Morgunblaðið - 26.03.2000, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 26. MARS 2000 E 2T
Óskarsútnefning: Julianne Moore í kvikmyndinni Magnólíu. Moore ásamt sambýlismanni sínum, leikstjóranum Með Ralph Fiennes sem leikur á móti henni í Endalok-
Freundlich. um ástarsambandsins.
Moore fer mikinn
Bandaríska leikkonan Julianne Moore hefur á undan-
förnum misserum vakið mikla athygli í myndum eins og
„Boogíe Nightsu og Endalokum ástarsambandsins, að
sögn Arnaldar Indriðasonar, sem skoðaði feril leikkon-
unnar en var útnefnd til Oskarsverðlauna um daginn.
JULIANNE Moore hefur í nógu að
snúast. Hún hefur leikið í fimm bíó-
myndum á undanfömu einu ári og
hlaut tvær útnefningar til Golden
Globe-verðlaunanna núna um daginn; að auki
var hún útnefnd til Óskarsins fyrir bestan
leik í aukahlutverki. Myndirnar fimm eru
Magnólía eftir Paul Thomas Anderson, sem
einnig leikstýrði henni í „Boogie Nights“,
aEndalok ástarsambandsins, þar sem hún
leikur á móti Ralph Fiennes, „An Ideal Hus-
band“, en mótleikari hennar þar er Rupert
Everett, og loks „Cookiés Fortune“ og „A
Map of the World“. Samkvæmt könnun sem
gerð hefur verið er Moore í tólfta sæti yfir
sýnilegustu leikara sinnar kynslóðar sem
þýðir að hún hefur leikið í 24 myndum á und-
anförnum einum áratug; það er svipaður
fjöldi mynda og Robert De Niro hefur leikið í
á sama tímabili.
Moore og nektin
Moore hefur leikið í nektarsenum fyrir
Robert Altman og Anderson og núna allra
siðast Neil Jordan í Endalokum ástarsam-
bandsins, sem byggist á sögu eftir Grahams
Greenes. Leikkonan er orðin löngu leið á því
að ræða um þær senur eins og fram kemur í
viðtali sem bandaríska kvikmyndatímaritið
Premiere átti við hana fyrir skemmstu. „Ég
hef ekki talað um annað í tímaritsviðtölum í
fimm ár og ég er orðin dauðleið á því.“ Og
hún bætir við síðar: „Enginn lifir kynlífi eins
og því er lýst í bíómyndum, uppi á borðum, á
gólfinu, rífandi fötin hvort af öðru. Það er fár-
ánlegt. Ef einhver hefði rifið utan af mér föt-
in mundi ég drepa hann.“
Þótt hún sé dauðleið á að tala um nekt opn-
ar hún sig í öðru nýlegu viðtali í Empire þeg-
ar hún er spurð út í Endalok ástarsambands-
ins. „Þegar fjallað er um ástir fullorðins fólks
er fáránlegt að hafa ekki ástarsenur,“ segir
hún (og er ósammála t.d. Martin Scorsese
sem segir að helsti gallinn við ástarsenur sé
sá að þær stoppi frásögnina), „en ég held að
það sé enginn í heiminum sé fyllilega sáttur
við að taka þátt í þeim. Það er mjög erfitt að
gera þær og manni líður mjög undarlega. En
svo er um fjöldamargt annað eins og að
stökkva ofan af hárri byggingu í teygju. Ef
þú þarft að koma nakin fram í bíómynd verð-
urðu að finna leið til þess að gera það. Það er
bara eitt af því sem fylgir starfinu.“
Allt þetta nektartal dregur kannski athygl-
ina frá þeirri staðreynd að Julianne Moore er
ein áhugaverðasta kvikmyndaleikkona sem
komið hefur fram á sjónarsviðið á síðustu
misserum og hefur farið með mjög erfið hlut-
verk í mikilvægum myndum og skilað þeim
með miklum sóma. Nektartalið er þó skiljan-
1
legt. Oft hefur hún verið klæðlítil eða klæð-
laus eins og í „Boogie Nights“ þar sem hún
leikur klámdrottninguna Amber Waves og í
„Short Cuts“ eftir Altman frá 1993 þar sem
hún kemur fram á evuklæðunum einum
saman.
Moore er 38 ára, fædd í Fayetteville í
Norður- Karólínu, og hét áður Julia Anne
Smith. Hún ferðaðist um allan heim í æsku,
bjó í Alaska, París, Þýskalandi og Suður-Am-
eríku því faðir hennar starfaði á vegum
bandaríska hersins. Móðir hennar er fædd í
Skotlandi og þaðan fær leikkonan rauða
háralitinn, sem henni var strítt á í æsku. Hún
segist hafa átt einmanalega æsku og lá í bók-
um. „Bækur eru frábærir vinir,“ er haft eftir
henni, „og í hvert skipti sem við fluttum
fylgdu þær mér. Þær voru það eina í lífi mínu
sem var ábyggilegt. Þegar ég var á tánings-
aldri gat ég eytt heilu dögunum í lestur."
Uppáhaldshöfundar hennar frá þessum tíma
eru Louisa Mary Alcott og Laura Ingalls
Wilder (Húsið á sléttunni).
