Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Síða 12

12
maður var sá, sem nú lá rænulaus í rúminu við hlið-
ina á honum.
Um nóttina svaf Danjel í flatsæng á gólfinu. Morg-
uninn eptir var skipbrotsmaðurinn orðinn vel málhress,
en ekki hafði Danjel þá tal af honum, því hann fór
snemma út og kom ekki heim fyrri en undir kveld.
Móðir Danjels þurfti þá eitlhvað að ganga frá, svo þeir
urðu tveir einir; Danjel setti sig þá á rúmið hjá skip-
brotsmanninum, leit á hann og mælti: «Við höfum
sjezt fyrri». «Já, jeg held það, þó jeg komi því ekki
fyrir mig, livar það hefur verið«. «I*að var í veitinga-
húsi í Hamborg. Mannstu ekki eptir Helg.ulendingnum,
sem sagði, að sig langaði til að fara til útlanda, en
faðir sinn vildi það eigi. Þú sagðir honum, að hann
skyldi ekkert hirða um hvað faðir hans segði; svo
hefðir þú gjört; jeg hafði á móti því og sagði, að það
væri guðleysi, sem þú talaðir; þú komst mér þá til að
drekka frá mér vit og vilja, og skildir svo við mig
dauðadrukkinn á ókunnum stað. Mcðan þetta gjörðistj
andaðist faðir minn hérna f rúminu, sem þú liggur núna
í». Þegar Danjel mælti þetta komu tárin fram í aug-
un á honum.
Hamborgarmaðurinn svaraði engu; lionum stóð
fyrir hugskotssjónum, hvernig hann hafði breytt við
foreldra sína og alla æfi hlaðið synd á synd ofan.
Loksins mælti hann: «Jeg hefi ætlað að tortýna þér, en
þú hefir frelsað líf mitt». «Kærðu þig ekki um það»
mælti Danjel, «allt er gott, þegar endirinn er góður»,
og eg er þess fnllviss, að guð er búinn að fyrirgefa
mér syndir mínar fyrir Jesúm Krist, sem fyrir mig er
dáinn og upprisinn, en það þykir þér, cf til vill, hé-
gómi?