Morgunblaðið - 13.05.1998, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 13. MAÍ 1998 45
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN ÁRNASON
frá Holti í Aðalvík,
til heimilis á Mávabraut 10a,
Keflavík,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudaginn 6. maí.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 15. maí kl. 14.00.
Guðbjörg Finnbogadóttir,
Kristín E. Kristjánsdóttir, Leifur Georgsson,
Unnur H. Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir minn,
AÐALSTEINN GUÐMUNDSSON,
frá Laugabóli,
andaðist á Sjúkrahúsi Patreksfjarðar að morgni
þriðjudagsins 12. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðmundur Valtýr Guðmundsson.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
STAN A. CLARK,
andaðaist á heimili sínu í Kaiiforníu mánudaginn 11. maí.
Valborg Clark,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
MAGNÚS SIGMUNDSSON,
Vesturgötu 55,
Reykjavík,
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Vinir.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
DAVÍÐ SIGMUNDUR JÓNSSON,
Bauganesi 30,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur að kvöldi mánudagsins 11. maí.
Guðrún Davíðsdóttir,
Erla Davíðsdóttir,
Sigríður Davíðsdóttir,
Sveinn Georg Davíðsson,
Jón Pálmi Davíðsson,
Elísabet Dolinda Ólafsdóttir,
Georgía Kristiansen.
Elskuleg móðir okkar,
RAGNHILDUR BJÖRNSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
verður jarðsungin fró Áskirkju fimmtudaginn
14. maí kl. 13.30.
Hulda Margrét Gunnarsdóttir,
Guðrún Katrín Gunnarsdóttir,
Svanhildur Ásta Gunnarsdóttir.
+
Þökkum fyrir auðsýndan hlýhug við fráfall
SIGURJENS HALLDÓRSSONAR
fyrrverandi bónda
{Svínaskógi.
Alúðar þakkir eru færðar starfsfólki Barma-
hlíðar, Reykhólum, fyrir hjartanlega umönnun
og séra Braga Benediktssyni fyrir vinarhug
hans.
Jensína Halldórsdóttir.
systur, fósturbróðir
og aðrir vandamenn.
VILBORG
SIGURÐARDÓTTIR
+ Vilborg Sigurð-
ardóttir var
fædd að Miðengi á
Vatnsleysuströnd
14. nóvember 1912.
Hún lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 23. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ingi-
björg Jónasdóttir og
Sigurður Lárus
Jónsson útvegs-
bóndi. Vilborg átti
tvo albræður, Ólaf
og Jón, en einn hálf-
bróður, Sigurð Lárus Eirfksson,
og eru þeir allir látnir.
Árið 1937 giftist Vilborg eftir-
lifandi eiginmanni sínum Einari
Árnasyni frá StóraHrauni í Kol-
beinsstaðahreppi, f. 27. feb.
1913, og eignuðust þau fimm
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottíns í,
þar áttu hvfld að hafa
hörmunga’ograunafrí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
Hann, sem þér huggun sendi,
Hann elskar þig svo kært
Þú lifðir í góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæi lifðu nú.
(Haligr. Pét.)
Hún elsku amma er látin 85 ára
að aldri. Minningarnar sækja á
okkur og hugga okkur í sorginni.
Hún amma var góðhjörtuð kona og
alltaf var gott að koma til hennar
og afa í Hólmgarðinn, setjast við
eldhúsborðið og borða kræsingam-
ar þeirra. Það skipti litlu máli þótt
maður væri ekki svangur, aUtaf var
amma búin að bera á borð vöfflur
með ís og brauð með afakæfu áður
en maður gat sagt „nei takk“.
Amma hafði yndi af að spila, hvort
sem það var rommý eða yatzy og
voru þær ófáar stundimar sem við
áttum saman við þá iðju.
Þegar heilsu hennar hrakaði og
minnið tók að þverra, þá hélt hún
alltaf sinni léttu lund og var alltaf
jafnbroshýr. Hann afi hugsaði um
ömmu heima meðan heilsan leyfði
en það var svo fyrir nokkrum árum
að þau fluttust á Gmnd. Hann hélt
þó uppteknum hætti og hugsaði um
hana þar líka. Hann taldi það ekki
eftir sér að labba út til hennar í öll-
um veðmm og sitja hjá henni, gefa
henni að borða og elska hana ótak-
markað. Elsku afi, þinn missir er
mikill. Að vera giftur svo góðri
konu í rúm 60 ár er blessun og vil
ég biðja góðan Guð að vera með
þér í sorginni.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
unz hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín
Vilborg Sigurðardóttir.