Hún fékk áhuga á leiklist þegar hún sá
mynd Roberts Altmans, Þrjár konur, árið
1977 og varð frá sér numin af hrifningu.
„Myndin höfðaði mjög til kvenna og ég var
nítján ára og farin að standa á eigin fótum og
í fyrsta skipti á ævinni fannst mér ég vita
hvað mig langaði til þess að gera þegar ég
yrði stór. Ég vildi vinna með einhverjum eins
og Altman."
Sá draumur átti eftir að rætast. Þegar hún
skráði sig í leiklist fannst henni hún þurfa á
leikaranafni að halda og endaði á því að nota
millinafn föður síns og eftir að hafa leikið í
sjónvarpssápum fékk hún lítið hlutverk í
mynd Curtis Hansons, „The Hand that Rocks
the Cradle“. Og einn daginn þegar hún svar-
aði símanum sagði röddin hinum megin: Hæ,
þetta er Bob Altman. Veistu hver ég er? „Ég
fór að hlægja,“ segir Moore í Premiere. „Ég
hélt að einhver vinur minn væri að gera grín
að mér.“ Altman setti hana í „Short Cuts“ og
kvikmyndaferillinn fór á flug.
Hún hefur leikið í mörgum myndum eftir
svokallaða óháða leikstjóra en hún hefur
einnig leikið í rándýrum poppkornsmyndum,
m.a. fyrir Steven Spielberg í Júragarðinum 2.
Hún hefur lítið yndi af því að tala um pen-
inga. „Mér er sama hvort kvikmyndaverið
setur milljarða í myndirnar mínar eða pabbi
leikstjórans pungar út einhverjum þúsund-
köllum. Peningar skipta ekki nokkru máli.
Hverjum er ekki sama hvað myndir kosta?“
Hún segir að það sé ekkert ólíkt að leika fyrir
Spielberg og óháðu leikstjórana. „Það má vel
vera að myndir hans kosti 70 milljónir dollara
en hann er jafnfljótur að vinna og þeir óháðu
leikstjórar sem ég hef starfað með.“
Julianne Moore í Endalokum ástarsambandsins.
Moore og Anderson, leikstjóri hennar í
Magnólíu og hreinn aðdáandi.
Handritið ræður
Nokkrar af þekktustu myndum Julianne
Moore hafa ekki komið hingað í bíó eins og
„Safe“ eftir Todd Haynes eða „The Myth Of
Fingerprints" eftir Bart Freundlich, sambýl-
ismann hennar og barnsföður. Ekki heldur
„Vanja on 42nd Street“. „Ef mér líkar við
handritið leik ég í myndinni," segir hún í
Empire. „Ég hef haft að mestu leyti ánægju
af að leika í þeim myndum sem ég hef gert
þótt sumar hverjar hafi ekki verið merkilegar
(ein af þeim verstu er líklega „Assassins“).“
Þegar leikstjórinn Paul Thomas Anderson
er beðinn að lýsa Moore sem leikkonu eftir að
hafa stýrt henni í „Boogie Nights“ og Magn-
ólíu segir hann ekki annað en, „hún er frá-
bær. Hún er bara frábær. Þú skilur það ekki;
hún er bara frábær.“ Þegar hann er beðinn
um frekari útskýringar segir hann: „Mér lík-
ar hvernig hún talar. Hvernig hún beitir
röddinni."
Hann skrifaði hlutverk klámdrottningar-
innar Amber Waves í „Boogie Nights“ með
Moore í huga. Hann hafði aldrei hitt hana
persónulega en sá hana í „Short Cuts“ og
„Vanja on 42nd Street". Þegar Moore heyrði
af því að ungi leikstjórinn hefði hana í huga í
hlutverkið frá upphafi „varð mér um og ó«—
vegna þess að þegar fólk semur eitthvað hlut-
verk sérstaklega fyrir ákveðna manneskju
getur það verið móðgandi. En svo var ekki í
þessu tilviki." Amber var í huga Moore „ynd-
islega margræð, harmræn kona og ég hugs-
aði með mér, hvílíkir gullhamrar".
í Magnólíu hafði Anderson annarskonar
hlutverk í huga fyrir hana. Hún leikur auð-
uga frú á barmi taugaáfalls, full af þunglynd-
islyfjum og amfetamíni. Hún hafði aðeins
tvær vikur til þess að leika í Magnólíu áður en
hún flaug til Bretlands að leika á móti Fienn-
es í Endalokum ástarævintýrsins. „Hver ein-
asti tökudagur var virkilega erfiður, stress-
andi og hlaðinn tilfinningum og í lokin var
úrvinda," er haft eftir henni. „Anderson gerði
miklar kröfur. Ef taka heppnaðist mjög vel
að mínu mati kom hann og sagðist vilja gera
aðra. Ég held að hann hafi viljað sjá hvað ég
þyldi mikið álag. Hann vildi mynda álagið."
Anderson segist ætla að ganga ennþá
lengra þegar Moore leikur fyrir hann í næstu
mynd. „Eg vil að hún blóti meira í næstfc.
mynd,“ segir hann. „Ég ætla að láta han*
leika heróínfíkil."