Morgunblaðið - 08.04.1998, Qupperneq 42

42 MIÐVIKUDAGUR 8. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTIN
AUÐUNSDÓTTIR
+ Kristín Auðuns-
dóttir fæddist
29. júní 1916 á
Minni-Vatnsleysu á
V atnsley suströnd.
Hún lést 1. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Vil-
helmína Þorsteins-
dóttir, húsfreyja, f.
18.5. 1889, d. 9.2.
1939, og Auðun Sæ-
mundsson, útvegs-
bóndi og skipsljóri,
f. 12.3. 1889, d. 23.3.
1976. Systkini Krist-
ínar: Óiafía Kristín,
húsfreyja, f. 9.4. 1914, d. 8.2.
1981. Elín, húsfreyja, f. 2.4. 1915,
d. 21.4. 1992. Sæmundur, skip-
stjóri, f. 4.10. 1917, d. 30.9. 1977.
Þorsteinn, skipstjóri, f. 22.2.
1920. Gunnar, skipstjóri, f. 8.6.
1921. Halldór, sjómaður, f. 7.8.
1922, d. 26.4. 1943. Gísli, skip-
stjóri, f. 18.1. 1924. Auðun, skip-
stjóri, f. 25.4. 1925. Petrea, f.
13.2. 1927, d. 31.5. 1927. Pétur
Guðjón, sjómaður, f. 1.10. 1928,
d. 13.7. 1949. Guðrún Petrea,
húsfreyja, f. 24.9. 1931. Steinunn
i Jenný, sjúkraliði f. 16.5. 1933.
Hinn 7. maí 1947 giftist Krist-
ín Ólafi Jóni Símonarsyni, lög-
regluþjóni í Reykjavík, f. 2.10.
1912, d. 5.1. 1992. Þau eignuðust
þijú börn, sem eru: 1) Vilhelm-
ína, píanókennari, f. 9.3. 1948,
gift Birni Æ. Steinarssyni, fiski-
fræðingi, f. 2.8.
1951. Börn: Stein-
arr, f. 28.5. 1974,
Ólafur Jón, f. 10.6.
1976, Kristín, f. 7.2.
1978, Bryndís, f.
11.7. 1983. 2) Pétur,
viðskiptafræðingur,
f. 23.8. 1949, kvænt-
ur Margréti
Hilmarsdóttur,
skrifstofumanni, f.
21.12. 1951. Börn:
Kristín, f. 24.7.
1969, gift Árna Guð-
brandssyni, f. 10.11.
1964, og er barn
þeirra Dóra Björg, f. 3.8. 1994.
Helgi Örn, f. 27.5. 1975, Ásta, f.
29.12. 1976, Edda, f. 29.2. 1984.
3) Símon, f. 15.7. 1956, verk-
fræðingur, kvæntur Guðrúnu
Sch. Thorsteinsson, kennara, f.
28.3. 1958. Barn: Margrét Rún, f.
28.9. 1995.
Kristín stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Staðarfelli og
vann um skeið við framreiðslu-
störf á Þingvöllum. Hún dvaldi í
Kaupmannahöfn árin 1939-45
við nám og störf, og lærði þar
smurbrauðsgerð. Hún starfaði
siðan fjökla ára við smurbrauðs-
og matargerð, meðal annars hjá
Birninum, Fjarkanum, IBM og
Hrafnistu.
Utfór Kristínar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Jarðarfor tengdamóður minnar,
Kristínar Auðunsdóttur, fer fram í
dag og því vil ég minnast hennar.
Það er varla unnt að trúa því að
Jwííristín sé látin því hún var svo
hressileg síðast þegar ég talaði við
hana, en hún lést með sviplegum
hætti síðastliðinn miðvikudag.
Kynni mín af Kristinu hófust fyr-
ir hartnær 17 árum, þá tók hún mér
strax opnum örmum og síðan hef
ég alltaf fundið velvilja hennar í
minn garð. Það var mitt lán að hún
taldi mig með sínu fólki, því hún
gerði vel við það og í þeim efnum
taldi hún ekkert eftir sér. Ætíð var
ég boðin innilega velkomin í heim-
sókn og það var gaman að sækja
Kristínu heim og jafnvel íyrirvara-
laust var hún ekki lengi að töfra
fram alls konar krásir.
