Alþýðublaðið - 05.10.1960, Blaðsíða 8

SPÖNSKU, hæðóttu veg-
irnir hafa oft þau áhrif á
ferðamenn, að þeir verða
æstir og taugaóstyrkir.
Þessu var á annan veg far-
ið með Maríu. Hér fannst
henni hlýlegra en annars
staðar á leiðinni að heim-
an. Nú neyddist hún líka
til að einbeita huganum
að akstrinum, —■ svo henni
gafst ekki tóm til að binda
hugann við Jac . . Jac. . .
Hafði það svo náð til-
gangi sínum að fara ein til
þessa framandi lands? —
Þetta var ekki venjuleg
skemmtiferð í fríi. Með
hendurnar á stýrinu drakk
hún í sig í smásopum lyf-
ið gegn óhamingjusamri
ást, — fjarlægðina.
Hún var fjarri símanum,
sem sífellt bauð upp á
freistingu. Nokkrir snún-
ingar með vísifingrinum og
pínulítill smellur, — áður
en hún heyrði röddina,
sem hún þekkti svo vel. Og
samtalið, — hinar tilgangs
lausu útskýringar. . .
Nú var öllu lokið — og
kross dreginn yfir ið liðna.
Jac sjálfur hafði notað
þetta orðtak. Eins og ástin
væri postulín eða gler. —
Henni hafði ástin alltaf
verið eitthvað óbrjótanlegt
— óbifanlegt eins og gran-
leiðsviði grísks harmleiks.
Hvað hefði Jac sagt um
þetta? Jac var einn þeirra,
sem alltaf segja eitthvað
sérstakt við öll tækifæri.
Ef til vill hefði hann far-
ið með slagorð um þvotta-
efni vegna hvíta litsins á
húsunum. Hann var ekki
auglýsingamaður fyrir
ekkert. Slíkar uppáfinning
ar streymdu upp úr hon-
um. Oft sagði hann eitt-
hvað mjög fallegt, — en
alltaf skyldi einhver
ekið löturhægt gegnum
Evrópu. Hún reyndi að
telja sér trú um, að hver
hjólsnúningur gerði henni
gott. En hún var ekki á
hnotskóg eftir gleymsk-
unni, — hún vildi gera
hlutina upp fyrir sjálfri
sér.
Hún vissi, að hún unni
Jac ekki lengur. Hún vissi,
að hún ætti ekki að láta
hann tala um fyrir sér og
fara aftur til hans. En hún
vissi ekki vel, hvers vegna
ást þeirra á milli var ó-
möguleg. Jú, hún vissi vit-
anlega ofurvel, hvað ver-
ið hafði byrjunin á endin-
um. ....
Hún fór fram hjá Alic-
ante og skellihvítum hús-
unum. Hér var tómt — og
autt eins og öllu hefði ver-
ið blásið burt. Það líktist
að sársaukinn tekur huga
manns allan.
Nú var hún aftijr farin
að hugsa um Jac. .. Nú
veit ég, sagði hún við
sjálfa sig. Nú veit ég! —
Eg dróst að honum eins og
hann væri segull en ég ve-
sæll títuprjónn, — ég gat
ekki hugsað, og dróst að
honum, hvort sem ég vildi
eða ekki.
Þessi líking kom kunnug
lega fyrir sjónir, hugsaði
hún hæðnisliéga með
sjálfri sér. Þannig var tal-
að fyrr á tímum. Áður en
ég hitti Jac. Þá þorði mað-
ur að vera heimskulegur.
Það var eins og líf hennar
byggðist á orðavali. Hún
og systir hennar höfðu ein
att leikið sér að orðum og
orðtökum.
Hún reyndi að rif ja UPP
fyrir sér málshættina, sem
þær höfðu sett saman. Þær
voru vanar að lesa þá há-
tíðlega og öllum fannst
þetta fíflalegt, — en þær
sjálfar nutu þess í ríkum
mæli.
Eftir nokkra kílómetra
mundi hún romsuna.
Morgunstund gefur gull í
mund, sá, sem yfirvinnur
sjálfan sig, er meiri en sá,
sem vinnur borgir, að tala
er silfur, — að þegja er
Nú mætti hún belgískum.
bíl. Bústinn barnshnokki
veifaði glaðlega. Það var á
einhvern hátt þægilegt.
Hún var ef til vill þegar
heil heilsu.
Bienvenido a Torremo-
linos stóð á skilti við veg-
arbrúnina.
Hún var komin.
