Norðurfari - 01.01.1848, Blaðsíða 64

Gi
NORDtJRFAltÍ.
eiga sjálfir í mestu eymd, líki vel sameignar lærdómurinn, því
þeir græddu allt ef honum yrói framgengt cn misstu ekkert;
en síóur treysta þeir hinum sem vilja gjöra þeim gott meö því
að fræða þá og bæta, því hjálp þcirra kemur ei og getur ei
komið eins fljótt og áþreifanlega og hinna , þó þeir í raun og
sannleika sjeu þeim langtum veiviljaðri. helður engin
undur þó fatæku mennirnir sjeu tortryggnir orðnir i þessu
máli, því þcir sjá svo opt, að þeir sem ríkir eru fara svo
fyrirlitlega með þá, og viija ei hafa þá öðru vísi enn sem þræla
sína. Fátæklingarnir bíða og dvelja lengi með þolinmæði, svo
þeim er enginn gaumur gefinn, nema ef það skyldi vera til
að hrækja á þá; en einhvern tíma verður þessi þolinmæði lika
að vera á enda, og þá rísá þeir líka upp sem óðir menn;
enda eru þeir þá iíka voðalegir, því ekkert dyr er ógur-
legra enn maðurinn þegar hann er rekinn að heijarþröminni
— og hvað mun fremur knýja menn til örvinglnnar og æðis
cnn hungur og sultur. Ef nú ríku mennirnir aptur á mót færu
ætíð vel með fátæklingana og reyndu með alúð og lempni að
bæta þá og fræða, þá þyrfti aldrei þetta að verða, því í raun
og veru eru þeir ei voðalegir, en meinlausir og góðir; þeir eru,
eins og hinn nafnfrægi villudýra tcmjari, Yan Amburgh, sagði
um úlfana, í eðli sínu trygglyndustu og beztu dýr. Van Am-
burgh sagðist hafa sjeð marga úlfa deyja af sorg á gröf sumra
Raudumanna, sem þeir höfðu fylgt, svo tryggir voru þeir; en
þegar þeir væru soltnir sagði hann þeir hefðu ei hið sanna
cðii sitt, þá væru þeir sjúkir, óðir og rjeðu sjer ei. Eins
eru fátæklingarnir. hungrið rekur eptir cr von að þeir
taki bezt hverju því sem fyrst gefur þeim von um að gcta
stiilt sult sinn , og þvj eru þeir sem prejdika sameignina svo
háskalegir, að þeir eiga hægt með að fá alla fátæka menn, sem
nóg er af, í lið með sjcr. Og þó tilgangur þeirra sem fyrst
kcnndu þenna lærdom væri góður, þá hafa opt fantar notað
hann til að koma fram áformum sínum. Af þessu er nú frakk-
ncska fríríkinu mest hætta búin, og lítill vottur þess sást
16da Apríl sem fyrr er getið; þann dag fór Loðvik Blanc með
eitthvað 30,000 erfiðismanna út á Marzvöll, sem hcitir í Parísar-
borg, og áttu þeir þá oð heimta að jafnt væri skipt verkalauum
milli erfiðismanna og verksmiðja eiganda J>ctta ætluðu áköfustu
sameignarmenn að nota sjer til þess að feila stjórnina, og var
fyrir því Cabct nokkur og Blanqui, fantur mesti sem hatar
Lamartine. Ljetu þeir því menn fara að tala i þá átt við fólkið,
sem stóð uti í ýmsum hópum og var skelkað mjög; því sá
orðrómur gekk að þann dag ætluðu sameignarmenn að brenna og
bræla allt, skipta jafnt með sjer öllum eignum og drcpa niður
þá sem ei vildu þetta. Allir búsettir, menn í Parísarborg urðu
mjög hræddir, og þjóðliðið þaut upp til handa og fóta og tók
vopn sín, og var sagt þar hefðu komið 150,000 vopnaðra manna.