Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Síða 36

36
þessu ei gaum; en })aö er undarlegast, þegar menn
sjá, að umbótar þarf við, að sneiða sig Iijá að hafa
framkróka fyrir umbótinni. Mér finnst, að félags-
andi og héraðs - ást gæti lifnað svo í sveit hverri,
að þó menn ei hugsi svo hátt, að miðla af efnum
sínum til að stofna lestrarfélög og önnur þvílík sam-
tök, að þeir ættu þó að sýna að minnsta kosti svo
mikið samheldi til sveitanna, eins og þeir í verstöð-
unum; því þar er alvenja að draga eingan dul á afla
hvers formanns, og bera sig saman, hvernig og hvar
leita skuli aflans. ^annig ættu menn á suinrin
að bera sig með frjálslyiuli saman um heyanna tím-
ann, og láta eins Ijóst vera, live marga heyhesta
þeir fá hirta í garð sinn, eða slegna á viku hverri;
því þetta mætti verða hvöt til þess, að enir fjöl-
mennari kostuðu kapps um að verða ei, að réttri til-
tölu við fólksfjöldann, eptirbátar einyrkjanna i heya-
feingnum, og alt eins fyrir einyrkjann, að gjöra sitt
til, eptir tiltölu, að jafnast við fjölskyldumann-
inn; svona mætti og vel vera um fjallagrasafeing,
live margar tunnnr grasa hverr búandi aflar, hve
margar tunnur kálróta og jarðepla, o. s. frv. Væri
þetta fest í minni og ritað jafnvel í bók í hverri
sveit, svo vitnaðist fljótt, hverjum færi fram oghverj-
um aptur í búnaðarhættinum. Að svona sé í öðrum
löndum, og enda í Færeyum, geta menn séð á Reykja-
víkurpóstinum, hvar sagt er frá, live margar tunnur
jarðepla Færeyíngar öfluðu þar árið 1847 *. Svo held
eg færi vel á því, að hverr maður, sem greindur og
reyndur er orðinn, skoði búnaðarliáttu sveitúnga sinna,
og segi þeim, hvað hann ætli að betur mundi fara,
og enda, að hverr sem gæti ritað læsilega (en það
geta nú rnargir), tæki sér stund og stund, þegar á
I) blaðs. 72.