Morgunblaðið - 16.01.1999, Qupperneq 54

-*54 LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN
FRÍMANNSSON
+ Kris1ján
Frímannsson
fæddist, á Blönduósi
3. ágúst 1967. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 7.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðrún Birna
Blöndal, f. 5.1.
1941, frá Blöndu-
bakka í Neðribyggð
í A-Hún., og Frím-
j*. ann Hilmarsson, f.
26.2. 1939, frá
Fremstagili
Langadal í A-Hún.
Krislján var þriðji í röð fímm
systkina en þau eru Hulda
Birna, f. 6.5. 1962, búsett á
Blönduósi, Steinunn Asgerður,
f. 11.6.1963, búsett á Akranesi,
Kristín, f. 9.6. 1969, búsett á
Akranesi, og Hilmar Arngrím-
ur, f. 22.1. 1973, bú-
settur á Blönduósi.
Kristján ólst upp á
Breiðavaði í Langa-
dal. Ungur kynntist
hann konu sinni,
Stefaníu Egilsdótt-
ur, f. 31.1. 1964, en
dætur þeirra eru
Dagný Björk, f.
27.11. 1985, Jenný
Drífa, f. 17.9. 1990,
og Árný Dögg, f.
2.2. 1995. Kristján
tók við búinu á
Breiðavaði aðeins
15 ára gamall en
auk þess starfaði hann hjá
Mjólkursamlagi SAH í mörg ár.
títför Kristjáns fer fram frá
Blönduóskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14. Jarðsett
verður í Holtastaðakirkju-
garði.
stundir saman. Sem böm vomm við
mjög efnileg saman. Við höfðum gott
hugmyndaflug og notuðum það
óspart til að ergja mömmu eða hin
systkini okkar, en fyrst og fremst
vorum við alltaf vinir. Oft sátum við,
þegar ég kom í heimsókn, og rifjuð-
um upp bemskubrek okkar og þá
sérstaklega ef Aðalheiður frænka var
með okkur. Oft var kátt á hjalla þeg-
ar við Aðalheiður komum norður í
réttirnar og hittist þá gamli hópur-
inn. En nú verður þú ekki með okkur
oftar og það er svo sárt að þurfa að
sætta sig við það. Eiginlega er ég
efiki ennþá farin að trúa því. En ég
veit að þú verður samt sem áður ekki
langt undan og átt eflaust eftir að
hlæja með okkur, þó svo við sjáum
þig ekki. Við hvarf þitt myndast stórt
skarð í hópinn okkar sem aldrei verð-
ur fyllt. En við verðum að reyna að
lifa með því og sætta okkur við það
sem við fáum ekki breytt. Elsku
brósi minn. Þakka þér fyrir allar
samverastundimar og ég er viss um
að við eigum eftir að sjást aftur. Það
er erfitt að kveðja en nú er stundin
rannin upp, og ég er viss um að þér
h'ður vel þar sem þú ert núna. Við
sjáumst þótt síðar verði.
Hann Kiddi er dáinn, eftir tveggja
mánaða baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Það var fyrir u.þ.b. tveimur ár-
um að bliku dró fyrir sólina. Kiddi
greindist með æxli við heilann. Þá
var gerð á honum aðgerð sem talin
. x ar hafa heppnast vel. Það var svo
hinn 8. nóv. sl. að mér bárust þær
fréttir að hann hefði verið fluttur
fárveikur suður á Landspítala, æxlið
hefði tekið sig upp aftur og útlitið
væri ekki gott. Þessar fréttir voru
mikið áfall. Kiddi háði svo sitt
dauðastríð heima á Breiðavaði þar
til hann var fluttur suður á Land-
spítala hinn 6. janúar og lést þar í
svefni þá um nóttina.
Kiddi var aðeins 15 ára gamail þegar
við móðir hans slitum samvistum árið
1983. Frá þeim tíma stóð hann fyrir bú-
■*mu á Breiðavaði, fyrst með móður sinni,
Guðrúnu Blöndal, og síðan með sambýlis-
konu sinni, Stefaníu Egilsdóttur frá
Skeggsstöðum í Svartáidal. Kiddi var aö-
eins 16 ára gamall er þau Deddý hófu
sambúð. Það var hans mesta gæfa í lífinu
að kynnast Deddý, hún er og verður alla
tíð einstök manneskja og stóð eins og
bjarg við hlið hans í veikindunum.