Orð segja lítið um þær tilfínning-
ar sem ég ber í brjósti til þessarar
einstöku konu sem kvatt hefur
þessa jarðvist.
Hún hafði flest það til að bera
sem eina konu getur prýtt og
minningin um Ijúfa og fallega konu
mun ætíð lifa með mér.
Elsku afi, ég veit að missir þinn
er mikill eftir rúmlega 60 ára
hjónaband. Þú sýndir það í verki
síðustu ár ömmu, í þessu lífi, hve
kær hún var þér.
Við sendum þér öll okkar bestu
samúðarkveðjur.
Elsku Villa amma, ég sendi þér
börn. Þau eru: Ingi-
þjörg, gift Þóri
Þórðarsyni; Sigurð-
ur Lárus, kvæntur
Guðbjörgu Friðriks-
dóttur; Anna María
Elísabet, gift
Gústafi Guðmunds-
syni; Árni, kvæntur
Ragnhildi Norgulen;
Sigurbjörg, gift Ey-
þóri Ámasyni.
Barnabörnin em 16
og barnabarnabörn-
in 11.
Vilborg og Einar
bjuggu lengst af í Hólmgarði í
Reykjavfk, eða frá 1951 til 1994,
er þau fiuttust á elliheimilið
Gmnd.
Utför Vilborgar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
okkar hinstu kveðju með þessum
erindum eftir Tómas Guðmunds-
son:
Eg leitaði blárra blóma
að binda þér dálítiim sveig,
en fólleit kom nóttin og frostið kalt
á fegurstu blöðin hneig.
Og ég gat ei handsamað heldur
þá hljóma, sem flögruðu um mig,
því það voru alit saman orðlausir draumar
um ástína, vorið og þig.
En bráðum fer sumar að sunnan
og syngur þér öU þau ljóð,
sem ég hefði kosið að kveða þér einn
um kvöldin sólbjört og hljóð.
Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt,
og leggur hóglátt að hjarta þínu
hvítasta blómið sitt.
Égveitégöfundavorið
sem vekur þig sérhvem dag,
sem syngur þér kvæði og kveður þig
með kossi hvert sólarlag.
Þó get ég ei annað en glaðst við
hvem geisla er, á veg þinn skín,
og óskað, að söngur, ástir og rósir,
sé alia ta'ð saga þín.
Ema.
Þegar ég minnist í fáum orðum
þjónusturíks lífs aldraðrar mág-
konu móður minnar, Vilborgar Sig-
urðardóttur, er þakklætið efst í
huga mínum fyrir áratuga vináttu
og að hún skuli nú hafa hlotið hvfld
frá erfiðleikum óminnis sem varað
hefur í mörg ár.
Vilborg kynntist Einari eigin-
manni sínum norður á Djúpuvík en
þar var þá sumarvinnu að hafa við
síldarverksmiðju á atvinnuleysis-
tímum kreppuáranna fyrir stríð.
Þau hjónin lifðu í farsælu hjóna-
bandi í yfir sex áratugi og eignuð-
ust fimm mannvænleg böm, sem
öll lifa. A uppvaxtarárum mínum
bjó fjölskyldan í næsta nágrenni
við mína í á annan áratug í Norður-
mýrinni og var því samgangurinn
eðlilega mikill og náinn. Húsmóðir-
in sem helgaði heimih og börnum
starfskrafta sína fagnaði gesta-
komum og var veitul á velgjörðir
og því voru komur mínar og félaga
minna tíðar á heimilið. Það sem
laðaði okkur svo mjög að heimihnu
var hlýtt viðmót Vilborgar, styrk
skaphöfn og fyrirmannleg fram-
koma hennar slík að maður vand-
aði sig ávallt til orðs og æðis í ná-
vist hennar. Þá sýndi hún okkur þá
virðingu að vii-ðast alltaf hafa
áhuga á að heyra sjónarmið okkar
og hugmyndir og tók virkan þátt í
umræðum um þær, hlustandi og
leiðbeinandi þótt oftast væru þær
öfgafullar og ungæðislegar. Slíkt
þótti Vilborgu ekkert tiltökumál
svo umburðarlynd sem hún var og
áhugasöm um velferð okkar. Hún
var í mínum huga sannur fulltrúi
hinnar hógværu móðurástar sem
var laus við allan hégóma og yfir-
drepsskap.
