Morgunblaðið - 14.11.2000, Blaðsíða 70

70 ÞRIÐJUDAGUR 14. NÓVEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Grettir
HVERNIS \
SENSUR \
LETIKASTIÖ? I
Ljóska
Ferdinand
£ AvilLrYidt'ficJM' ’^AÁjiIíinatúit arxL
a/díjrhwvúdtÚY^-lcrL waÍcKffc^aíatvi^aiíL
tfasAcLmlJjuZ.
tfdt, achoot JjuW.
Vl GUESSTHIS ,
U)A5 AIEARNIN6
EXPEKIENCE, HUH,
Bl6 BROTHER 7
tzc.
/iVe learnep
SOMUCHLATELYj
I CAN'T
l^TANP IT..
BETTER THAN \
6ETTIN6
WHACKEP UJITH
A ROLLEP UP
NEUJSPAPER..
Ég ætla ekki að sofna
þegar ég bíð eftir
skólabílnum.
Ég ætla ekki að sitja og horfa
á systur mina sofna þegar ég
bíð eftir skólabílnum.
Ég held að þetta
hafi verið þörf
lexía, stóri bróðir.
Ég hef lært svo
mikið upp á sið-
kastið að ég þoli
ekki við lengur.
Betra en að vera
sleginn i hausinn
með upprúlluðu
dagblaði.
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1103 Reykjavík # Sími 569 1100 # Símbréf 569 1329
„Egill sterki“
- eða þannig
Frá Jóhannesi Proppé:
Ölgerð Egils Skallagrímssonar hef-
ur verið seld, afkomendur stofnanda
fyrirtækisins hafa gefist upp á
rekstrinum og selt það í hendur
nýrra eigenda, vonandi til góðs frek-
ar en hins.
Mínar fyrstu æskuminningar um
þetta gamla rótgróna fyrirtæki eru
einstaklegar ljúfar og skemmtilegar,
(fæddur 1926). - í „gamla daga“ var
hægt að panta gosið og ölið í kössum
beint frá framleiðendum og var það
alltaf sérstakur viðburður er bíllinn
frá Ölgerðinni renndi í hlað og karl-
amir með þykku svunturnar byrjuðu
að bera kassana inn í geymslu og
taka tómar flöskur í öðrum kössum
til baka. Og hvað var svo í kössunum,
hvað hafði pabbi nú pantað?.
Hafði hann nú munað eftir Hind-
berja og Jarðarberja límonaðinu,
Cabesoinu, Sitróninu, en þessar teg-
undir hafa allar geispað golunni fyrir
löngu og hafa ekki fengist í mörg ár,
afhverju veit ég ekki. Maltið mátti jú
aldrei vanta, sérstaklega ef maður
skyldi nú verða veikur, þá var Maltið
hluti af lækningunni því manni var
fært Maltið í rúmið, (veikindi nokkuð
tíð í þá daga). En það varð að vera
eitthvað alvarlegt að til að fá slíka
þjónustu.
Nú, svo var að sjálfsögðu Pilsner-
inn með grænu miðunum og Bjórinn
með bláu og hvítu miðunum, þetta
var fyrir „kallana" ásamt Sodavatn-
inu þegar þeir spiluðu Lomber. Svo
um jól og aðrar stórhátíðar kom kút-
urinn góði í trégrindinni með smellta
tappanum, en í honum var „Jólaölið“
sem var alveg ómissandi með hátíð-
armat.
Svo allt í einu var maður sjálfur
orðinn „pabbinn" sem pantaði og val-
ið var ósköp líkt, en sumar tegundir
hurfu en aðrar komu í staðinn.
Lengi vel fékk maður þetta áfram
sent heim, með gömlu góðu „ svuntu-
köllunum", en svo varð maður að
fara og sækja þetta sjálfur, á Frakk-
astíginn og síðar inn á Rauðarárstíg.
Skila tómum flöskum og kössum og
rogast með þá fullu aftur út í bíl. Svo
hvarf þetta allt, drykkirnir komnir í
plastflöskur, kassarnir góðu horfnir,
öllu pakkað inn í plast og nú farið í
Kjörbúðina eða kaupmanninn á
hominu.
