Morgunblaðið - 24.09.2000, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 24. SEPTEMBER 2000 B 7
Tig'narlegnr kvenfuglinn virðir fyrir sér umhverfíð af setusteini.
Vængirnir þjálfaðir fyrir flugtökin.
slóða á enda og gekk síðasta
spölinn. Löngu áður en ég sá
fuglana þá vissu þeir af mér og
voru byrjaðir að hringsóla yfir
mér. Ég gekk inn í lítið gil. í enda
þess voru háir klettar, í annarri
hh'ðinni grasbrekka en í hinni
hh'ðinni voru fleiri klettar og þar
var hreiðrið.
Óblíðar móttökur
Fuglarnir voru ekki sáttir við
nærveru mfna, görguðu á mig og
kvenfuglinn, sem var ívið stærri
en karlinn, hóf loftárásir. Hiin
steypti sér að mér á ógnarhraða,
ósjálfráð viðbrögð mín voru að
beygja mig snögglega og ég
heyrði háværan vængjaþyt rétt
yfir höfðinu. Það var ekki laust
við að hrollur færi um mig við
þessar aðfarir því Ólafur hafði
sagt mér að fálkinn gæti gefið
þungt högg með fótunum. Eftir
því sem ég nálgaðist urðu
árásirnar ágengilegri og fleiri.
Ungarnir bættust líka í
gargkórinn en endanlega settist
kerlingin rétt við hreiðrið og
brjóst hcnnar bærðist ört enda
voru árásirnar kröftugar þótt þær
hefðu ekki borið þann tilskilda
árangur að hræða burt
boðflennuna.
Þetta voru lágir klettar og
hreiðrið var í efstu syllunni.
Ungarnir voru fjórir, tveir f
hreiðrinu en tveir á klettabrún
fyrir ofan það. Þeir voru stálpaðir
en þó ekki orðnir fleygir og því
virtust þeir geta klöngrast úr
hreiðrinu og upp á efstu klettana.
Hvergi var hægt að staðsetja sig
með góðu móti í klettunum
sjálfum og því gekk ég upp á
gilbarminn og skoðaði aðstæður
fyrir ofan hreiðrið. Þarna var
töluvert af fæðuleifum og því ljóst
að ungarnir mötuðust þar. Þetta
var eini staðurinn þar sem ég gat
komið fyrir felutjaldi með góðu
móti og ég gekk aftur að bílnum
til að sækja búnaðinn.
í návígi við fálka
Þegar ég sneri við byrjuðu
lætin aftur. Ungarnir görguðu og
Vængjaæfingar voru stundaðar af kappi.
Ungarnir fylgjast með móður sinni fljúga framhjá.
kerlingin tók upp loftárásirnar en
karlinn gerði þó ekkert annað en
að sveima yfir. Ég var fljótur að
setja upp tjaldið og koma mér
fyrir. Stuttu eftir að ég var
kominn inn í tjaldið féll allt í
dúnalogn. Ég hafði útsýni yflr í
klettanna við enda gilsins og þar
sátu nú fullorðnu fuglarnir.
Ungarnir voru hins vegar allir
komnir niður í hreiðrið og því sá
ég ekkert til þeirra. Það var
byrjað að kvölda og ekkert annað
að gera en bíða eftir að eitthvað
gerðist.
Ekki leið á löngu þar til einn
unginn birtist aftur uppi á
klettabrúninni. Stuttu seinna voru
þeir orðnir tveir og síðan þrír.
Þeir sátu þar og snyrtu
fjaðrirnar, rifu burt lausan dún
sem var að mestu farinn af þeim.
Ungarnir virtust svangir þar sem
þeir nörtuðu í fæðuleifar sem
lágu í kring þó ekkert væri af
þeim að hafa. Mér varð litið yfír á
setustaði foreldranna og þau voru
horfín. I þann mund byrjuðu
ungarnir allt í einu að garga og
litu allir upp. Þar var móðir
þeirra komin. Hún flaug nokkrum
sinnum fram hjá og þeir görguðu
á hana í hvert skipti, sennilega til
að heimta eitthvað að éta.
Endanlega birtist hún sfðan með
bráð í klónum, lenti rétt hjá þeim
og þá varð allt vitlaust. Þeir
stukku með látum að henni sem
varð til þess að hún tók á loft, enn
þá með bráðina í klónum. Þetta
endurtók sig stuttu seinna og það
var ekki fyrr en í þriðja skipti
sem hún loksins sleppti bráðinni
og ungarnir byrjuðu að matast.
Þeir gerðu það þó í rólegheitum
og eftir goggunarröð
náttúrunnar. Stærsti og elsti
unginn át fyrst og síðan þeir
minni og engar deilur urðu um
ætið enda nóg fyrir alla. Síðan
hurfu þeir aftur niður í hreiðrið
einn af öðrum og ég yfírgaf
felutjaldið og færði mig í náttstað.
Ungarnir merktir
Daginn eftir fylgdist ég með úr
tjaldinu. Ólafur Nielsen var búinn
að merkja alla ungana með
málmhringjum en fullorðnu
fuglarnir voru báðir ómerktir.
Foreldrarnir sátu að mestu á
setustöðum í töluverðri fjarlægð
eða voru ekki sjáanlegir.
Karlfuglinn veiddi og færði
kerlingunni bráðina og hún
ferjaði hana áfram til unganna.
Þeir átu, snyrtu sig og æfðu
flugtökin með því að blaka
breiðum vængjunum. Seinna um
daginn versnaði veðrið það mikið
að ég ákvað best að yfírgefa
svæðið og koma mér í hús. En ég
var ákveðinn í að ná myndum af
kvenfuglinum og til þess þurfti ég
að snúa aftur.
Þó ekki liðu nema nokkrir
dagar á milli heimsókna þá voru
aðstæður gjörbreyttar þegar ég
kom aftur. Ungarnir voru orðnir
fleygir og héldu sig víðs vegar um
gilið. Ég setti felutjaldið upp við
uppáhaldssetustein kerlingar-
innar en meðan það var þar þá
settist hún ekki aftur á steininn,
jafnvel þótt ég væri sjálfur víðs
fjarri. Ég gafst því upp á tjaldinu
og settist niður fyrir ofan
hreiðrið.
Hápunktur
vikunnar
Þetta var þungskýjaður dagur
og ég var búinn að gefa upp alla
von um að ná fleiri myndum en
það var eitthvað sem sagði mér að
sitja áfram og því sá ég ekki eftir.
Um tveimur tímum seinna birtist
kvenfuglinn og settist á
klcttabrúnina rétt fyrir framan
mig. Nánast um leið og hún tyllti
sér niður braust sólin fram úr
skýjunum og hún var böðuð í
geislum hennar. Með hægum og
yfirveguðum hreyfingum en örum
hjartslætti setti ég upp þrífótinn
og festi linsuna við hann. Fuglinn
var tignarlegur og glæsilegur og
sat sem fastast meðan ég myndaði
hann. Þetta var fullkomið
augnablik. Þolinmæðin hafði
loksins skilað sér og þessar tvær
mfnútur sem hún sat þarna voru
hápunktur vikunnar sem ég
dvaldi við fálkahreiðrið.
Verkinu var lokið, ég pakkaði
saman og meðan ég gekk að
bílnum steypti kerlingin sér enn
að mér eins og rétt til að minna
mig á að ég var x' raun aldrei
velkominn.
Höfundur er Ijósmyndari.