Og síðar á lífsleiðinni þegar sam-
fundir urðu færri en umræða
ábyrgari af minni hálfu fann ég enn
skýrar en fyrr hve lífsskoðanir
hennar voru heilbrigðar og mann-
bætandi. Fyrir þetta þakka nú eig-
inmaður, afkomendm- og allir aðrir
sem nutu samvista með Vilborgu.
Að lokum lýsi ég aðdáun minni á
þeirri óvenjulega miklu og nánu
aðstoð sem Einar móðurbróðir
veitti eiginkonu sinni þau mörgu ár
sem hún lifði í heimi óminnis og
vanmáttar. Guð blessi Einar og
fjölskylduna og helgi okkur öHum
hinar bestu minningar sem við eig-
um um Vilborgu Sigurðardóttur.
Árni Pálsson.
Fyrstu kynni mín af Vilborgu
Sigurðardóttur eða Villu (eins og
hún oftast var kölluð) vora er hún
kom í heimsókn á æskuheimili mitt
ásamt unnusta sínum Einari Árna-
syni föðurbróður mínum.
Þegar ég var ung að aldri sagði
afi minn oft við mig: „Þú ætlar að
verða dama.“ Mér var ljóst að
þetta var eitthvað mjög eftirsókn-
arvert fyrir konur, en samt vafðist
það fyrir mér hvað þetta raunvera-
lega þýddi, en um leið og ég sá
ViUu, varð mér strax ljóst að þarna
var kona sem var „dama“.
Villa byrjaði hjúkranarnám á
Vífilstöðum, en varð frá að hverfa
vegna sjúkleika. Aður en hún gifti
sig var hún í Kvennaskólanum í
Reykjavík.
Við hjónin höfðum alla tíð mikið
samband við Villu og Einar, fyrst á
Fálkagötunni sem bamapíur, síðan
fiuttust þau á Rauðarárstíg og
vora bömin þá orðin fimm. Einar
var í iðnnámi og efni þar af leiðandi
lítil og húsakynni þröng, en alltaf
var veisla hjá Vfllu því hún hafði
einstakt lag á að gera stórt úr
smáu. í eiginkonu- og móðurhlut-
verldnu var hún drottning í ríki
sínu, sem stjómaði af mildi og um-
burðarlyndi. Seinna keyptu þau
íbúð í Hólmgarði 1 og bjuggu þar
æ síðan í nágrenni við okkur.
Villa var gullfalleg kona sem
hafði til að bera tignarlegt og ró-
legt yfirbragð svo alls staðar var
eftir henni tekið. Einnig var það
þessi yfirvegun í fari hennar er
gerði það að verkum að maður leit-
aði ávallt til hennar er vandamál
steðjuðu að og víst var að hún gat
bent manni á veiku og sterku hlið-
ar málsins af fullkominni einlægni
og hógværð. Ég fór alltaf betri
manneskja írá VUlu fullviss um að
þar átti ég tryggan vin. Ég sá ViUu
aldrei skipta skapi, en ef hún var á
öndverðum meiði setti hún mál sitt
þannig fram að maður hlaut að
virða skoðanir hennar, það var
þessi fyrirhafnarlausa háttvísi og
virðing fyrir öðram sem gerði hana
meðal annars svo sérstaka.
Villa var mikil blómakona og
nostraði við garðinn sinn meðan
heilsan leyfði. Hún átti við mikið
heilsuleysi að stríða í mörg ár en
veikindum sínum tók hún af sömu
reisn og æðruleysi er einkenndi allt
hennar líf. Seinni árin hafa þau
hjón búið á elUheimiUnu Grand og
hefur Einar eiginmaður hennar
annast hana af aðdáunarverðri ást-
úð og umhyggju þó sjálfur gengi
hann ekki heill til skógar.
Er Vflla var komin á hin óræðu
svið tilverannar heimsóttum við
dóttir mín hana á elHheimflið. Ekki
var um neitt samtal að ræða, en er
við kvöddum hana sagði hún: „En
hvað það var leiðinlegt að geta ekki
boðið ykkur neitt.“ Gestrisnin og
höfðingsskapurinn var enn á sínum
stað. Með Vilborgu Sigurðardóttur
er gengin ein af þessum miklu kon-
um sem af samviskusemi og ósér-
hlífni unnu verk sín í kyrrþey án
þess að vænta viðurkenningar. Það
hýtur að vera dýrmætt veganesti
yfir á annað tilverastig að hafa
alltaf gert skyldu sína.
yið Einar og fjölskylda okkar
vottum Einari -foðurbróður mínum
ogI afkomendum hans dýpstu sam-
úð.
I Kristín Þórarinsdóttir
/ frá Stórahrauni.