Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 70

70
lians, Jiegar haim ev orftinn mjög drukkinn; Jiví komi
ljósið sainan við andardráttinn nærri inunninuin, get-
ur auðveldlega kviknað í drykkjurútnuin og liaun
verið dauður svo að segja allt í einu.
3. Á andlegan hátt. Að framan er Jiess getið,
hversu ofdrykkjan spillir sálargáfuinim, týnir minn-
inu, sljófgar tilfinníngar og elsku til sannra mann-
kosta, saurgar lífernið og gjörir orðalagið ósvííið,
jafnvel á stunðum hæði til guðs og manna. Skyldu-
ræktinni er [>ví ekki skeytt, góða inannorðið miss-
ist; [)ví ofdrykkjunierin eru ekki einúngis kunnir að
hrösun, sem margan Iiendir, lieldur að synd á syml
ofan; þeir gjöra syndina að vanaverki, og finna ekki
til, fyrr en um seinan, að syndgað er meö ósvífni
gegn guði, sjálfum sér og öðrum mönnum, [regar
samvizkan vaknar að fullu með skelíilegum innvort-
is hrígzlum, ángist og órósemi, og ákærir sárlega
um [>að, hve illa sé farið með gáfur guðs, hve mis-
fariö sé með hinn dýrmætasa hlut, sem tíininn er,
vanjiakklátlega hrotið á móti gæzku drottins, velzt
úr mannlegri tign, eg veit ekki livað djúpt, niöur
fyrir háttalag villidýra, og aðrir dregnir með í
hnéyksli, syndir og sálarvoða. I útliti [ivílíkra er
[)á [ægar orðin þekkjanleg skuggsjá innra manns
þess, sem i dái lá, meðan vinið og víinan var i
höfðinu. Nag og áklögun samvizkunnar fyrir allt
[>etta lilýtur að vera sár. J7g ætla mér ekki að
kveða upp dóminn um það, hvar synd ofdrykkjunn-
ar eigi sa-iið. hvort á ineðal minnstu eður stærstu
syndanna, eða [>ar á milli. Trúarbrögðin gefa ekki
óskýra ávísun um það, og veit eg, að yður er það
ekki ókunnugt, t. a. m. hversu að ofdrykkjan vehl-
ur manndrápmn og blóðskömm, eins og Lots dæmi
sýnir, hversu að hinn vísi Salómon konúngur lýsir
ofdrykkjunni, Orðskvb. 23, 29 — 3», já hversu