Norðurfari - 01.01.1848, Blaðsíða 24

2 1
NORBUKFARI.
ckki svcfnsamt, og bar margt til þcss, það fyrst, að mjcr fannst
ekki skaut móðurjarðar minnar svo mjúkt, sem jeg hcfði á kosið;
það annað, að fylgdarmaður minn hraut svo hátt og stdrkostlega,
að mjer lá við að verða myrkfælinn; og í þriðja lagi, að þegar
loksins mök ætlaði að fara að síga á mig, gægðist túnglið nábleikt
fram undan nyrðri skarðsbrúninni og þarna stóð steinkcrlingin
bíspcrrt framan í mjer í lúnglsljósinu og var æði tröllsleg. Stóð
mjer tölúverður stuggur af henni, og hefði þcss vcrið kostur mundi
jeg hafa skriðið inn í stcininn eins og dvergarnir fordum; en nú
var ekkert undanfæri, og þótti mjer þá, sem kerling beygði sig í
ótal lilykkjum yfir mig, rg tók svo til orða:
“Eigi þarftú mík at hræðask piltkind!” kvað kcrling, ”ek em
af góðom ættom komin; var faðir minn nefndarþurs, ok bjó í
Ljóso-fjöllom. Ek var cin barna, ok þótti eigi úvænlig á yngri
árom mínom; en nú em ek fárin at gamlask ok hnigin mjök á efra
aldr, ok cr því litt eptir fornrar fegurðar. En því sagða ek þetta
at ek vil scgja þjer tilcfni til álaga minna, ok vilda ck þú síðan segðir
öðrom frá.
“Maðr hjct Gnúpr; hann var nefndarþurs eins ok faðir
ininn, ok tröll niikit. Hann bjó í Lóni. Son átti hann mikinn ok
vænan, cr Drangr hjet Svo var hann stórfenglegur ok voða-
legur sýnum, at mennskir menn stukku allir undan, ef svo bar
til at þeir saú hann um nótt; þeir urðu felmtraðir mjök ok
kváðo hann vera ger.ginn úr sjáfarhömrom. f^at var líka satt;
ok þótt mennskom mönnom þykki slíkt útlít úfryniligt, þá þykkir
oss tröllom svo, sem ekki sje fegurra; ok sú varð lika rcyndin
á fyri mjcr. Ek sá Drang einu sinni á tröllaþingi ok þótti mjer
þá scm ck aldreigi hefða litit görfuglegra mannsefni. Hann var
þá átján velra, en ek sextán. Ok mcð því ek þá þótti væn mær
ok virðulig, þá festi Drangr á mjcr ástarhug, ok urðu þau enda-
lok al miklar ástir tókust með okkr ok hjctom við þar á þingi
hvort öðru trú ok hollosto; því hreinlynd erom vær tröll ok segjorn
strax ok án umsvifa þat, sem oss býr í brjósti. Við hittomsk
optliga í Yzto-gróf á Fróðárheiði, ok skemmtom okkr, sem bezt
við gátom. Nú hafða ek eitt sinn heitit því Drang, at við skyldom
hittask á tjeðom stað um ótto; þetta var at áliðno sumri ok var
sólargangr, farinn at lækka svo við hugðom at nógr væri tími til
at talask við frá því um ótto ok til sólaruppkomu; því þatskaltu
vita at ek em nátttröll, ok cru þau mcð því eðli at þau þola ekki
sól at sjá. Ek fór því af stað, meðan Riðir minn svaf, ok skál-
maði stórom; cn sem ek kom hjerna á brúnina, slóð ^vangbrandr
prestr hinu meginn við skarðið, með roðukross í hcndi ok han-
daði móti mjer. Hann var þá at boða inn nýa sið á Islandi Ok
var oss tröllom eigi mjök vel við hann; cn svo mikill máttur fylgði
krossinarkinu at mjer var cigi unnt at komast neitt þar sem þat
var fyrir. En með því ek hafða heitit Drang at hitta hann, ok
þat ei er síðr vár trölla at ganga á hcit vár, þá vilða ek heldr