Morgunblaðið - 29.01.1998, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 29. JANÚAR 1998 áít-
sömu ljúfu söguna. Sérstaklega var
þetta áberandi með böm og ung-
linga, en það var eins og þau gætu
alltaf átt samleið með honum þrátt
fyrir oft mikinn aldursmun. Svo
sterk aðlaðandi og jákvæð áhrif
hafði Finnur á þá sem stóðu honum
nærri, að mér finnst ég enn sjá
móta fyrir áhrifum frá honum á
sumum hans frændum sem voru við
sumarstörf í „Ömmuhúsi" - Árna-
koti - á sínum bams- og unglings-
ánun.
Ætlun mín með þessum línum var
ekki að rekja æviferil Sigurfinns
Klemenzsonar, til þess verða ugg-
laust aðrir mér kunnugri. Þetta áttu
aðeins að vera nokkur kveðju- og
þakkarorð til þessa horfna vinar, en
jafnframt vil ég í nafni minna nán-
ustu fyrr og nú þakka honum allt
sem hann veitti okkur bæði með
verkum sínum og hugljúfu viðmóti
og biðja honum blessunar á þeirri
vegferð sem hann á nú fyrir hönd-
um. Ástvinum hans öllum votta ég
mína dýpstu samúð.
Einar Ólafsson.
Fimmtudaginn 22. janúar sl. vom
mér færðar þær sorgarfréttir að
elskulegi frændi minn, hann Finn-
ur, væri farinn frá okkur. Tárin
streymdu niður hvert af öðm og all-
ar fallegu minningamar um hann
skutu upp kollinum. Sem bam
kynntist ég þessum elskulega
frænda mínum sem var svo góður
við alla. Öllum sem komu nálægt
honum tók hann opnum örmum.
Finnur var frameftir alltaf svo
hress og kátur og leyfði okkur
krökkunum að leika okkur í
brekkunni hjá sér, sem var vel og
lengi uppáhalds skíðastaður okkar.
Á yngri ámm var maður alltaf að
sniglast í kringum hann. Hann gaf
okkur gulrætur sem hann hafi tínt
úr garðinum. Einnig leyfði hann
okkur að tína sjálf rabarbara úr
garðinum sínum og borða. Það þótti
okkur rosalega spennandi. Fengum
við að leika okkur tímunum saman
uppi á háalofti hjá honum og kom
þá Finnur iðulega og gaukaði að
okkur mola. Við litum ávallt upp til
hans Finns og öllum þótti svo vænt
um hann. Eitt er mér mjög minnis-
stætt og það er veggurinn inni í
svefnherberginu hans. Þegar við
voram yngri þá mældi hann hæð
okkar og við skrifuðum nöfn okkar
á hann og dagsetningu. Þegar við
komum næst þá mældum við okkur
aftur og skoðuðum hvort við hefðum
stækkað eitthvað. Aldrei málaði
hann yfir nöfnin og er veggurinn út-
krotaður með hinum og þessum
nöfnum.
Með þessum orðum er ég eflaust
að tala fyrir hönd margi'a annarra
sem hafa sömu sögu að segja af
Finni.
Lengi vel seldi Finnur egg. Man
ég þegar okkur á heimilinu vantaði
egg og mamma bað einhverja af
okkur systranum að fara til Finns
og kaupa egg. Þá var aldrei vanda-
mál hvort einhver nennti að fara.
Allar vomm við fúsar til fararinnar
og stundum fórum við bara allar
þrjár.
Þetta lýsir hve Finnur var elsku-
legur og góðhjartaður.
Ég náði aldrei að kveðja þig elsku
Finnur minn og óraði mig ekki fyrir
því að það yrði í hinsta sinn er ég og
Ósk systir mín heimsóttum þig á að-
fangadag. Það verður tómlegt án
þín og skrýtið að hugsa til þess að
Vestri-Skógtjörn standi nú auð.
Við á Hlein biðjum Guð að vera
með þér, elsku Finnur okkar, og
þökkum þér allt það sem þú gerðir
fyrir okkur.
Ema Sif Auðunsdóttir.
Nú þegar Sigurfinnur Klemenz-
son, kær föðurbróðir, er látinn,
streyma minningarnar fram. í hug-
ann koma heimsóknimar út á Alfta-
nes, til ömmu og Finns í ömmuhús,
en svo köllum við alltaf Vestri-
Skógtjörn, og síðar til Finns
frænda, sem bjó einn í ömmuhúsi
eftir að amma dó fyrir 20 áram.
Finnur var bóndi alla tíð og við
systkinabörnin fylgdum honum
hvert fótmál við bústörfin, út í fjós
og niður í hænsnakofa, afar lær-
dómsríkt fyrir okkur þéttbýlisbörn-
in. Síðar hafa bömin okkar einnig
notið þessarar einstöku leiðsagnar
og hlýju hjá Finni frænda. Hann
var sannkallaður uppáhaldsfrændi.
