Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Síða 80

80
framtölu“ l. jþegar eg las |ietta í Alþtíðindunum,
dat.t mér í hug sannmælið, „fátt erþað, sem fulltreysta
má“; því mér fannst það hvergi liggja þar opið fyr-
ir, og varð því að ætla, að orðið „flestir" yrði hér að
þýða hið sama, sem 6 af 23, því einúngis greiddu
6 þíngmenn atkvæði með því að bæta inn i orðunum
„til tíundarframtals“; hinir 17, sem neituðu með at-
kvæöuin sínum, að bæta skyldi orðum þessum inn í
frumvarpiðj hljóta að hafa verið á móti því, að vor-
þíng væru haldin, einkum „til tíundarframtals“. Mál-
ið sýnir sig sjálft, það þarf ekki útlistunar við; því
öll meðferð þess mætti verða öðrum til bendíngar,
en þar eð hið opna bréf, dags. 21. Apríl, 1847, get-
ur þess ei, að vorþíngin skuli halda til tíundarfram-
tals, sem heldur var ekki nein von til, þar það hefði
oröið ofann í atkvæði alþingis, þá veröur ekki séð,
að á oss bændum liggi nokkur lagaskylda til að telja
fé vort fram til tíundar á vorhreppastefnum þessum,
þó oss verði það skipað af yfirvöldum þeim, sem
lögunum eiga að gegna, en ei lögin að gefa; laga-
boð þetta var borið undir alþíng og gefið oss, að því
leyti sem það kom saman við vilja alþingis og at-
kvæði þess, en liver vilji alþingis sé, niá lesa í
Alþingistíðindunum. jþetta alt, hvernig sem það
svo er, hefði nú veriö sök sér, heföi landið, eður
einkanlega vesturbluti þess, er eg hér á málstað um,
getað haft þau not og gæði af vorþíngunum, er sam-
svaraði hinu. Meiri hluti þínginanna að vestan gat
þess á þinginu, hversu ílla vorþing ættu við vestra,
og yrðu þar því óvinsæl. Jessu verður heldur ekki
neitað; víðast eru menn um þær mundir við sjó, og
yrði það mönnum niikill bagi, að þurfa að sækja þá
I) Mig furðar á því, kversu daufheyrðir þíngmenn voru, allra-
helzt þeir, er mest andæfðu inóti frumvarpinu eða vorþíngun-
um, þegar þeir heyrðu álitsskjalið lesið upp.