Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1865, Qupperneq 13

13
þeirra sagöi: Þegar hvessir aptur, er úti um oss. Að
lítilli stundu liðinni réðum vér það af, að lialda hœgt
og hægt áfram. Sumir af oss báðust fyrir; því í hásk-
anum er manninum það eðlilegt, að leita hælis lijá
guði, og á slíkum skelfingarstundum sendir kristinn
maður ekki einungis neyðaróp upp lil liimins, heldur
snýr hann þá öllu hjarta sínu með sonarlegu trausti til
lians, sem heyrir hænir vorar. Yér vorurn staddir í
slíkum liáska, senr guð af gæzku sinni lætur oss menn-
ina stundum komast í, til þess að vekja oss af svefni
andvaraleysisins, og knýja oss til að liugsa um hagi
sálna vorra. Dauðakyrð var alstaðar umhveríis oss.
Náttúran var myrk og þögul, og hættan óx á hverju
augabragði. Vér gátum ekki dulið það fyrir oss, að
vér höfðum með ofdirfsku, og að óþörfu stofnað lífi
voru í hættu. Þetta gat ekki liughreyst oss, heldur
lilaut það að gjöra oss enn órólegri, þegar vér hugs-
uðum til dauðans, sem vér sáum opinn fyrir. Að leggja
líf sitt í sölurnar af hlýöni við guðs boð, það er fag-
urt og háleitt; en að deyja upp á þessum eyðiljöllum,
af því að vér af óþarfa ákefð vildum ekki láta ferð vora
dragast, og af einþykkni ekki fara aðra leið, var það
ekki eins syndsamlegt og það var sorglegt?
Alt í einu sleit liávært undrunar- og gleðióp liina
myrku þögn vora. Sá fylgdarmaðurinn, sem á undan
var, varð í einu vetfangi frá sér numinn af gleði, og
bergmálið endurtók víðsvegar köll hans: "Krossinn,
krossinn, hérna er krossinnU »Þarna er krossinn,
oss er borgið!» kölluðu báðir fylgdarmennirnir með
sama fögnuði. — Það er alltítt, að hitta á ijallveguin
þessum upp á klettasnös eöa á gljúfurbarmi liáan tré-
kross, sem þar er reistur upp, bæði til að vekja guð-