Þau Kiddi og Deddý urðu fyrir
ýmsu mótlæti á sínum íýrstu búskap-
arárum. Riðuveiki kom upp í fjárbúi
þeirra svo niðurskurður var óumflýj-
anlegur. Þá gripu þau til þess ráðs að
reisa loðdýrabú en fljótlega varð
verðfall á skinnum svo ekki var
grandvöllur fyrir að reka búið. Dýr-
unum var því fargað. Þrátt fyrir
þetta basi voru þau bjartsýn og sfioð-
un þeirra var alltaf sú að vandamálin
væru bara eitthvað sem þyrfti að
leysa og það gerðu þau. Þau komu
sér aftur upp fjárbúi og vora að
fjölga fénu, nú síðustu árin og þá
virtist vera að birta til. Kiddi vann
mikið utan heimihs og var flest sín
búskaparár fastur starfsmaður í
Mjólkurstöðinni á Blönduósi.
Umönnun búsins kom því oft í hlut
Deddýjar.
Þau Kiddi og Deddý eignuðust
þrjár yndislegar dætur, Dagnýju,
Jennýju og Amýju. Það var alltaf
gaman að heimsækja fjölskylduna á
Breiðavaði. Það var alltaf svo áber-
andi hvað samband þeirra Kidda og
Deddýjar var innflegt og hvað fjöl-
''skylduböndin vora sterk.
Kiddi var hæglátur maður og ákaf-
lega traustur. Það var þó alltaf stutt í
glettnina og margir munu minnast
hans með glettið og svolítið stríðnis-
legt bros á vöram. Hann var líka
mikill gleðimaður á góðum stundum í
sínum félagsskap. Böm og ungmenni
vora fljót að hænast að Kidda og í
þeirra félagsskap undi hann sér vel.
Kiddi hafði mikið yndi af söng og
hafði fallega tenórrödd. Hann var fé-
lagi í Karlakór Bólstaðarhlíðar-
hrepps. Hann var mjög virkur í starfí
^kórsins og það var eitthvað mikið í
veginum ef hann sleppti söngæfíngu.
Annað áhugamál Kidda var hesta-
mennskan þó að oft hefði hann hrein-
lega ekki tíma til að sinna því hugð-
arefni eins mikið og hann hefði viljað.
Fyrsti alvöruhesturinn sem Kiddi
tamdi var Blesi. Hann var vægast
sagt dálítið baldinn í tamningu en
gpbeir félagarnir áttu eftir að slípast al-
veg frábærlega vel saman. Það gu-
staði oft af þeim Kidda og Blesa þar
sem þeir fóra og oft man ég eftir því í
göngum hvað þeir fóra mikinn þótt
reiðvegurinn væri dálítið ósléttur.
Það virtist aldrei gera neitt til og
Kiddi vissi alveg hvað mátti bjóða
Blesa. Kiddi hafði oft orð á því við
mig, nú síðustu árin, að Blesi væri að
verða gamall og að skarð hans mundi
verða vandfyllt en til þess kom ekki,
Blesi lifði Kidda.
Fyrstu áiin eftir að ég flutti til
Sauðárkróks hélt ég þein-i venju að
fara í Tröllabotnagöngur með gömlu
félögunum í Engihlíðarhreppnum. í
þeim hópi var Kiddi. I þessum ferð-
um urðu fagnaðarfundir hjá okkur
feðgunum. Við supum saman á vasa-
pelunum okkar, sungum uppáhalds-
lögin okkar og prufuðum hvor hjá
öðram ef svo vildi til að við vorum
með eitthvað nýtt undir hnökkunum.
Kiddi minn, manstu eftir því þegar
við vorum með gráu klárana og skipt-
umst á hestum á leiðinni niður Norð-
urárdalinn. Eg lánaði þér Dals-
mynnisgrána og þú lánaðfr mér Sopa
hennar Deddýjar, þá vorum við alveg
flugríðandi.
Eg hef svolitlar áhyggjur af því að
fyrst þú fórst svona snemma í ferðina
löngu þá sért þú varla nægilega vel
ríðandi á nýja staðnum. Þeir era
þama gömlu klárarnfr mínir, And-
vari, Lokkur og Hnokki og þú mátt
nota þá alla. Við eigum eftir að hitt-
ast síðar í nýjum Tröllabotnum, taka
lagið saman og skiptast á hestum.
Far þú í friði, vinurinn minn, þakka
þér fyrir allt.
