Norðurfari - 01.01.1848, Blaðsíða 40

40
NORÐURFAKI.
Annarlega í landi eg á
Að leggja bein í mold.
“Ekkert hæli á eg
Engan kæran staðj
Hvergi höfði má eg
Halla þreittu að —
Hjer er allt svo ömurlegt,
Einmana og autt og kalt
Og cilífs-dauðalegt.
“Vinveitt auga aldrei
Eg hjer nokkurt iinn,
fví heljar-hjelu kaldri
Hrímgast barmur minn —
Einmana mitt í mannahdp
Hjer eg er og halur ei neinn
Mín hirðir um dauða-öp.
“Mínum heima harmi
Hefði eg svala náð
Blíðum fjer á barmi,
Blcika föslurláð!
Nú er eg einn á auðri grund
Vonarlaus og frændum fjær —
Fer að bapastund.”
*****
*****
“Og nú er eg hrísla nakin
I nætur-köldum-vind,
Og hörðum hretum skakin
A háum fjallatind.
Barlaus þar hún blaktir enn —
Visnaði lauf, og lotin við
Líta engir senn.
“En hví skyldi jeg kvarta
kveikinn slökkvi blær?
Dauða-dimman svarta
Döpur öllu nær —
Að lokum Helja breiðir barm
Kaldan skapað yfir allt,
Eins yfir sæld og harm.
“Fölna eiga og falla
Furðuverkin öll,