Alþýðublaðið - 16.03.1960, Blaðsíða 15

ihúfu, skyrtu-laus og, með
rauðan Mút um hálsinn. Þeg
ar þau Drake voru setzt fóru
rrtatTur og kona að dansa
rúmbu. sem 'hún hafi'i séð
fj^rr. Það var ó-gaCslIiagur, ást
leitinn dans. Jiffil roðnaði við
tilhugsunina að sitja þarna
innan um alla þessa karl-
menn og horfða á þetta.
Hún fann að tekið var um
■héndi hennar. Það var ekki
hendi Drake. því báCar hend
ur hans voru á bo.'cinu. Hún
leiít upp. Það var stór ógaðs-
legur Kúbabúi, sem hafði
au&sýniiega fengið sér ein-
um of í staupinu. Hún færð
ist undan en hendi hans elti
hana og strauk arm hennar.
„Viltu biðja hann um að
láta mig vera,“ hvíslaði hún
að Drake.
Drake snerist snöggt á hæli.
Þeigar hann sá hvað var að
ske leiftruðu augu hans af
reiðiglampa. Hann sagði eitt-
hvað hratt á spönsku, en mað-
urinn hló aðeins, teygði sig
lengra fram oig strauk um
brjóstið á JiU.
Þá sló Drake hann og mað-
urinn sló hann aftur eftir smá
hik. Sekúndu sei'nna voru
slsgsmálin í fullum gangi.
Maðurinn átti vini þarna. Þeir
réðust einnig á Drake. Eiigand
inn reyndi að skerast í leik-
inn,en áður en hann gat gert
nokkuð, lá Drake í gólfinu.
Hann stundi veiklulega. Þá
kallaði einhver spænskt orð:
„Lögreiglan!" Mínútu seinna
var enginn inni á veitingahús-
inu.
Jill hljóp tiT Drake og kraup
á kné við ihlið hans. Blóðið
rann úr enni hans. Hvað
höfðu þeir gert við hann? Var
hann alvarlega særður?
Sem betur fór kunni lög-
reglulþjónninn ensku. Sei'nna
útskýrði eigandinn allt fyrir
Jill með mörgum æstum
handahreyfíngum og pati.
„Ég held bezt að ks'lla á
sjúkrabíl," sagði hann vi'ð Jill.
„Ég hræddur um að senorinn
mjög meiddur. Hann verða að
farai sjúkrahús um leið.“ v
Hann var góður þessi
spanski lögregluþjónn. Þegar
hanm var búinn að koma
Drake meðvitundarlausum
inn í sjúkrabílinn, ók hann
Jill kurteisleiga til hótelsins.
Hún var sem lömuð af þessari
rás viðburðanna. Því hryggð-
ist hún ekki mei'ra Drake
vegna? Hún hryggðist að vísu
— en samt var hún meira
t>
fegin en hitt. Hvað bæri morg
undagurinn í skauti sinu?
Hún var of þreytt til &ð hugsa
um það. ..
17.
Hún vaknaði við það síminn
hringdi ákaft. Hún settist upp
og leit umdirandi í kringum sig.
Hvar var hún? Svo mundi hún
hvað hafði skeð og tók símann
af. Það var einhver frá sjúkra
húsinu, senor Meredith var
mjög veikur, það var ekki' bú-
izt við a® ha'nn lifði, vildi sen-
oran koma strax?
Drake var mað meðvitund,
þegar hún kom. Hann hálfsat
uppi með f jölda1 kodda og púða
að baki' sér.
Jill stóð við rúm hans og
kreppti hendurnar. „Fyrir-
gefðu mér, Drake,“ tautaði
hún.
Hann benti henni að koma
'nær. Rödd hans var mjög veik,
„Jill,“ hvíslaði hann. „Mér er
salgt að ég sé dauðans matur.
Ég verð að játa að mig langar
ekkert til að deyja og ég geri
ráð fyrir að ég hafi átt það
bezta af lífi mínu eftir, er það
ekki, vina mín? .. . Og vegna
þess að ég álít að það hefði'
verið svo unaðslegt ætla ég
að biðja þig um dálítið. Skrýt-
ið að mitt fyrsta bónorð skuli
vera á banabeðinum! Manstu
brúðkaupsvígsla, fannst þér
það ekki?“
Hún kinkaði kolli. Það var
kökkur í hálsi hennar.
„Að ég skyldi gifta mig á
banabeði'num!“
„Ekki Drake!“
„Hvað g'erir það þér til? Þú
elskar mig ekki.“ Rödd hans
vap rám.
Aftur svaraði hún ekki. Hún
elskaði hann ekki og hún g,at
ekki' logið að honum, en hún
vorkenndi honum.