Hann var óþreytandi að upplýsa
okkur um skepnurnar og umhverf-
ið. Hann var einstaklega bamgóður
og náði vel til barnanna. Finnur var
örlátur maður. Við frændsystkinin
nutum góðs af því og ekki síður dýr-
in í kringum hann. Hann fóðraði til
dæmis fálka í fjöranni á veturna um
árabil.
Að leiðarlokum erum við einstak-
lega þakklát fyrir samverustundirn-
ar á ættarmótinu, sem haldið var í
Guðnýjarlundi, hjá Hofi á Álftanesi,
á einum fallegasta degi síðastliðins
sumars. Hafðu þökk fyrir allt, kæri
frændi.
Guðjónsbörn.
Já, nú er hann allur blessaður
öðlingurinn hann Finnur, hann dó
heima þar sem hann helst vildi vera.
Ég minnist allra þeirra stunda
sem við frændsystkinin fengum að
eyða með Finni, því það þótti dálítil
upphefð að vera með honum og
gera kannski svolítið gagn. Fyrsta
sumarkaupið mitt fékk ég einmitt
hjá Finni, þó ég hafi ekki verið ráð-
inn í vinnu 10 ára gamall, en Finni
fannst að við ættum að fá eitthvað
fyrir hjálpina. Það var stoltur strák-
ur sem fór heim með fjársjóðinn,
200 kr. í rauðum tíköllum með
teygju bundna í kross. Finnur var
einstaklega barngóður maður og oft
var jafn mikill þungi í börnum sem í
heyi í heygrindinni þegar hann var
að hirða á sumrin.
Þegar ég óx úr grasi skildu leiðir
okkar um stund. En alltaf var gam-
an að koma við hjá Finni og spjalla
svolitla stund.
Seinna á ævinni varð ég þeirrar
ánægju aðnjótandi að aka honum
umhverfis landið. Hann naut þeiiT-
ar ferðar mjög og hafði orð á ýmsu
á leiðinni sem ég hafði ekki leitt
hugann að, því glöggur var hann og
minnugur með afbrigðum.
Það era sjaldgæfir menn eins og
Finnur og hægt að skrifa langt mál
um hann, en hér skilja leiðir í bili að
minnsta kosti og bið ég honum allr-
ar blessunar í eilífðinni.
Klemenz á Hofi.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast frænda míns Sigurfinns Klem-
enzsonar. Ég ólst upp í túnfætinum
hjá honum en hann bjó hjá mömmu
sinni á Vestri Skógtjöm en það hús
var alltaf af okkur krökkunum kall-
að Ömmuhús. Þegar afi lést var ég
það ungur að ég man lítið eftir hon-
um. Segja má að Finnur hafi tekið
afahlutverkið að sér hjá okkur
krökkunum, er við komum í Ömmu-
hús. Það var alltaf gaman að koma
til Finns, hjálpa honum í fjósinu eða
í heyskapnum á sumrin, sækja eða
fara með beljumar.
Finnur átti alltaf eitthvert góð-
gæti til svo sem brjóstsykur, Spur
eða appelsínulímonaði.
Ég man eftir því er ég réð mig í
sumarvinnu hjá Finni. Um haustið
þegar við voram að mjólka þá kom
Finnur með umslag og lét mig fá og
sagði að þetta væri kaupið fyrir
sumarið. Eg opnaði umslagið og sá
sex brúna. Það var hlaupið hratt yf-
ir túnið heim til að sýna öllum hvað
ég væri ríkur. Finnur frændi var
sérstaklega barngóður og bar um-
hyggju fyrir öllum. Hann var alltaf í
góðu skapi og hafði gaman af að
segja frá. Við hjónin komum til
Finns á Þorláksmessu síðastliðna
og sátum og spjölluðum lengi sam-
an og rifjuðum upp. Þá sagði Finn-
ur: Manstu þegar þú komst hlaup-
andi þegar þú varst lítil og sagðir að
svarta beljan væri bensínlaus. Ég
mundi vel eftir því og að Finnur var
fljótur að útskýra að það væri Massi
harrisin sem gengi fyrir bensíni.
Hann var alltaf fljótur að leiðrétta
og kenna okkur.
Ég vil þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar og ég veit að þér líður
vel hjá afa og ömmu, en minningin
um þig mun alltaf lifa.
Hallgrímur Sigurðs
SNORRI
NIKULÁSSON
+ Snorri Nikulás-
son fæddist í
Reykjavík 1. ágúst
1929. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 19. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kristín S. Magnús-
dóttir, d. 6.7. 1983,
og Nikulás Stein-
grímsson, d. 13.8.
