Norðurfari - 01.01.1848, Blaðsíða 60

60
KORBCnFAnt
kvöldið átti Parísarborg öli að vera uppljömuð, svo menn sýndu Tögnuð
sinn. Mannþyrpingin fór að tvistrast, og hópur manna var aðeins
cptir fyrir utan utanrikis-mála höilina, Jtar sem Guizot bjó, því
hann hefur verið utanríkisstjóri Frakklands. {>á varð sú tilviljan
að herflokkur, sem stóð þar og átti að verja dyrnar, hleypti af
byssum sínutn á mannljöldann, og særðust margir en fáir dóu.
j>á æpti allur lýðurinn í einu hljóði: “vjcr erum sviknir, kon-
ungur gabbar oss.” Og hvort sem þetta atvik nú var tilviljan
eða ei, j>a er það víst að það kostaði Loðvík Fílippus ríki og
lönd. Borgar mcnn urðu óðir og uppvægir, og voru með dæma-
lausum hraða hlaðnir viggarðar í öilurn strætum um nóttina, og svo
þjett að skammt var á milli. Fólkið brauzt inn í vopnáhúsin og
tók sjer vopn, og börðust þeir svo um nóttina; Iærisveinarnir úr
ecole polythecnique hlupu til vopna og urðu fyrir borgar mönnum,
sem tóku þeim með mestu gleði, og þjóðliðið gekk allt í flokk
með þeim. Orustan var hörð og snörp og gengu crfiðismennirnir
bezt fram og voru mjög óðir; þeir kvað heldur ei vera neitt barna
meðfæri, bláskyrtungarnir frakknesku; en svo eru þeir kallaðir því
þeir eru helzt vanir að vera skyrtuklæddir. Konur ðg karlar börðust
með, og ungar stúlkur sátu uppi á víggörðonum með þrrlitar vcifur;
og sagt er um ungan dreng nokkurn, að hann hafi hlaupið upp á
víggarð einn, sem herliðið var að sækja að; hann hafði stóran
fána þrílitan í hendi og breiddi framan á brjóst sjer; siðan mælti
hann til hcrmannanna og benti á veifuna: “þclta er merki Frakk-
lands, skjótið þjer nú ef þjer þorið!” Hermennirnir litu hver á
annan, cn skutu ei; og alltaf kvað þeir hafa verið mjög ófúsir til
að drepa Ianda sína í þessari orustu. Um morguninn var eigin-
lega öllu lokið; þá kom Lamorcicre* herforingi ríðandi og aðrir
menn með honum, og sögðu að konungur lofaði gjörsamlegri endur-
bót; en lýðurinn æpti mót og kvaðst ei trúa ncinu, sagðist engan
af Bourbons ætt cða Orleans vilja hafa lengur fyrir konung og
kvaðst aðeins vilja hcfna bræðra sinna. j>eir snjeru þá við hest-
um sínum og riðu daprir á burt; cn fólkið óð fram að konungs-
höilini (les Tuileries) og sagðist vilja Ijúka leiknum. j>á flúði
kqpungur og drottning og mest öll ætt hans, en fólklð brauzt inn
í höllina, bar út hásætið og brenndi það. L. Filippus hafði fengið
tcngdadóttur sinni, ekkju konungsefnisins sem dó fyrir fáum árum,
* Hann Tar s/8ast«r fyrir lterliði Frakka > Algeirslandi; og tí höndnr hon-
nm gekk Abd-el-kader i vetur, jneð því skilyrði að hann mætti faratil Mekka.
En liann var flnttur til Fral^klands og Iiefur konungur vist ætlað atí sviKja
heiti það sem Lamorciére gaf lionuin. Siðan byltingin varð hefur Abd-el-
kader skrifað frakknesku stjórninni , sem nú er, lagnrt brjef, og *tefnir
Iiann þeiin þar fyrir dómslól ens rjettliita guðs ef þeir rjúfi heit sín; segir
að ei þurfi þeir sig nú lengur að óttast því hjeðan af telji hann sig í hóp
enna dauðu, og vilji aðeins komast til Mekka, svo hann inegi þar tilbiðja
guð, liinn einasta sanna og alvalda, í næði. I*essnr frjettir hötum vjer síð-
astar af Abd-el-kader, og sárt er það að Ijónið skuli nú vera fjötrað, og megi
hann ei lengur þjóta frjáls á gæðinguin sinum um eyðimörkina. Pað er ann-
ars inerkilegt að strax sem hann var unninn fjell Loðvik Filippus.