Elsku Deddý og dæturnar ykkar
þrjár. Ég bið guð að styrkja yfikur í
sorginni. Þau skella stundum á okkur
þessi dimmu él en þau hafa þann kost
að það birtfr alltaf upp aftur.
Bestu kveðjur.
Pabbi
Elsku brósi minn. Ég trúði því
alltaf að þú myndir rífa þig upp úr
þessum veikindum þínum og það er
svo óskaplega sárt að þurfa að horfa
á eftir þér. Þú barst þig alltaf svo
vel að ég vonaði alltaf að þú myndir
ekki bíða lægri hlut, jafnvel þegar
ég kom á Landspítalann aðeins
nokkrum klukkustundum áður en
þú yfirgafst þennan heim. Ég þakka
nú fyrir allar góðu stundirnar með
þér og fjölskyldu þinni sem nú horf-
ir á eftir þér með miklum söknuði.
Þú varst alltaf þessi trausti, glaði og
káti bróðir minn sem mér og Krist-
ínu Birnu fannst alltaf svo gaman að
koma til. Kristín Birna leit ailtaf á
þig sem pabba þar sem þú varst föð-
urímyndin hennar og varst henni
alltaf sem pabbi í þau tíu sumur
sem hún var hjá þér. Hún var í
rauninni fjórða dóttir þín. Þegar við
komum til ykkar um jólin þá trúði
ég því ekki að þetta væru síðustu
jólin þín eða þegar við kvöddumst á
tröppunum hjá mér eftir áramótin,
þá trúði ég því að þið kæmuð aftur
um næstu áramót. Þegar ég sagði
það við þig þá brostirðu bara til
mín, eins og þú vissir að það yrði
ekki.
Þegar ég horfí til baka þá sé ég að
við eram búin að eiga margar góðar
Kallið er komið
komin er nú stundin
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vininir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku brósi minn, og
vona að Guð gefi okkur öllum styrk
til að takast á við sorgina.
Þín systir
Steinunn.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Hann bróðir minn er dáinn. Guð
kallaði hann til sín alltof fljótt. Hann
glímdi við erfíð veikindi, og svo fór að
hann varð að lúta í lægra haldi fyrir
þeim skömmu eftir að þau tóku sig
upp aftur. I veikindum hans var kon-
an hans honum ómetanleg stoð og
stytta. Deddý mín, ég dáist að þeim
styrk og því æðruleysi sem þú hefur.
Enginn hefði verið fær um að styðja
Kidda minn betur en þú. Aldrei
kvörtuðuð þið og alltaf varstu jafn já-
kvæð.
Þegar ég lít um öxl, era margar
góðar minningar sem skjóta upp koll-
inum. Elsku Kiddi, þú varst mér góð-
ur stóri bróðir þegar við voram að al-
ast upp. Á stjömubjörtum kvöldum
rifjast upp þegai- þú varst að kenna
mér að þekkja stjörnurnar. Oft fóra
þessar kennslustundir fram þegar
við voram á heimleið úr húsunum á
kvöldin. Ég var spurul litla systir og
alltaf fékk ég svör. Stundum vissir þú
ekki rétta svarið og þá var það bara
búið til. Ég á margar skemmtilegar
minningar um slík svör.
Alltaf vildir þú vernda mig eins og
sönnum stóra bróður sæmfr og ansi
varstu duglegur við sögumar sem þú
sagðir mér. Þú varst mjög hug-
myndaríkur bæði hvað varðai- sögur
og leiki þegar við vorum lítil. Ég
þakka guði fyrir að ég fékk að hafa
þig mér við hlið á uppvaxtarárunum.
Ég er þakklát fyrir þær mörgu góðu
stundir sem við áttum saman, en
hefði viljað að þú ættir miklu lengri
tíma á meðal okkar. Ég hefði viljað
geta spjallað við þig á elliheimilinu
eftir marga áratugi. Við fráfall þitt
er höggvið stórt skarð í systkinahóp-
inn, við höfum öll misst mikið. Börn
okkar systkinanna hafa verið mikið í
sveitinni hjá ykkur Deddý, en þið
tóku við búinu á bernskuheimili ofik-
ar. Söknuður barnanna er sár en
minningamar frá liðnum sumram
ylja og verða að dýrmætum fjársjóði.
Það er erfitt að sjá einhvern til-
gang í því þegar ungur maður í
blóma lífsins er hrifínn burt frá fjöl-
skyldu, konu og ungum börnum.
