Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1865, Qupperneq 12

KROSSINN.
Undir árslok 1827, segir ferðamaður nokkur, lagði
eg ásamt nokkrum vinum mínum yflr Mundíufjðll. í
smábænum Finistrelle fengum vér oss fylgdarmenn,
múla til reiðar, og annað, sem þurfti til ferðarinnar,
og liéldum síðan af stað, þó mjög væri áliðið árs, og
rigning mikil, án þess að gefa gaum viðvörunum þeirra,
sem vildu aptra oss frá þessari hættuferð. Þessarvið-
varanir voru þó ekki ástæðulausar; um það sannfærðu
oss brátt hinar óttalegu hyldýpis-gjár við bliðina á oss,
gilja-niðurinn undir fótum voruin, og storma hvinurinn
í hinum háu furutrjám, svo vér fórum að verða hræddir
um, að vér mundum komast að keyptu fyrir dirfsku
vora. Í>ví hærra sem vér komumst, því fleiri liættur og
erflöleika sánm vér verða á vegi fyrir oss. Regnið
varð að dimmu bleytu-kafaldi, og götuslóðinn, sem vér
þrædduin, hvarf loksins alveg undir djúpum snjó! Vér
vorum komnir út á óttalega eyðimörk. Ilver reið sín-
um múl, og var í þykkri kápu, til að verjast kuldan-
um, sem var hinn bitrasti, en allir vorum vér hjúpaðir
fönn, eins og fjöllin, sem leið vor lá yflr. llugsið yð-
ur þessa lest, sem þannig liélt, áfram liægt og hægt,
hrædd og þögul, og gat á hverju augabragði búizt
við að lirapa niður í hin geysi-djúpu gljúfur. Ilver
horfði á annan með alvörusvip; en enginn talaði orð.
Storminn lægði, en kafaldið syrti meir og meir, svo vér
sáum ekki fótmál frá oss. líunnugleiki fylgdarmanna
vorra virtist vera þrotinn. I'cir báðu oss að staldra
við, og ráðguðust lengi hvor við annan; en loksins
játuðu báðir, að nú rötuðu þeir ekki framar, og annar