Norðurfari - 01.01.1848, Blaðsíða 19

KVÆSI.
19
|>ú lýttir mig sök fyrir litla,’
jiví líða má harma;
Jþú lítur mig loksins á hæðum,
En lýtir J>á ekki.
TIL SVANFRÍDAR.
Gengib er nú J>að gjörðist fyrr,
Sæll þegar sat cg við
Svanfríður! þína hlið;
Brann okkur heit í brjósti ást;
Eiða við unnum þá,
Ei dýrri sverja má.
Fannst okkur æ, er fundum sleit,
Sem blæddi blöð úr æð
Og brjóst nísti helör skæð';
Gleði-sunna, er sáumst við,
Brún okkar andlits á,
Ylgeislum fögrum brá.
Svo undum jafnan saman við,
Sem blóm cr sólu mót,
Sjúga tvö eina rót;
I svefnhöfga hverjum sástu mig;
I dúrum dáfríð mær!
Jjú draumkona varst mjcr kær.
“Kvenna geð verður kannað seint”
Svo hlýt jeg segja nú,
Söm ert mjer eigi þú;
Horfin er ást úr auga forn;
Blíðu-sól brúnum af
1 blákalt er sigin haf.
Sje jeg að eiðar eru örð
I sætum svefni dreymd,
Sofanda vöktum gleymd;
Sjc jeg að mjúkur meyjar koss
Ei er á annan hátt,
Enn elding er slokknar brátt.
AUGUN RLÁU.
Kvebið þjer æ um augun dökku, svörtu,
Og ástabruna ijósin fagurtær!