Deddý, Dagný, Jenný og Árný,
ykkar missir er sár en Guð mun
veita ykkur styrk og þið eruð hver
annami huggun. Ég bið Guð að veita
ykkur huggun, styrk og blessun.
Elsku pabbi og mamma, það er
þung raun að horfa á eftir syni sín-
um. Guð blessi ykkur, styrki og
huggi.
Elsku Kiddi minn, mér þótti inni-
lega vænt um þig og trúi að þér líði
vel þar sem þú ert núna meðal ætt-
ingja okkar, sem fóra á undan þér.
Deyrfé
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Kristín, Ásgeir, Birgitta Rán,
Guðrún Birna, Ásdís Osp og
Ingibjörg Melkorka.
Elsku Kiddi, frændi minn, það var
einn yndislegan morgun, að ég hélt,
að ég ætti að fara í skólann, en þessi
yndislegi morgunn breyttist í
martröð og allar áætlanir mínar
breyttust. Ég ætlaði ekki að trúa því
þegar það var komið og mér sagt að
þú værir dáinn, farinn frá mér og
kæmir aldrei aftur. Mig langaði mest
að hverfa bara og koma aldrei aftur.
Þú varst mér sem pabbi og ég leit
alltaf upp til þín og vildi alltaf hjálpa
þér þegar þú varst eitthvað að gera
úti á hlaði. Ég lifði alltaf í voninni um
að þú mundir ná þessu úr þér með
þrjóskunni. En það er greinilega
ekki spurt að því hvort maður er
þrjóskur eða ekki. Þú sem varst
alltaf svo kátur og hress, hvers
vegna þú, hvers vegna varstu tekinn
frá okkur?
Nú verðum við, sem eftir eram, að
lifa með þér í minningunni. Ég mun
aldrei gleyma þér eða því sem þú hef-
ur kennt mér og síst því sem við höf-
um gert saman. Þegar þú, Deddý og
stelpurnar komuð hingað um áramót-
in áttum við síðustu stundirnar okkar
saman en það era bestu stundfr lífs
míns og ég mun aldrei gleyma þeim.
Þegar þið voruð að fara heim granaði
mig ekki að eftir fjóra daga yrðirðu
farinn frá mér. Við sem ætluðum nú
alltaf að fara á hestum upp í Vatna-
dal. Ætli það hafí ekki staðið til í átta
sumur. Ég vai- nú alltaf komin áðm-
en skólinn var búinn og fór ekki fyrr
en skólinn var byrjaður, en þar sem
þú varst tekinn frá okkur þá fer ég
öragglega aldrei þarna upp til að sjá
þetta flotta þama uppi eins og þú
sagðir alltaf.
Það verður öragglega erfitt að
venjast því að koma á Breiðavað núna
og enginn Kiddi, enginn til að fíflast í
manni, stríða eða lúskra á manni. Það
mun aldrei neinn koma þar í þinn
stað. Það var nú svolítið fyndið eftir á
þegar ég hljóp á eftir þér inn í eldhús
og ætlaði sko aldeilis að lúskra á þér
og kýldi í eldhúsinnréttinguna og
næstum puttabraut mig og ég finn
enn til í Htla puttanum. Það var margt
annað skondið sem gekk á hjá okkur
en nú vantar stórt stykki í mitt líf,
þig. Og ég gat aldrei þakkað þér fyrir
að temja besta hest heimilisins eða
trantuna eins og þú kallaðir hann
þegar ég heyrði til. Og ég ætla að
standa við loforðið um að fyrirliðinn í
fótboltaHðinu mínu mun heita Krist>
ján og kallaður Kiddi, en nú er enginn
frændi í sveitinni sem getur spillt
honum og tekið á móti okkur þegar
við komum í sveitina.
Elsku besti frændi minn, þakka
þér fyrir allt sem við höfum átt sam-
an og ég skal reyna að hjálpa fjöl-
skyldu þinni (okkar) í gegnum þetta.
Við munum reyna að styðja hvert
annað.
Þín,
Kristín Birna og Kristján.
Það er ci'fitt að skilja þegar ungt
fólk í blóma lífsins er hrifið burtu frá
fjölskyldu sinni og þá jafnvel ungum
bömum eins og hér hefur orðið. Sá
sjúkdómur sem hér um ræðir spyr
ekki um aðstæður þar sem hann knýr
dyra og hlífir engu. Kristján frændi
minn var mikill náttúruunnandi og
naut þess að búa og dveljast í sveit-
inni. Hugur hans stóð ekki til þess að
dragast með straumnum til búsetu í
þéttbýlinu, þar vildi hann dvelja sem
allra styst þegar hann þurfti að vera
þar um stundarsakir vegna veikinda
sinna.
