Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 1

KRISTILEG SMARIT
IIANDA ÍSLENDINGDM.
M 6.
skólakennarinn.
oSvona er eg þá orðinn gamall og gráhærður í
þjónustunni, og verð enn þá að búa að hinum sömu
lítilfjörlegu tekjum, án þess nokkur von sé á að kjör
mín verði betri». Þannig ahdvarpaði liinn góði gamli
skólakennari Lebrecht Friedefeld, og leit með raunasvip
á dálitla hrúgu af silfurpeningum, sem lá á viðhafnar-
lausu borði, er nær því náði yfir allt liið litla herbergi
lians. Honum var eitthvað þungt i skapi á þessum
sunnudagsmorgni. Úti var blíðviðri og kyrrð; ekkert
skóhljóð heyrðist á strælinu, er lá í gegnum þorpið;
sólskinsbreiðurnar láu yfir enginu, eins kyrrar og þær
væru í svefni; það mátti heyra til lækjarins, sem eins
og hvíslaði að sefinu, er hann rann í gegnum; vindur-
inn liafði tekið sér hvild á milli trjánna, og bærði
endrum og sinnum stöku laufblað, til þess eins, að
gjöra vart við hvar hann væri. AHt þetta mátti sjá út
um gluggann; þar blöstu við blómin í aldingarðinum,
og þaðan sást og einstaka húsgafl og reykháfur, sem
reykinn lagði um upp í loptið; storkurinn gamli stóð
með hátíðlegri alvörugefni á þakinu ; einnig mátti þaðan
sjá hinn lága tréturn á kirkjunni, sem var til hálfs yfir-
skyggð af trjánum, og á baka til við allt þetta var heið-
ur himin, fagurblár, meö stöku skýhnoðrum, sem stóðu
2. ár.
L