Oft og tíðum minnti Kristín mig
»á kvenhetjur Islendinga sagna því
það sem hún gerði, gerði hún af
skörungsskap og var einkar ákveð-
in, með sterkan persónuleika. Hún
var einkar lagin við að fínna góðar
gjafir, sérstaklega þegar smáfólkið
átti í hlut. Kristín hafði gaman af
lestri góðra bóka og var vel lesin og
afdráttarlaus í skoðunum sínum og
var því oft gaman að ræða við hana.
Dóttir mín tveggja ára var í það
minnsta komin upp á lag með að
láta mig hringja í ömmu sína og
áttu þær oft langar samræður með
miklum söng sem báðar höfðu yndi
af. En ekki fékk hún lengi notið
ömmu sinnar og verður hennar sárt
saknað.
4 Guðrún.
Mig langar til að minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar með
nokkrum orðum.
Það var fagran sólríkan morgun,
fyrsta dag þessa mánaðar, að ég sá
Kristínu í síðasta sinn. Við ræddum
um fermingu dóttur minnar sem
átti að fara fram eftir fjóra daga.
Það var svo einstaklega gott að ráð-
færa sig við hana því hún var bæði
víðsýn, vel lesin og fylgdist vel með
Jíðandi stund. Þrátt fyrir aldurs-
muninn þá vorum við jafnan sömu
skoðunar.
Kristín lærði smurbrauðsgerð í
Danmörku á sínum yngri árum,
vann hún við það fag í fjöldamörg
ár. Matargerð hennar bar kunnátt-
unni ljóst vitni, því hún gat töfrað
fram veislumat á örfáum mínútum.
-^ið hátíðleg tækifæri í fjölskyld-
unni, sá hún jafnan um matargerð-
ina, hvort sem það var smurt brauð
eða annar matur.
Kristín var einstök og kraftmikil
kona og var það mér hvatning og
kom mér að miklu gagni. Hún var
alla tíð mjög mannblendin og nú
síðustu árin var hún iðin við að fara
út á meðal fólks. Hún sótti þá mikið
í félagsstarfsemi sem í boði var fyr-
ir aldraða.
Kristín hafði mikinn áhuga á vel-
gengni fjölskyldu sinnar og naut ég
þess á ýmsan hátt. Samskipti okkar
urðu enn nánari eftir fráfall
tengdaföður míns, því þá hittumst
við m.a. á hverjum laugardegi og
gerðum ýmislegt saman. Naut ég
þeirra samverustunda sérstaklega.
Nú er komið að leiðarlokum og
kveð ég Kristínu Auðunsdóttur
með söknuði og virðingu.
Margrét Hilmarsdóttir.
I dag kveð ég elsku ömmu mína
með sárum trega og eftirsjá. Ekki
óraði mig fyrir því sl. miðvikudags-
morgun að ég væri að sjá hana í
síðasta skiptið. En slysin gera víst
ekki boð á undan sér.
Amma mín var engri lík, hvílík
nútímakona sem hún var. Nýjungar
og nýbreytni áttu vel við hana. Hún
hafði skoðanir á flestum hlutum.
Hvort sem umræðuefnið var dæg-
urmál, heimsbókmenntir eða
nýjasta tíska, þá máttum við unga
fólkið hafa okkur öll við til þess að
eiga í fullu tré við hana. Það var
líka alveg ótrúlegt hvernig hún átti
alltaf svör við öllu. Hún kom yfir-
leitt með nýtt sjónannið sem bætti
ákvörðun manns. Ég á eftir að
sakna þess að geta ekki komið til
hennar og rætt málin yfir kókglasi
og brúntertusneið.
Það var eins og hún hefði tekið
upp á því að yngjast síðustu árin,
þó að aldurinn hækkaði. Sást það
bersýnilega þegar hún flutti í Ból-
staðarhlíðina. Skjótari flutningar
höfðu ekki áður þekkst í fjölskyld-
unni. Það var eins og hún hefði búið
þarna í mörg ár. Búið var að hengja
upp allar myndir og raða innbúinu
strax á fyrsta degi. A heimili henn-
ar var ekki verið að tvínóna við
hlutina.
Nú kveð ég ekki aðeins ástkæra
ömmu mína, heldur einnig greind-
an, glettinn og sjálfstæðan höfð-
ingja. Skarð þetta verður vandfyllt,
en minningin mun búa með mér
alla ævi. Það er ekki hægt að hugsa
sér betra veganesti fyrir lífíð.
Megi Guð geyma Kristínu ömmu
mína.
