Morgunblaðið - 03.05.1998, Síða 18

18 B SUNNUDAGUR 3. MAÍ1998
MORGUNBLAÐIÐ
DÆGURTÓNLIST
ur, því hún verður með tvö ný
lög í farteskinu og stefnir að
breiðskífu fyrir jól. Einn liðs-
manna sveitarinnar býr reynd-
ar erlendis og mun gera það
áfram, en hann bregður sér
upp fyrir hverja helgi og safn-
ar punktum í Viidarklúbbi
Flugleiða.
l^ómynd/Björg Sveinscléttíi'
Fram og aftur
NICK Cave hefur jafnan siglt aðra leið en
aðrir tónlistarmenn, eða allt frá því
hljómsveitin The Birthday Party lagði upp
laupana með látum fyrir fjórtán árum.
Líklega hefur það haft eitthvað að segja um
það að hann hefur verið einn á ferð upp frá
því, reyndar með ýmsa sér til aðstoðar og
suma árum saman 1 sveitinni The Bad
Seeds, en aldrei hefur farið á milli mála
hver hefur ráðið ferðinni og stýrt upp í
strauminn. Frá því Cave hóf sólóferilinn
hefur hann sent frá sér 13 breiðskífur sem
jafnan eru taldar með helstu verkum sinnar
gerðar þó ekki hafi
þær almennt hlotið
náð fyrir eyrum
almennings.
3 TVÆR íslenskar poppsveitir
taka upp þráðinn aftur á árinu
og freista þess að ná fyrri vin-
sældum. Þar er fyrsta fræga
að telja hljómsveitina Nýd-
anska, sem ákvað að snúa aft-
ur í sviðsljósið eftir að safn-
plata piltanna seldist bráðvel
fyrir síðustu jól. Þannig hyggj-
ast Nýdanskir gefa út breið-
skífu í haust, en síðasta plata
sveitarinnai- með frumsömdu
efni, Hunang, kom út fyrir
rúmum þremur árum.
E ÖNNUR forafræg hljóm-
sveit heitir Sálin hans Jóns
míns, sem hefur verið hljótt
um undanfarin misseri þó
stundum hafi heysrt til hennar
á sumrin. Sálin verður og á
ferðinni í sumar og þá með
heldur meiri fyrirgangi en áð-
*
ILJOSI þess að Cave sló loks í
gegn með þarsíðustu breiðskífu
sinni, Murder Ballads, þótti mönn-
um við hæfi að
gefa kost á að
kynnast eldri
verkum og þannig
er til komin
merkisskífa með
safni sýnishorna
eftir Arna af verkum hans í
Matthíasson gegnum árin.
Skífan nýja kall-
ast einfaldlega safn af því besta frá
Cave og The Bad Seeds, Best of,
og á henni er að finna safn sextán
laga allt frá fyrstu sólóskífunni,
From Her to Eternity, sem kom út
1984, fram til vorra daga og plöt-
unnar The Boatsman’s Call sem
kom út á þarsíðasta ári.
Líkastil hefur það verið snúið verk
að velja á eina skífu helstu verk
Nicks Caves, enda má segja að hjá
manni sem samið hefur eins per-
sónulega og oft átakanlega tónlist,
sé erfitt að segja að eitthvert eitt
lag sé það besta á
ákveðinni skífu hvað
þá tína til sextán og
segja að í þeim felist
hápunktar fjórtán
ára starfsferils. Á
nýjum viðtaisdiski
segir Cave að hann
hafi og ekki tekið
mikinn átt í að velja
lögin á diskinn, „ég
reyndi það en gat það
einfaldlega ekki; ég gat engan veg-
inn gert mér grein fyrir því hvaða
lög ég ætti að velja, hvaða lög væru
best þeirra sem við höfum gefið út
og því fékk ég Mick Harvey til að
velja lögin og síðan sendi hann mér
lista sem mér fannst vera í góðu
lagi.“
Cave segir að hann hafi ekki sest
niður til að hlusta á plötuna í heild;
„ég þyrfti endilega
að gera það, ef ekki
til annars en átta
mig á því hvemig
við höfum verið í
gegnum árin. Mér
hefur alltaf fundist
sem okkur miðaði
áfram, að við værum
enn að ná einhveij-
um árangri. Plöt-
urnar sem við höf-
um gert í gegnum árin eru vörður
sem marka tónlistarferðalag sem
farið er í myrkri; stundum gerum
við eitthvað sem er gott, en lendum
líka stundum í blindgötu. Þegar lit-
ið er um öxl held ég að tónlist okk-
ar hafi byggst á leit sem stundum
miðar afturábak og stundum ekki
neitt, en á milli eru augnablik
sannkallaðs innblásturs."
