Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Qupperneq 116

116
Frá því Bjarni kom að Siglunesi, og ujjp þaðan
alla æfi, lagði hann stund á ena almennu og ein-
földu læknisfræði; var hann sér út um mörg af
læknisritum þeim, er komu út á dönsku árin 1790
til 1820; liann kunni næstum utan að „Bangs medi-
cinische Praxin“ á þýzku, er kom út í Kaupmanna-
höfn 1796. Blóðtökur heppnuðust lionum mæta vel;
var það bæði, aðhann var sóktur tilsjúkra, og van-
heilir menn leituðu til hans hjálpar og ráða, enda
veitti hann öllum það lið, er hann mátti, en styrkti
hina, er hann þóktist ekki fær um að liðsinna, til
að leita lækna ráða og meðala, enda yfir lángar
leiðir.
Sjálfur þjáðist hann allan seinni hluta æfi sinn-
ar, eða meir en í 40 ár, af ætternis veikleika (Scor-
butisk Sygdom) og svefnleysi. Sögðu það læknar,
þeir er til þektu, að þess væru fá dærni, að nokkur
maður hefði eins vel og hann varizt áhrifum sýki
þessarar; valdi hann optast sjálfur meðöl þau, er
hann brúkaði, voru það bæði útvortis og innvortis
lireinsanir, heitar laugar og fleira, en loksins lagð-
ist hann rúmfastur í sýki þessari, og lá leingi sum-
ars, jafnan þó með fullri rænu og fjörugum þolgæðis
anda, unz hann burtkallaðist frá þessu lífi 1. dag
Ág. mán. 1842, þá er hann hafði því nærtvoumátt-
rætt, og er hann jarðaöur að Haga á Barðaströnd
1) SókDaprestnrinn, séra Hálfdán Einarsson hélt fagra ræðn
yfir líkkistunni, og hafði fyrir ræðuefni þessi orð hins helga
sálinaskáids: raikil ern verkin drottins (Sáim. 111, 2.). Hafði
Bjarni sál. haft orð þessi optsinnis fyrir viðkvæði, þá er hann
ræddi um andleg efni. Sýndi presturinn skýrtí ræðu sinnitign
mannsins, og hvilíka yfirhurði velgáfaður inaður hefði yfir alt
annað hið sýnilega, þegar hann brúkaði gáfur sinar og atgjörfi
til gagns og góða fyrir sjálfan sig og samlífismenn sina, og
væri þessi frainliðni maður fagurt dæmi upp á það; því