Oft var hart sótt að gömlu góðu
Ölgerðinni, Sanitas, Vífilfell, Norð-
anmenn og jafnvel innflutt gos. En
maður var trúr „sínu félagi".' Helst
var það Polo sem freistaði og þegar
Cokið kom freistaði það einnig. Sér-
staklega held ég að flöskulagið hafi
aðallega freistað frekar en innihald-
ið. - Síðan hafa stóru risarnir, Hag-
kaup, Bónus o.fl. komið með sitt gos,
oft sömu nöfn en ekki eins gott.
Ég hef ekki alltaf verið sáttur við
„mitt félag“, mér finnst stundum
þeir fara offari í að auglýsa sinn
sterka bjór, þrátt fyrir bann við slík-
um auglýsingum eru þeir oft á gráa
svæðinu. Ég barðist með Pétri sjó-
manni í gamla daga fyrir sterkum
bjór en sem betur fer náðum við eng-
um árangri svo unglingamir fengu
frið fyrir þeirri áreitni í mörg ár, lík-
legast bjargað mörgum þeirra frá
„sukki og svínaríi“.
Þó ég sé í dag á móti sölu á sterk-
um bjór, vil ég óska Ölgerðinni Agli
Skallagrímssyni alls hins bezta og að
hinir nýju eigendur megi halda
áfram að gleðja unga sem aldna með
sinni gömlu og góðu framleiðslu og
reyni að halda sig innan skynsam-
legs ramma í auglýsingum.
P.s. Mér skilst að hinir nýju eig-
endur Ölgerðarinnar séu Islands-
banki-FBA en þar á ég einhver
hlutabréf. Svo ég er allt í einu orðinn
„Bjórframleiðandi", „gott á þig“ seg-
ir nú einhver.
JÓHANNES PROPPÉ,
Hæðargarði 33, Reykjavík.
Að auka útgjöld án
þess að gera það
Frá Eiríki Brynjólfssyni:
HERRA Geir H. Haarde. Eftirfar-
andi var haft eftir þér um kjarabar-
áttu framhaldsskólakennara í Morg-
unblaðinu 7. nóvember sl.: „Það sjá
allir að það er ekki hægt að ganga
að þessu. Eg tel að það þurfí að fara
skipulega í að breyta launakerfínu
og vinnuskipulagi og að þar sé hægt
að fínna leiðir til að bæta kjörin án
þess endilega að auka kostnað ríkis-
ins að sama skapi.“ (Leturbr. er
mín).
Þetta vakti óskipta athygli á
vinnustað mínum. Og menn spyrja
sem von er: Hvernig er unnt að
hækka laun framhaldsskólakennara
án þess að útgjöld ríkisins aukist að
sama skapi? Almennt séð: Hvernig
er unnt að auka útgjöld án þess að
auka þau?
Herra Geir H. Haarde: Hvernig
er þetta hægt? Og ef þetta er hægt
er þá ekki óábyrgt af þér að drífa
ekki í því að semja við kennara um
bætt kjör þeirra án þess að auka
kostnað ríkisins?
Ég þykist vita að þjóðin bíði
spennt eftir skýringu á þessu. Ekki
bara til að kjaradeila framhalds-
skólakennara leysist heldur líka af
almennum áhuga. Mér hefur til að
mynda aldrei tekist að auka útgjöld
mín nema með því að auka þau. Og
mér er kunnugt um að vinir mínir og
samferðamenn hafa sömu sögu að
segja. Svo lumar þú á aðferð til að
auka útgjöld án þess að auka þau!
Ég sé ekki betur en að þetta
gagnist líka gegn viðskiptahallan-
um. Aukinn vöruinnflutningur sem
ekki hefur í för með sér aukin út-
gjöld eykur ekki viðskiptahallann.
Svona mætti lengi telja.
Herra Geir H. Haarde: Ekki
þegja yfir þessari eitursnjöllu hag-
fræði.
EIRÍKUR BRYNJÓLFSSON,
kennari.
Hvassaleiti 26, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.