klettur við
hlið hennar í hennar erfiða hlut-
skipti. Hið fyrra var með féiagi húsa-
smíðameistara til Akureyrar og það-
an sólarlagsferð til Grímseyjar, hin
var svo ferð um Snæfellsnes, báts-
ferð um Breiðafjarðareyjar og heim-
sókn til Hildibrands í Bjarnarnesi.
Minningin um þessar ferðir okkar
og aðrar eru mér mjög kærar því
ég fann hvað Guðrún naut þess að
geta verið þátttakandi. Síðustu árin
hefur Guðrún dvalið á Eir og liðið
vel og í vetur hefur hún verið mikið
veik og smámsaman fór lífsneistinn
að dvína. En ég held að hún vinkona
mín hafi verið sátt, hún var trúuð
kona og gat alitaf glatt okkur og
+ Pétur Björnsson fæddist
19. júní 1917. Hann lést 19.
mars síðastliðinn.
Útför Péturs verður gerð
frá Seyðisfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur langar að skrifa nokkur
orð um hann pabba, hann var
yndislegur maður sem sagði fátt
og hugsaði því meira. Hann veikt-
ist fyrir fimm árum og fylgdumst
við vel með líðan hans eftir það,
þó ijarlægðin skildi okkur að. Ekki
kvartaði hann frekar en fyrri dag-
inn þótt allir sæju að honum liði
blessað þó hún væri verr sett en við
flest hin.
Ég sendi hennar góða manni,
börnum og þeirra fjölskyldum mínar
einlægu samúðarkveðjur, minning
þín lifir í hjarta mínu, far þú vel,
Guðrún mín.
Agnes.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessi heimtar gjöld.
Ég kem eftir, kannski í kvöld
með brotinn hjálm
og sundrað sverð
og syndagjöld.
(Bólu-Hjálmar.)
Þegar ég á efri árum lít yfír far-
inn æviveg, fer ekki hjá því, að
ákveðin atvik standi upp úr sem
orðið hafa mér til hamingju. Þar vil
ég fyrst nefna þegar ég tengdist
eiginkonu minni, Erlu Þorbergsdótt-
ur frá Hraunbæ í Álftaveri. A sam-
band okkar hefur aldrei borið
skugga. Faðir Erlu var Þorbergur
Bjarnason bóndi í Hraunbæ. Þor-
bergur var einstakur heiðursmaður.
Þegar hann hafði klætt sig uppá
eins og sagt er líktist hann fremur
erlendum aðalsmanni en íslenskum
bónda. Svo fáguð var framkoma
hans öil. Guðlaug Marta Gísladóttir,
kona hans, var líka frábær húsmóð-
ir. Það er engin tilviljun að þijár eða
fjórar dætur þeirra hjóna eru vinsæl-
ar matráðskonur hér í nágrenni.
Guðrún dóttir þeirra lauk námi
1958 frá Héraðsskólanum í Skógum.
Guðrún bjó þijú ár hjá okkur hjón-
um. Á þau nánu kynni bar aldrei
skugga. Guðrún var ágæt náms-
manneskja. Um skeið hugði hún á
nám við handavinnudeild Kennara-
skóla íslands. Þau áform runnu út
í sandinn er hún kynntist eigin-
manni sínum, Metúsalem Björns-
syni, frá Svínabökkum í Vopnafirði.
Metúsalem er byggingameistari að
mennt. Þau giftust og eignuðust
þijú mannvænleg börn, Lindu, Birnu
og Björn. Öll hafa þau stofnað heim-
ili og eru hinir mætustu þjóðfélags-
þegnar.
A yngri árum veiktist Guðrún af
hinum illræmda MS-sjúkdómi. Aidr-
ei var henni uppgjöf í huga. Hún
brosti móti erfiðleikunum og sagði
ætíð: „Þetta lagast, mér er óðum
að batna.“ Guðrún tók að erfðum
einstaka hæfileika foreldra sinna.
Aidrei sá ég hana skipta skapi og
ættingjar og vinir voru ætíð vel-
komnir til gistingar og þáðu þar
góðgerðir þeirra hjóna. Þegar Ey-
vindur sonur okkar hóf nám við
Verslunarskóla íslands, bauð Guð-
rún honum að dvelja hjá þeim hjón-
um. Er skemmst frá því að segja
að Eyvindur bjó hjá þeim þar til
hann hóf búskap og stofnaði sitt
eigið heimili.
Það eru þung örlög að missa heils-
una á miðjum aldri. Guðrún bar sinn
kross eins og sönn hetja. Aldrei vissi
ég hana kveina eða kvarta. Að leið-
arlokum votta ég Metúsalem og
börnum þeirra hjóna innilega samúð
mína, eiginkonu, barna okkar og
afkomenda þeirra. Það er hveijum
manni einstakt líflán að kynnast
konu eins og Guðrúnu Þorbergsdótt-
ur, en því meira að missa þegar leið-
ir skilja.
Albert Jóhannsson.
ekki vel. Þegar minnst er á pabba
er ekki annað hægt en að hugsa
til yndislegu konunnar hans, henn-
ar frænku eins og við köllum hana.
Hún hefur staðið við hlið pabba
eins og klettur á hveiju sem gekk.
Við viljum þakka pabba fyrir
samfylgdina með þessum fátæk-
legu orðum og þakka sérstaklega
hvað hann var alltaf góður við
okkur öll. Við biðjum góðan Guð
að hjálpa þeim og styrkja sem
sakna hans, frænku, Hreini, Skúlu,
Lóu og fjölskyldum þeirra.
Rún og Ingólfur.
PÉTUR
BJÖRNSSON