Cave segir að sér hafi fundist
tími til að gera safnskífu með því
besta sem sveitin hafi gert, ekki
síst í ljósi þess að plöturnar séu
orðnar svo margar, „plöturnar
eru svo ólíkar og að kanna svo
ólík landsvæði, þó í þeim sé sam-
hljómur. Eg tel því að platan sé
gagnleg fyrir þá sem ekki hafa
hlustað á það sem við höfum gert í
gegnum árin. Það er ekki hægt að
taka út eitt lag og líta þannig frá
þeim stöðum sem við höfum kom-
ið við á í gegnum árin. Á plötunni
eru ólíkar svipmyndir sem gefa
nasasjón sem ég held að sé ein-
hvers virði.“

Geislaplatan er homin í verslanir!
Ájarð-
hæðinni
Pulp-flokkurinn komst loks í fremstu röð í bresku
poppi með síðustu breiðskífu sinni, A Different
Class, og hélt meðal annars eftirminnilega tónleika
í Laugardalshöll í kjölfarið. Velgengnin virðist hafa
orðið leiðtoga hennar, Jarvis Cocker, tilefni
naflaskoðunar sem heyra má á nýrri skífu Pulp,
This is Hardcore.
IVIÐTALI í tilefni af heimsókninni hingað til
lands á sínum tíma sagðist Jarvis Cocker vera
rólyndismaður og seinþreyttur til vandræða, og um
líkt leyti varð mikið uppistand á Bretlandi vegna
uppákomu á Britverðlaunahátíðinni. „Kannski má
rekja þennan hamagang til þess að ég vildi ekki
verða meinlaus eins og hinar hljómsveitirnar sem
slá í gegn; það er svo algengt að tónlistarmenn og
hljómsveitir verði Ieiðinleg eftir að þau hafa náð á
toppinn," sagði Cocker haustið 1996 og á nýju
skífunni má heyra að hann hefur ekki viljað festast
í poppsljörnuhlutverkinu, yrkisefnið er hæðnara en
forðum og tónlistin enn fjölbreyttari, og þótti þó
fjölbreytt fyrir.
Lítilsháttar mannabreytingar urðu á sveitinni
áður en vinna hófst við nýju skífuna, því einn
stofnmeðlima hennar og náinn samstarfsmaður
Cockers hætti til að helga sig öðru.
Stjóraartaumarnir eru því alfarið í hans höndum og
heyra má drungalegri blæ á skífunni en á fyrri
útgáfum. í viðtali í breska poppritinu Q segist
Cocker helst óttast það að verða svikin vara, að
hætta að semja og flylja tónlist af einlægni, og það
hafí leitt til þess að hann hafí valið sér annað
yrkisefni á plötunni nýju en á fyrri skífum, meðal
annars vegna þess að líf hans hafi breyst til muna.
„Ég vildi ekki verða að vælandi rokkstjörnu í
hótelherbergi, sem sífellt tönnlaðist á því að
frægðin sé einskisverð, mig Iangaði ekki að semja
Iög um tónleikaferðir og mig langaði ekki heldur að
semja lög um lífið á götunni vegna þess að ég er
ekki á götunni; ég er á jarðhæðinni."