„Ég býst við að þú elskir
Guy Clifford enn?“ spurði
hann.
„Drake, ekki,“ sagði 'hún
aftur.
Hann gloitti. „Hvað sem fyr
ir kemur verður það ekki' ykk
ur til góðs,“ sagði hann hrana
lega. „Þú verður ein af rík-
ustu ekkjum Bandarífejanna,
— en ég setti það áfevæði í
erfðaskrána að þú fengir ekki
Grieg:
eftir peni'ngunum, sem ég
sagði þér að frændi minn hefði
arfleitt mig að? Ef ég dey ó-
fevsentur erfir frændi mi'nn,
sem ég fyrirlít, þá alla.“ Hann
gretti sig illikiga. „Því skyldi
hann gera það, bölvaður? Ég
vil gera allt til að hann fái
enga peninga. . . . Ég ætlaði
að itala' um það við þig, elskan
mín- Viltu giftast mér? Mig
... mig langar ti'l að þú fáir
penárJg.ana, Kannske hef ég
gert þér rangt til, Jill, a. m. k.
dey ég ánægður ef ég veit að
þér líður vel. Segðu ekki nei,
ástini min. Veittu deyjahdi
manni hans síðustu bæn.“
Jill starði unidrandi á hann.
Drafee Meredith vár að biðja
hennar! Og'hann var að deyja!
„En, en Drake ...“ stamaði
hún.
„Gerðu það fyri'r mig, Jill,
það verður mín síðasta ósk.
Þú getur ekki neitað mér um
þetta, engillinin minn, þú ætl-
aðir hvort eð er að elska mig
án þess að við værum gift, þú
skuldar mér enn, er þetta of
■ mi'kið gjald?“
Loks játaði hún. Hvaða máli
skipti það líka', þeigar hún
hafði glatað Guy? Hana hafði
oft drey.mt urn að gifta sig, en
þa'ð hafði ekki' verið s'vona
gifiting, í hreinum1, hvítmáluð-
um spítala með hjúkrunar-
konur seim vitni.
Á eftir hað Drake hana um
að sitja á rúmstokknum hjá
sér. Ha'nn strauk hönd henn-
ar. „Þetta var einkenni'leg
eyri' af þeim peningum ef þú
giftist Guy!“
Tveim dögum seinnai var
Jill sagt að Drake myndi lifa
þetta af.
„Ég hef svikið dauðann
einu simni enn, enigillinn
minn,“ hló hann. „Og það er
engin furða. Dauðinn vinnur
ekki á mér, þegar ég hef svona
mikið að lifa fyrir!“
Hann þrýsti' hönd hennar.
„Konan mín!“ muldraði hann.
„Konara mín. Það er einkenni-
legt, þegar tillit er tekið til
þess í hvaða tilgangi við fórum
þesa ferð! Kjaftshögg fyrir vin
okkar, Guy!“
18.
Það er enginn ánægður í
þessu lífi og Cicely var ekki
ánægð með fiimm' þúsund
dollarana sína. Hún fékk sér
íbúð og falleg föit og skartgripi'
og einn daginn uppgötvaði
hún að peninarnir voru að
verða búnir. Hún varð að fá
meiri peni'nga. En hvar?
Pyrst da'tt henni Rick An-
derson í hug. „Ég get ekki
slegið hann -um mikið, en
margt smátt gerir ei'tt stórt,“
hugsaði húni meðan hún
klæddi sig í fallegan li'Hablá-
an sumarkjól, semi klæddi
ha'na mjög vel.
Rick Anderson var í aftur-
bata eftir lungnábólguna.
Hann sait í armstól í fa'Ilegum
brókaði-slopp. Hann virtist
ekki fegin-n að sjá Cicely.
„Ertu komin til að slá mig
um meira?“ tautaði hann.
Ci'cely settist á stól beint
andspænis honum og hló.
Jill beit á jaxlinn og þagði.
Hún vildi' óska að hann hætti
að tala svo mjög umi Guy.