Ásta.
Þetta er hinsta kveðja mín til þín,
elsku amma. Nú ertu farin og ég
sakna þin. Þakka þér fyrir allar
samverustundirnar og alla hlýjuna
sem ég hef fengið frá þér. Guð veri
með þér.
Edda.
Við fylltumst sorg og sárum
söknuði þegar við fréttum um frá-
fall ömmu okkar, Kristínar. Við átt-
um erfitt með að trúa að þessi
kröftuga og viljasterka kona væri
horfin svo snögglega úr lífi okkar.
Maður var alltaf velkominn hjá
henni ömmu. Hún tók manni allaf
opnum örmum, tilbúin að ræða um
heima og geima.
Þú varst sem önnur móðir. Við
gleymum því aldrei þegar við
keyrðum um sveitir landsins og þú
sagðir okkur sögur af hverjum
sveitabænum af öðrum. Okkur
fannst þú vita svo margt.
Þú varst besti kokkur í heimi og
eitt var víst að þegar maður kom í
heimsókn til þín var megrunin fyrir
bí. Veislurnar voru ómissandi með
öllum ljúffengu snittunum og
brauðtertunum sem þú bjóst svo
listamannslega til.
Það vantaði ekki kraftinn í þig,
þjótandi um allar trissur. Þegar þú
komst í heimsókn til okkar út héld-
um við að við yrðum að fara varlega
en svo var ekki. Þú fórst allt og
gerðir allt. Ekkert var erfitt fyrir
þig, þú fórst í neðanjarðarlestina
eins og þú hefðir aldrei gert annað,
labbaðir langar vegalengdir og áttir
nógan kraft eftir.
Við gleymum aldrei mjúka, hlýja
og opna faðminum sem var alltaf til
staðar, tilbúinn til að hugga eða
gleðjast. Ef manni leið illa og kom
til þín var maður búin að gleyma af
hverju þegar maður fór. Aldrei
kvartaðir þú. Við erum mjög stoltar
af ömmu okkar, hún var mikilvæg
persóna í lífi okkar. Hún kenndi
okkur að prjóna, spilaði með okkur.
Hún kenndi okkur að gefast aldrei
upp og að vera stoltar af sjálfum
okkur.
Þú varst heimsins besta amma
og við munum aldrei gleyma þér.
Þú munt allaf eiga besta stað í
hjarta okkar.
Kristín og Bryndís.
Miðvikudagurinn 1. apríl byijaði
eins og hver annar miðvikudagur í
vetur. Ég var í skólanum til sex og
fór svo til ömmu. Fjótlega kom þó í
ljós að þetta var enginn venjulegur
miðvikudagur, því amma hafði lát-
ist fyrr um daginn. Hún hafði allt
frá áramótum boðið mér í mat
tvisvar í viku, þar sem foreldrar
mínir voru fluttir til Belgíu. Það var
sama hvað hún bauð manni, alltaf
var það fyrsta flokks og höfðingjum
bjóðandi. Jafnvel þrátt fyrir að það
tæki hana oft ekki meira en 10
mín., svo klár var hún orðin með ör-
bylgjuna. Yfir matnum ræddum við
öll heimsins mál, þrátt fyrir háan
aldur fylgdist hún vel með og hafði
yfirleitt mjög ákveðnar skoðanir á
því sem var að gerast.
Amma var bæði örlát og
hæversk, hún lagði sig alla fram við
að gestum liði vel hjá henni og eng-
inn mátti fara svangur heim. Ef
eitthvert okkar barnabarnanna
veiktist var hún ekki fyrr búin að
frétta það en hún var mætt á stað-
inn með dós af Machintosh og
kippu af kók auk þess að hringja
daglega þar til okkur var batnað.
Sjálf stóð hún alltaf á eigin fótum
og vildi helst enga hjálp þiggja, því
sjálfstæð var hún. Nú er hún farin,
þessi sterka, sjálfstæða kona sem
ég var svo heppinn að mega kalla
ömmu mína.
Ólafur Jón.
Fréttin af fráfalli ömmu minnar
var mér sem þruma úr heiðskíru
lofti. Amma var undanfarið búin að
vera eins og ég þekkti hana best,
hress, glaðlynd, skynsöm, vel inni í
tíðarandanum og óaðfinnanlegur
gestgjafi.