YANINN er ekki annað
eðli mannsins eins og sum-
ir segja. Nei, það er sjúk-
dómur, sem hrjáir mann-
kynið öðru hvoru. Þegar
ferð, skilnaður eða eitt-
hvað slíkt brýtur vana
okkar, stöndum við ráð-
villt, en fyrr en okkur
sjálf varir, höfum við orð-
ið okkur úti um nýja vana,
nýja dagskrá. Þannig
hafði hún þegar daginn
eftir fastákveðið hvernig
dögunum skyldi varið. Bað
kl. 10, blöðin kl. 11„ kl. 12
gengi hún heim frá strönd
inni í fylgd Antonio og
ösnunnar hans. Fyrsta dag
inn hafði hún spurt hann
til vegar og hann hafði sagt
henni að fylgja sér. Nú
var þetta þegar orðið að
vana.
— Buénos dias, Máría,
sagði António virðulega.
— Góðan dag, Antonio,
sagði hún.
Þetta var upphafið.
Hitinn óx stöðugt, og um
hádegið var hann orðinn
næsta óþolandi. Hafið
sleikti ströndina, hægt og
mjúkt eins og þreyttur
hundur. Antonio var þarna
allan morguninn, hann
hafði umsjón með •sólhlíf-
um og stólum. Hann reik-
aði frá einu sóltjaldinu til
annars, en asnan hans stóð
kyrr, bundin við eina
pálmatréð þarna á strönd
inni.
Þegar líða tók á daginn1
var kominn vinnutími
Joya. Antonio teymdi ösn-
una margar ferðir milli
strandarinnar og húsanna
fyrir ofan. Og alltaf klyfj-
aði hann Joya aftur með
sandi, — tvær körfur sitt
hvorum megin, fleytifull-
ítbjarg. Eins og tröllatökin broddur kaldhæðni fylgja.
heima á æskustöðvunum. Hvers vegna? Hún ergði
Sagt var að risar hefðu sig yfir þessari kaldhæðni,
kastað þeim til, og maður — og svo fór hún að hugsa
ætti að vera varkár og um ýmislegt, sem hennf
hljóðlátur í návist' þeirra, féll illa, — hvernig hann
til að kalla ekki yfir sig hagaði sér á skemmtistöð-
reiði risanna. um, hvernig hann talaði
Ó, hugsanir, orð, sem stundum gamaldags. ..
komu utan úr geimnum. Villur í útreikningi ásta
í heila viku hafði hún eiga margt sameiginlegt
EF þið komið til Torremolinos á Suður Spáni, hittið þið kannski
Antonío, einn litlu sölumannanna á ströndinni. Asninn hans er með gull
keðju um hálsinn, og hann er mjög hreykinn. Því að fyrir ekki alllöngu
hvíldi þessi gullkeðja um háls ljóshærðrar stúlku . . .
með tannpínu, m. a. það,
gull, en ekki er allt gull,
sem glóir, og þegar kött-
urinn er að heiman, dansa
mýsnar á borðinu, og
margt smátt gerir eitt
stórt, en litlir pottar hafa
líka eyru, og betri er einn
fugl í hendi en tíu í skógi,
því enginn veit hvar hér-
inn fer.
ar. Antonio var aðeins tíu
ára, en alvarleg svört augu
hans voru eins og í full-
orðnum manni, — og
þannig leit hann út fyrir
að vera eldri en hann var.
Maríu tókst að gera sig
skiljanlega á golspænsku
sinni, og þannig töluðu
þau saman frá ströndinni
til þorpsins.
Og þetta var hér um bil
allt, sem dreif á daga Mar-
íu. Þessi „samtöl“ þeirra
dreifðu huga hennar frá
Jac, — og minning hans
fölnaði.
Enn þegar hún var orð-
in ein í herbergi sínu á
kvöldin, þá komu minn-
ingar um hann aftur frarn
úr myrkrinu. Hún sá hann
alltaf fyrir sér í veizlu eða
á frumsýningu í leikhúsi,
við hlið einhverrar frægr-
ar persónu eða umtalaðs
manns. Við hlið heims-
konu .... þannig hafði
það einmitt verig þetta
kvöld. María sá hana mjög
greinilega fyrir sér. Hún
hafði verið í ljósleitum
kjól, með hatt í dekkri
lit, og á borðinu lá hand-
taska úr krókódílaskinni.
María og h a n n höfðu
mælt sér mót þetta kvöld
á fjölsóttum veitingastað.
Þegar hún kom þangað,
var þar margt mi
var eins og allu
hefði lagt leið sír
hús þetta kvöli
bjóst við að þurf;
lengi, áður en h
auga á hann. En
legt, sem það m
sá hún hann str;
sat í veggsófa við
arar konu. Hún ]
gefa honum m
hann tók ekki ef
— Hún sagði:
gengur það m
vinkonuna þína?
g 5. okt. 1960
Alþýðublaðið