Kristján var góður söngmaður og
var dyggur félagi í Karlakór Bólstað-
arhlíðarhrepps og naut þess að starfa
þar í hópi félaga sinna. Félagar hans
í kómum hafa sýnt að þeir kunnu að
meta störf hans og félagsskap með
miklum og góðum stuðningi við hann
og fjölskylduna nú á ei'fiðum tímum.
Þennan drengskap og velvild ber að
þakka þeim félögum eins og öðram
þeim er hafa stutt fjölskylduna í
veikindum hans.
Einnig starfaði Kiústján í
kirkjukórnum á svæðinu og var þar
hvers manns hugljúfi og naut þess að
starfa í þeim félagsskap.
Þá hafði hann mjög gaman af að
umgangast skepnur og þá sérstak-
lega hesta, en einhverjar bestu
stundir hans vora þegar hann fór í
göngur á haustin með félögum sín-
um. Var honum í seinni tíð falin
gangnastjóm í afréttum Engihlíðar-
hrepps. Hann naut þess að vera í
góðum félagsskap og var þá gjarnan
hrókur alls fagnaðar, hann var fastur
fyrir og hafði ákveðnai' skoðanir á
hlutunum og vildi fara sínar eigin
leiðir.
Okkar litla samfélag sér hér á eftir
ungum og góðum dreng og mun hans
verða sárt saknað af samferðamönn-
unum, þó er missfrinn lang mestur
hjá konu hans, dætranum, foreldrum
og systkinum. Er þá mikils vfrði að
eiga minninguna um góðan dreng
sem bar hag sinna nánustu svo mjög
fyrir brjósti.
Það var gæfa Kristjáns þegar
hann kynntist konu sinni, Stefaníu
Egilsdóttur búfræðingi frá Skegg-
stöðum í Svartárdal. Þau hafa búið að
Breiðavaði síðan 1985 en þar var
hann fæddur og uppalinn. Deddý
eins og hún er jafnan kölluð hefur
staðið eins og klettur við hlið manns
síns, bæði í búskapnum og ekki síður
nú síðustu vikurnar í veikindum
hans, þar sem hún annaðist hann
þannig að hann gæti dvaHð heima hjá
fjölskyldunni sem lengst.
Elsku Deddý, við óskum að sá sem
öllu ræður gefi þér og dætranum
ykkar ungu þann styrk sem nauðsyn-
legui' er til að takast á við það sem
framundan er, en þar mun minningin
um góðan dreng verða styrkurinn
sem skiptir mestu. Við fjölskyldan á
Fremstagili þökkum samfylgd Hð-
inna ára og megi Guðs blessun fylgja
minningunni um góðan dreng,
fi-ænda og nágranna.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Valgarður og Vilborg.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
migglepursýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
0, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
(M. Joch.)
Þegar slokknar á fallega kertinu
okkar við vindhviðu eða storm,
dimmir í kringum okkur og við leit-
um strax eftir birtu; ljósi til að lýsa
okkur lengur. Okkur gengur misjafn-
lega vel að kveikja ljósið aftur. En
við birtuna finnum við frið og ró, Ijós-
ið logar í hjörtum okkar. Þannig var
við fiveðjustund míns unga myndar-
lega bróðursonar Kristjáns
Frímannssonar. Ljósið okkar slofikn-
aði og við fylltumst hryggð. En þegar
kveikt var á kertinu við rúm hans
fundum við frið. Nú er hann horfinn
frá veikindunum sem tóku sig svo illi-
lega upp aftur þó hetjan unga vildi
ekki hverfa á braut og hefja annað líf
hjá góðum guði sem gaf okkur hann
fyrir þrjátíu og einu ári.
Hann kynntist ungur henni Stef-
aníu sinni og kusu þau að búa á
Breiðavaði, þar sem hann ólst upp,
og taka þátt í að halda jörðinni í
byggð þó sveitirnar eigi-erfitt upp-
dráttar. Þau eignuðust þrjár dætur,
frískar og góðar. Minningar á ég af
ungum fóður að hjálpa í skó og lítilli
stúlku að halla sér að öxl frænda