Amma mín var í mínum augum
ímynd íslensku konunnar eins og
hún gerist best. Hún var kærleiks-
rík og ávallt glaðlynd, á þann hátt
að það smitaði út frá sér og gaf
þannig til fólksins í kringum sig.
Hún var mikill dugnaðarforkur og
ósérhlífin þannig að hennar þarfir
viku jafnan tU hagsbóta fyrir henn-
ar nánustu.
Otal minningar streyma í hugann
á tíma sem þessum. Mínar fyrstu
minningar eru sem lítill strákur í
höfuðstöðvum fjölskyldunnar í
Álftamýri 75 þar sem var lengi vel
mitt annað heimili. Góðu stundirnar
voru margar, svo sem þegar ég sat
með ömmu minni og afa inni í eld-
húsi og lærði að spila svarta-pétur
og sá sem tapaði fékk svarta ösku á
nefið og var mikið hlegið. Amma
gerði manni alltaf skýra grein fyrir
því að allt sem hún ætti stæði
manni til boða, það var ekki það til
sem hún vildi ekki fyrir mann gera
og hlýr faðmurinn var allra meina
bót. Hún studdi mann með öllum
mögulegum hætti, ráðum og dáð,
og hafði einstaka hæfileika að láta
öllum finnast þeir sérstakir, draga
fram það besta í okkur og hvetja
okkur til að nýta hvert sína hæfi-
leika. A sama tíma forðaðist hún í
lengstu lög að gera upp á milli okk-
ar og fórst henni það einstaklega
vel úr hendi. Alhr þeir sem stigu
inn um dyrnar í Álftamýrinni voru
á augabragði orðnir höfðingjar og
fengu konunglegar móttökur að
öllu leyti sem kristallaðist síðan í
kræsingum sem lagðar voru á borð
enda matargerðarhæfileikar ömmu
þekktir víða um bæinn.
Síðustu árin var amma í raun
alltaf söm við sig þrátt fyrir fráfall
afa og ýmsa kvilla sem herjuðu á
hana, því aldrei var bilbug á henni
að finna og hún hélt fullri reisn alla
tíð. Hún var alltaf jafn góð heim að
sækja og þegar maður kom fannst
manni oft nóg um að láta konu á ní-
ræðisaldri snúast svona í kringum
sig en hún vildi ekki hafa það öðru-
vísi. Amma sagði mér um árið frá
draumi þar sem hún og afi voru að
keyra um í hvítum bíl í glampandi
sólskini einhvers staðar á öðru til-
verustigi. Henni fannst það góð til-
hugsun og það finnst mér líka.
Elsku amma, þakka þér fyrir allt
sem þú gafst mér, þú verður alltaf
með mér.
Steinarr.
Fyrsti dagur aprílmánaðar renn-
ur upp sólbjartur og fagur. Ljósið
hefur sigrað skammdegismyrki'ið.
Pendúll mannlífsins tifar mjúklega
fram og aftur. Skyndilega stöðvast
hjartsláttur. Krístín Auðunsdóttir
er látin. Getur það verið satt? Hún
sem var með okkur í fermingar-
veislu fyrir tveimur dögum hress
og glöð. Og með mér að spila fé-
lagsvist í Aflagranda í gær. Svarið
kemur til okkar. Svarið um að allt
hafi sinn tíma. Öllum sé úthlutuð
stund.
Kristín hans Óla, eins og hún var
jafnan nefnd í minni fjölskyldu, var
gift Ólafi Símonarsyni bróður mín-
um. Við höfum þekkst í hartnær
sextíu ár. Hún lifír sannarlega með
mér í minningu daganna og er sam-
ofin æskuminningum bama minna.
Hjá henni voru rausnarlegu jóla- og
afmælisboðin sem voru börnunum
mikið tilhlökkunarefni. Mér var
hún ævinlega hjálparhella ef eitt-
hvað stóð til, sem varð æði oft í
gegnum árin af ýmsu tilefni. Hún
var boðin og búin að hjálpa ef veisl-
ur skyldi halda. Smurða brauðið
hennar var frábærlega gott, gert af
kunnáttu hennar í smurbrauðsfag-
inu.
í huga minn kemur sérstaklega
eitt af mörgum þakkarefnum, þeg-
ar hún bauðst til að passa fyrir mig
ársgamla dóttur mína svo ég gæti
farið og heimsótt yngri systur mína
til Danmerkur, en systir mín hafði
einangrast frá heimalandi sínu öll
stríðsárin. Lét Kristín sig ekki
muna um að bæta einu bami við
sig, þótt hún hefði sjálf tvö ung
börn að hugsa um.