1965. Systkini
Snorra eru: Guðný,
Steingrímur, d.
1997, Magnús, Mar-
grét, Sigurður, d.
1973, Þorvaldur, Guðmundur,
Ásgeir. Kornabam misstu for-
eldrar Snorra, það var óskírt
og ungan dreng á
fímmta ári sem hét
Smári. Hálfbróður
átti Snorri sem hét
Sveinn Nikulásson,
f. 1912, d. 1988.
Eftirlifandi
kona Snorra er
Margrét Ragnars-
dóttir. Börn þeirra
em: Gunnhildur,
Axel, Nikulás,
Snorri, Hilmar,
Svanfríður. Baraa-
börn eru Qórtán og
barnabarnabarn er
eitt.
Útför Snorra fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Með þökk í huga vil ég minnast
Snorra Nikulássonar þegar hann er
nú héðan burt kallaður. Ávallt er
maður óviðbúinn þeim fréttum þeg-
ar einhver sem maður þekkir er lát-
inn. Konfúsíus sagði: „Vér höfum
ekki enn lært að þekkja lífið. Hví
ættum við þá að þekkja dauðann?“
Minningar koma upp í hugann og
ég lít til baka til þess tíma er fyrstu
kynni mín af Snorra hófust fyrir
þrjátíu áram. Ekki ætla ég að vera
með upptalningu á eðliskostum
Snorra, enda held ég að það hefði
ekld verið honum að skapi. Samt
get ég ekki látið hjá líða að geta
nokkurra punkta. Hann var að
mörgu leyti dæmigerður íyrir þá
kynslóð íslendinga sem mótaðist af
kringumstæðum sem sköpuðust af
litlu á erfíðum tímum. Snorn var ní-
undi í röðinni af ellefu börnum hjón-
anna Sigríðar Magnúsdóttur og
Nikulásar Steingrímssonar. Níu af
ellefu bömum þeirra Sigríðar og
Nikulásar komust til fullorðins ára.
Á fjórtánda ári hóf Snorri að
stunda sjómennsku og var ýmist á
bátum eða togurum um all langt
skeið. Fyrir mér sem landkrabba
era sögur af sjónum ævintýri líkast-
ar og naut ég þess að heyra hann
rifja þann tíma upp á góðri stundu.
Á þessum tíma sem Snorri stundaði
sjómennsku var vinna sem unnin
var um borð í íslensku fiskiskipi
ekki fyrir neina aukvisa. Menn ent-
ust ekki nema að vera hraustir og
nægjusamir. Ég hafði af því ánægju
eins og áður var getið um að heyra
Snorra og bræður hans á góðri
stundu spjalla saman um löngu
liðna tíma. Tíma þegar þeir voru
ungir menn og vora ýmist saman til
sjós eða á sínu skipinu hver. Á slíkri
stundu óskaði ég þess að hafa í
höndunum upptökutæki til að geta
skráð allan þann hafsjó af fróðleik
sem Snorri og bræður hans bjuggu
yfir. Þama kom fram reynsluheim-
ur sem ég þekkti ekki áður. Aldrei
heyrði ég Snorra stæra sig af þess-
um tíma sínum sem hann var til sjós
enda hæglátur, staðfastur og yfir-
vegaður maður sem vandaði orðfæri
sitt vel. Snorri hafði hið þétta hand-
tak þess sem hefur þurft að taka til
hendi á lífsleiðinni. Hann var minn-
ugur vel og glöggur var hann í ætt-
fræðinni. Eitt lítið dæmi um áræði
Snorra til sjós er eftir farandi: í
einu af þeim fjölmörgu skiptum sem
þeir bræður Snorri og yngri bróðir
hans Guðmundur, sem er tengda-
faðir minn, vora saman til sjós, voru
þeir á togaranum Þórólfi RE frá
Kveldúlfi hf. Þeir vora í vondu veðri
og sjógangur var mikill og sjór
flæddi inn á dekkið. „Maður fyrir
borð!“ Yngri bróðirinn farinn fyrir
borð og er á sundi upp á líf og dauða
í útfallinu frá skipinu. Hann segist
ekki vita fyrr en í sig er kippt
hraustlega og sér vippað inn á dekk.
„Hvert ertu að fara bróðir?" sagði
Snorri kankvíslega eftir að hafa
bjargað yngri bróður sínum Guð-
mundi úr greipum Ægis. Þetta var
afrek við hættuleg skilyrði.
Vinátta þeirra bræðra Snorra og
Guðmundar hefur alltaf verið mikil í
gegnum ævina. Og ekki var það til
að slá á vináttu þeirra bræðra að
vera giftir samrýndum systram.