„Það líður ekki álöngu unz
ég ]osnai,“ hvíslaði Drake. „Við
höfum beðið lengi eftir brúð-
ka-upsnóttinni, en nú Iþarftu
ekki' að foíða mikið lengur,
elskan mín ... Og ég lofa þér
að það verður þess virði!“
Þetta kvöl-d sa't JiU lengi
og starði fram fyrir sig. Loks
reis hún á" fætur og tautaði
um lei'ð brostinn-i röddu: „Ég
get ekki þolað þetta endalaust,
það er ekki réttlátt að ætlast
til þess!“
„Veslin'gs gullfuglinm minn!“
sagði hún. „Hefur þér liðið
illa?“
„Nægilega urraði
Rick. „Ég er álíka máttfa'rinn
og nýfæddur kettlingur!“
„Það er 'gott,“ brosti hún
stríðnislega. „Þá ertu senni-
lega of máttfarinin til að nei'ta
mér umi nokkuð?“
„Néi, skrattinn hafi það,“
hvæsti hann. „Þú hefur fengið
allt, sem þú færð hjá mér,
væna!“
Cicely foeit fast á vör. Hún
var a-ð reyna að hafa stjórn á
skapi' símu, því hún vissi að
með- látum öðlast maður a‘ldr-
ei neiitt. „Láttu- ekki svona,“
sa'gði hún róandi. „Elsku Rick-
ie minn, ég var að ganga eftir
Fi'fth Avenue í dag og þá sá én
yndisleg handgerð frönsk nær-
föt. Þau voru svo falleg, að ég
stairði á þau ...“
„Farðu og starðu aftur á
þau,“ sagði hann stuttur í
spuna. „Það kostar mig ekk-
ert að þú starir á þau.“ Hann
hló við.
Hún ytgldi sig. „Þú mátt
gera að gamni þín fyrst, Ri'ck-
ie.“
„Að gamni mínu! Nei, ég er
ekki að gera að gamni miínu.
Reyndu að skilja' mi'g, unga
kona, þú hefur fengið þína
síðusitu svokölluðu „gjöf“ frá
mér! Héðan í frá færðu ekk-
ert! Alis ekkert!“
Ci'cely roðnaði af reiði. „Svo
þér er sama þó frændi þinn
Guy Clifford viti hvað þú skrif
aðir Jill?“
„Nei, mér er ekki' sama, en
ekki á þann hátt, sem þú átt
við. Éjt skammast mín fyrir
það, en ég er búinn að segja
Guy allt. Þú getur ekki sagt
honum neitt ,sem hann ekki
veit þegar.“
„Ó,“ sagði' Cicely og blikn-
aði af reiði.
Rick skem'mti sér vel. Hann
ýtti á bjölluna og þjónninn
kom inh. „Vísið ungfrú Fens-
haw út,“ saigði' hann, brosti til
Cicely og bætti við: „Fýrir-
gefðu, vina mín. Ég get ekki
skemmt stúlkum lengi, það er
fyrirskipun læknisins.“
Og skömmu seinna gekk
Cicely um göturnar, náföl af
reiði. Svo hún hafði ekki feng
ið neitt hjá Rick Anderson, en
hún gat þó allta'f leitað til
Guy Clifford. Hún sá auglýs-
ingu í da'gblaði um að hann
æitti að keppi í kappakstri í
dag og þegar hún lei't á úrið
sitt sá hún að með naumind-
um gæti 'hún náð honum.
Guy var að eiga við bílinn
sinn. Ha'nn leit mjög vel út.
Cicely hugsaði með sjálfri sér:
„Það er ekki einkennilegt að
Jill var hrifin af honum. Ég
gæti hugsað mér hann sjálf.“
En fjármálin komu fyrst, en
ásti'n númer tvö hjá Cicely.
„Fyrirgefið þér, umgfrú
Fenshaw, en ég hef engan
tíma' núna,“ sagði Guy óþolin-
móður. „Má það ekki bíða
þangað til eftir keppnina?“
„Nei, það má ekki' bíða. Ég
verð að tala' við yður sfrax,
herra Clifford. Það er um
— Jill.“
Hann stirðnaði upp, vrrir
hans herptust sarnan, en það
var annarleg glóð í augum
hns. „Um Jill?“
Cicely kinkaði kolli. „Já, og
það er áríðandi, en ég verð að
tala við yður einan.“
Guy sagði eitthvað við véla
mann sinn, svo leit hann á
Ci'cely. „Við skulum' koma' inn
í klúbbinn. Ég hef fimimtán
mínútur til umráða.'1
Það var svo til enginn inni
í klúbbnum, því allir voru úti
að horfa á kappaksturi'nn.
„Hvað er þetJta' um Jill?'“
„Hún fór til Havana með
Drake Meredith,“ sagði Cice-
ly og reyndi að rifja upp aUt
þaö, sem hann vissi ekki' um
Jill.
Guy hló gleðisnauðum
hlátri. „Eins og é2 viti það
ekki!“
Ci'cely roðnaði af vonhrigð-
um.
„Ef þér hafið komið alla
þessa leið til að segja1 mér
þetta, ungfrú Fenshaw, þá er
farið að slá í það,“ saigði Guy
hörkulega. „Og svo get ég
ekki skilið hvað knýr yður Jtil
að segja mér þetta“.
iSvo hann ætlaði að vera ó-
kurteis við hana? Hún skyldi
sýna honum!
Alþýðúblaðið — 16. marz 1960 |_5