Kristín var alin upp á mann-
mörgu myndarheimili ásamt mörg-
um tápmiklum systkinum. I mínum
huga var Kristín gæfumanneskja.
Hún eignaðist þrjú mannvænleg
böm og níu barnabörn, öll vel af
Guði gerð. Manni sínum var hún
stoð og stytta, ekki síst seinustu ár-
in sem hann lifði, sárveikur af ban-
vænum sjúkdómi. Þá reyndi mikið
á þau bæði. En góðu minningarnar
lifa áfram. Af okkur börnum mínum
og systkinum er hún kvödd með
virðingu og þökk. Góður Guð
verndi syrgjendur og varðveiti sál
hennar að eilífu.
Guðrún Símonardóttir.
Á sólbjörtum degi í apríl fyrir
réttum 6 ámm dró ský fyrir sólu í
fjölskyldunni og aftur núna á sól-
fögrum degi með væntingu vorsins
í andvaranum.
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst, hve lífsins gjöf er dýr
- að mega fagna fleygri tíð
við fuglasöng í morgunhh'ð
og tíbrá ljóss um loftin víð.
(Þorsteinn Valdimarsson.)
Furðulegt er lífið en þó furðu-
legri dauðinn. Bræðurnir, sem
stunduðu sjóinn með öllum sínum
hættum og komust flestir í hættu,
sluppu gæfusamlega með heilli há.
Tvær systurnar eru aftur á móti
kallaðar burt með voveiflegum
hætti. Mér varð hugsað til mömmu
þegar ég frétti af dauða Stínu og er
ekki sáttur við hvernig þetta hefur
atvikast. Það er merkilegt að Stína
var margoft búin að segja við mig
að sér fyndist svo leiðinlegt hvernig
mamma fór.
Af systkinum mömmu þótti mér
alla tíð vænst um Stínu. Það kom til
bæði af því að í fyrsta skipti sem ég
fór að heiman var það í nokkra
daga af Lokastíg upp á Miklubraut
til Stinu og Óla. Ég var ekki hress
með dvölina en hafði samt alltaf
hlýjar taugar til Stínu eftir það.
Eina minningin, sem ég hef af Pétri
Auðunssyni er frá þessum dögum.
Hann fór einn daginn með okkur út
á Klambratún til að skjóta af boga
sem hann átti. Þegar ég var í Stýri-
mannaskólanum borðaði ég í há-
deginu hjá Stínu, og það styrkti
vináttu okkar. Þá kynntist ég henni
vel eins og hún var.
Stína var óskaplega hlýr, kátur
og bjartur einstaklingur. Hún var
myndarleg kona og myndarleg í sér
bæði við matargerð og heimilis-
störf. Hún og Ólafur, sem dó fyrir
nokkrum árum, áttu alla tíð mjög
fallegt heimili. Þegar Stína var ung
á stríðsárunum varð hún innlyksa í
Danmörku yfir stríðið og dvölin þar
mótaði hana vissulega mikið. Hún
var dönsk smorrebrodsdame og
frjálslyndur heimsborgari. Hún
giftist fráskildum manni, sem var
ekki alveg samkvæmt siðferðismati
þess tíma. Siðferðismat hennar var
mjög heilbrigt og hún hafði t.d. ein
fyrir því að ávíta mig, á sinn létta
húmoríska hátt, fyrir að giftast
ekki fyrstu barnsmóður minni.
Vinir okkar eru burt kallaðir og
fara en það er harkalegt að það
gerist svona. Hennar tími var kom-
inn en við söknum hennar.
Þökk sé þessu M
hve það var mér örlátt,
hlaut ég af því hlátur,
hlaut ég einnig tregann
til að greint ég gæti
gleðinafráharmi.
Þetta tvennt sem elur alla mína söngva
og söngvar mínir eru ykkar söngvar
og söngvar allra eru sömu söngvar.
(Violeta Parra/Þýð. Þórarinn Eldjám.)
Farðu í friði og þakka þér fyrir
birtu og húmor, sem er allt of lítið
af.
Ég votta börnum hennar og allri
fjölskyldunni innilegustu samúð
mína.
Eyjólfur Friðgeirsson.
Á fallegum vordegi þegar sólin er
farin að hækka á lofti, endaði