Samgangur var mikill á milli þess-
ara tveggja fjölskyldna allt fram á
þennan dag. Snorra verður því sárt
saknað af bróður sínum og mág-
konu.
Snorri átti um tíma í bátaútgerð
og hafði áunnið sér stýrimannsrétt-
indi. I dag hefði slík útgerð verið
talin þó nokkur búbót. Þegar mest
var átti hann sex báta, ýmist einn
eða með öðram. Snorri lenti í því að
missa bátinn sinn Sleipni RE úti á
miðju Atlantshafi. Mannbjörg varð.
Snorri varð ásamt áhöfn sinni að
hýrast í þröngum björgunarbát þar
til þeim var bjargað af bandarísku
herskipi. Af sumum vora þeir taldir
af. Það hafa eflaust verið oft langar
andvökunætur hjá henni Margréti
konu Snorra og bömum þeirra sex.
Vitandi um manninn sinn í vondum
veðrum úti á rúmsjó við hin verstu
skilyrði.
Böm Snorra og Margrétar era öll
upp komin í dag og bamaböm era
fjórtán og eitt langafabam. Þau
sakna góðs föður og afa. Það kom
greinilega fram hvem mann Snorri
hafði að geyma þegar kona hans
varð alvarlega veik og óvinnufær.
Og hann þurfti síðan sjálfur að
gangast undir stóra hjartaaðgerð."-
Hann hlúði að konu sinni af slíkri
umhyggju og ást að aldrei bar
skugga á allt fram á síðustu stundu.
Eftir að Snorri varð að hætta á
sjó hóf hann störf í landi. Þá komu
greinilega fram hæfileikar hans við
vélaviðgerðir. Hann starfaði við
bíla- og tækjaviðgerðir hjá verktök-
um í nokkur ár ásamt akstri á vöra-
bflum. Með vökulli umhyggju og
tækniþekkingu gat Snorri komið
hinum ótrúlegustu vélum og tækj-
um til að fara að snúast aftur. Það
var ekki skólalærdómur sem aé-
baki lá heldur eindæma meðfædd
færni og lærdómur úr reynsluheimi
daglegs lífs. Ekki liggja fyrir tölur á
öllum þeim bflum sem hann átti um
dagana og gerði upp. Honum bauðst
starf hjá Olíufélaginu Esso og starf-
aði þar í 23 ár. Hann gegndi þar
trúnaðarstöðu og var ætíð vel liðinn.
Á góðri stundu þegar glatt var á
hjalla og menn fóru að taka lagið
vildi það stundum brenglast hjá
okkur í flutningi. En þeir sem á
okkur hlýddu fóru aldrei í grafgötur
um það að sungið var af innlifun.
Þessar gleðistundir búa í minning-
unni sem og þær stundir er við sát-
um og skeggræddum alvarlega
hluti. Snorri var alla tíð sjálfum sér»
samkvæmur þegar kom að því að
ræða pólitík. Hann var alltaf fylgj-
andi bættum hag vinnandi stétta og
bar fyrir brjósti hag þeirra sem
minna máttu sín. Snorri opnaði mér
nýja sýn. Heim þeirra sem stóðu aí
sér margan brotsjóinn. Brotsjó sem
bugað hefði hvem meðalmann. Með
Snorra er genginn góður maður og
ég þakka honum allar góðar stund-
ir. Eftirlifandi konu hans og íjöl-
skyldu sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur og bið Guð að styrkja þau^^
sorg sinni.
Blessuð sé minning Snorra Niku-
lássonar.
Friðrik Bridde.

Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR M. GUÐMUNDSSON,
Grundargerði 18,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 27. janúar.
Vilborg Ása Vilmundardóttir,
Jón Árni Einarsson, Auður Friðriksdóttir,
Guðmundur Einarsson, Alda Elíasdóttir,
Þorgerður Einarsdóttir, Valdimar Valdimarsson,
Einar Einarsson, Sigrún Ásgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.

Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
UNNUR HÓLMFRÍÐUR STURLUDÓTTIR
frá Hreggstöðum,
Vestur-Barðastrandasýslu,
Hraunbæ 62,
andaðist á Vífilsstaðaspítala þriðjudaginn
27. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Heimir Svansson,
Bára Lfsa Svansdóttir,
Smári Þór Svansson,
Njörður Svansson,
Gísli Svansson,
Svanberg Örn Svansson,
Ægir Svansson,
Rúna Rós Svansdóttir,
Vala Björk Svansdóttir,
Kristjana Birna Svansdóttir,
Jónína Ástráðsdóttir,
Helena Jóhannesdóttir,
Helga Magnúsdóttir,
Ágústa Sigurðardóttir,
Geirþrúður M. Rósadóttir,
Ólafur K. Pálmason,
Þórir Bragason,
Kristján Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.