Norðurfari - 01.01.1848, Blaðsíða 14

11
NORBCRFARI.
Tinast J>eir allir, en Úlfar af sæ
Einn komst með fjöri, en land ekki æ
Bauð hinum vegmóða fögnuð og frið,
Fdr [>að svo hjer, því að strendur þær við
Byggð áttu mannætur mestu.
Jiusti þar óvígur illþýðis her
Ofan af landi, nær komumann sjer;
Griða hann biður, þar miskun ei má,
Mat sinn þeir vilja en rcfjar ei fá,
Og hann því að höggstokki leiða.
Hvað er það undra, er heyrist við strönd?
Hafaldan grimma — en skjálfa við lönd —
1 eyru hins deyjanda dimmum með nið
Dunar, er brotnar hún klettana við:
“Maður er miskunar þurfi.”
DIFFUGERE NIVES: REDEUNT JAM
GRAMINA CAMPIS.
HORATU OD. L. IV, 7.
Fónnin úr hlíðinni fór, og fjólan vex aptur 1 dalnum,
Lauf sprettur liminu frá;
Hitanum lýtur nú snjór, og svölum úr fjallrdsa salnum
Minnkuð svo út rennur á.
Fjalla-gyðjanna fjöld með fagurri vorgyðju þreyja
Glaðar í grösugri laut;
Daganna kemur æ kvöld, vjer knýumst svo fram, til'að deyja,
Allt rennur eilífðar braut.
Frostið það flýr undan sól, en fagrir vordagar líða,
Svo líður sumarið frá,
Haustið er unaðsamt ól, er ávcxti vcitir oss fríða —
Sigur að svartnættis brá.
Máninn kemur þá mær, og í myrku vetrarins hciði
Lýsir um fannhvíta fold —
Hvíld þegar hauðrið oss Ijær, og vor hús eru blómvaxin leiði,
Erum vjer orðnir að mold.
Veiztu hvert auðið þjer er hjer enn þá lengur að dvelja
Lifenda landinu á?
Ekkert fær crflnginn sjer ef allt ertu búinn að velja,
Og öðrum til eignar að fá.
Ekkert frelsað þig fær úr ferlegu myrkrinu dauða,
Heimsfegurð hvorki nje fljóð,
Ættgöfgi ekki þjer nær, nje orðsnilld, nje gullið hið rauða,
Heldur ei guðræknin góð.